(Μάρκ. 10, 32 - 45).
ΛΥΤΡΑ ΕΞΑΓΟΡΑΣ...
«...και δούναι την ψυχήν αυτού λύτρον αντί πολλών...» (Μάρκ. 10, 45).
ΠΡΟΛΟΓΟΣ
Κατά καιρούς στο φως της δημοσιότητας φανερώνονται περιπτώσεις απαγωγέων που αιχμαλωτίζουν πρόσωπα μεγάλης οικονομικής επιφάνειας ή ύψιστης θέσεως, πολιτικής – στρατιωτικής σημασίας, τα οποία για να τα απελευθερώσουν ζητούν λύτρα. Στην Καινή Διαθήκη, τόσο ο Ευαγ. Ματθαίος (Ματθ. 20, 28) όσο και ο Ευαγγ. Μάρκος (Μάρκ. 10, 45), απόσπασμα που ακούστηκε σήμερα, μιλούν για λύτρα – λύτρο τα οποία έδωσε ολοπρόθυμα ο Χριστός. Και τα προσέφερε προκειμένου να ελευθερώσει τον Αδάμ από τα δεσμά του διαβόλου. «Τιμής ηγοράσθητε» (Α΄ Κορ. 7, 23) φωνάζει ο Παύλος, καθώς θεωρεί τον Βασιλέα των άνω δυνάμεων, τον αμόλυντο Κύριο, να υβρίζεται, να ατιμάζεται και εν τέλει να υπομένει αυτόν τον σταυρικό θάνατο για να επιτύχει την απελευθέρωση του «αιχμάλωτου» ανθρώπου. Λίγο πριν την Μεγ. Εβδομάδα η Εκκλησία μας ετοιμάζει για το Πάθος του Απαθούς...
ΚΥΡΙΩΣ ΘΕΜΑ
Α) Η ΛΥΤΡΩΤΙΚΗ ΘΥΣΙΑ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ
* Ο Κύριός μας έδωσε την ψυχή Του προκειμένου να εξαγοράσει τον άνθρωπο από την κυριαρχία του διαβόλου. Γι’ αυτό έπρεπε να πληρώσει λύτρα. Λέγει διευκρινιστικά ο Μ. Φώτιος (ΕΠΕ, τ. 1, σ. 204) πως τα λύτρα πληρώνονται για δύο λόγους. Πρώτον, για να ελευθερωθούν οι σκλαβωμένοι και δεύτερον, για να γίνουν δώρα σ’ αυτούς που κρατούν τους αιχμαλώτους. Ο Χριστός έδωσε το πολύτιμο αίμα Του και μας λύτρωσε, ο αντίδικος (διάβολος) παίρνοντας το αίμα Του δεν μπόρεσε να αντέξει την Θεότητα του Κυρίου και νικήθηκε!
* Μεγαλειώδης η προσφορά του Χριστού προς το πλάσμα του. Ο Ίδιος, λίγο πριν το Πάθος του, είχε πεί προς τους πεφιλημένους μαθητές Του: «Μείζονα ταύτης αγάπην ουδείς έχει, ίνα τις την ψυχήν αυτού θη υπέρ των φίλων αυτού» (Ιω. 15, 13). Κανείς δηλαδή δεν έχει μεγαλύτερη αγάπη από αυτήν (που έχω εγώ για σας), ώστε να θυσιάσει την ψυχήν του υπέρ των φίλων του. Και εμείς σ’ αυτόν τον κόσμο «κολλάμε» σε κάτι «αγάπες» και «πεθαίνουμε» και «ζούμε» έρωτες χωρίς αντίκρυσμα, έρωτες πεπερασμένους, λίγες στιγμές φτωχού, τελικά, συναισθήματος. Μιά αγάπη που πότε γίνεται μίσος, πότε πάθος, μα σπανιότερα θυσία και ουσιαστική προσφορά στους διπλανούς μας συνανθρώπους...
* Στο Χριστό, η θυσιαστική Του αγάπη έχει ακόμα μία σπουδαία διάσταση. Θυσιάζεται κανείς γι’ αυτούς που αγαπά. Ο Ιησούς θυσιάστηκε (εντελώς αντιθετικό) για εκείνους που Τον μισούσαν, Τον εχθρεύονταν, για μας που χωρίς δισταγμό τον «ανταλλάσσουμε» για λίγες στιγμές ενηδόνου απολαύσεως. Να ο καταπληκτικός λόγος του Παύλου: «συνίστησι δε την εαυτού αγάπην είς ημάς ο Θεός, ότι έτι αμαρτωλών όντων ημών Χριστός υπέρ ημών απέθανε» (προς Ρωμ. 5, 8).
Β) ΘΑ ΑΝΤΑΠΟΚΡΙΘΕΙΣ;
* Ιδού λοιπόν γι’ άλλη μιά φορά (χρονικά) η θυσία του Χριστού μπροστά στα μάτια μας. Η Μεγάλη Εβδομάδα καταφθάνει και μαζί με αυτή τα σωστικά Πάθη ξεδιπλώνουν με ενάργεια την πορεία προς τον Γολγοθά και το «καινό» μνημείο. «Τί ανταποδώσωμεν τω Κυρίω περί πάντων ων ανταπέδωκεν ημίν;» (Ψαλμ. 115, 3). Εμείς ποιά κίνηση θα κάνουμε στο πλησίασμα του Ιησού; Για λίγες ημέρες «εορταστικές», για λίγες στιγμές εθιμικές – νοσταλγικές και έπειτα στην καθημερινή μιζέρια και εγωκεντρική μοναξιά μας;
* Αδελφοί τα λύτρα χαρίζουν την απολύτρωση! Όλοι εμείς οι αμαρτωλοί που βαρυνόμαστε με πράξεις άσχημες έχουμε ελπίδα σωτηρίας. Ας επιδιώξουμε προσωπική και διαχρονική σχέση με τον Χριστό. Σχέση που αρμολογείται, αναπτύσσεται, συντάσσεται με τα Άγια Μυστήρια της Εκκλησίας. Το Σώμα και Αίμα Του, όχι περιστασιακά αλλά ουσιαστικά, ας πλαισιώσει την φθαρτή ζωή μας. «Το αίμα Ιησού Χριστού του Υιού αυτού καθαρίζει ημάς από πάσης αμαρτίας» (Α΄ Ιω. 1, 7).
ΕΠΙΛΟΓΟΣ
Τίποτα δεν πονά περισσότερο ένα κληρικό παρά να δεί μετά την Μεγ. Εβδομάδα άδεια την Εκκλησία. Σαν να μην ζήσαμε τίποτα κοντά στο Σταυρό του Χριστού... Σαν τα καρφιά και το ακάνθινο στεφάνι να μην τρύπησαν οδυνηρά την ύπαρξή Του... «Τίς ωφέλεια εν τω αίματί μου εν τω καταβηναί με είς διαφθοράν;» (Ψαλμ. 29, 10), ποιά η ωφέλεια της θυσίας Του εάν συνεχίζουμε την πρότερη ζωή της αμαρτίας. Ας αλλάξουμε λοιπόν από σήμερα. Ο Ίδιος ο θυσιαζόμενος Κύριος μας προσκαλεί: «Ιδού καινά ποιώ πάντα» (Αποκ. 21, 5). «εν καινότητι ζωής περιπατήσωμεν» (Ρωμ. 6, 4)!
