(Λουκ. ιγ΄, 10 - 17).
Ο ΔΟΛΟΣ ΤΗΣ ΥΠΟΚΡΙΣΕΩΣ.
«υποκριτά, έκαστος υμών τω σαββάτω ου λύει
τον βούν αυτού...;» (Λουκ. ιγ΄, 15).
ΠΡΟΛΟΓΟΣ
Μη μπορώντας οι θρησκευτικοί άρχοντες του Ισραήλ να αναχαιτίσουν την ολοένα αυξανόμενη αγάπη του όχλου προς τον Ιησού, κατέφευγαν συχνά στην μέθοδο της αλλοιώσεως και διαστρέβλωσης των πράξεων και της Διδασκαλίας Του. Συνδεδεμένοι με το γράμμα του Νόμου και όχι το πνεύμα, γεμάτοι φθόνο και μίσος προς το Πρόσωπό Του, παρατηρούσαν με σχολαστική ακρίβεια τις ενέργειες του Χριστού για να Τον επικρίνουν και να τον χαρακτηρίσουν ως καταφρονητή του Μωσαϊκού Νόμου.
ΚΥΡΙΩΣ ΘΕΜΑ
Α) Ο ΥΠΟΚΡΙΤΗΣ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΟΣ ΑΡΧΟΝΤΑΣ
* Έμπλεος φθόνου και υποκρίσεως ο αρχισυνάγωγος αγανακτεί για την φιλάνθρωπη και λυτρωτική θαυματουργία του Ιησού. Προσποιείται ευσέβεια και προτιμά τη δύστυχη γυναίκα να κινείται σαν τετράποδο ζώο παρά να ανορθωθεί... για να μην λυθεί το Σάββατο! Σκεπάζει το μίσος προς το πρόσωπο του Χριστού με το ένδυμα της ευσέβειας και τηρήσεως των Μωσαϊκών νομικών διατάξεων.
* Έτσι το προσωπείο του καταπίπτει και συντρίβεται φανερώνοντας το πραγματικό του πρόσωπο. Ο Ιησούς σε πολλά σημεία της διδασκαλίας Του ελέγχει τη διάθεση υποκρίσεως εκ μέρους των Ιουδαίων και Φαρισαίων. Θυμηθείτε τους μύδρους και κεραυνούς που σκόρπισε λίγο πριν το Πάθος Του: «Ουαί υμίν Γραμματείς και Φαρισαίοι υποκριταί, ότι καθαρίζετε το έξωθεν του ποτηρίου και της παροψίδος (πιάτο), έσωθεν δε γέμουσιν εξ αρπαγής και αδικίας» (Ματθ. κγ΄, 25).
* Ανάλογες περιπτώσεις συναντάμε διάσπαρτες μέσα στο Ευαγγέλιο, στη δημόσια δράση του Κυρίου μας όπως την καταγράφουν οι ιεροί Ευαγγελιστές. Σαν περιστατικό όμως που καυτηρίασε και ανέδειξε με πληρότητα την υποκρισία του Ισραήλ, επιτρέψτε μου να θεωρώ την ακύρωση του λιθοβολισμού της αμαρτωλής γυναίκας από τον Κύριο του ελέους και της ευσπλαγχνίας. «Ο αναμάρτητος υμών πρώτος βαλέτω λίθον επ’αυτήν» (Ιω. 8, 7). Να ήσουν από μια μεριά, να είχες την τεχνολογία και να κατέγραφες την αντίδραση και την καταισχύνη στα μοχθηρά τους πρόσωπα...
Β) ΚΑΙ ΣΗΜΕΡΑ ΟΜΩΣ ΔΕΝ ΠΑΜΕ ΠΙΣΩ
* Ζούμε σε μία εποχή φοβερά υποκριτική. Ο άνθρωπος εκτιμάται από την εξωτερική του εμφάνιση, την οικονομική του επιφάνεια, το κοινωνικό status, τους καλούς τρόπους... Το βάθος; Η καρδιά; Οι αντικειμενικοί του σκοποί; Τα αληθινά ελατήρια; Ποιός πραγματικά τα γνωρίζει; Έτσι τελικά «επιβιώνουν» οι άνθρωποι που γνωρίζουν να καμουφλάρονται καλύτερα, να αποκρύπτουν τους πραγματικούς σκοπούς τυλίγοντας με «χρυσό» περιτύλιγμα τις δολερές τους προθέσεις.
* Θα μπορούσα με ευκολία να εντοπίσω ως χειρότερη μορφή υποκρισίας την εκκλησιαστική υποκρισία. Σε ένα χώρο όπου ο Χριστός είπε «εγώ ειμί η οδός και η αλήθεια και η ζωή...» (Ιω. 14, 6) εμείς οι εκπρόσωποί Του εμφανίζουμε αυτή την αρρώστια, τόσο απέναντί Του, όσο και απέναντι των προβάτων Του που κλιθήκαμε να υπηρετήσουμε. Φαινομενικά αγωνιζόμαστε για την ευσέβεια, τη δικαιοσύνη και θα τολμήσω να πω και για την αγιότητα, όμως στην πραγματικότητα τα κίνητρα των ενεργειών μας και των τοποθετήσεων σε υψηλά ζητήματα δεν εδράζονται ούτε στην πίστη, ούτε στην Πατερική παράδοση και διδασκαλία...
* «ήτω δε υμών το ναί ναί, και το ου ου, ίνα μή εις υπόκρισιν πέσητε» (Επιστ. Ιακώβ. 5, 12) αποφαίνεται ο Θείος Ιάκωβος. Χωρίς ειλικρίνεια και σαφήνεια δεν μπορούμε να παράξουμε έργο πνευματικό. Εάν δεν μπορούμε σε μία βάση αληθινή να κτίσουμε επικοινωνία με τον απλό λαό, όσα και Πατερικά χωρία και μεγαλόστομες διδαχές ξεστομίσουμε δεν θα μπορέσουμε να τον ενώσουμε με τον Θεό της Αληθείας!
ΕΠΙΛΟΓΟΣ
Για να διορθώσουμε το πρόβλημά μας πρέπει να σκεφτούμε και να συνειδητοποιήσουμε το εξής: Όσο πιο ευθύς είναι ο άνθρωπος στα λόγια και τα έργα του τόσο πιο κοντά πλησιάζει τον Θεό, ο Οποίος τον ευλογεί, τον επισκιάζει και τον δυναμώνει. Αυτή την οδό βάδισαν οι Άγιοι του Θεού αφού προτίμησαν να σταθούν ακραιφνείς και εδραίοι στην πίστη, τα έργα, στις πράξεις τους.
