Οι δέκα λεπροί
Η περικοπή μας υπάρχει μόνο στο Ευαγγέλιο του αγίου Λουκά και μας εκθέτει τα περί της θεραπείας δέκα λεπρών.
Στην είσοδο ενός χωριού συναντά ο Ιησούς δέκα λεπρούς άνδρες οι οποίοι και σταμάτησαν μακριά από τον Κύριο.
Έπρεπε να τηρήσουν τις από τις νομικές διατάξεις προβλεπόμενες εντολές για λεπρούς.
Την εποχή εκείνη η λέπρα ήταν πολύ διαδεδομένη ώστε και ο Μωσαϊκός νόμος να αναφέρεται εκτενέστερα με διατάξεις σ΄ αυτή.
Οι λεπροί ήταν λειτουργικά ακάθαρτοι και δεν τους επιτρέπετο η συμμετοχή τους στις θυσίες.
Οι ραβίνοι τους θεωρούσαν σαν ζωντανούς νεκρούς και η θεραπεία τους ισοδυναμούσε με ανάσταση νεκρού.
Κατά το Ταλμούδ ‘’ τέσσερεις είναι όμοιοι με τον νεκρό, ο φτωχός, ο λεπρός, ο τυφλός και ο άτεκνος ‘’.
Η λέπρα θεωρείτο τιμωρία για τον εξαιρετικά αμαρτωλό άνθρωπο. Δεν έπρεπε να υπάρχουν λεπροί εντός της Αγίας Πόλεως.
Επιτρέπετο η κατοικία τους σε μικρά χωριά και μάλιστα σε ιδιαίτερους χώρους μακριά από τα σπίτια του χωριού.
Σε αυτή την επικρατούσα στάση απέναντι των λεπρών οφείλετε και η μακριά από τον Ιησού παραμονή των λεπρών.
Όμως αυτοί φωνάζουν με όλη την δύναμη της βραχνής εξ αιτίας της αρρώστιας φωνής τους.
Παρακαλούν για την θεραπεία τους. ‘’ Ιησού επιστάτα ελέησε μας’’ που σημαίνει κατά την πίστη των λεπρών.
Αναγνώριση του Μεσσιανικού αξιώματός του και της κυριαρχικής εξουσίας του.
Τα θαύματα του Ιησού είναι παράθυρα από τα οποία έρχεται το φώς του νέου αιώνα.
Από τα οποία σαν από ‘’ έσοπτρο ‘’- καθρέφτη μπορούμε να δούμε την κατάργηση της αρρώστιας, της φθοράς και του θανάτου στον κόσμο.
Τις συνέπιες της αμαρτίας, της κατάστασης μακριά από τον Θεό στην οποία διάλεξε να ζει ο μεταπτωτικός άνθρωπος.
Ο Χριστός με την σάρκωσή του έφερε στο συμπαν την ανατροπή και την ανακαίνιση του.
Η ασθένεια, η φθορά και ο θάνατος θα εκλείψουν. ‘’ιδού καινά ποιώ πάντα ‘’.
Απόδειξη της ποιότητας του νέου αιώνα είναι και οι θαυματουργικές ιάσεις των διαφόρων ασθενειών που επιτελεί.
Ο Δημιουργός ήλθε να αποκαταστήσει την δημιουργία του στην πραγματική της ποιότητα.
Αυτή για την οποία την δημιούργησε και όχι της φθοράς και του θανάτου.
Ο Ιησούς δεν ανταποκρίνεται παρά εμμέσως στο αίτημα των λεπρών βάζοντας σε δοκιμασία την γνησιότητα της πίστη τους.
Τους στέλνει στους ιερείς οι οποίοι κατά το Λευιτικό ήταν οι αρμόδιοι να διαπιστώσουν την γιατρειά τους και να εκτελέσουν τους καθαρισμούς με θυσίες.
Βέβαια οι λεπροί πριν ακόμη απομακρυνθούν έγιναν καλά,
‘’ εκκαθαρίσθησαν ‘’.
Ως εδώ έχουμε σύμπνοια και των δέκα, φωνάζουν μαζί να τους ελεήσει ο Ιησούς αλλά και θεραπεύονται και οι δέκα.
Ύστερα όμως τα πράγματα αλλάζουν, ο ένας από αυτούς και όχι και οι δέκα έρχεται να δοξάσει τον Θεό.
Έτσι συμβαίνει και στη σωτηρία λίγοι είναι αυτοί ένας στους δέκα ένας στους εκατό, μόνο ο Θεός γνωρίζει που βρίσκουν την στενή πύλη και μπαίνουν.
Ο Θεός δεν εξαιρεί κανένα είναι ελεήμων, εύσπλαχνος, φιλάνθρωπος, οικτίρμων σε όλους. Βρέχει επί δικαίους και αδίκους.(Ματθ 5,45)
Έτσι και στην περικοπή μας αν και γνώριζε ως Θεός τι θα γίνει μετά, ότι οι εννέα αν και θα θεραπευθούν δεν θα γυρίσουν.
Θα κοιτάξουν τη ζωή τους και τον εαυτό τους, δεν θα θυμηθούν Αυτόν που τους ευεργέτησε.
Δεν κάκιωσε μαζί τους, δεν προκαταλαμβάνεται, αλλά Η μόνη ΑΓΑΠΗ ευεργετεί όλους.
Πάντα ο Θεός μετατρέπει τον πόνο σε σωτηρία εάν συνεργαστούμε μαζί του.
Όλοι πάσχουμε, όλοι υποφέρουμε λίγο η πολύ σ΄ αυτό τον κόσμο. Όλοι έχουμε προβλήματα από αρρώστιες, από δυστυχία, από βάσανα.
Το αποτέλεσμα της φθοράς είναι να πονά ο άνθρωπος, συγχρόνως όμως τα οικονομεί έτσι ο Θεός αυτά τα βάσανα να είναι αυτά που μπορούν να μας βοηθήσουν να συνέλθουμε.
Δεν υπάρχουν τα βάσανα τυχαία, δεν είναι ο Θεός κακός, δεν κακιώνει με κανένα, δεν θέλει ποτέ να παιδεύονται οι άνθρωποι, τα παιδιά του, τα δημιουργήματά του.
Η ζωή του πόνου, η ζωή των βασάνων, η ζωή της αμαρτίας μπορεί να μετατραπεί σε σωτηρία, σε αναθεώρηση των αξιών της ζωής, σε γνώση του Θεού Πατέρα.
Όμως πολύ άνθρωποι και όταν βασανίζονται σκέπτονται μόνο τον εαυτό τους.
Αντί μέσα στον πόνο τους να βρουν τον Χριστό, να πάει η καρδιά τους, ο νούς τους στο Θεό, να ζητήσουν έλεος.
Να τον αγκαλιάσουν, να τον αγαπήσουν, σκέπτονται μόνο τα προβλήματα τους, τα βάζουν με όλους και με τον Θεό.
Δεν τον θεωρούν σύμμαχο αλλά νομίζουν ότι αυτός είναι η αιτία των κακών και της δυστυχίας τους.
Να γνωρίζουμε ότι μέσα από κάθε κατάσταση μπορούμε να βρούμε τον Χριστό.
Εκείνος γνωρίζει τις συνθήκες στις οποίες βρισκόμαστε και είναι έτοιμος να μας συναντήσει.
Όμως ο άνθρωπος από την στιγμή που θεωρεί ότι είναι καλά και μπορεί να βαδίσει μόνος και αυτάρκης στην επίγεια ζωή του.
Αποκτά ανθρωποκεντρική πίστη δεν ενδιαφέρεται για την ύπαρξη η όχι του Θεού, ξεχνά ότι η ζωή είναι δώρο του και γίνεται επιλήσμων.
Αυτή ήταν και η συμπεριφορά του περιούσιου λαού που αποτελεί και παράδειγμα προς αποφυγή για τους χριστιανούς.
Μόνο ο ‘’αλλογενής ‘’, ο Σαμαρείτης, επέστρεψε για να ευχαριστήσει τον Ιησού.
Όπως και στην πρώτη εκκλησία οι μη Ιουδαίοι απετέλεσαν την πλειονότητα των χριστιανών.
Ο Θεός δεν έχει καμία ανάγκη από την ευχαριστία μας και την δοξολογία μας.
Το ‘’ εν παντί ευχαριστείτε ‘’( Α Θες ε18) είναι για το όφελος μας πρέπει να γνωρίζουμε ότι το κάθε τι συμβαίνει για την σωτηρία μας.
Ο Θεός και τον δίκαιο αγαπά και του αμαρτωλού δέχεται την μετάνοια.
‘’ η ράβδος σου και η βακτηρία σου αυτές με παρεκάλεσαν
( παρηγόρησαν )(ψαλμ 22,4).
Οι ‘’τιμωρίες’’ δοκιμασίες του Θεού είναι τα όργανα, τα μέσα και οι τρόποι και έτσι πρέπει να τις βλέπουμε.
Με τις οποίες ο Θεός τους μεν δίκαιους στηρίζει στην αρετή, τους δε αμαρτωλούς σε μετάνοια.
Ο γιατρός όταν δει ότι είναι ανάγκη, καίει την πληγή , κόβει πολλές φορές το σάπιο μέλος του σώματος μας.
Δίνει φάρμακα που σου πέφτουν τα μαλλιά, όμως εμείς τον βλέπουμε σαν σωτήρα, δεν διαμαρτυρόμαστε σε τίποτε, του προσφέρουμε δώρα και αμοιβές.
Πόσα δώρα και ευχαριστίες πρέπει να δίνουμε σ΄ Εκείνον που μας δίνει όχι την πρόσκαιρο ανάπαυση αλλά την αιώνια ζωή.
Πρέπει να παρατηρήσουμε ότι ο Κύριος δεν ομιλεί στο ερώτημα του για την συμπεριφορά των λεπρών για ευχαριστία, αλλά για δοξολογία του Θεού.
Η αληθινή ευχαριστία του ανθρώπου βρίσκεται στη δοξολογία του Κυρίου και στην εκτέλεση του θελήματος του που είναι και απόδειξη της αγάπης μας.
Δεν υπάρχει ασφάλεια στον άνθρωπο εάν δεν δοξολογεί συνεχώς τον Θεό.
Η πίστη δεν είναι στατική αλλά κατάσταση δυναμική, μια συνεχή πορεία προς την υπόσταση της.
Η προσευχή δεν εξαντλείται με τα αιτήματα αλλά τελειώνει με την δοξολογία μας για τις δωρεές Του μας διδάσκουν οι Πατέρες.
Το παράπονο που εκφράζει ο Κύριος για την συμπεριφορά των εννέα λεπρών δεν αποβλέπει Εκείνον.
Αλλά για τους δυστυχισμένους αγνώμονες που μπορεί πολύ εύκολα να χάσουν την δωρεά εάν με αυτές τις πρακτικές ξαναπέσουν στα χέρια του Διαβόλου.
Ἀθανάσιος Κατσίκης
ἀρχιτέκτων
