(Ματθ. δ΄, 12 - 17).
ΚΟΙΝΗ ΑΦΕΤΗΡΙΑ
«Μετανοείτε, ήγγικε γαρ η Βασιλεία των Ουρανών» (Ματθ. γ΄, 2 και Ματθ. δ΄, 17).
ΠΡΟΛΟΓΟΣ
Η φράση του Αγίου Ευαγγελίου που επιλέξαμε σήμερα να αναλύσουμε είναι μία κοινή αφετηρία πνευματικού έργου. Την συναντάμε αρχικά στα λόγια του Ιωάννη του Προδρόμου (Ματθ. γ΄, 2) και στην συνέχεια (πανομοιότυπη) στο στόμα του Κυρίου μας(Ματθ. δ΄, 17). Μία φράση, μία προτροπή, μία κατεύθυνση από δύο ξεχωριστά πρόσωπα. Ας σταθούμε και ας προσπαθήσουμε να την προσεγγίσουμε...
ΚΥΡΙΩΣ ΘΕΜΑ
Α) ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΚΑΙ ΔΙΑΔΟΧΗ
* «Ο λύχνος τω Φωτί, η αυγή τω Ηλίω, Πρόδρομος τω Λόγω» (προεόρτιος ύμνος Θεοφανείων) ψάλλει η Εκκλησία μας και αμέσως διαπιστώνεται τόσο το πνευματικό έργο του Προδρόμου όσο και η ανάληψη και συνέχεια αυτού από τον Ιησού. Προπαρασκευαστική υπήρξε η δραστηριότητα του Προδρόμου. Σαν ένα απλό λυχνάρι έδειχνε το δρόμο προς το Φως, η αυγή, το πρώτο φως της ημέρας, οδηγεί στην λάμψη την καθολική του Ηλίου. Αυτός υπήρξε ο Ιωάννης κηρύσσων το Βάπτισμα της μετανοίας.
* Η πνευματική σκυτάλη περνάει στα χέρια του Ιησού. Δεν ξεχνά τον Πρόδρομο ο Χριστός και μάλιστα την πνευματική συνάφεια και συνέχεια με το έργο του την καταδεικνύει στα λόγια που και Εκείνος θα χρησιμοποιήσει. «Μετανοείτε, ήγγικε γαρ η Βασιλεία των Ουρανών» (Ματθ. γ΄, 2 και Ματθ. δ΄, 17). Η κοινή αφετηρία φανερώνει και τον κοινό προσανατολισμό στο έργο των ουράνιων προσώπων. Καμία αντίφαση, καμία διαφωνία, καθώς το έργο είναι σύμφωνο του Πατρός, του Υιού και του Αγ. Πνεύματος.
* Φανερή η εκτίμηση του Ιησού στο πρόσωπο του Ιωάννου του Βαπτιστή. Ο Ίδιος είχε άλλωστε πεί γι’ αυτόν∙ «αμήν λέγω υμίν, ουκ εγήγερται εν γεννητοίς γυναικών μείζων Ιωάννου του Βαπτιστού» (Ματθ. 11, 11). Η αγία μας Εκκλησία τον έθεσε σε τιμή μετά την Θεοτόκο. Είναι ο μεγάλος αγγελιοφόρος της πιό χαρμόσυνης είδησης όλων των εποχών: της εν Χριστώ απολυτρώσεως του πεπτωκότος ανθρώπου. Γίνεται (ο Πρόδρομος) το θεμέλιο και η βάση για να κινηθεί ο Ιησούς στο δημόσιο έργο Του, σύμφωνα με την Μεσσιανική Του Ιδιότητα.
Β) ΑΠΟΡΡΙΠΤΟΝΤΑΣ ΤΟ ΠΑΡΕΛΘΟΝ
* Εμείς σήμερα εμφανίζουμε μιά προβληματική σχέση με το παρελθόν. Επιθυμούμε να το ξεχάσουμε και να το παραθεωρήσουμε, να το «κουκουλώσουμε» λες και αποτελεί ενοχικό παράγοντα, κομμάτι που μας ελέγχει και αποκαλύπτει την γυμνότητά μας. Εμφανιζόμαστε έτσι ανιστόρητοι, αντιπαραδοσιακοί, επιλήσμονες μιας συνέχειας και αλληλεξάρτησης που κάνει το παρόν δημιουργικό και το μέλλον να φαντάζει αισιόδοξο.
* Διατείνονται οι κουλτουριάρηδες και προοδευτικοί πως δεν χρειάζεται «μνήμη» παρελθόντος και συνέχεια σε κανένα επίπεδο. Και ρωτάω απλά με το φτωχό μου μυαλό: Ποιός πολιτισμός, ποιά τέχνη, ποιά επιστήμη, ποιά ιστορία επιλέγει ως αφετηρία της το μηδέν; Έτσι συμβαίνει νομίζω στο τόπο μας. Καμιά κυβέρνηση δεν εκτιμά κάτι από την προηγούμενη, κανένας Έλληνας δεν αναγνωρίζει κάτι καλό στον συνέλληνα που βρίσκεται και γειτνιάζει με τα δεδομένα του. Κανένα παιδί δεν αποδέχεται πιά το έργο των γονέων του... Όλοι ξέρουμε καλύτερα και γι’ αυτό πηγαίνουμε χειρότερα!
* Ας μιλήσουμε εδώ και για την έννοια της πείρας. Η πείρα η οποία δεν αγοράζεται ούτε αποκτιέται αυτόματα. Πόσο χρήσιμη και λυτρωτική είναι, πόσο σπουδαίο να την «αφουγκραζόμαστε» από τους απόμαχους της ζωής. Η εμπειρία συγκρατεί τον νεανικό ενθουσιασμό, λυτρώνει από καταστροφές και παγίδες, αναδεικνύει τον νεόκοπο άνθρωπο της ζωής σοφότερο του λευκασμένου γέροντα. Άρα λοιπόν η σχέση μας με το παρελθόν θα πρέπει να είναι δημιουργική, συμβουλευτική, να εμπνέει και όχι να κλειδώνει τις όποιες επιλογές μας.
ΕΠΙΛΟΓΟΣ
Ο Ιησούς αποδέχεται το Προδρομικό έργο. Χρησιμοποιεί τα ίδια λόγια για να φανεί η συνέχεια του έργου που θα επιτελέσει. «Μετανοείτε», ένας ρηματικός τύπος με ενεστωτική χροιά, που φανερώνει τον διαρκή αγώνα του ανθρώπου να απαλλαγεί από τα δεσμά της αμαρτίας. Μία νέα ζωή, μία αλλαγή με συνοδοιπόρο του τον Καλό Σαμαρείτη (Λουκ. ι΄, 34), τον Καλό Ποιμένα (Ιω. ι΄, 11), τον εύσπλαχνο Άρχοντα (Ματθ. κε΄, 14).
