(Ιωάν. γ΄ 13-17) ὑπό τοῦ Θεοφιλεστάτου Ἐπισκόπου Κυκλάδων κ. Σάββα
ΦΕΡΕ ΤΙΣ ΠΛΗΓΕΣ ΣΟΥ ΣΤΟ ΧΡΙΣΤΟ
«Διά των πληγών Αυτού ημείς ιάθημεν» (Ησ. 53:5)
ΠΡΟΛΟΓΟΣ
Η εκκλησία μας ως φιλόστοργη μητέρα αρχίζει την προετοιμασία του πληρώματος της σχετικά με την μεγάλη εορτή του Σταυρού. Προεόρτιοι ύμνοι, σχετικά ευαγγελικά και αποστολικά αναγνώσματα έρχονται να μας θυμίσουν και να τονίσουν το μυστήριο του Σταυρού, την έννοια του Σταυρού, το σταυρικό βίωμα που πρέπει να διέπει την ζωή κάθε πιστού Χριστιανού και την αξία που έχει το τρισμακάριστο ξύλο στο χώρο της εκκλησίας. Καθώς ατενίζουμε τον Κύριο με απλωμένα τα χέρια και αλλοιωμένη την μορφή και το κάλλος Του δημιουργούνται μέσα μας απορίες και ερωτήματα, ίσως και διαφωνίες καθώς είναι Εκείνος το «αντιλεγόμενο σημείο» όπως προφητεύθηκε. Στόχος όμως «ουσιώδης» είναι να φέρουμε τις όποιες πληγές στα πόδια του Εσταυρωμένου και να ζητήσουμε την ίαση...
ΚΥΡΙΩΣ ΘΕΜΑ
Α) ΠΩΣ ΠΡΟΣΕΓΓΙΖΟΥΜΕ ΤΙΣ ΔΟΚΙΜΑΣΙΕΣ
* Πολλές φορές προσπαθούμε με προσευχές και αυτοματισμούς να «λύσουμε» όλα αυτά που μας απασχολούν και μας πληγώνουν. Ο Χριστός πάνω στο Σταυρό μας έδειξε το αντίθετο. Το κακό είναι περίπλοκο και δυσεπίλυτο και η αποκατάσταση και θεραπεία του θέλει μέθοδο.
*Ο Χριστός σταυρώθηκε και αναστήθηκε και έφερε τα σημάδια των πληγών Του. Μόνιμα και αιώνια. Θέλησε με αυτό να δείξει πως η επιπολαιότητα και η προχειρότητα δεν θεραπεύουν και αγιάζουν τον πληγωμένο άνθρωπο.
*Δεν είναι απλό λοιπόν να φέρουμε τις πληγές μας στο Χριστό. Αρκετοί άνθρωποι από αντίδραση έχουν ανυψώσει «διαχωριστικούς περιβόλους» αποφεύγοντας να ασχοληθούν οι ίδιοι, αλλά και εμποδίζοντας να ασχοληθεί κάποιος άλλος μ’αυτές. Έχουμε λάθος πιστέψει ότι ο Θεός δεν νοιάζεται για τα τραύματά μας. Μνησικακία και πικρία για αυτούς που μας αδίκησαν έχουν δημιουργήσει έναν άρρωστο ψυχικό κόσμο μέσα μας.
*Η οδός του Σταυρού είναι ανηφορική και λιγότερο ταξιδεμένη. Ο δρόμος αυτός περιέχει τις έννοιες: αποδοχή ≠ άρνηση, αντιμετώπιση ≠ συγκάλυψη, συγχώρηση ≠ μνησικακίας. Δρόμος ριψοκίνδυνος, τραχύς, μακρινός, προσπάθεια που πραγματικά φοβίζει και αποθαρρύνει.
Β) Η ΧΑΡΙΣ ΤΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ
* Μην περιμένουμε την χάρη φτάνοντας στο Σταυρό. Μόλις ξεκινήσουμε η χάρις είναι παρούσα. Ο Ιησούς ανοίγει τον δρόμο, προπορεύεται, αγωνιά για μας, κουράζεται και κοπιάζει μαζί μας στην πορεία. Από το πρώτο κιόλας βήμα βιώνουμε την βαθειά θεραπεία που στέλνει ο Εσταυρωμένος.
* Ο Ιησούς βαδίζει δίπλα μας. Όσο περισσότερο ταξιδεύουμε τόσο ανακαλύπτουμε το βάθος της στοργής Του, την παιδαγωγική Του αγάπη, την τρυφερότητά Του προς εμάς. Στερεώνει τα βήματά μας, δυναμώνει τα τρεμάμενα πόδια μας και μας δίνει αποφασιστικότητα να τηρήσουμε τον στόχο και τον προορισμό μας μέχρι τέλους.
* Ο Θεός μας παρακολουθεί. Πάνω στον Σταυρό έστειλε τον Υιό Του, τον μονογενή. Η σταύρωση είναι ένα εκπληκτικό γεγονός και όσα συμβαίνουν εκεί στον Γολγοθά απεικονίζουν κάθε είδος ανθρωπίνων κακών και δεινών. Σκεφτείτε τι πέρασε, τι στερήθηκε ο Χορηγός κάθε αγαθοσύνης, κάθε υλικού και πνευματικού θησαυρού. Μόνος στην εκούσια οδύνη, στο εκούσιο πάθος, στην εκούσια πτωχεία. Ο πλούσιος Θεός...
* Ο Ιησούς στις πληγές, στα πάθη, τα δεινά και τις συμφορές μπορεί να «ταυτιστεί» με μας, γιατί ο Ίδιος υπέφερε προσωπικά το πλάτος και το βάθος των ανθρωπίνων δεινών. Όπως χαρακτηριστικά λέει ο Παύλος: «Μπορεί να συμπαθήσει εις τας ασθενείας ημών» (Εβρ. 4, 15). Προσωπικά και αντιπροσωπευτικά βίωσε για όλους τους ανθρώπους. Βάστασε λοιπόν με μυστηριώδη τρόπο τα δικά μου, τα δικά σου δεινά, τα δεινά όλης της ανθρωπότητος. Και πράγματι τι έχουμε περάσει και δεν το πέρασε ο Κύριός μας. Και πίσω απ’τον Κύριο ο Πατέρας βίωνε και Αυτός τα του Υιού. «Ο Θεός ήτο εν τω Χριστώ διαλλάσσων (συμφιλιώνοντας) τον κόσμον προς Εαυτόν» (Β΄ Κορ. 5, 19).
ΕΠΙΛΟΓΟΣ
Τώρα λοιπόν που η εκκλησία ετοιμάζει εσένα και εμένα και όλους να προσκυνήσουμε τον Σταυρό τον ζωοποιόν, στοχάσου λιγάκι ποιός ανέβηκε και αγίασε τούτο το ξύλο... Σκέψου και νιώσε την αγάπη του Σταυρωθέντος... Η Ζωή ταυτίστηκε με το Θάνατο. Το Φως τυλίχτηκε στο Σκοτάδι. Αυτός που είπε «Εγώ είμαι η Οδός» δειλίασε προς στιγμήν να την βαδίσει. Το Ύδωρ της Ζωής δίψασε. Τα χέρια που ανέστησαν νεκρούς και ίασαν αρρώστους ακινητοποιήθηκαν από τα καρφιά. Η ουράνια ελπίδα των ανθρώπων «κατέβηκε» στον Άδη.
Νιώσε – Πίστεψε – Άλλαξε.
(†) ΕΝ ΧΩΝΑΙΣ ΘΑΥΜΑ
ΝΑ ΜΠΟΡΟΥΣΕΣ ΝΑ ΔΕΙΣ ΕΝΑΝ ΑΓΓΕΛΟ...
ΠΡΟΛΟΓΟΣ
Πάει καιρός τώρα που στην καθημερινότητα του ανθρώπου κυριάρχησε η ύλη. Μιά ύλη που αποθεώνει την απόλαυση, μιά ύλη που καταλαμβάνει κάθε χώρο και χρόνο στις ανθρώπινες επιδιώξεις. Το πνεύμα το «τσαλαπατήσαμε», ατόνησε ο άνθρωπος και κυλισμένος στην λάσπη δεν μπορεί να εγκαταλείψει το γήινο περίβλημά του και να ανέλθει στην «περιοχή του πνεύματος». Βαρειά η ύπαρξή μας και δυσκίνητη προς την θεωρία, ευκολοκίνητη αντίθετα προς στην αμαρτία. Και όμως η εκκλησία μας επιμένει να μας μιλά για Αγ. Πνεύμα... για πνεύματα αγγελικά, για δυνάμεις αγγελικές εορτάζοντες γηθοσύνως αυτά τα γεγονότα, όπως και σήμερα την θαυματουργία του Αρχαγγέλου Μιχαήλ ...
ΚΥΡΙΩΣ ΘΕΜΑ
Α) ΟΙ ΑΓΓΕΛΟΙ ΣΤΗΝ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ
* «Λειτουργικά πνεύματα αποστελλόμενα εις διακονίαν» (Εφ. α΄ 14) θα μας πεί ο Απόστολος. Εμείς τους ονομάζουμε γενικά ‘Αγγέλους’, μα η εκκλησία δίνει συγκεκριμένα ονόματα («Απεστάλη Γαβριήλ» στον Ευαγγελισμό, αλλά και άλλα όπως Μιχαήλ, Ραφαήλ, Ουριήλ ...). Άρα μιλάμε για ξεχωριστές και επώνυμες υπάρξεις. Ο όρος ‘πνεύματα’ μας πληροφορεί ότι υπάγονται εις την αόρατον κτίσιν, χωρίς αυτό να δηλώνει με απολυτότητα ότι οι άγγελοι κέκτηνται αμιγώς πνευματική φύσιν καθώς απόλυτο και καθαρό πνεύμα είναι μόνο ο Θεός.
* Αρκετοί εκκλησιαστικοί συγγραφείς των πρώτων αιώνων (π.χ. Τερτυλλιανός, Ωριγένης, Βασίλειος, Γρηγόριος, Ιλάριος) υπογραμμίζουν την ανάγκη να παραδεχθούμε ότι οι άγγελοι έχουν ένα είδος σώματος: άλλος το χαρακτηρίζει λεπτότερον της ύλης, άλλος το ονομάζει αιθέριον ή πυροειδές, άλλος προέκταση μιάς ύλης προ της παρακοής ή υπόλειμμά της, στηριζόμενοι στην γραφική μαρτυρία κατά την οποία οι άνθρωποι «εν τη αναστάσει... ως άγγελοι Θεού εισί» (Ματθ. κβ΄ 30).
* Ο χαρακτηρισμός ως ‘Ασωμάτων’ καθιερώθηκε στην εκκλησία μετά την Ζ΄ εν Νικαία Οικουμενική Σύνοδο, ο οποίος δεν έχει την έννοια της κυριολεξίας αλλά χρησιμεύει ως αντιδιαστολή προς την έννοια του ανθρωπίνου σώματος. Η εκκλησία διδάσκει επίσης ότι κάθε άνθρωπος έχει ένα φύλακα άγγελο, τον οποίο λαμβάνει από τον Θεό κατά το Άγιον Βάπτισμα και είναι αυτός που τον βοηθά στις δύσκολες στιγμές της ζωής του. Έτσι έχουμε μια ωραιότατη ευχή την οποία λέμε στην βραδυνή προσευχή μας (Απόδειπνο) για να ευχαριστήσουμε και να παρακαλέσουμε τον Άγιο Άγγελο της ψυχής μας να μας σκεπάζει και να μας προστατεύει.
Β) ΟΙ ΑΓΓΕΛΟΙ ΣΤΗΝ ΖΩΗ ΜΑΣ
* Και αφού υπάρχουν γιατί δεν τους βλέπω; Ας ξετυλίξω αργά και με σειρά το κουβάρι των σκέψεων μου... Έχεις μήπως μάτια για να τους δείς; Πόσο καθαρά και αγνά είναι αυτά; Άκουσες στην εκκλησία κατά την Λειτουργία τον Ιερέα που λέγει για «άγγελον ειρηνικόν, φύλακα των ψυχών και των σωμάτων ημών...»; ζήτησες από τον Θεό να στον στείλει δίπλα σου; Για θυμήσου καλύτερα πόσους κινδύνους έχεις διαφύγει... τύχη θα βιαστείς να μου απαντήσεις! Πάρε κανένα λαχείο τότε αφού πιστεύεις σε αυτή...
* Πέρα από τους φτερωτούς ευεργέτες μας, θα σου μιλήσω για αγγέλους που δεν έχουν φτερά και δεν λούζονται στο φως... Θυμήσου πόσες φορές η μητέρα σου ξενύχτησε στο προσκεφάλι σου ή σε συμβούλεψε για να μην κινδυνεύσεις στις κακοτοπιές του δρόμου που βάδιζες... Θυμήσου ένα καλό φίλο/η ή έναν δάσκαλό σου που σου έμαθε να διακρίνεις με την παρεχόμενη γνώση το λάθος, να παίρνεις σωστές αποφάσεις... θυμήσου ίσως ένα σεπτό λευίτη (ιερέα) στον οποίο επέλεξες να καταθέσεις το φορτίο των αμαρτιών σου... Και πολλούς άλλους που δεν έχουν φτερά και όμως είναι «άγγελοι» του Θεού!
ΕΠΙΛΟΓΟΣ
Σήμερα λοιπόν έμαθες ότι υπάρχουν άγγελοι, γιατί το διδάσκει το αψευδές στόμα του Χριστού, στο αποδεικνύει η ζωή και η καθημερινότητα. Χρέος δικό σου και δικό μου, να έχεις καθαρά μάτια και άδολη ψυχή... Τότε πίστεψέ με θα δείς και τους δύο! Και του ουρανού και της γης...
