Τήν εἴπαν ΄΄ Ἅγία ΄΄ ἄλλά εἴναι ληστρική και βλάσθυμος, διότι στήν αἴρεση δέν ὑπάρχει ἁγιότης. Τήν εἴπαν μεγάλη καί εἴναι πραγματικά Μεγάλη ἀλλά στήν προδοσία καί τήν αἴρεση.
Μερικοί μπορεί νά μας ψέξουν γιατί ἀργήσαμε νά ἀναφερθούμε σ’ αὐτήν γρήγορα και ἄμεσα, αὐτό ὄμως ἔγινε γιά δύο λόγους. Πρῶτον διότι δέν ἤμαστε αὐτοί πού ἤταν ἐμπλεκόμενοι στά πεπραγμένα της, στίς ἀποφάσεις τής γιά τα ὁποία ἔπρεπε νά ἀναφερθούμε καί να ἀπολογηθούμε.
Δεύτερο γιά νά δοῦμε πιά θα εἴναι ἤ συμπεριφορά αύτῶν πού παρίσταναν τούς τιμητές, αύτῶν πού φραστικά καταδίκαζαν τήν αἴρεση, αύτῶν πού με πύρινα γραπτά στηλίτευαν συνεχώς ἀπό τήν ἐποχή τοῦ Μελετίου Μεταξάκη, την ἐποχή του Ἀθηναγόρα τήν ἐποχή τοῦ Δημητρίου, τοῦ Βαρθολομαίου. Γράφουν χωρίς οὐσία, χωρίς ἀποτέλεσμα, ἁπλῶς γράφουν για να παγιδεύουν τοῦς εύσεβείς καί να τους ἐγκλωβίζουν στήν αἴρεση.
Ὁ λαός – και αύτό εἴναι μεγάλη πλάνη- νομίζει ὄτι αὐτά ἀφορούν τούς πατριάρχες τους ἀρχιεπισκόπους τόν κλήρο καί ὄχι τους ἁπλούς ἀνθρώπους. Περίμεναν ἀπό τους μορφωμένους, τους θεολόγους νά κάνουν τό βήμα αὐτό πού ἔκαναν ὄλοι οἱ πατέρες καί διαχώρισαν τή θέση τούς καί ἐφευγαν μακριά ἀπό τίς αἰρέσεις. Δέν ἤταν ἐκτός τόπου και χρόνου ὁ Ἄγιος Μάξιμος ὄταν ἐμεινε μόνος μαζί με τά δύο καλογέρια τού στήν Κωνσταντινούπολη. Ἀπεναντίας ὁ Σέργιος και ὁ Πύρρος οἱ πατριάρχαι ἀναθεματίστηκαν τρείς ἀπό τήν Ἐκκλησία.
Ἔπρεπε νά περιμένουμε γιά νά φανερωθούν ἀν τά λόγια τούς ἤταν κούφια η ἐάν ὑπήρχε περιεχόμενο σ’ αὐτά. Φάνηκαν ὄμως ὄλοι τούς μικροί, χωρίς φρόνιμα, ψυχροί ὑπολογιστές συμφερόντων. Δέν θέλουν νά χάσουν την θέση τούς, τόν ἐπισκοπικό θρόνο τούς, τήν ἀναγνωρισημότητα, τό καθηγητιλίκι τούς, τά πνευματικά τούς παιδιά, τήν τιμητική θέση τού γέροντα. Ὑπάρχει τό παράδειγμα ταῶν πολιτικών πού ἀκολουθοῦν πιστά ΝΑΙ ΣΕ ΟΛΑ.
Δυστυχώς καί τό Πατριαρχεῖο ταῶν Ἱεροσολύμων πού ὑποτίθεται ὄτι φυλάει Θερμοπύλες ταυτίστηκε μέ τήν αἴρεση τού οἰκουμενισμοῦ. Τίς συγκεκριμένες ἀποφάσεις τῆς συνόδου μπορεί νά μήν τίς ἔχουν ὐπογράψει ὄλοι διότι δέν παρευρέθηκαν γιά λόγους τυπικούς, εἴχαν ὑπογράψει ὄμως ὄλες τίς προσυνοδικές ἀποφάσεις ἀφ’ ἐνός καί ἀφ’ ἐταίρου ἐνῶ πέρασαν τόσες μέρες ἀπό τήν διακήρυξη ταῆς αἴρεσης τοῦ Οἰκομενισμοῦ δέν καταδίκασαν τά πεπραγμένα και τίς ἀποφάσεις τῆς καί δέν διέκοψαν τήν κοινωνία ἀμέσως μέ τους αἰρετικούς συμμετέχοντες. Ὄταν ἡ αἴρεση πού εἴναι τό μείζον ἔχει κηρυχθεῖ καί εἴναι ἐπίσημη τότε σπεύδεις νά την καταδικάσης ἀπερίφραστα καί ὄχι νά ὀμφαλοσκοπείς καί να ἐνδιαφέρεσαι μόνο γιά τυπικά θέματα διότι τότε λογαριάζεσαι συνοδοιπόρος καί ὁμόφρονας, πόσο μάλλον ὄταν ἔχεις ὑπογράψῃ καί τά προσυνεδριακά κείμενα.
Ὁμολόγησαν στήν ληστρική σύνοδο ὄτι ὑπάρχουν καί ἄλλες ἐκκλησίες ἐτερόδοξες μέν ἀλλά πάντως χριστιανικές ἐκκλησίες. Δηλαδή ἀποδέχονται ὄτι οἰ αἰρετικές ὁμάδες τού παπισμοῦ, τῶν προτεσταντῶν, τῶν ἀγγλικανῶν, ταῶν μονοφυσιτῶν, ταῶν μονοθελιτών κ.τ.λ εἲναι ἐκκλησίες. Παραδέχθηκαν δηλαδή ὄτι οἰ οἰκουμενικές σύνοδοι πού καταδίκασαν αὐτούς τούς αἰρετικούς πλανήθηκαν καί ἔρχονται αὐτοί τώρα νά τις διορθώσουν.
Εἴναι δυνατόν κανείς νά ἔχει ἔταιρη δόξα, δηλαδή νά ἔχει διαφορετική πίστη καί νά ἀποτελεί Ἐκκλησία. Αὐτό εἴναι τό ἄκρον ἄωτον τῆς διαστροφῆς και τῆς παράνοιας.
Ποτέ μέχρι τώρα ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ δέν ἔκανε δεκτές ὠς ἐκκλησίες της αἰρέσης. Ὄλοι γνωρίζουν ὄτι ἡ Ἐκκλησία εἴναι Μία διότι ἀποτελεί τό σῶμα τοῦ Χριστοῦ πού εἴναι Ἔνα. Ἐπίσης ὄλοι γνωρίζουμε ὄτι ὁ Κύριος εἴπε στόν Ἀπόστολο Πέτρο ὄτι πάνω σέ αὐτή τήν πέτρα τῆς ὀμολογίας του θά θεμελιώσῃ τήν Ἐκκλησία Του. Ὄχι ΤΙΣ Ἐκκλησίας. Δέν μπορείς νά ἀποδέχεσαι τούς αἰρετικούς, τούς σχισματικούς, τούς ἐτεροδόξους ὡς Ἐκκλησίες. Ἐκείνοι βέβαια μπορεί νά ὀνομάζονται χριστιανικές ἐκκλησίες ή ὄπως θέλουν νά ὀνομάζονται. Ὄμως μόνον ἐμείς οἱ ὁρθόδοξοι εἰμαστε Ἐκκλησία πού κατέχει τήν Ἀλήθεια. Ἡ Ἀλήθεια εἴναι μία ἐπειδή εἴναι πρόσωπο, εἴναι ὁ Χριστός. Ὄποιος δέν ὁμολογεί ὄτι ἡ Ἐκκλησία εἴναι Μία, ἀρνήται τό βάπτισμά του ποῦ ἔγινε στἠν Μία Ἁγία Καθολική καί Ἀποστολική Ἐκκλησία και μένει Ἀβάπτιστος.
Ἐτερόδοξος εἴναι αὐτός πού ἔχει ἀποκοπεῖ ἀπό τό σῶμα τῆς μητέρας Ἐκκλησίας πού ἔχει ξένη δοξασία τήν δική του, πού εἴναι βγαλμένη ἀπό τό κεφάλι του, πού δέν ἔχει καμία σχέση μέ τήν Ἀλήθεια, δέν ἔχει καμιά σχέση μέ τό Πνεύμα τό Ἄγιο τό ὁποίο ὁδήγησε καί ὁδηγεῖ τήν Ἐκκλησία εἰς πᾶσαν τήν ἀλήθειαν. Ἡ Ἐκκλησία καί μετά την ἀποκοπή τῶν αἰρετικῶν παραμέναι πάντοτε Μία, δέν κομματιάζεται σέ πολλές. Ἐπί τόσους αἰώνες ἡ Ἐκκλησία δηλαδή ἤταν διηρημένη καί διασπασμένη και περίμενε νά ἔλθουν ὁ πάπας καί ὁ κ. Βαρθολομαίος γιά νά την ἐνώσουν καί νά τήν σώσουν? Μήπως παραφρονήσαμε ? Ἡ Ἐκκλησία θέσπισε τρόπους ἀποδοχής και ὑποδοχής στό σῶμα της γιά τούς ἐτερόδοξους ή τούς αἰρετικούς ὠς ἀποκοπέντες καί καμία πράξη τῶν ἀποκοπέντων ἀπό τό σῶμα τής δέν ἀναγνώρισε ὡς ἁγιαστική.
Οἱ πατέρες ὀνόμαζαν τούς ἀποκομμένους καί τούς αἰρετικούς παράφρονες ἐπειδή διαστρέβλωναν τά λόγια τῆς Ἁγίας γραφῆς καί τό βίωμα της Ἐκκλησίας μέ δικές τούς σκέψεις και γνώμες. Ὄλα αύτά οἱ πατέρες τά ἐκαναν ὀχι γιά νά μειώσουν τούς αἰρετικοῦς ἀλλά διότι τούς ἀγαποῦσαν καί ἤθελαν νά τούς βοηθήσουν νά σωθούν ἀπό τήν αἴρεση καί τόν θάνατο.
Τήν αἴρεση μισοῦσαν, αὐτήν πολεμοῦσαν. Εἴναι πράξη ἀγάπης νά πείς τόν αἰρετικό ὄτι εἴναι ἐκτός Ἐκκλησίας καί χάνεται, δέν εἴναι πράξης μίσους. Ὄπως κάνει ὁ γιατρός σέ κάθε ἀσθενή του. Ὄταν βλέπει ὄτι στίς ἰατρικές ἐξετάσεις ὑπάρχει σοβαρή ἀρρώστια ποτέ δέν λέει ψέματα στόν ἀσθενή ὄτι εἴναι καλά, εἴναι Ἐκκλησία καί ὁ ἀσθενής πάει στὀ σπίτι του καί πεθαίνει σιγά σιγά. Ἡ ἀλήθεια τοῦ γιατρού εἴναι πράξη Ἀγάπης καί ὄχι Μίσους πρός τόν ἀσθενή.
Τό ἴδιο κάνει καί ἡ Ἐκκλησία. Στο Κολυμπάρι ὄμως χωρίς ντροπή κορόϊδευσαν τούς ἀποκοπέντες ἀπό τι μία τούς εἴπαν ἐτερόδοξους δηλαδή αἰρετικούς καί ἀπό τήν ἄλλη τούς δέχτηκαν ὠς ἐκκλησίες. Ὄλοι αύτοί καυχῶνται ὄτι ἔχουν τήν διαδοχή ταῶν Ἁγίων Ἀποστόλων. Δέν μποροῦν να δηλώσουν ὄτι εἴναι ἑπόμενοι ταῶν Πατέρων καί ἐπομένως δέν ὑπάρχει διαδοχή και ὁ Νεστόριος εἴχε Ἀποστολική διαδοχή δέν ἤταν ὄμως ἐπόμενος τῶν Πατέρων. Νά θυμίσουμε ὄτι καί οἱ Ἐβραίοι ἐκαυχόντο ὄτι ἤταν τέκνα τοῦ Ἀβραάμ.
Γεννιέται ὄμως τό ἐρώτημα γιατί τόλμησαν νά πάρουν τέτοιες ἀποφάσεις τόσο προκλητικά αἰρετικές. Ἡ ἀπάντηση εἴναι ὄτι μέχρι τά τῶρα διαδοχικά ἀλλά καί ἀσταμάτητα τά φρονήματα αύτά παρουσιαζόταν σέ κάθε ἐκδήλωση μέ τούς αἰρετικούς καί κανείς ἀπό τόν ἐκκλησιαστικό χῶρο δέν ἀντέδρασε Πατερικά, παρά μόνο φραστικά και ἐπιφανειακά.
Δέν ξεχνάμε τί ἔλεγαν ‘’ γυμνῃ τῃ κεφαλή ‘’ κατά καιρούς ὁ Βαρθολομαίος καί οἱ συνακόλουθοί του στό ἐξωτερικό καί τό ἐσωτερικό γιά αὐτά τά θέματα:
Ὄλες οἱ θρησκείας εἴναι ὁδοί σωτηρίας.
Τό Κοράνι εἴναι ἴσο μέ τήν Ἁγία Γραφή καί ἱερό ὄπως αὐτή
Ἡ Σούρα περιέχεται σαφώς στά ἱερά βιβλία ποῦ ἀπεκαλύφθησαν ἀπό τόν παντοδύναμο Θεό.
Οἱ μουσουλμάνοι μποροῦν νά πάνε στόν παράδεισο χωρίς νά πιστεύουν στόν Χριστό.
Οἱ ἐντολές τοῦ Θεοῦ εἴναι προσωρινές.
Καθένας μπορεί νά λατρεύῃ Ἔνα Θεό ὄπως προτιμᾶ.
Ό Θεός εὐαρεστείται εἰς τήν εἰρηνική συμβίωση ταῶν ἀνθρώπων και μάλιστα αὐτών πού Τόν λατρεύουν ἀνεξαρτήτως τῶν διαφορῶν αἱ ὁποίαι ὑπάρχουν στήν πίστη τῶν τριῶν μεγάλων μονοθεϊστικῶν θρησκειῶν.
Τό θεῖο θέλημα συναντάτε σέ κάθε θρησκεῖα.
Πολλές ἐντολές τοῦ Θεοῦ εἴναι προσωρινές.
Ἡ Ρωμαϊκή ἐκκλησία εἴναι κανονική, τά μυστήρια τής ἔγκυρα καί ὁ πάπας εἴναι κανονικός ἐπίσκοπος προφητικός ἀρχηγός ὄχι μόνο τῶν χριστιανῶν ἀλλά καἰ ὄλου τοῦ κόσμου, πρώτυπο καί ἀδαπάνητος θησαυρός καί ὀδοδείκτης.
Οἱ συλειτουργίες καί ἡ συμπροσευχές μέ τούς αἰρετικούς εἴναι ἡ ἀγάπη.
Ἡ Ὁρθόδοξη Ἐκκλησία ὠς συμμετέχουσα στό παγκόσμιο Συμβούλιο τῶν Ἐκκλησιών εἴναι μία ἀπό τίς 348 ἐκκλησίες, οἱ ὁποίες διευθύνονται ἀπό τό Ἄγιο Πνεύμα.
Οἱ χειροτονίες τῶν Ἀγγκλικανῶν εἴναι ἔγκυρες.
Οἱ κληροδοτήσαντες εἰς ἡμάς τήν διάσπαση ΄΄ τό σχῖσμα ΄΄ προπάτορες ἡμών ὑπήρξαν ἀτυχή θύματα τοῦ ἀρχέκακου ὄφεως καί εἴναι στά χέρια τοῦ δικαιοκρίτη Θεοῦ.
Ὑπήρχαν καί μερικοί πού περίμεναν τήν καταδίκη τῆς αἴρεσης τοῦ Οἴκουμενισμοῦ ἀπό μία Πανορθόδοξη σύνοδο γιά νά λάβουν θέση. Ἀκόμα τό πιστεύουν αὐτό, ὄτι θά ὑπάρξῃ δηλαδή μιά τέτοια σύνοδος? Μήπως ἤρθε ή ὤρα γιά νά καταλάβουν ὄτι αὐτό εἴναι μία ἀπάτη μία φαινάκη, μία δικαιολογία. Ἀντί γιά καταδίκη ἔχουμε τήν ἐπισημοποίηση τῆς αἴρεσης τοῦ οἰκουμενισμοῦ Τί θά πράξουν τῶρα?.
Αθανάσιος Κατσίκης ἀρχιτέκτων
