(Ματθ. ε΄ 14-19)
ΤΟ ΠΑΤΕΡΙΚΟΝ ΦΩΣ ΚΑΙ Η ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΟΤΗΤΑ ΤΟΥ
ΠΡΟΛΟΓΟΣ
Η σημερινή Κυριακή προβάλλει και τιμά την σύναξη των (630) εξακοσίων τριάκοντα Θεοφόρων Πατέρων, που συγκρότησαν την Δ΄ Οικουμενική Σύνοδο για να καταδικάσουν την αίρεση των Μονοφυσιτών (Ευτυχής και Διόσκουρος) διαλευκαίνοντας παράλληλα την διδασκαλία των δύο φύσεων (θεία – ανθρώπινη) στο πρόσωπο του Χριστού. Η εκκλησία πάντοτε αντλούσε φως πνευματικό από τις καρδιές των Αποστόλων και στην συνέχεια των Αγ. Πατέρων, φως που πήγαζε από την παρουσία του Αγ. Πνεύματος στις υπάρξεις τους. ΧΡΙΣΤΟΣ – ΑΠΟΣΤΟΛΟΙ – ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟΙ ΠΑΤΕΡΕΣ – ΠΑΤΕΡΕΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ. Το σημερινό κοντάκιο που διάβασε η Εκκλησία το διακηρύττει περίτρανα: «Των Αποστόλων το κήρυγμα και των Πατέρων τα δόγματα, η Εκκλησία φυλάττουσα μίαν την πίστη εσφράγισεν...» (κοντ. εορτής). Αυτό το φως πραγματεύεται σήμερα και η ευαγγελική περικοπή. Είναι σημαντικό η εκκλησία που λατρεύουμε να έχει φως, να μπορεί μέσα στα παχυλά σκοτάδια της αμαρτίας, της αγνωσίας και του πλουραλισμού των απόψεων να διαφυλάττει την μέθοδο σωτηρίας των πιστών της τέκνων...
ΚΥΡΙΩΣ ΘΕΜΑ
Α) ΤΟ ΕΡΓΟ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ
* Αν το έργο των Αγ. Πατέρων πέτυχε στην ιστορία και το φως της Πατερικής Θεολογίας συνεχίζει να λάμπει και να φωτίζει στις μέρες μας, αυτό συνέβη γιατί είχαν οι ίδιοι φροντίσει να φωτιστούν από την παρουσία του Αγ. Πνεύματος. Η ζωή του Χριστού είχε εμπνεύσει τις διάνοιές τους και κατεύθυνε την πορεία της καθημερινής και εκκλησιαστικής τους ζωής. Η θεολογία ήταν τρόπος ζωής, μυστική εμπειρία του ζώντος Θεού, μια βιωματική υπέρλογη προσέγγιση της Θεότητος, γεγονός που δεν απαιτεί ούτε μεταπτυχιακές μελέτες, ούτε διδακτορικές διατριβές.
* Η εκκλησία αποτέλεσε, για τους μακάριους και τρισόλβιους Πατέρες, ότι πιο ωφέλιμο μπορούσε να αφήσει η αγάπη του Ιησού στην γη για την σωτηρία του ανθρώπου. Ο Κύριος την πότισε με το Αίμα Του, αλλά και οι θεοφόροι Πατέρες, ανάλογα με τις ψυχικές – πνευματικές – σωματικές τους δυνάμεις, υπηρέτησαν την διατήρηση και την αύξησή της. Κάθε παράβαση – αίρεση – καινοφανή δοξασία δεν την καταδίκασαν με μίσος και εγωιστική διάθεση, αλλά μέσα από το πρίσμα της αγάπης του Ιησού.
* Αποκάλυψαν στην ανθρωπότητα την δυνατότητα του χοϊκού ανθρώπου να γνωρίσει τον Θεόν, να μιλήσει γι’ Αυτόν βιωματικά – εμπειρικά ύστερα από μυστική ένωση μαζί Του. Το Πατερικό φως είναι και ήταν καρπός «ψηλαφητής» εμπειρίας του Θεού, ήταν το χάρισμα του διαρκούς αγώνος και της συνεχούς πορείας προς την θέωση. Τούτη την πνευματική μας δυνατότητα υπέγραψαν μέσα από την επίγεια ζωή τους οι Άγιοι που φέρουν τον τίτλο ΠΑΤΕΡΕΣ.
Β) ΠΑΤΕΡΕΣ ΣΗΜΕΡΑ
* Είναι αυτονόητη και διαρκής η ανάγκη να αναδεικνύει η εκκλησία Πατερικές μορφές στην διιστορική της πορεία. Η ενδεχόμενη αδυναμία της να καλύψει τις θεολογικές της ανάγκες, τα ηθικά διλήμματα, που απορρέουν από τις σύγχρονές επιστημονικές μελέτες και ανακαλύψεις, καταδεικνύει μια απώλεια προσανατολισμού, έλλειψη θείας εμπνεύσεως, θα το τολμήσω… απουσία Αγ. Πνεύματος! .
* Σήμερα η Ορθόδοξη Πατερικότητα επικεντρώνεται και διερμηνεύεται πάνω σε δύο πόλους: Ο πρώτος, που την θέλει περιχαρακωμένη στα πλαίσια και στα στεγανά μιας επικίνδυνης και επισφαλούς πνευματικής αυτάρκειας, η οποία αρνείται πεισματικά καθετί σύγχρονο και προοδευτικό καθηλωμένη στα ιστορικά κεκτημένα του παρελθόντος και σε έναν δεύτερο, ο οποίος επιχειρεί να προτάξει μία θεολογία μεταλλαγμένη και άκριτα προσαρμοσμένη σε ότι το νεωτεριστικό και αδόκιμο. Ταπεινά φρονούμε, ότι η μέση οδός ο συγκερασμός δηλαδή της διαχρονικής Πατερικής σοφίας με τις νέες ανάγκες μιας ζωντανής και επίκαιρης για τον πιστό και την σωτηρία του Εκκλησίας, μπορεί να λειτουργήσει ως συνέχεια της Οικοδομής του Πρωτεργάτου Ιησού Χριστού.
ΕΠΙΛΟΓΟΣ
Ορθόδοξοι και ετερόδοξοι, μαρτυρεί η παράδοση της Εκκλησίας, μετά την λήξη των συζητήσεων και διαβουλεύσεων έθεσαν τους τόμους των απόψεών τους σε λάρνακα όπου βρισκόταν αποτεθησαυρισμένον το ιερό λείψανο της Αγίας Ευφημίας. Αφού προσευχήθηκαν ικανά, ω του θαύματος, στα χέρια της Αγίας βρέθηκε ο τόμος των Ορθοδόξων ενώ με τα πόδια της καταπατούσε τον τόμο των αιρετικών. Σαν γεγονός τούτο και όχι παραμυθάκι, ας μας προβληματίσει κατά πόσο μπορούμε να «ασελγούμε πνευματικά» πάνω σε ότι παρέδωσε ο Χριστός και επισφράγισε ο Παράκλητος. Η Εκκλησία δεν ανήκει σε κανένα ρασοφόρο όσους οπαδούς και αν έχει. Ανήκει στον ουρανό και θα πρέπει να παραμείνει ουρανός !
