Ὑπό τοῦ Θεοφιλεστάτου Ἐπισκόπου Πέτρας κ. Δαβίδ
Ἰδοῦ λοιπὸν ποὺ φθάσαμεν εἰς τὴν σημερινὴν κατάστασιν. Ἡ δύστυχη καὶ ταλαίπωρη πατρίδα μας, εὐρίσκεται πρὸ οἰκονομικοῦ καὶ κοινωνικοῦ ἀδιεξόδου πρωτοφανοὺς ἐντάσεως καὶ κλίμακας. Οἱ Εὐρωπαίοι ἐταίροι μας, περισφίγγουν ὀλοένα καὶ πιο πολύ τὴ θηλιά γύρω ἀπὸ τὸν τράχηλό μας. Μὲ μαθηματικὴ ἀκρίβεια ὀδηγούν τὰ πράγματα εἰς τὴν οἰκονομικὴν ἐξόντωσιν τοῦ λαοῦ μας.
Εἶναι ὅμως μόνο οἰκονομικός ὁ πόλεμος ποὺ ἔχουν κηρύξει οἱ δανεισταί κατὰ τῆς πατρίδος μας; Ὁπωσδήποτε ἕνας τρόπος διὰ νὰ ἐξοντώσεις ἢ τουλάχιστον νὰ καταπιέσεις ἕναν λαόν καὶ νὰ τὸν κάνεις νὰ φθάσει στὰ ὄριά του, εἶναι νὰ τοῦ ἐπιβάλλεις δυσβάστακτα καὶ ἐπαχθὴ οἰκονομικὰ μέτρα.
Προκαλεῖ τουλάχιστον τὴν ἀπορία στὸν νηφάλιο καὶ ἀμερόληπτο παρατηρητή, τὸ γεγονός ὅτι ἐνόσω οἱ Ἕλληνες καλούνται νὰ κάνουν αἱματηρές θυσίες, νὰ ἐπιδίδουν βαρύτατην φορολογίαν (μόνον τὸν ἀέρα ποὺ ἀναπνέομεν δὲν ἔχουν φορολογήσει ἀκόμη) καὶ νὰ «πληρώνουν τὰ σπασμένα» τοῦ συνεχούς ὑπὸ τῶν πολιτικῶν τῆς χώρας μας δανεισμοῦ, τὴν ἴδια στιγμή ἀρκετοί ἀλλοδαποί ποὺ ζουν εἰς τὴν Ἑλλάδα, ἀπολαμβάνουν φορολογικές ἐλαφρύνσεις καὶ ἄλλα εὐεργετήματα ποὺ κάνουν τὴν διαβίωσή τους εἰς τὴν πατρίδα μας ἄνετη καὶ ἐπιθυμητή. Γιὰ τὸν ἑλληνικό λαό ἡ ζωή στὴν Ἑλλάδα, ἔχει μετραπεῖ σὲ μία καθημερινή κόλαση, ἐνῶ οἱ ξένοι ποὺ ἀρκετοί πολιτικοί μας, θέλουν νὰ τοὺς θεωροὺν ἰσότιμους μὲ τοὺς Ἕλληνες πολίτες, φαίνεται νὰ ἔχουν μόνο δικαιώματα καὶ διεκδικήσεις, χωρὶς τις ἀντίστοιχες ὑποχρεώσεις τοῦ Ἕλληνος πολίτη.
Ὁρισμένοι συμπατριώτες μας ἐκφράζουν τὸν φόβο, ὅτι στὸ τέλος οἱ Ἕλληνες δὲν θὰ ἀντέξουν καὶ θὰ ἀρχίσουν νὰ ἐγκαταλείπουν μαζικά τὴν πατρίδα τους (ὅσοι ἀπὸ αὐτοὺς μποροῦν), βάζοντας πλώρη γιὰ μια καλύτερη ζωή στὸ ἐξωτερικό. Καθώς καὶ ὅτι τὴν θέση τους θὰ λάβουν ἐπιτήδειοι ἀλλοεθνείς, ποὺ θὰ ἀγοράζουν σὲ τιμή εὐκαιρίας τὰ σπίτια καὶ τις περιουσίες τῶν Ἑλλήνων.
Ἕνας Ἕλληνας πολιτικός δήλωσε σὲ ἀνύποπτο χρόνο, πως ἄν νομίζει ὁ ἑλληνικός λαός ὅτι ἡ κρίση θὰ λάβει σύντομα τέλος, κάνει πολὺ μεγάλο λάθος. Ἡ ὅλη κατάσταση ὁμοιάζει μὲ βαρέλι, τὸν πάτο τοῦ ὁποίου κανεῖς δὲν μπορεῖ νὰ διακρίνει. Πώς ὅμως φθάσαμε μέχρις ἐδῶ; Γιατὶ ἐπέτρεψεν ὁ Θεός, ὁ ἄλλοτε περιούσιος λαός του νὰ ἀγγίξει τὰ ὄρια τῆς ἐσχάτης ἀπογνώσεως; Γιατὶ φαίνεται νὰ μᾶς ἐγκαταλεῖπει; Μήπως γιατὶ ἐμεῖς πρώτοι τὸν ἐγκαταλείψαμε; Μήπως γιατὶ κρατήσαμε τοὺς τύπους καὶ πάψαμε πρὸ πολλοῦ νὰ εἶμαστε κατ’ οὐσίαν ὀρθόδοξοι, ἀλλὰ καὶ Ἕλληνες;
Τὸ ζητοῦμενο δὲν εἶναι ἁπλὰ καὶ μόνον, ἄν θὰ πρέπει νὰ ποῦμε ὄχι ἢ ναι στὰ μέτρα τῶν Εὐρωπαίων, προκειμένου νὰ ἔχουμε μία πιό ἄνετη καὶ εὐχάριστη ζωή. Σίγουρα κανεῖς δὲν θέλει νὰ ζεῖ μέσα στὴ φτώχεια καὶ τὴν δυστυχία καὶ εἶναι θεμιτό νὰ ἔχουμε ἕνα καλὸ βιοτικό ἐπίπεδο, ποὺ ὑπὸ προϋποθέσεις θὰ μποροῦσε, εἰς ὀρισμένες περιπτώσεις, νὰ βοηθήσει καὶ εἰς τὴν περαιτέρω ἀνάπτυξίν μας.
Δὲν θὰ πρέπει ὅμως νὰ κοιτάμε μόνον τὴν οἰκονομική μας ἀνάπτυξιν, τὴν ὑλική εὐημερία καὶ πρόοδον, ἀλλὰ κυρίως τὴν πνευματική. Ἐμεῖς ἀντιθέτως ξεχνώντας ὅλα τὰ ὑπόλοιπα, δίνουμε προσοχή μόνο στὴν οἰκονομική μας κατάστασιν. Αὐτὴ ἔχει γίνει ἡ καθημερινή μας ἀγωνία, λησμονώντας πραγματικά τι θὰ πει νὰ εἶσαι ὀρθόδοξος Ἕλληνας.
Ἐπειδὴ ὅμως, ὅπως λέει ὁ θυμόσοφος λαός μας – τις στιγμές βεβαίως ποὺ φωτίζεται καὶ ἐμπνέεται ἡ διάνοιά του – «τὸ ψάρι βρωμάει ἀπὸ τὸ κεφάλι», θὰ θέλαμε νὰ ἐπισημάνουμε τὸ μεγάλο ἱστορικό λάθος ποὺ διαπράττουν οἱ πολιτικοί μας ἀκουσίως ἢ ἐκουσίως. ( Ἄν τὸ λάθος γίνεται ἀκουσίως, αὐτὸ σημαίνει ὅτι εἶναι τὸ λιγότερο ἀνιστόρητοι καὶ ἐπομένως κατώτεροι τῶν περιστάσεων, ἄν ὅμως γίνεται ἐκουσίως, τότε οἱ πολιτικοί μας εἶναι δόλιοι ὑποκριτές, πράκτορες ξένων καὶ ἀνομολόγητων συμφερόντων).
Τόσο ἡ κυβέρνηση, ὅσο καὶ ἄλλα κόμματα, ἀποτελούνται κυρίως ἀπὸ Εὐρωπαϊστᾶς πολιτικούς. Προσανατολισμένους δηλαδή στὴν Εὐρώπη καὶ τὴν εὐρωπαϊκή πορεία τῆς Ἑλλάδος, θεωροῦν ὅτι τὸ παρόν καὶ τὸ μέλλον τῆς χώρας μας εἶναι ἑντὸς τῆς Εὐρωζώνης. Ἐν ὁλίγοις πιστεύουν ὅτι ταυτιζόμαστε ὡς Ἕλληνες μὲ τοὺς Εὐρωπαίους καὶ ὅτι αὐτοὺς θὰ πρέπει νὰ ἔχουμε ὡς πρότυπον, διότι δήθεν εἶναι πιο φωτισμένοι καὶ πολιτισμένοι ἀπὸ ἐμᾶς – κακὰ τὰ ψέματα, αὐτὸ πιστεύουν οἱ περισσότεροι ἀπὸ τοὺς πολιτικούς μας.
Αὐτὴ ἡ ἀντίληψη δυστυχώς ἔχει περάσει καὶ στὸν ἑλληνικό λαό, ποὺ μὲ ἔντονη ξενομανία προσπαθεῖ νὰ μιμηθεῖ, ὁτιδήποτε καλὸ ἢ κακὸ προέρχεται ἀπὸ τὴν Εὐρώπη, ἀλλὰ καὶ τὴν Ἁμερική. Τὸ γεγονός τοῦτο ἔχει δημιουργήσει κρίση ταυτότητας εἰς τὸν σημερινό Ἕλληνα, ποὺ ἔχει παρατήσει τοὺς μαργαρίτας, τοὺς ἀτίμητους θησαυροὺς τῆς πολιτιστικῆς του κληρονομιάς καὶ ἐπιχειρεῖ νὰ τραφεῖ μὲ τὰ χαρούπια καὶ τὰ ξυλοκέρατα ποὺ τοῦ προσφέρει ἡ Δύση.
Ἀλήθεια ποιά εἶναι ἡ ἀνωτερότητα τοῦ πολιτισμοῦ τῆς Δύσεως καὶ τί πολιτιστικά ἐπιτεύγματα ἔχει νὰ ἐπιδείξει; Ποιά εἶναι τὰ προϊόντα ποὺ παράγει ὁ σύγχρονος δυτικός πολιτισμός; Τὴν ἀπάντηση τὴν ψηλαφοῦμε καὶ τὴν διαπιστώνουμε ἰδίοις ὄμμασι εἰς τὴν σημερινήν πραγματικότητα: Σαρκολατρεία, ἀνηθικότητα, διαφθορά καὶ διαστροφή, ἀδιαφορία, ἀναισθησία, μισανθρωπία-ἀπανθρωπία, χαλαρότητα τῶν ἡθῶν, κυνήγι τοῦ χρήματος καὶ τῶν ὑλικῶν ἀγαθῶν κάτω ἀπὸ τὸ πρόσχημα τῆς ἐνασχόλησης μὲ τὰ οἰκονομικά, ἀσυδοσία, ἀσέβεια, ἀθεΐα, βλασφημία, δολιότητα καὶ ὑποκρισία κάτω ἀπὸ ἐπίπλαστα σχήματα εὐγένειας καὶ πολιτισμοῦ.
Τὰ εὐρωπαϊκά κράτη ποὺ προβάλλονται ὡς τὰ περισσότερον προοδευτικά καὶ οἰκονομικώς ἢ πολιτιστικώς πιο ἀνεπτυγμένα εἶναι καὶ τὰ πλέον ἔκφυλα καὶ ἐξαχρειωμένα. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ἡ Ὁλλανδία – καὶ ὄχι μόνον – μὲ τὴν ἐλεύθερη ἀγοραπωλησία καὶ διακίνηση τῶν ναρκωτικῶν, τὴν παιδεραστία ποὺ κάνει θραύση εἰς τὴν συγκεκριμένη χώρα, τὴν ὁμοφυλοφιλία μὲ τὴν ἐλεύθερη συμβίωση καὶ τοὺς γάμους μεταξὺ ἀνθρώπων τοῦ ἰδίου φίλου καὶ ἄλλα πολλὰ τέτοια ᾦν οὐκ ἐστιν ἀριθμός. (Ἔτσι γιὰ νὰ μὴν ξεχνιόμαστε κύριε Ντάισενμπλουμ)!
Ἀλήθεια τί ἔχει νὰ ζηλέψει ὁ Ἕλληνας ἀπὸ τὸν Εὐρωπαίο καὶ τὸν Ἁμερικάνο καὶ τρέχει ξοπίσω τους σὰν ξελυμασμένος σκύλος, ποῦ ἀπὸ τὴν πείνα του τὴν πολύ, τρέφεται μὲ ὅτι τοῦ σερβίρουν, χωρὶς νὰ πολυεξετάσει ἑὰν αὐτὸ ποὺ καταβροχθίζει ἔχει φόλα καὶ δηλητήριο; Γιατὶ ὁ Ἕλληνας νὰ δίνει τὴν εἰκόνα τοῦ πειναλέου (τοῦ πολιτιστικά καὶ πνευματικά πειναλέου), ὅταν ἔχει πίσω του ἕναν ἀσύγκριτον πολιτισμόν, ἕνα ἔνδοξο παρελθόν, μία ἀπαράμιλλη γλῶσσα καὶ θρησκεία;
Γιατὶ νὰ μαθαίνει ἕναν ἀτελείωτο ἀριθμό ξένων γλωσσῶν καὶ νὰ παραμελεῖ τὴν ἐκμάθηση τῆς δικῆς του, ὅταν αὐτὴ ἀποτελεῖ τὸ καλύτερο καὶ τελειότερο μέσο ἐκφράσεως καὶ ἐπικοινωνίας μὲ τὸ ὁποῖο μεγαλούργησαν φιλόσοφοι, ἱστορικοί, ῥήτορες, οἱ Ἀπόστολοι τοῦ Χριστοῦ καὶ οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας καὶ τόσα ἄλλα μεγάλα πνεύματα στὸ διάβα τῶν αἰώνων; Γιατὶ νὰ πεθαίνει μὲ πνευματικό λιμό, ὅταν ἔχει στὴν φαρέτρα του τὴν μόνην ἀληθινή καὶ γνήσια διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ;
Μα διότι ἀκριβῶς ἔχει ἐπιλέξει νὰ τρέφεται μὲ ὅτι τοῦ προμηθεύουν οἱ ξένοι. Οἱ Εὐρωπαίοι. Ὡσὰν νὰ μὴν διαθέτει ὁ Ἑλληνισμός πολιτισμόν, ἤθη, ἔθιμα καὶ παραδόσεις ἀσυγκρίτως ἀνώτερες ἀπὸ ὁποιουδήποτε ξένου λαοῦ, καὶ δὴ εὐρωπαϊκοῦ, τρέχει πίσω ἀπὸ τοὺς ξένους.
Ἄν προέρχεται κάτι ἀπὸ τὴν Εὐρώπη εἶναι ἔτοιμος νὰ τὸ ἀποδεχτεῖ καὶ ἄς εἶναι τὸ πιο παράλογο ἢ ἔκφυλο πράγμα. Ντρέπεται γιὰ κάθε τι ἑλληνικό, αἰσθάνεται κόμπλεξ καὶ μειονεξία ποὺ εἶναι Ἕλληνας, φοβούμενος μήπως τὸν ἀποκαλέσει κανεῖς ἐθνικιστή, σωβινιστή ἢ καὶ ῥατσιστή. (Σύμφωνα μὲ τὸ status quo ποὺ ἔχει ἐπικρατήσει εἰς τὴν πολιτικήν καὶ τὴν σύγχρονη ἑλληνική κοινωνία, ἐκείνος ποὺ θέλει νὰ θεωρείται «προοδευτικός» καὶ «δημοκράτης», πρέπει νὰ ἀγαπάει λίγο ἢ καὶ καθόλου τὴν πατρίδα του).
Ὁ σημερινός Ἕλληνας ἔχει δυστυχώς ἀποδεχθεῖ αὐτὸ ποὺ θέλησαν νὰ τοῦ περάσουν ὁρισμένοι «Ἑθνάρχες» πολιτικοί μὲ τὸ περίφημον: «ἀνήκομεν εἰς τὴν Δύσιν». Ὁ Ἕλληνας ὅμως καὶ ὁ Ἑλληνισμός δὲν ἀνήκει οὔτε στὴ Δύση οὔτε στὴν Ἀνατολή. Ὁ Ἑλληνισμός, ἡ Ῥωμηοσύνη δηλαδὴ, δὲν μετριέται μὲ μέτρα καὶ σταθμά ἄλλων πολιτιστικῶν καὶ πνευματικῶν δυνάμεων, ἀλλὰ ὁ ἴδιος εἶναι ἡ ἀνωτέρα καὶ ἡγέτιδα πολιτιστική ὀντότητα καὶ ὡς ἐκ τοῦτου ἀποτελεῖ τὸ μέτρο καὶ τὸ κριτήριον μὲ τὸ ὁποῖο μετριούνται καὶ κρίνονται ὅλοι οἱ ἄλλοι πολιτισμοί καὶ λαοί.
Αὐτὸ σημαίνει πολὺ ἁπλὰ ὅτι τὸ ζήτημα δὲν εἶναι ἔτσι ὅπως τὸ θέτουν οἱ πολιτικοί μας, ἑὰν ἐμεῖς ἀνήκομεν εἰς τὴν Εύρώπην, ἀλλὰ ἑὰν ἡ Εὐρώπη ἀνήκει πολιτιστικά εἰς ἡμᾶς. Ὄχι δηλαδὴ ἄν οἱ Ἕλληνες εἶναι Εὐρωπαίοι, ἀλλὰ ἄν οἱ Εὐρωπαίοι εἶναι Ἕλληνες. Ἄν ἰσχύει τὸ δεύτερο, τότε καὶ μόνον τότε, μποροῦμε νὰ ποῦμε ὅτι ὡς Ἕλληνες ταυτιζόμαστε μὲ τοὺς Εὐρωπαίους καὶ ὅτι τὸ μέλλον τῆς Ἑλλάδος εἶναι ἑντὸς τῆς Εὐρώπης.
Βεβαίως ἀκούγεται πολὺ συχνά ὅτι κοιτίδα τοῦ εὐρωπαϊκοῦ πολιτισμοῦ καὶ τῆς Εὐρώπης εἶναι ὁ ἑλληνικός πολιτισμός. Αὐτὸ εἶναι καὶ ἀληθές καὶ ψευδές. Διότι ὅταν ἡ Ῥωμαίικη («Βυζαντινή») αὐτοκρατορία περιελάμβανε εἰς τὰ ἐδάφη της καὶ ὅλη τὴν Εὐρώπη, ἐκείνοι οἱ Εὐρωπαίοι ἦταν πράγματι φορεῖς τοῦ ἑλληνικοῦ πολιτισμοῦ, τῆς Ῥωμαιοσύνης ἢ Ῥωμηοσύνης. Ἦτανε γνήσιοι Ῥωμηοί, δηλαδὴ ὀρθόδοξοι εἰς τὴν πίστιν καὶ Ἕλληνες εἰς τὸ πνεῦμα, τὴν παιδεία καὶ τὸν πολιτισμό.
Ἀργότερα ὅμως πραγματοποιήθηκε εἰς τὴν Εὐρώπη κάθοδος ἀπὸ τὸν Βοῤῥά διάφορων γερμανικῶν φύλων, τῶν Φράγκων καὶ ἄλλων, οἱ ὁποῖοι εἰσέβαλλαν στὰ εὐρωπαϊκά ἐδάφη τοῦ «Βυζαντινοῦ» κράτους καὶ μὲ στυγνό τρόπο κατέσφαξαν καὶ ὑποδούλωσαν τοὺς γνήσιους Ῥωμηούς τῆς Εὐρώπης. Αὐτοὶ οἱ βάρβαροι φραγκικοί λαοί, ἔγιναν ἀπὸ τότε οἱ πιο μισητοί καὶ ἄσπονδοι ἐχθροί τῆς Ῥωμηοσύνης καὶ τοῦ Ἑλληνισμοῦ καὶ θέλησαν νὰ κυριαρχήσουν σὲ ὅλα τὰ ῥωμαίικα («βυζαντινά») ἐδάφη καὶ νὰ ὑποκαταστήσουν τὴν αὐτοκρατορία τῶν Ῥωμηῶν μὲ δική τους αὐτοκρατορία.
Τὸ 800 μ.Χ. ὁ λεγόμενος Καρλομάγνος, βασιλιάς τῶν Φράγκων, ἴδρυσε τὴν «ἁγία ῥωμαϊκή αὐτοκρατορία τοῦ γερμανικοῦ ἔθνους», κλέβοντας στὴν οὐσία καὶ πλαστογραφόντας τὸ ὄνομα «Ῥωμαίος», ποὺ παραδοσιακά καὶ ἱστορικά ἀνήκε μόνον στοὺς πολίτας τοῦ ῥωμαίικου καὶ κακώς λεγομένου «βυζαντινοῦ» κράτους. Οἱ Φράγκοι καπηλεύθηκαν ἐπίσης καὶ στὸ ἐκκλησιαστικό πεδίον τὸ ὄνομα «καθολικός», ποὺ ἀνήκει μόνον εἰς τοὺς ὀρθοδόξους χριστιανούς καὶ μὲ τὴν σύνδεσιν τῶν δύο ὀνομάτων προήλθεν τὸ «ῥωμαιοκαθολικός» ποὺ χαρακτηρίζει σήμερα τοὺς παπικούς, κατὰ ἱστορικώς καὶ ἐκκλησιαστικώς ἀπαράδεκτον τρόπον.
Ὁ φθόνος τῶν Φράγκων κατὰ τῶν Ἑλλήνων καὶ κατὰ τῆς Ῥωμηοσύνης ἤτο ἔκδηλος, ἐπειδὴ αὐτοὶ ἦταν ἕνα μάτσο ἀπὸ ἄξεστους καὶ ἀγροίκους «βανδάλους», ἐνῶ τὸ Βυζάντιον τοὺς τύφλωνε μὲ τὴν ἐκτυφλωτική λάμψη τοῦ ἀνυπέρβλητου πολιτισμοῦ του καὶ τὴν ἀσύγκριτη πνευματική ἀλλὰ καὶ ὑλική του ἀκτινοβολία καὶ αἴγλη .
Ἰδιαίτερο μίσος αἰσθάνοντο γιὰ τὴν πόλη τῶν ὀνείρων καὶ τῶν πόθων κάθε γνήσιου Ῥωμηοῦ, τὴν Βασιλεύουσαν Κωνσταντινούπολην, τὸν ὀφθαλμόν τῆς οἰκουμένης καὶ ἔψαχναν εὐκαιρία γιὰ νὰ τὴν καταλάβουν καὶ νὰ τὴν καταστρέψουν. Γι’ αὐτὸ ἄλλοστε μὲ τῆς εὐλογίες τοῦ ἐκάστοτε πάπα, πραγματοποίησαν καὶ τις τέσσερις σταυροφορίες μὲ τὸ πρόσχημα τῆς ἀπελευθερώσεως τῶν Ἁγίων Τόπων καὶ ἄλλων περιοχῶν ἀπὸ τοὺς Ἄραβες, ἐνῶ στὴν πραγματικότητα εἶχαν ὡς ἀπώτερο στόχο καὶ βαθύτερη ἐπιδίωξη τὴν ἄλωση τῆς Πόλεως, πράγμα ποὺ καὶ δυστυχώς ἐπέτυχαν τὸ 1204 μ.Χ.
Αὐτοὶ λοιπόν οἱ Φράγκοι, κατὰ πολὺ κατώτεροι εἰς τὸν πολιτισμόν ἀπὸ τοὺς Εὐρωπαίους Ῥωμηούς ποὺ ἐσκλάβωσαν, εἶχαν παρόλα αὐτὰ ἰσχυρή θέληση καὶ φιλοδοξία νὰ ξεχωρίσουν ἑαυτοὺς πολιτιστικά ἀπὸ τοὺς «Βυζαντινούς» - Ῥωμηούς τῆς Κωνσταντινουπόλεως. Γιὰ νὰ μὴν ἀφομοιωθοῦν ἀπὸ τοὺς κατακτημένους λαούς, ποὺ ἦταν ὀρθόδοξοι, ἐπινόησαν δική τους Ἐκκλησία καὶ θεολογία (μὲ τὸ Filioque καὶ ἄλλες πολλὲς πλάνες) καὶ προσήρμοσαν στὰ δικά τοὺς μέτρα τις ἀρχὲς καὶ ἰδέες τῶν ἀρχαίων Ἑλλήνων φιλοσόφων καὶ διανοουμένων, διαστρεβλώνοντάς τες καὶ αὐτὲς ἐν πολλοίς.
Ἀπόγονοι τῶν Φράγκων τοῦτων εἶναι οἱ σημερινοί Εὐρωπαίοι, ποὺ εἰς τὸν πολιτισμόν τους παρέλαβαν ἀπὸ τοὺς προγόνους τους ἕναν Ἑλληνισμόν παραμορφωμένον καὶ ἄῥῤωστον, γιὰ νὰ μὴν ποῦμε καὶ πεθαμένον. Ἕναν Ἑλληνισμόν τὸν ὁποῖον καὶ οἱ ἴδιοι διέστρεψαν καὶ ἀπὸ τὸν ὁποῖον ἔλαβαν κυρίως τὰ ἁρνητικά του στοιχεῖα.
Τὰ ὑγιή καὶ εὔῥῤωστα στοιχεῖα τοῦ ἀρχαίου Ἑλληνικοῦ καὶ τοῦ Βυζαντινοῦ πολιτισμοῦ ἐνσωματώθηκαν εἰς τὴν Ὀρθοδοξίαν καὶ διὰ τοῦτο ἡ Ὀρθοδοξία εἶναι ἡ ἀδιάῥῤηκτος ἱστορική συνέχεια τοῦ Ἑλληνισμοῦ. Ὀρθοδοξία εἶναι κατ’ οὐσίαν ἡ ἑλληνοχριστιανική σύζευξις καὶ ἕνωσις, ὁ ἑλληνοχριστιανικός πολιτισμός καὶ γι’ αὐτὸ ὁ Ἑλληνισμός ὡς παντοτινὸ στοιχεῖο τῆς Ὀρθοδοξίας ἢ καλύτερα ὡς ταυτόσημος μὲ τὴν Ὀρθοδοξία, εἶναι καὶ παραμένει ἀθάνατος εἰς τοὺς αἰώνας.
Ὑπάρχει λοιπὸν ἐξήγηση γιὰ τὸ ὅτι οἱ Εὐρωπαίοι ἐταίροι μας, ἐπιβάλλουν τόσο ἐξοντωτικά μέτρα στὸν ἑλληνικό λαό (καὶ ἰδιαίτερα στὰ κατώτερα καὶ ἀσθενέστερα στρώματα αὐτοῦ). Αὐτὴ δὲν εἶναι ἄλλη ἀπὸ τὸ παραδοσιακό μένος τῶν προγόνων τους καὶ αὐτῶν τῶν ἰδίων γιὰ τοὺς Ἕλληνες καὶ κάθε τί ἑλληνικό.
Ὅλα ὅμως τὰ δεινά ἄρχισαν ἀμέσως μετὰ τὴν «ἀπελευθέρωσή» μας (μέσα σὲ πολλὰ εἰσαγωγικά ἡ λέξη), ποὺ ἀκολούθησε τὴν ἐπανάσταση τοῦ 1821. Ἀπὸ τότε οἱ Ἕλληνες πολιτικοί ὑποδούλωσαν τὴν πατρίδα μας εἰς τοὺς ξένους δανειστᾶς, λαμβάνοντας συνεχώς δάνεια ἐπὶ δανείων, ἐνῶ ταυτόχρονα φρόντιζαν νὰ σπαταλοὺν ἐν πολλοίς τὰ δανεισμένα χρήματα γιὰ κομματικά ἢ προσωπικά ὀφέλη.
Αὐτὸ εἶχε ὡς ἐπακόλουθο νὰ φθάσουμε σήμερα μὲ τοὺς ἀλλεπάλληλους δανεισμοὺς εἰς τὸ μὴ περαιτέρω. Ἦταν προφανώς ἕνα καλοστημένο σχέδιο τῶν Ξένων δυνάμεων, τῶν Εὐρωπαίων ἐταίρων μας, νὰ ἀπελευθερώσουν τὴν Ἑλλάδα ἀπὸ τοὺς Τούρκους καὶ νὰ τὴν ὑποδουλώσουν εἰς τὴν ἰδική τους στυγνότερη καὶ δυναστικότερη κυριαρχία μὲ τὰ δάνεια καὶ τὰ ἐξαχρειωμένα τους ἤθη.
Ἐπιπροσθέτως ἀν θέλετε νὰ δώσουμε μία ἰκανοποιητική ἀπάντηση ποὺ νὰ ἐξηγεῖ τὸ γιατί, θὰ ἐπισημάνουμε τὸ ἑξῆς: Κατὰ τὴν διάρκεια τοῦ 19ου αἰώνα, λίγο πρὶν ἢ καὶ λίγο μετὰ τὴν ἐπανάσταση τοῦ ’21, κυριαρχοῦσαν δύο διαφορετικές ἀντιλήψεις εἰς τοὺς Ἕλληνας, γιὰ τὸ πως θὰ μποροῦσε ὁ Ἑλληνισμός νὰ ἀπελευθερωθεῖ ἀπὸ τὸν Τούρκικο ζυγό καὶ νὰ μεγαλουργήσει καὶ πάλι.
Οἱ μὲν ἦταν ὑπὲρ τῆς ἐπιθετικῆς τακτικῆς, δηλαδὴ ἤθελαν μὲ τις βίαιες ἐξεγέρσεις καὶ ἐπαναστάσεις νὰ ἀπελευθερώσουν ὅλα τὰ ἐδάφη τῆς Ὁθωμανικῆς αὐτοκρατορίας εἰς τὰ ὁποῖα κατοικοῦσαν ἑλληνικοί πληθυσμοί. Αὐτοὶ βεβαίως δὲν ὑπολόγιζαν τὰ ἀντίποινα ποὺ θὰ ὑπήρχαν ἀπὸ τὴν πλευρὰ τῶν Τούρκων καὶ τὴ δύσκολη θέση τὴν ὁποῖαν θὰ περιήρχοντο οἱ Ἕλληνες πολλῶν περιοχῶν τῆς αὐτοκρατορίας.
Ἀπὸ τὴν ἄλλη μεριά ὑπήρχαν καὶ ἐκεῖνοι ποὺ εἶχαν ἕνα πιο μακρόπνοο σχέδιο καὶ μια πιο μακροχρόνια πολιτική. Ἔβλεπαν ὅτι παντοῦ ἑντὸς τῆς Ὀθωμανικῆς ἐπικράτειας, εἶχαν ἀρχίσει νὰ κυριαρχούν οἱ Ἕλληνες. Στὸ ἐμπόριο τῆς Μεσογείου εἶχαν ἀναλάβει τὰ ἡνία Ἕλληνες ἔμποροι ποὺ ἐξαπλώθηκαν παντοῦ (στὸν Εὔξεινο Πόντο, τὸν Βόσπορο καὶ τὰ Στενά, τὸ Αἰγαίο καὶ τὴν Ἰταλική χερσόνησο καὶ ἀκόμη παραπέρα) καὶ εἶχαν δημιουργήσει ἕναν πολὺ ἱσχυρό ἐμπορικό στόλο.
Ἐπίσης σὲ καίριες διοικητικές θέσεις τῆς ὀθωμανικῆς αὐτοκρατορίας, σὲ θέσεις κλειδιά εἶχαν ἀνέλθει Ἕλληνες, ὅπως ἐπὶ παραδείγματι στὰ ὑπουργεῖα, στις ἡγεμονίες τῆς Μολδοβλαχίας οἱ Ἕλληνες Φαναριώτες καὶ σὲ ἄλλα ὑψηλά ἀξιώματα. Ἕλληνας ἦταν ἐπίσης καὶ ὁ Μέγας Δραγουμάνος τῆς Πύλης, ποὺ ἦταν ὁ Διερμηνέας καὶ γραμματέας τοῦ Μεγάλου Βεζίρη.
Αὐτοὶ λοιπόν ποὺ ἤθελαν πιο ᾖπια καὶ λιγότερο ἐπιθετικὴ πολιτική, ἔβλεπαν καὶ ἐπίστευαν ὅτι μὲ τὴν παράλληλη προστασία καὶ ἐνίσχυση τῶν ἑλληνικῶν στοιχείων τῆς αὐτοκρατορίας, σιγά - σιγά θὰ ἄλλαζε χέρια ἡ ἐξουσία καὶ ὅτι σταδιακώς καὶ ἀνεπαισθῆτως, χωρὶς νὰ χρειαστεῖ νὰ χυθεῖ αἵμα, ἡ αὐτοκρατορία θὰ μετασχηματιζόταν ἀπὸ ὀθωμανική σὲ ἑλληνική.
Αὐτὸ ὅμως τὸ ἀντιλήφθηκαν πολὺ καλὰ οἱ Εὐρωπαϊκές Δυνάμεις: ἡ Βρετανία, ἡ Γαλλία, ἡ Ῥωσία, ἡ Αὐστροουγγαρία, ἡ Γερμανία κ.ἄ. καὶ δὲν ἤθελαν μὲ κανένα τρόπο ἀνασύσταση καὶ ἀναγέννηση τῆς «Βυζαντινῆς», Ἑλληνικῆς δηλαδὴ αὐτοκρατορίας. Γι’ αὐτὸ καὶ παρακίνησαν τοὺς Ἕλληνες νὰ ἐξεγερθούν καὶ ὑποδαύλιζαν τὴν ἐπαναστατική διάθεση τῶν ῥαγιάδων, ἔστω καὶ ἄν ἐπίσημα παρουσιάζοντο, τουλάχιστον ἀρχικώς ὡς αὐστηροί ἐπικριταί τῆς ἐπαναστάσεως.
Οἱ Ἕλληνες ἐπαναστάτες εἶχαν ὡς σκοπό νὰ ἐπανασυστήσουν τὴν «Βυζαντινή» αὐτοκρατορία. Οἱ μεγάλες εὐρωπαϊκές δυνάμεις ὅμως συνετέλεσαν, ὥστε τελικά νὰ ἐλευθερωθεῖ μόνον ἕνα μικρό μέρος ἀπὸ τὰ ἐδάφη τοῦ Βυζαντίου καὶ μἀλιστα χωρὶς τὴν Κωνσταντινούπολη, τὴ φυσική πρωτεύουσα τοῦ Ἑλληνισμοῦ καὶ τῆς Ῥωμηοσύνης.
Οἱ Εὐρωπαίοι εἶχαν στὴν προσπάθειά τους αὐτὴ ὡς ἐμπροσθοφυλακή, τοὺς δήθεν «φιλέλληνες» διανοούμενους τῆς ἐποχῆς, οἱ ὁποίοι ἔστρεφαν τὴν προσοχή τοῦ ὑπόδουλου Γένους μονομερώς εἰς τὴν ἀρχαία Ἑλλάδα καὶ τοὺς ἀρχαίους προγόνους του, σὰν νὰ μὴν μεσολάβησε ἡ ἔνδοξη «βυζαντινή» - μεσαιωνική περίοδος τοῦ Ἑλληνισμοῦ καὶ ὡσάν νὰ προήρχοντο οἱ Ἕλληνες τοῦ 19ου αἰώνα, κατευθείαν ἀπὸ τοὺς Ἕλληνες τῶν κλασσικῶν χρόνων.
Αὐτὸ τὸ πρωτοφανές καὶ ἀνήκουστο ἱστορικό ἄλμα, τὸ ὁποῖο ἐπιχειρήθῃ τῇ εἰσηγήσῃ τῶν ξένων «φιλελλήνων» (μήπως εἶναι τυχαίο τὸ γεγονός ὅτι οὔτε ἕνας ἀπὸ αὐτοὺς δὲν ἀναφέρθηκε μὲ θετικά σχόλια εἰς τὸ Βυζάντιο;) δείχνει κατὰ τὴν ταπεινή μας γνώμη, τὸ πόσο πολύ οἱ Εὐρωπαίοι ἀπόγονοι τῶν Φράγκων, φοβούνται τὸ «Βυζάντιο» καὶ τὴν «βυζαντινή» - ῥωμαίικη αὐτοσυνειδησία τῶν σημερινῶν Ἑλλήνων ( ἑὰν αὐτὴ ὑπάρχει ἀκόμη σὲ κάποιους Ἕλληνες).
Διότι ὡς ἐλέχθη τὸ «Βυζάντιο»,, (ἢ ἄλλως ἡ Ῥωμανία ποὺ εἶναι καὶ τὸ σωστό) εἶναι ἐκεῖνο ποὺ ἐπεσφράγισε, ὁλοκλήρωσε καὶ διεφύλαξε μὲ τὸν καλύτερον τρόπον τὸν ἀρχαίον ἑλληνικόν πολιτισμόν. Ἐπιπλέον δὲ, προσέφερεν εἰς τοὺς Ἕλληνες τὸ φῶς τῆς ἀληθοῦς Θεογνωσίας.
Οἱ Εὐρωπαίοι «σύμμαχοί» μας, ὅπως τώρα, ἔτσι καὶ κάθε φορά ποὺ εὔρισκαν τὴν εὐκαιρία κατὰ τὴν διάρκεια τῶν τελευταίων διακοσίων ἐτῶν, ποτὲ δὲν ἔπαψαν νὰ ἐπεμβαίνουν ὡμά εἰς τις ἐσωτερικές ὑποθέσεις τῆς Ἑλλάδος. Λυπάμαι ποὺ θὰ τὸ πω, ἀλλὰ εἶναι ἡ σκληρή πραγματικότητα: πίσω ἀπὸ κάθε μεγάλη συμφορά τοῦ ἔθνους μας – τουλάχιστον στὴν πιο πρόσφατη ἱστορία του – κρύβονται αὐτοὶ ποὺ ἐμεῖς ἀποκαλοῦμε «ἐταίρους», «συμμάχους», «φίλους» ἢ ὅπως ἀλλιώς.
Αὐτοὶ εἶναι οἱ φυσικοί καὶ ἡθικοὶ αὐτουργοί τῆς μικρασιατικῆς καταστροφής τὸ ’22, τοῦ ἐθνικοῦ διχασμοῦ τὸ ’17, τοῦ ἐμφυλίου πολέμου τὸ ’45 καὶ πολλῶν ἀκόμα δεινῶν. Τολμώ νὰ πω ἀκόμη ὅτι αὐτοὶ εἶναι καὶ οἱ μεγαλύτεροι ἐχθροί τοῦ Ἑλληνισμοῦ καὶ τῆς Ῥωμηοσύνης καὶ ὄχι οἱ Τούρκοι καὶ οἱ Μουσουλμάνοι ἢ οἱ Τζιχαντιστές, τοὺς ὁποίους καὶ πάλιν οἱ Μεγάλες Δυνάμεις ἀβαντάρουν καὶ προωθούν – καθοδηγούν.
Τί καλό ἀλήθεια μας ἔχουν προσφέρει οἱ Εὐρωπαίοι ἐταίροι μας καὶ πόσο στοργικά μᾶς φέρονται, ὥστε νὰ λαχταρώμεν νὰ παραμείνουμε εἰς τὴν παρέα τους; Γιὰ ἐκείνον ποὺ μελετά τὴν ἱστορία, μπορεῖ πολύ εὔκολα νὰ διαπιστώσει ὅτι σχεδόν ποτέ τὰ συμφέροντα τῶν Μεγάλων Δυνάμεων δὲν ταυτίστηκαν καὶ δὲν ταυτίζονται μὲ τὰ συμφέροντα τῆς πατρίδος μας.
Διότι ἀπλούστατα τὰ συμφέροντά τους συνοψίζονται στὸ ὅτι θέλουν νὰ βλέπουν τὴν Ἑλλάδα καὶ τοὺς Ἕλληνες νὰ μὴν πηγαίνουν καλά, νὰ μὴν προοδεύουν καὶ νὰ μὴν ἀναπτύσσονται. Θέλουν νὰ ὑποσκελίσουν τὸν Ἑλληνισμό καὶ νὰ τὸν ὀδηγήσουν σὲ παρακμή (ἄν ἤδη δὲν τὸ ἔχουν καταφέρει, ὄχι βεβαίως ὄσον ἀφορά τὸν ἴδιο τὸν Ἑλληνισμό, ἀλλὰ ὄσον ἀφορά τοὺς φορεῖς τοῦ Ἑλληνισμοῦ).
Διότι ὁ Ἑλληνισμός (Ῥωμηοσύνη) εἶναι φῶς καὶ τὸ φῶς ἀποκαλύπτει τὰ ἔργα ἐκεῖνων ποὺ δρούνε στὸ σκοτάδι. Τὰ ξεμπροστιάζει καὶ τὰ καταισχύνει, γιατὶ εἶναι σκοτεινά καὶ δὲν ἀντέχουν τὴν ἐκτυφλωτική του λάμψη. Δυστυχῶς ὅμως τὰ πράγματα σήμερα δὲν πάνε καλά γιὰ τοὺς Ἕλληνες. Καὶ τὴν μεγαλύτερη εὐθύνη γι’ αὐτὸ καὶ γιὰ τὸ ὅτι, τὰ διάφορα ἀνθελληνικά κέντρα ἐπιτυγχάνουν εἰς τοὺς σκοπούς των, τὴν ἔχουμε ἐμεῖς οἱ ἴδιοι, ποὺ δώσαμε «γη καὶ ὕδωρ» καὶ παραχωρήσαμε χώρο στοὺς ἐχθρούς τοῦ Ἑλληνισμοῦ, ἐπιτρέποντάς τους νὰ θριαμβολογούν καὶ νὰ πανηγυρίζουν.
Φταίμε ἐμεῖς οἱ σύγχρονοι Ἕλληνες ποὺ ἔχουμε ἀπεμπολήσει τὰ πάτρια καὶ ἔχουμε ποδοπατήσει τὰ πολύτιμα «τζιβαηρικά» τοῦ Γένους μας. Σήμερα λοιπόν δὲν κινδυνεύει μόνο ἡ οἰκονομική καὶ βιολογική μας ὑπόσταση. Διακυβεύεται πολύ περισσότερον ἡ ὕπαρξή μας ὡς Ὀρθοδόξων Ἑλλήνων. Ἀλλὰ γιὰ νὰ συνειδητοποιήσουμε ἀκόμη περισσότερον τις ρίζες τοῦ κακοῦ καὶ τὸ πότε ὅλα ξεκίνησαν, ἄς ἀκούσουμε δύο διανοούμενους τὴς πατρίδας μας, τι ἔχουν νὰ μᾶς πουν γιὰ τοὺς Ἕλληνες τοῦ τελευταίου τετάρτου τοῦ 19ου αἰῶνος.
Ὁ πρώτος εἶναι ἕνας σύγχρονος ἱστορικὸς ὁ Ἀπόστολος Βακαλόπουλος, ὁ ὁποῖος λέγει εἰς τὴν νέαν ἑλληνικήν του Ἱστορίαν: «Ὁ Βερναρδάκης γενικεύοντας τὴν κριτική του καταδικάζει τὴν πλημμυρίδα τῶν άγαθῶν καὶ τῶν ἰδεῶν ποὺ ἔρχονται ἀπὸ τὴν Δύση καὶ ἔχουν κατακλύσει τὴν Ἑλλάδα. Ἔτσι οἱ Ἕλληνες φαίνονται σα νὰ πήδησαν μ’ ἕνα ἀπότομο ἄλμα στὸ μέσο τῆς Δυτικῆς Εὐρῶπης τοῦ 19ου αἰώνα καὶ σα νὰ γύρισαν τὴν πλάτη τους στὴ μακραίωνη πολιτιστική τους παράδοση ποὺ τὴν ἄφησαν ἀνεκμετάλλευτη καὶ ἀναξιοποίητη· μὲ μία λέξη τὴν περιφρόνησαν.
Ὁ δεύτερος εἶναι ὁ Δημήτριος Βερναρδάκης – τὸν ἀναφέρει ὁ Βακαλόπουλος, ὁ ὁποῖος ζει στὰ τέλη τοῦ 19ου αἰώνα. Εἶναι ἐκπληκτικὸ τὸ πόσο πολὺ ἰσχύουν γιὰ τοὺς σημερινοὺς Ἕλληνες, τὰ ὅσα λέγει ὁ Βερναρδάκης γιὰ τοὺς Ἕλληνες τῆς ἐποχῆς του. Γράφει λοιπόν τὰ ἑξῆς χαρακτηριστικά: «Ἀπηρνήθημεν τὰ πάτρια, καὶ ἐδανείσθημεν ὀλόκληρον σχεδόν τὸν βίον ἡμῶν ἐκ τῆς Δύσεως. Καὶ πρῶτον μὲν ἀπηρνήθημεν κατ’ οὐσίαν, ἀν ὄχι καὶ κατὰ τοὺς τύπους, τὸ πάτριον Θρήσκευμα καὶ ἐλατρεύσαμεν τὴν Θεότητα τῆς γαλλικῆς ἐπαναστάσεως τὴν raison.» (Τὴν λογικήν. Καὶ πράγματι ὁ σημερινὸς Ἕλληνας δὲν πιστεύει εἰς τὸν Θεόν, διότι δίδει ὑπερβολικὴ προσοχὴ εἰς τὴν λογική του καὶ προσπαθῇ τὰ πάντα νὰ τὰ ἐξηγῇ μὲ βάση αὐτὴν καὶ νὰ πορεύεται στὸν δρόμο ποὺ χαράσσει ἡ λογική του).
Καὶ συνεχίζει ὁ Βερναρδάκης: «Ἐὰν δὲ καὶ δὲν ἐξέπνευσεν ἀκόμη ὅλως παρ’ ἡμῖν ἡ εἰς Χριστὸν πίστις, ψυχορραγεῖ ὅμως. Ἀφήκαμεν τὸν ἐθνικὸν ἡμῶν στρατόν καὶ ἐδανείσθημεν τὸν τακτικὸν τῆς Εὐρῶπης. (Αὐτὸ ἴσως νὰ ἀποδειχθεῖ προφητικόν καὶ γιὰ τὴν ἐποχή μας). Ἀφήκαμεν τὰ πάτρια ἤθη καὶ ἐδανείσθημεν τὰ τῆς Δύσεως. (Μήπως καὶ σήμερα δὲν ἔχουμε υἱοθετήσει τις συνήθειες τῶν Εὐρωπαίων καὶ Ἁμερικανῶν καὶ δὲν ἀποκτοῦμε ἀκόμη καὶ ἑντὸς τῶν τειχῶν τῆς πατρίδος μας παιδεία καὶ νοοτροπία εὐρωπαϊκή;)
Ἀφήκαμεν τὴν πάτριον δίαιταν καὶ ἐνδυμασίαν καὶ ἐδανείσθημεν τὴν τῶν Φράγκων. Ἀφήκαμεν τὴν ἐθνικήν ἡμῶν ποίησιν καὶ φιλολογίαν καὶ ἐδανείσθημεν τὰ γαλλικὰ μυθιστορήματα. Ἀφήκαμεν ἐπὶ τέλους τὴν πάτριον βασιλείαν (τῶν βυζαντινῶν αὐτοκρατόρων) καὶ ἐδανείσθημεν παρὰ τῆς Ἁγγλίας τὸ σύνταγμα».
Καὶ ἐπειδὴ ἀγαπητὲ ἀναγνώστα, μεταξὺ ἄλλων πολῦς λόγος γίνεται σήμερα, ἀπὸ τοὺς Ἕλληνας πολιτικοὺς γιὰ τὴν συνταγματικότητα καὶ δημοκρατικότητα τοῦ πολιτεύματός μας, ἄκουσε τι λέγει, γιὰ τὸ σύνταγμα τῆς ἐποχῆς του, ὁ Βερναρδάκης: «Ἔτσι ἐγκαθιδρύθηκε λόγω μεν πολιτεῖα συνταγματική, πράγματι δε, καθιερώθη καὶ ἐστερεώθη ἐπὶ θεμελίων ἐδραιοτέρων ὁλιγαρχία φοβερά, ᾖτοι αὐτὸς ὁ ἐπὶ τουρκοκρατίας κοτζαμπασισμός, ἐπιχρισθεῖς μόνον διὰ τοῦ νωποῦ ἐκ τῆς Δύσεως συνταγματικοῦ ψιμμυθίου…, ἡ εἰς τὴν γαλλικὴν ἐπανάστασιν καὶ τὸ σύνταγμα πίστις, οὐδὲν ἄλλο παρήγαγε μέχρι τούδε καὶ οὐδὲν ἄλλο θέλει παραγάγη πάντοτε εἲ μὴ ΜΑΝΙΩΔΕΙΣ ΕΡΑΣΤΑΣ ΤΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΚΕΝΤΡΙΚΟΥ ΤΑΜΕΙΟΥ…».
Τις ὡς ἄνω παρατηρήσεις τοῦ Βερναρδάκη τις ἀφήνομεν ἀσχολίαστες καὶ ἄς κρίνει ὁ κάθε ἀναγνώστης τί ἰσχύει εἰς τὴν σήμερον. Συμπληρωματικὰ ὡς ἀπάντηση στοὺς ἰσχυρισμοὺς τῶν βουλευτῶν μας, ὅτι ἡ δημοκρατία δὲν ἔχει νὰ φοβηθεῖ τίποτα καὶ ὅτι στὴ δημοκρατία δὲν ὑπάρχουν ἀδιέξοδα καταθέτουμε τις ἀπόψεις τοῦ Ἰσοκράτους - ἀρχαίου ἕλληνος ῥήτορος τοῦ 4ου αἰώνος – γιὰ τὴν δημοκρατία τῆς ἐποχῆς του: «Ἡ δημοκρατία μας αὐτοκαταστρέφεται, διότι κατεχράσθη τὸ δικαίωμα τῆς ἐλευθερίας καὶ τῆς ἰσότητος. Διότι ἔμαθε τοὺς πολίτες νὰ θεωροὺν τὴν αὐθάδεια ὡς δικαίωμα. Τὴν παρανομίαν ὡς ἐλευθερία. Τὴν ἀναίδεια τοῦ λόγου ὡς ἰσότητα καὶ τὴν ἀναρχία ὡς εὐδαιμονία». Ἄραγε τί θὰ ἔλεγε ὁ Ἰσοκράτης γιὰ τὴν σύγχρονη ἑλληνικὴ δημοκρατία, τῆς ὁποῖας κύρια χαρακτηριστικὰ εἶναι ἡ ἀσυδοσία, ἡ ἀναίδεια καὶ ἡ ἀναρχία;
Ἐν κατακλείδι καὶ ὅσον ἀφορὰ τὴν κρίση ποὺ διέρχεται ἡ πατρίδα μας, θὰ θέλαμε νὰ ἐπισημάνουμε πώς ἑὰν δὲν συνέλθουμε σύντομα, ἑὰν δὲν ἀγκαλιάσουμε ξανά, μὲ ὅλη μας τὴν ἐθνικὴ ὑπερηφάνεια καὶ ἀξιοπρέπεια, τὴν πολιτιστική, ἱστορική, ἐθνική καὶ ἐκκλησιαστική μας ταυτότητα, ἄς μὴν περιμένουμε τίποτε καλό. Ἑὰν δὲν γίνουμε καὶ πάλι γνήσιοι καὶ ἀληθινοὶ Ὀρθόδοξοι Ἕλληνες, δὲν ἔχουμε καμία τύχη μέσα εἰς τὴν Εὐρῶπη τῶν δυτικοτραφῶν λαῶν. Ἑὰν δὲν ἀλλάξουμε μυαλὰ δὲν ἔχουμε μέλλον, οὔτε εἰς αὐτὴν τὴν ζωήν, οὔτε εἰς τὴν ἄλλην.
Ὁ Θεὸς θὰ ἐπιτρέψει νὰ περιέλθομεν σὲ πολὺ δεινότερη θέση, διότι ἀπεμακρύναμεν ἑαυτοὺς ἀπὸ κάθε τι θέάρεστον καὶ θεοφιλές. Πώς λοιπὸν ζητάμε βοήθειαν ἀπὸ τὸν Θεόν; Γιατὶ τὸν θυμόμαστε πάντοτε μόνον εἰς τὰ δύσκολά; Πώς νὰ εὐλογήσει ὁ Χριστὸς τὴν προδοσία ποὺ συντελείται ἀπὸ τοὺς Ἕλληνες; Προδοσία τῆς πατρίδος καὶ τῆς Ὀρθοδοξίας! Εἶμεθα βέβαιοι ὅτι ἄν αὔριο – μεθαύριο μᾶς ζητήσουν οἱ Εὐρωπαίοι νὰ ἀποβάλλομεν τὴν ἐθνική μας κυριαρχία, νὰ πουλήσουμε τὴν πατρίδα καὶ τὴν πίστη μας (ἄν δὲν τὸ ἔχουμε ἤδη κάνει), μὲ ἀντάλλαγμα μιὰ πιο ἄνετη ζωή καὶ ἕνα ὑψηλότερο βιοτικό ἐπίπεδο, πώς δὲν θὰ τὸ πράξουμε;
Πολὺ φοβούμαι ὅτι ἡ ἀπάντηση στὸ ἐρώτημα τοῦτο δὲν θὰ εἶναι θετική. Ἐμεῖς ἀπὸ τὴ μεριά μας ἐπιφυλασσόμεθα γιὰ τὴν σύνταξη καὶ νέων ἄρθρων παρομοίου περιεχομένου, τὰ ὁποῖα θὰ συμπληρώνουν ἢ καὶ θὰ βελτιώνουν τὰ ὅσα καταγράψαμεν εἰς τὸ παρὸν ἄρθρο. Μέχρι τότε ὁ Θεὸς νὰ βάλει τὸ χέρι Του στὴν ταλαιπωρημένη καὶ ὑπὲρ τὴν δύναμή της δοκιμαζόμενη πατρίδα μας.
