(Λουκ. ιγ΄, 10-17)
ΙΔΙΩΤΙΚΗ ΚΑΙ ΚΟΙΝΗ ΠΡΟΣΕΥΧΗ
ΠΡΟΛΟΓΟΣ
Ανάμεσα στα μηνύματα που εκπέμπει η σημερινή ευαγγελική περικοπή βρίσκεται και αυτό που αφορά την κοινή προσευχή των πιστών. Ο ευαγγελιστής Λουκάς θέτει στο πρόσωπο της συγκύπτουσας (18 έτη ασθένειας) τον προβληματισμό σχετικά με την παρουσία μας στην εκκλησιαστική σύναξη. Αρκετοί Πατέρες θεωρούν ότι η περίπτωση αυτή είναι ένα γερό ράπισμα σε κάθε φτηνή δικαιολογία που προβάλλουμε κάθε φορά που επιχειρούμε να υποτιμήσουμε την κοινή προσευχή στον ναό.
ΚΥΡΙΩΣ ΘΕΜΑ
Α) ΑΤΟΜΙΚΗ ΠΡΟΣΕΥΧΗ
*Ο άνθρωπος θα πρέπει να προσεύχεται καθημερινά. Οφείλει να δοξολογεί τον Θεό για τα δώρα που στέλνει στην ψυχή του και στην γη που κατοικεί. Δεν θα πρέπει να τον θυμάται μόνο στις δυσκολίες και στα προβλήματά του. Η προσευχή είναι η προσωπική επικοινωνία με τον Πατέρα, με τον Πλάστη μας. Ο Κύριος μας έδωσε αυτό το παράδειγμα, αφού και ο Ίδιος κατέφευγε συχνά «εις έρημον τόπον» (Μάρκ. 1:35).
*Η προσευχή καλλιεργείται μέσα στην οικογένεια. Οι γονείς διδάσκουν την επικοινωνία με τον Θεό με το παράδειγμά τους και αυτό περνάει από τους γονείς στα παιδιά. «Είναι μεγάλο όπλο η προσευχή, μεγάλη ασφάλεια, μεγάλος θησαυρός, μεγάλο λιμάνι, ιερός και απαραβίαστος τόπος» (Ι. Χρυσ.). Ο άνθρωπος αγιάζεται και μ’ αυτή αγιάζει όλα τα έργα που παράγει. Τι ευλογημένο ο άνθρωπος να εργάζεται χειρωνακτικά και η ψυχή του παράλληλα να γίνεται μυστικό εργαστήριο της Χάριτος του Θεού! Ακόμα και το έργο που παράγει είναι κάτι διαφορετικό... είναι απλά ευλογημένο.
*Στην ατομική μας προσευχή, μακριά από αδιάκριτα βλέμματα, θα καταθέσουμε τις ψυχικές μας ανησυχίες, τους αναστεναγμούς, ακόμη και τα δάκρυά μας. «Εβόησα εν τη θλίψει μου προς τον Κύριον, και εισήκουσέ μου» (Ιωνάς 2, 2). Εκεί μυστικά η καρδιά παίρνει δύναμη, αναγεννάτε ψυχικά, ξεκουράζεται, «παραμυθείται» από το Άγιο Πνεύμα.
Β) ΚΟΙΝΗ ΠΡΟΣΕΥΧΗ
* Μας δίδαξε όμως ο Κύριος και την κοινή προσευχή. Δεν παρέλειψε κατά την επίγεια ζωή Του να βρίσκεται τα Σάββατα στην συναγωγή (όπως και στην περίπτωσή μας) και να συμμετέχει στην κοινή προσευχητική σύναξη. Αυτό έκανε και η συγκύπτουσα, χωρίς να υπολογίζει τα πικρόχολα σχόλια (σχετικά με την ασθένειά της) του κόσμου, χωρίς να δίνει σημασία σε όλα όσα λέγονταν για την εξωτερική της εικόνα. Εκείνη κατέφευγε στο ναό και αντλούσε δύναμη και κουράγιο. Εδώ συναντήθηκε με τον Χριστό, ο Οποίος γνώριζε τα «κρύφια της καρδιάς της» και Εκείνος την βράβευσε για την πίστη και την ευλάβειά της.
* Στην εκκλησία η προσευχή μας αποκτά μία ιδιαίτερη δύναμη. Ενώνεται η φωνή του Λειτουργού με την δική μας και αναπέμπεται στον Θεό «υπέρ του κόσμου» αλλά και για κάθε ψυχή που δοκιμάζεται και υποφέρει. Γινόμαστε όλοι μια μεγάλη οικογένεια και «άγγελοι μετά ανθρώπων συνεορτάζουσι» (ευχή Μεγ. Αγιασμού Θεοφανείων), με κοινό Πατέρα τον Δημιουργό μας. Μπροστά στον Θεό είμαστε όλοι ίσοι, όλοι έχουμε την ίδια αξία και ας μας χωρίζει ο «κόσμος» σε πλούσιους και φτωχούς, άσημους και σπουδαίους... Ας μην λησμονήσουμε και τον Απόστολο Πέτρο, ο οποίος λυτρώθηκε από τα δεσμά της φυλακής με την προσευχή η οποία «εκτενώς γενομένης υπό της Εκκλησίας προς τον Θεόν υπέρ αυτού» (Πράξ. 12, 5) καρποφόρησε θαυμαστώς!
ΕΠΙΛΟΓΟΣ
Ο Άγιος Ιωάννης της Κλίμακος ονομάζει την προσευχή ως «επαινετό έργο, με το οποίο ο πιστός και τον Θεό πλησιάζει και δαίμονας φυγαδεύει». Να μην αμελούμε αδελφοί μου τόσο την ατομική όσο και την κοινή προσευχή. Ο Κύριος μας μίλησε και δίδαξε με το παράδειγμα και τους δύο τύπους προσευχής. Με πόθο και αγάπη Θεού να εκκλησιαζόμαστε στο ναό και να παρακολουθούμε τις λειτουργικές συνάξεις στις οποίες προεξάρχει ο Ίδιος ο Κύριος παρέχοντας ως πολύτιμα Δώρα το Σώμα Του και το Αίμα Του στους πιστούς...
