(Ρωμ. ι΄, 1-10).
ΠΡΟΣΟΧΗ ΣΤΟΝ ΦΑΝΑΤΙΣΜΟ!
«Ζήλος ου κατ’ επίγνωσιν»
ΠΡΟΛΟΓΟΣ
Οι Ιουδαίοι ήταν ζηλωτές του Μωσαϊκού Νόμου. Η αγάπη τους για την πατρώα πίστη, τους οδηγούσε συχνά σε ακρότητες και φανατισμούς που μόνο κακό έκαναν. Δεν ωφελήθηκαν ποτέ απ’ αυτή την κατάσταση οι Ιουδαίοι. Αυτός ο ζήλος, η προσήλωσή τους δεν ήταν ειλικρινής, χωρίς φωτισμό γεμάτος ιδιοτέλεια. Μέσα από αυτόν τον ζήλο τους δεν έκαναν ότι τους πρόσταζε ο Θεός αλλά τελικά ικανοποιούσαν τον εγωισμό τους, τα συμφέροντά τους και διαιώνιζαν μια ψυχική διαστροφή στηριγμένη στο μίσος και την κακία... Μην απορείτε όμως, για το πως μπορεί να φτάσει κάποιος σ’αυτή την κατάσταση. Αρκεί μια ματιά και στο σήμερα, άνθρωποι που πιστεύουν στο Θεό και εκφράζουν με λάθος τρόπο την πίστη τους...
ΚΥΡΙΩΣ ΘΕΜΑ
Α) ΝΑ ΜΑΣ ΛΕΙΠΕΙ ΤΕΤΟΙΟΣ ΖΗΛΟΣ!
* Πάντοτε στον άνθρωπο που θρησκεύει καραδοκεί ο κίνδυνος να γίνει «ζηλωτής ου κατ’ επίγνωση». Κυρίως αυτό είναι εφικτό στα άτομα εκείνα όπου απουσιάζει η μόρφωση, βασιλεύει η αμάθεια και παρεξήγηση των λόγων του Χριστού. Έτσι θα δούμε να επιδεικνύουν απόλυτη αφοσίωση σε ορισμένα πράγματα γιατί αυτά αρέσουν και ικανοποιούν τον εγωισμό τους, ή ταυτίζονται με κάποιες εσωτερικές εμμονές τους.
*Και αυτό το φαινόμενο της πίστεώς μας να πέσουμε στο φανατισμό ξεκινάει γιατί θεωρούμε τις προσωπικές αντιλήψεις υπεράνω του γενικού πνεύματος της αγάπης που μας άφησε ο Χριστός στην γη. Άλλες θρησκείες έχουν να επιδείξουν και αυτοί τέτοια φαινόμενα. Οι μωαμεθανοί λ.χ. είναι φανατικοί ζηλωταί του Ισλάμ, τι κρύβεται όμως πίσω από αυτό; Ακολουθούν το Ισλάμ γιατί το Κοράνι (ιερό βιβλίο) ικανοποιεί το φυλετικό μίσος που νιώθουν για όλους τους λαούς. Μια τέτοια λογική (για να καταλάβουμε τον μηχανισμό) οδηγεί ανάλογα με τον χώρο που βρισκόμαστε σε διάφορες ακραίες καταστάσεις.
*Έτσι λοιπόν μπορεί να επιτεθούμε – και ας μην έχουμε εκκλησιαστική αρμοδιότητα – σε κάποιον άνθρωπο που θα μπεί στην εκκλησία μας με άγαρμπο και αντιχριστιανικό τρόπο, χωρίς ίχνος αγάπης και συμπάθειας και να αρχίσουμε μύδρους και κεραυνούς να εκτοξεύουμε για να διορθώσουμε το όποιο άτοπο έχουμε μπροστά μας. Οπλιζόμαστε επίσης και με μερικές αγιογραφικές και πατερικές περιπτώσεις ανάλογου περιεχομένου και ξεκινάμε τις ‘πολεμικές’ μας επιχειρήσεις εναντίον του άτυχου που βρέθηκε μπροστά μας.
Β) ΤΕΤΟΙΟΣ ΖΗΛΟΣ ΜΑΛΙΣΤΑ!
* Υπάρχει ασφαλώς και ο ‘κατά Θεόν’ ζήλος ο οποίος άγγιξε τους Αποστόλους με την συνδρομή του Αγ. Πνεύματος. Μ’ αυτόν τον ζήλο ξεχύθηκαν στα πέρατα της οικουμένης προσφέροντας την διδασκαλία του Χριστού αποδιώκοντας τα σκοτάδια της πλάνης και αγνωσίας. Υπήρξε ο ζήλος των Αγ. Πατέρων οι οποίοι αγωνίστηκαν ενάντια σε κάθε πλάνη και αίρεση διαφυλάσσοντας τα Ορθόδοξα Δόγματα. Υπάρχει ο ζήλος κάθε ιερέα να οδηγήσει – με αρχηγό τον Χριστό – το ποίμνιό του στην σωτηρία, ο ζήλος του πιστού να μεταδώσει το μήνυμα της αγάπης σε ολοένα και περισσότερους ανθρώπους.
* Ο ζήλος αυτός προϋποθέτει φώτιση και επίγνωση. Προϋποθέτει αγάπη Θεού και συνανθρώπων αλλά και παρουσία του Αγίου Πνεύματος. Προϋποθέτει απόλυτη γνώση της διδασκαλίας του Χριστού και εφαρμογή κυρίως στην ζωή του πρώτα και όχι απαίτηση από τους άλλους, αδιαφορώντας ο ίδιος (το έχουμε δεί πολλές φορές αυτό το έργο). Κριτήριο του ‘κατά Θεόν’ ζήλου είναι η αγάπη! Αυτή (η αγάπη) δεν θα σε αφήσει, αυτό που θες να πείς, να το εκφράσεις με μίσος, απαξίωση (προς τον πλησίον) και ερειστική – εγωιστική διάθεση.
* Ο Χριστός μέσα στο Ευαγγέλιο μας δίνει το παράδειγμα: Σταμάτησε τους Ιουδαίους που ήταν έτοιμοι (λόγω Μωσαϊκού Νόμου) να λιθοβολήσουν την αμαρτωλή γυναίκα (Ιωάν. η΄, 4). Δεν επιβράβευσε, ο Ίδιος, την αμαρτία αλλά μέσα από την αγάπη της υπέδειξε τον δρόμο της μετανοίας.
ΕΠΙΛΟΓΟΣ
Αδελφοί μου ο Προφ. Ηλίας, στην Π.Δ., παρακάλεσε τον Θεόν να ρίξει φωτιά και να κατακαύσει την ασέβεια. Ωστόσο ο Θεός του υπέδειξε ότι η Θεία Χάρης δεν μοιάζει με ‘φωτιά και σεισμό’ αλλά με ‘λεπτή αύρα’ (Βασ. Γ΄, ιθ΄ 11-12).
Ο Χριστός σαν ήλθε δεν μας έδωσε τον τύπο του φανατικού θρησκευτικού που κατακαίει τους εχθρούς του, αλλά τον τύπο του ‘πράου και ταπεινού’ στην καρδιά. Αυτού που προσεύχεται ακόμη και για τους σταυρωτές του... Μην ξεχνάς ότι αυτό το όνομα φέρεις, το δικό Του... λέγεσαι και ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΣ!
(Ματθ. η΄, 28-θ΄1).
Ο ΔΙΩΓΜΟΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ.
«Παρακάλεσαν όπως μεταβή από των ορίων αυτών».
ΠΡΟΛΟΓΟΣ
Ο άνθρωπος δέσμιος των συμφερόντων και της ύλης χαράζει την πορεία της ζωής του σύμφωνα πάντα με αυτά. Ίσως αρκετοί να μην εναντιώνονται στο Χριστό και να «επιτρέπουν» να ακουστεί η φωνή και η διδασκαλία Του εν ονόματι της δημοκρατίας και της ελευθερίας. Όταν όμως η διδασκαλία του Χριστού μπαίνει όπως το «μαχαίρι στο κόκκαλο», δημιουργεί αντιδράσεις καθώς το ανθρώπινο συμφέρον συγκρούεται με τον θεϊκό νόμο. Σε αυτή την περίπτωση δυστυχώς ο άνθρωπος παίρνει απροκάλυπτα αρνητική θέση έναντι του Θεού και της διδασκαλίας Του (εμπόριο χοίρων), παραθεωρώντας αξίες και ιδανικά που τον κάνουν να ξεχωρίζει από τα ζώα. Τότε ο λόγος του ευαγγελίου φαντάζει (για όλους αυτούς) άσημος, πεπαλαιωμένος, μη επαναστατικός, ξεχνώντας επιμελώς ότι η πρόοδος της ανθρωπότητας συντελείται όχι δια επαναστάσεως αλλά δια… Αναστάσεως!
ΚΥΡΙΩΣ ΘΕΜΑ
Α) ΟΙ ΔΙΩΓΜΟΙ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΘΡΗΣΚΕΙΑΣ (ΙΣΤΟΡΙΚΑ)
* Ο αρχηγός και ιδρυτής της πίστεως μας Ιησούς καθώς και οι ακολουθούντες την διδασκαλία Του εκδιώχθηκαν με λυσσαλέο τρόπο (ιδιαιτέρως έως τον 4ον μ. Χ. αι. ο χριστιανός= υποψήφιος για το μαρτύριο). Τα «κελεύσματα» του ευαγγελίου και η ενθουσιώδης υποδοχή τους από τα απογοητευμένα μέχρι τότε πλήθη επιχειρούσαν να διαφοροποιήσουν τον κόσμο, αφού επέκριναν τα άνομα συμφέροντα, δημιουργώντας ταυτόχρονα μια μορφή κρίσης στο σαθρό πολιτικό – κοινωνικό – οικονομικό κατεστημένο.
*Όντως οι ιδέες που παρουσίαζε και το σχεδίασμα του κοινωνικού βίου, στο οποίο προσανατολιζόταν η νέα θρησκεία, ξένιζε τους ελέγχοντας τις μάζες καθώς δρούσαν καταλυτικά ανατρέποντας τις υπάρχουσες πάγιες και αποδεκτές δομές. Ότι η κοινωνία θεωρούσε φυσικό καί με περισσή βαρβαρότητα υποστήριζε, η διδασκαλία του Χριστού, είχε την δύναμη να το απορρίψει και να διατυπώσει το υγιές έναντι του άρρωστου και σάπιου.
* «Ζών γαρ ο λόγος του Θεού και ενεργής και τομώτερος υπέρ πάσαν μάχαιραν δίστομον και διικνούμενος άχρι μερισμού ψυχής τε και πνεύματος, αρμών και μυελών…» (Προς Εβρ.4,12) Γι’ αυτό και ο λόγος του Χριστού ανέτρεψε πολιτικά καθεστώτα, απαξίωσε κοινωνικές διαφορές, συγκρούστηκε με ιδεολογικά και φιλοσοφικά ρεύματα αφού μπορούσε να δώσει από την δροσιά του ουρανού σε μια ζωή όπου κυριαρχούσε η ιδιοτέλεια, η εκμετάλλευση, η άνανδρη συμπεριφορά, οι ίντριγκες και τα πισώπλατα μαχαιρώματα.
Β) ΣΤΟ ΣΗΜΕΡΑ
* Οι άνθρωποι όμως ξεχνούν… εγκαταλείπουν μπροστά στην μέριμνα της ύλης τα όσα προάγουν και καλλιεργούν τον εσώτερο ψυχικό κόσμο τους. Και να… σήμερα συνεχίζουμε εμείς στα χνάρια των θεοκτόνων Εβραίων, Ρωμαίων αυτοκρατόρων, αθέων ηγετών κ.α. αναβαθμισμένα και μεταλλαγμένα την δίωξη στο πρόσωπο του Χριστού, καθώς και τα δικά μας συμφέροντα έρχονται σε σύγκρουση με τα παραγγέλματα του.
* Δεν στεκόμαστε μόνο σ’ αυτό, αλλά υψώνοντας το «λιλιπούτειο» ανάστημά μας αποδίδουμε ευκαίρως-ακαίρως όλες τις αποτυχίες μας, τα λάθη μας, και γενικά κάθε αρνητικό που μας συμβαίνει στον Θεό (με βλασφημίες, κατάρες, οργή) αποποιούμενοι τις ευθύνες του εύθραυστου κόσμου που «σοφά» μετασκευάσαμε. Παράλληλα σε κάθε επιτυχία-ανακάλυψη (τεχνολογική ή πνευματική) ορίσαμε αυθαίρετα εφευρέτη και κληρονόμο τον εαυτό μας πιστεύοντας στην πρόοδο και εξέλιξη του ανθρωπίνου είδους. Πόσο έντιμο αλήθεια το όλο εγχείρημα….
* Με θράσος πολλές φορές επιχειρούμε να υποδείξουμε στον Χριστό τι να κάνει, πως να επέμβει, πως να διευθετήσει τα διάφορα ζητήματα που παρατηρούμε γύρω μας. Προβαίνουμε σε ένα διάλογο μαζί Του στον οποίο ο Αρχηγός της Σοφίας επικρίνεται από το αδύναμο πλάσμα Του, ότι είναι «κακός διαχειριστής» του κόσμου σύμφωνα με την πεπερασμένη ανθρώπινη σοφία. Εκδικηθήκαμε λοιπόν τον Χριστό, τον βγάλαμε από παντού... από τα σχολεία, από τα έδρανα πανεπιστημίων, από τα δικαστήρια, από τα πολιτικά γραφεία, από τα σαλόνια των σπιτιών, από τις καρδιές μας και ενώ βλέπουμε τα πάντα να σκοτεινιάζουν γύρω μας ψάχνουμε την αιτία που χάνουμε το φως…
Γ) ΣΕ ΚΑΘΕ ΑΠΟΦΑΣΗ ΕΧΟΥΜΕ ΚΕΡΔΗ ΚΑΙ ΖΗΜΙΕΣ
* Ναί σε κάθε απόφαση! Μετράμε κέρδη και ζημιές, μιλάμε για αρνητικό και θετικό πρόσημο, λογαριάζουμε και υπολογίζουμε απώλειες και οφέλη. Ναι σε κάθε κατάσταση του ψεύτικου αυτού κόσμου... Στην περίπτωση όμως του Χριστού έχουμε μόνο ζημιές. Δεν κερδίζω κάτι αν διώχνω τον Χριστό. Στερούμαι μόνο τις δωρεές του Θεού, την εσωτερική γαλήνη καί ηρεμία, την ποιότητα της ζωής που τόσο διαφημίζουν όλοι διά μέσου της ύλης...
* Μάλλον ξέχασα... ίσως βιάστηκα να παραθέσω τα επιχειρήματα μου σε μια πρόταση αφού κάτι κερδίζεις χωρίς τον Χριστό... ναι κερδίζεις την συντροφιά με το άνομο συμφέρον , με την αμαρτία, τις τύψεις, τους χοίρους (πάθη – δαίμονες). Αυτό κέρδισαν οι κάτοικοι της μικρής πόλεως στα χρόνια της επίγειας ζωής του Κυρίου μας. Χιλιάδες χρόνια μετά μήπως και εμείς γεμάτοι αφροσύνη τους μιμούμαστε;
ΕΠΙΛΟΓΟΣ
Ας βάλουμε τον Χριστό ξανά στην ζωή μας. Την ποιότητα και την ομορφιά του Ουρανού. Ο Χριστός δεν λανσάρεται από καριερίστες αρχιερείς και ιερείς, από νοσηρά εκκλησιαστικά κατεστημένα, από θρησκευτικούς τύπους γεμάτους υποκρισία. Ο Χριστός εκεί βιώνει αρνητική διαφήμιση. Ο Ιησούς την καρδιά μας μπορεί να την κάνει κομμάτι του Ουρανού... «περιπατείται έως το φως έχετε, ίνα μη σκοτία υμάς καταλάβη, και ο περιπατών εν τη σκοτία ουκ οίδε που υπάγει» (Ιω. 12, 35.)
