(Ματθ. ιζ΄, 14-23)
ΔΙΑΠΙΣΤΩΝΩ ΚΑΙ ΕΝΕΡΓΩ
«Κύριε ελέησόν μου τον υιόν»
ΠΡΟΛΟΓΟΣ
Όλοι έχουμε βρεθεί μπροστά σε καταστάσεις παρόμοιες με την σημερινή περιγραφή του Ευαγγελίου. Πολλές φορές ο πόνος μας για τους συνανθρώπους μας που έχουν ψυχολογικά προβλήματα γίνεται τόσο δυνατός, που από την ψυχή ανεβαίνει στα μάτια μας και από ’κει σαν καυτό δάκρυ πέφτει στην γη... Ας δούμε την πορεία αυτού του μαρτυρικού πατέρα η οποία έχει δύο στάδια.
ΚΥΡΙΩΣ ΘΕΜΑ
Α) ΔΙΑΠΙΣΤΩΣΕΙΣ
* Μπροστά στο Χριστό αναφέρει τις διαπιστώσεις του σχετικά με το δράμα του. Περιγράφει εικόνες, καταστάσεις πόνου, αφόρητης θλίψης, το δράμα της πατρικής καρδιάς να βλέπει το παιδί του σε τέτοιο χάλι.
*Ο πόνος... ένα συστατικό της ζωής μας. Μικρός ή μεγάλος, προσωρινός ή μόνιμος, εμφανίζεται ξαφνικά ή σταδιακά, απρόσμενα σαν την καταιγίδα στον ανοιξιάτικο ουρανό. Δίκαια είπαν, ότι η ζωή του ανθρώπου είναι ένα έγχορδο όργανο με 99 χορδές λυπητερού ήχου και μία χαρμόσυνου.
*Σίγουρα λοιπόν κάθε άνθρωπος έχει να μας πεί την δική του ιστορία, την δική του δοκιμασία. Σκοπός όμως δεν είναι να σταματάμε μπροστά στις διαπιστώσεις και να καταγράφουμε δεδομένα, αλλά να επιθυμούμε να τα αλλάξουμε υπερνικώντας τις δυσκολίες που έχουμε μπροστά μας. Δηλαδή να πάρουμε γενναία και σωστή απόφαση.
*Υπάρχουν αρκετοί άνθρωποι που έρχονται στην εξομολόγηση. Καταθέτουν το πρόβλημά τους εξαγορεύονται την αμαρτία και την παράβασή τους, παίρνουν την συγχώρηση και το έλεος του Θεού. Παράλληλα ακούνε και κάποια συμβουλή από τον πνευματικό τους την οποία ασπάζονται αλλά δεν έχουν την δύναμη και το κουράγιο να την εφαρμόσουν κάνοντας την υπέρβαση, την αλλαγή στην ζωή τους. Μια δυναμική απόφαση, με την συνδρομή της θείας χάριτος, σίγουρα θα βελτιώσει και θα δώσει λύση στο πρόβλημά τους.
Β) Η ΩΡΑ ΤΗΣ ΑΠΟΦΑΣΗΣ
* Ο πονεμένος πατέρας δεν παρέμεινε απαθής μπροστά στο δράμα του γιού του. Ανησύχησε, έτρεξε, παρακάλεσε, πήγε στους μαθητές Του και στον Ίδιο ακόμα. Έκανε όποιες ενέργειες του υποδείκνυε η λογική και η αγάπη προς τον άρρωστο γιό του.
* «Αυτός τας ασθενείας ημών έλαβε και τας νόσους εβάστασε» (Ησ. 53,4), αυτός είναι ο ευεργέτης μας, ο δικός μας φίλος και προστάτης, ο Κύριος Ιησούς. Να αποθέσουμε τους πόνους μας, στα τρυπημένα χέρια του Χριστού. Εύστοχα ο ψαλμωδός θα μας πεί: «Εκχεώ ενώπιον Αυτού την δέησίν μου, την θλίψιν μου ενώπιον Αυτού απαγγελώ» (Ψαλμ. 141).
* Οι Πατέρες με την σοφία τους μας διδάσκουν: εάν πάσχει κάποιος στην οικογένειά μας από ψυχοσωματική ασθένεια, εμείς οι υγιείς έχουμε χρέος να φροντίζουμε και να προσευχόμαστε γι’ αυτόν. Ίσως πάσχει για να διορθώσει και εμάς, για να μας πείσει αυτή η δύσκολη κατάσταση να αλλάξουμε πορεία και νοοτροπία στην ζωή μας. Από το συγγενικό περιβάλλον περνάει η θεραπεία του δικού μας ανθρώπου.
* Στην πορεία για την απόφαση υπάρχουν δισταγμοί... Μας ακούει εμάς τους αμαρτωλούς ο Θεός; Κάναμε κάτι καλό ώστε να ζητάμε κάτι από τον Θεό; Το θαύμα θέλει πίστη για να γίνει... Ο Θεός κινείται πάντοτε από αγάπη. Ας υποθέσουμε ότι το παιδί μας πέφτει σε μια παγίδα άγριων ζώων... Ποιός πατέρας θα σκεφτεί να το σώσει με γνώμονα αν είναι καλό ή κακό, υπάκουο ή ζωηρό το παιδί του; Πόσο παραπάνω μας αγαπάει ο Θεός…
ΕΠΙΛΟΓΟΣ
Σε λίγες ημέρες θα αρχίσουμε τις παρακλήσεις προς την Παναγία. Μεταφέρει η Μητέρα τα αιτήματα μας προς τον Υιόν της. Παράλληλα και εμείς θα νιώσουμε να ανέρχεται η προσευχή μας στην εύσπλαχνη αγκαλιά του Διδασκάλου μας. Να φεύγει ο πόνος, να γαληνεύει η τρικυμία, να υποχωρεί το σκοτάδι και να έρχεται το φως. Να έρχεται ο Χριστός «η Ειρήνη ημών» (Εφ. 2, 14-22) στην ύπαρξή μας.
