«Μεμέρισται ὁ Χριστός;»
(Ἔχει μήπως κομματιασθῆ ὁ Χριστός;)
Πάντοτε, άγαπητοί ἀδελφοί, καί τώρα εἷναι ἐπίκαιρο τό ἐρώτημα, πού μέ πόνο κι’ ἀγανάκτησι ἀπηύθυνε ὁ Παῦλος στήν Ἐκκλησία τῶν Κορινθίων. Εἶναι ἔνα ἐρώτημα ποῦ μπορεῖ ν’ἀπευθυνθῆ σέ κάθε χριστιανική γενεά. Γιατί, ἀλλοίμονο, ποτέ σχεδόν δέν ἔλειψαν οἱ διαχορισμοί τοῦ ποιμνίου μέ αἰτία τήν ἰδιαίτερη κι’ὑπερβολική προσήλωση κομματιῶν τοῦ πληρώματος σέ διαφόρους ποιμένες καί ἐργάτες τοῦ εὐαγγελίου. Ὅ,τι εἶχε συμβῆ τότε στήν Κόρινθο, συμβαίνει συχνά κατόπιν παντοῦ. Συμβαίνει καί σήμερα. Μερικοί χριστιανοί ξεχνοῦν κάπως, ὅτι ὅλοι μαζί ἀποτελοῦν τό ἔνα καί ἀδιάσπαστο σῶμα τοῦ Χριστοῦ, ὅτι ἀνήκουν στόν Κύριο. Καί παρασυρόμενοι ἀπό τήν ἀγάπη, τόν σεβασμό καί τόν θαυμασμό στούς πνευματικούς τους πατέρες, χωρίζονται μεταξύ τους λέγοντας μ’ἄλλα κάθε φορά ὀνόματα ὅ, τι ἔλεγαν κι’οἱ Κορίνθιοι: «Ἐγῶ εἶμαι τοῦ Παύλου». «Ἐγῶ εἶμαι τοῦ Κηφᾶ.» «Ἐγῶ εἶμαι τοῦ Ἀπολλώ».
Καταλαβαίνουμε πολύ καλά τί δίκαιο εἶχε ὁ μέγας ἀπόστολος ν’ἀγανακτῆ καί νά λυπᾶται μπροστά σ’αὐτό τό φαινόμενο. Κανένα κακό δέν εἶναι τόσο βαρύ κι’ἀβάστακτο γιά τήν Ἐκκλησία, ὅσο τό νά καταλύεται αὐτή ἡ ἑνότης της ὡς σώματος τοῦ Χριστοῦ, ὅσο τό χάλασμα τῆς ἁρμονίας της. Καί πότε καταλύεται αὐτή ἡ ἑνότης; Ὄχι ὅταν ἐμφανίζονται αἱρετικοί καί σχισματικοί, γιατί αὐτοί ἀποκόπτονται, φεύγουν, ἀποξενώνονται ἀπό τήν Ἐκκλησία καί τήν ἀφήνουν πάλι ἐνωμένη κι’ἀκέραιη. Ἡ ἑνότης τῆς Ἑκκλησίας καταστρέφεται ἀπό τά ἴδια τά πιστά της τέκνα, ὅταν δέν τά συνδέη ἡ τέλεια ἀγάπη, ὅταν ἀφήνοντας κάπως τόν Χριστό, προσκολλῶνται σέ πρόσωπα.
Αὐτό λοιπόν , τό κακό στηλιτεύει ὁ Παῦλος σήμερα. Καλεῖ τά μέλη τῆς Κορινθιακῆς Ἐκκλησίας νά παύσουν τίς προσωποληψίες καί νά ἐπανέλθουν στήν ἀρμονία πού χάλασαν. Ἐνός ὑγιοῦς σώματος τά μέλη ἔχουν τό καθένα τίς δικές τους κινήσεις, ἀλλά ὅλα ἀνήκουν στό σώμα κι’ὄχι τό ἔνα μέλος στό ἄλλο. Πάψετε –φωνάζει ὁ ἀπόστολος στους πιστούς τῆς Κορίνθου – νά λέτε, ὅτι ἀνήκετε οἱ μέν στόν ἄλφα κι’οἱ δέ στόν βήτα ἀπό τους πνευματικούς σας παιδαγωγούς. Γιατί ἐκεῖνος στόν ὁποῖον ἀνήκετε ὅλοι, εἶναι ὁ Χριστός. Κι’ὁ Χριστός δέν κομματιάζεται, δέν τεμαχίζεται.
Ἀλλά ἄς προσέξουμε στά ἑδώλια τῆς κατηγορίας, ὅπου ὁ ἀπόστολος καθίζει τίς παρατάξεις τίς Χριστιανικῆς Κορίνθου. Ὑπάρχει ἀνάμεσά τους καί μία, ποῦ φαίνεται ὅτι βρίσκεται ἐκεῖ ὁλότελα ἄδικα. Κάθονται στό ἑδώλιο ἐκεῖνοι πού λένε, ὅτι ἀνήκουν στόν Παῦλο. Ἐκείνοι πού σεμνύνονται, ὅτι εἶναι μαθηταί τοῦ Ἀπολλώ. Ἐκείνοι πού καυχώνται, ὅτι ὑπάγονται στόν κύκλο τοῦ Κηφᾶ. Ἀλλά ἀνάμεσά σ’αὐτούς πού γιά τήν ἐνοχή τους δέν ὑπάρχει ἡ παραμικρή ἀμφιβολία, εἶναι καί μία ἄλλη μερίδα κατηγορουμένων. Αὐτοί δεν καμαρώνουν γιατί ἀνήκουν στό πνευματικό περιβάλλον κάποιου ἀποστόλου. Αὐτοί δέν εἶναι δυνατόν νά χαρακτηρισθοῦν κατά κανένα τρόπο ὅτι εἶναι προσωπολῆπται. Δέν εἶπαν παρά ὅτι θα ’πρεπε νά λένε κι’οἱ ἄλλοι ἀδελφοί τους , ὥστε ὁ Παῦλος ἀντί νά ἐξανίσταται, θά πρεπε νά δοκιμάση χαρά καί ἀγαλίασι καί νά τους ἐπαινέση. Τι ἔλεγαν, λοιπόν, αὐτοί; Ἐνῶ οἱ πρῶτοι φώναζαν «Ἐγῶ Παῦλου», οἱ δεύτεροι «Ἐγῶ Ἀπολλώ» κι’οἱ τρίτοι «Ἐγῶ Κηφᾶ», αὐτοί ἔλεγαν «ἐγῶ Χριστοῦ»Γεννᾶται λοιπόν ἡ ἀπορία : Γιατί βρίσκονται κι’ αὐτοί κάτω ἀπό τήν ἴδια κατηγορία; Ἔφταιξαν λοιπόν, ἐπειδή ἔλεγαν ὅ,τι ἔπρεπε νά λένε ὅλοι οἱ Χριστιανοί τῆς Κορίνθου; Γιατί, χωρίς νά κάνη καμμιά διάκρισι, ὁ ἀπόστολος τούς τοποθετεῖ μαζί μέ τους ὑπολοίπους καί τούς στηλιτεύει τό ἴδιο; Ἀπό πρώτη ὄψι, φαίνεται πραγματικά ὅτι τους ἀδικεῖ. Ἀλλά ἄς ἐμβαθύνουμε, ἀδελφοί στά πράγματα. Θά δούμε τότε ἡ ἀλήθεια εἶναι διαφορετική. Καθένας ἀπ’αὐτούς ἔλεγε ὅπως κι’οἱ ἄλλοι : «Ἐγῶ». Ὑποστήριζαν, βέβαια, τό σωστό. Ἀλλά μέ τόν τρόπο πού τό ἔκαναν, συντελοῦσαν στή διαίρεση. Γιατί ξεχώριζαν,ὅπως κι’ἄλλοι, τούς ἑαυτούς τους μέ τό «Ἐγῶ». Καί πέρα ἀπό τή διαβεβαίωση πού ἔδιναν, δέν ἔκαναν τίποτε ἄλλο γιά νά ὁδηγήσουν τους παραστρατημένους ἀδελφούς τους στό σωστό δρόμο. Λοιπόν, δέν ὠφελεῖ σε τίποτε νά λές καί να ζῆς ὀρθά, ὅταν δέν κάνεις καμμιά προσπάθεια γιά νά ἐλκύσης σ’αὐτή τήν ὀρθότητα ὅσους ξέφυγαν. Δέν ὠφελεῖ σέ τίποτε νά λές ὅτι ἀνήκεις σύ στόν Χριστό, χωρίς νά κινῆσαι, νά ἀγωνίζεσαι, νά κοπιάζης, ὥστε νά κάνεις καί τους ἄλλους ἀδελφούς σου νά βγοῦν ἀπό την πτῶσι τους.
Ἔτσι πού περιωρίζονταν μονάχα σέ μία διακήρυξη, οἱ χριστιανοί αὐτοί τῆς Κορίνθου ἦταν στά μάτια τοῦ Παύλου- ἀλλά καί τοῦ ἴδιου τοῦ Κυρίου – ἐξ’ ἴσου ὑπόδικοι, φταῖχτες ὅπως κι’οἱ ἄλλοι χριστιανοί τῆς Κορίνθου, πού ἔλεγαν ὅτι ἀνήκουν στόν Παῦλο, στόν Ἀπολλώ, στόν Κηφᾶ. Ἦταν τό ἴδιο ἔνοχοι ἤ μᾶλλον πιό πολύ ἔνοχοι, γιατί ἐνῶ εἶχαν περισσότερρη συναίσθηση τῆς πραγματικότητος, δέν ἔκαναν ὡστόσο τίποτε γιά νά ὁδηγήσουν σ’αὐτή καί τους πλανεμένους ἀδελφούς τους.
Ἀλλά ὑπάρχει καί κάτι ἄλλο, μιά πιθανότης πού καθόλου δέν ἀποκλείεται καί πού ἐξηγεῖ κι’αὐτή γιατί κατηγοροῦνται ἀπό τόν Παῦλο κι’ὅσοι ἔλεγαν ὅτι ἀνῆκαν στόν Χριστό. Ὅσοι χωρίζουν τους ἑαυτούς τους ἀπό τήν Ἐκκλησία, ὁσοι κάνουν μερίδες ἔχουν δικαιολογία τους καί καύχησι τους πρώτη καί καλύτερη, ὅτι αὐτοί ἀνήκουν πιό πολύ ἀπό τούς ἄλλους στόν Χριστό. Δέν ἦταν, λοιπόν, ἀπίθανο, ἐκεῖνοι ἀκριβῶς πού ἔλεγαν ὅτι ἀνῆκαν στόν Παῦλο ἤ στόν Ἀπολλώ ἤ στόν Κηφᾶ, νά ἔλεγαν σύγχρονα καί τό «Ἐγῶ Χριστοῦ», θέλοντας ἔτσι νά δείξουν ὅτι τό περιβάλλον τοῦ ἀποστόλου, στό ὁποῖο ἀνῆκαν, ἦταν πιό κοντά στόν Χριστό. Ποιό εἶναι, ἀδελφοί μου, τό πολύτιμο δίδαγμα πού βγαίνει ἀπό τό σημερινό ἀποστολικό ἀνάγνωσμα; Εῖναι ἕνα δίδαγμα διπλό.
Πρῶτα-πρῶτα, δέν πρέπει νά προσκολλώμεθα σέ πρόσωπα μέσα στήν Ἐκκλησία, πέρα ἀπό τόν υἱικό καί θεάρεστο σεβασμό, πού χρωστᾶμε στούς πνευματικούς μας πατέρες. Γιατί ἔτσι δημιουργοῦνται διαιρέσεις καί μερίζεται ὁ Χριστός.
Ὕστερα, δέν ἀρκεῖ νά λέμε ὅτι ἀνήκουμε στόν Χριστό, ἀλλά κοντά σ’αὐτή τήν διαβεβαίωση εἶναι ἀπαραίτητο νά κάνουμε καί τό πᾶν, ὥστε νά ὁδηγοῦμε τούς τοιχόν προσωπολῆπτες ἀδελφούς μας στήν ἐνότητα τῆς Ἐκκλησίας.
Ὁμιλία ἀπό τό βιβλίο «Στά ἴχνη τοῦ Ἀρχιποίμενος» τοῦ Βασιλείου Μουστάκη.
