(Εβρ. ια΄, 9-10, 32-40)
ΣΤΗΛΕΣ ΦΩΤΟΣ
«μαρτυρηθέντες διά της πίστεως».
ΠΡΟΛΟΓΟΣ
Λίγες μέρες πριν το μεγάλο γεγονός της ενανθρωπήσεως του Κυρίου μας, ο Απόστολος στέκεται σ’ εκείνους τους ανθρώπους που έζησαν με πίστη περιμένοντας τον ερχομό του Κυρίου. Ήταν οι «προ Χριστού» ευσεβείς και ενάρετοι, οι οποίοι μπορεί να ζούσαν σε ένα κόσμο σκοτεινό γεμάτο άγνοια και ειδωλολατρία, αλλά διατηρούσαν τη πίστη τους στον ένα και αληθινό Θεό. Είναι οι Ιουδαίοι τους οποίους σήμερα αναφέρει ο Παύλος, όπου αν και έζησαν χιλιάδες και εκατοντάδες χρόνια προ Χριστού, πορεύονταν διά της πίστεως και είχαν βαθιά πεποίθηση, ότι θα εμφανιστεί εκείνο το Πρόσωπο (όπως είχε υποσχεθεί ο Θεός), που θα αλλάξει τον ρούν της ιστορίας και θα δώσει λύσεις και προτάσεις στα αδιέξοδα του ανθρώπου.
ΚΥΡΙΩΣ ΘΕΜΑ
Α) ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗ ΣΤΟ ΘΕΟ
* Αναφέρει λοιπόν ο Παύλος μία κατηγορία πιστών στη Π.Δ. οι οποίοι άκουσαν μέσα τους τη φωνή του Θεού και Τον εμπιστεύτηκαν σ’ αυτά που τους έλεγε. Ο Αβραάμ π.χ. άφησε τη χώρα του και ξεκίνησε για μία άγνωστη και μακρινή, κάνοντας υπακοή στην εντολή Του. Ο Μωυσής, με την ίδια γνώμη για το Θεό, ξεκίνησε να ηγηθεί της Εξόδου του Ισραήλ προς τη γη της επαγγελίας. Φοβερά σχέδια στα οποία τούτοι οι άνθρωποι έβαλαν μπροστά το Θεό και μακριά τη λογική.
* Ήταν το εκλεκτό λείμμα που δεν αποξενώθηκε από το Θεό. Τούτοι αξιώθηκαν να δούν το Θεό όχι διά της Σαρκώσεως, αλλά «έσωθεν» διά της εσωτερικής ζωής και πληροφορίας. Ο π. Ιωάννης Ρωμανίδης γράφει «πως ο Χριστός ήταν και είναι το κέντρο της Ορθοδόξου Παραδόσεως». Έτσι μαρτυρίες για την σάρκωσή Του έχουμε από τους «φίλους» του που είναι οι Προφήτες, τους Αποστόλους και τους Αγίους, οι οποίοι «είδαν» και μίλησαν (συνεσκιασμένα η όχι) για τη γέννησή Του δι’ Αγίου Πνεύματος.
Β) ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗ ΣΤΗ ΠΡΟΝΟΙΑ ΚΑΙ ΤΗ ΔΥΝΑΜΗ ΤΟΥ ΘΕΟΥ
* Μιά άλλη κατηγορία ανθρώπων της Π.Δ. είναι εκείνοι οι οποίοι πίστευαν στη πρόνοια του Θεού και στη δύναμή Του και επετέλεσαν σπουδαία κατορθώματα στις περιστάσεις που βρέθηκαν π.χ. Γεδεών και Σαμψών, οι οποίοι με τις ενέργειές τους βοήθησαν τους Ισραηλίτες απέναντι στις ασταμάτητες επιθέσεις των εχθρών.
* Άλλοι Ισραηλίτες της Π.Δ. λόγω της πίστεώς τους ήρθαν σε σύγκρουση με τους ειδωλολάτρες. Και πέρασαν βασανιστήρια, όπως μας περιγράφει ο Παύλος με λεπτομέρεια: ξυλοδαρμούς, πριονισμούς, λιθοβολισμούς, εμπρησμούς, βρέθηκαν αντιμέτωποι με θηρία, εξορίστηκαν και γενικά όλοι τους στάθηκαν με γενναιότητα και δύναμη σε διωγμούς και μαρτύρια. Η δύναμή τους ήταν αποτέλεσμα της πίστεώς τους στο Θεό, για έναν και μόνο λόγο: ότι πέρα απ’ όλα τα βάσανα υπήρχε η Ανάσταση και μία καλύτερη ζωή. «ίνα κρείττονος Αναστάσεως τύχωσιν» (Εβρ. 11,35)
ΕΠΙΛΟΓΟΣ
Αδελφοί μου όλοι αυτοί επιτέλεσαν τα θαυμαστά αυτά αγωνίσματα χωρίς να δούν τη σωτηρία να «γεννάται». Χωρίς να δούν την ελπίδα του κόσμου να ανατέλλει. Αλλά έζησαν και προετοίμασαν τον εαυτό τους για κάτι που θα ερχόταν κάποια στιγμή. Εμείς όμως οι «μετά Χριστόν» πιστοί έχουμε μία διαφορετική κατάσταση μπροστά μας. Εμείς είδαμε τη «προσδοκίαν των εθνών», είδαμε στην ύπαρξή μας το «Φως το Αληθινόν» και τη πραγμάτωση των υποσχέσεων του Θεού. Τα Χριστούγεννα που καλούμαστε να ζήσουμε σε μία εβδομάδα είναι η απόδειξη της υπάρξεως και σαρκώσεως του Θεού. Για να γίνει αυτό χρειάζεται η προετοιμασία και η αγωνιστικότητα που προτείνει πάντοτε τέτοιες μέρες η Ορθόδοξη Εκκλησία. Χρειάζεται να προχωρήσουμε πέρα από την επιφάνεια του εορταστικού διακόσμου και του κοσμικού τρόπου προσέγγισης των εορτών. Χρειάζεται η μυσταγωγία της χριστιανικής Θεολογίας να αγγίξει μέσα από τα «θεουργά» μυστήρια την ύπαρξη μας. Έτσι θα ψάλλουμε και εμείς μαζί με τον υμνωδό: «Μυστήριον ξένον, ορώ και παράδοξον».
