ὑπό τοῦ Θεοφιλεστάτου Ἐπισκόπου Κυκλάδων κ. Σάββα (Λουκ. ε,΄ 1-11)
Η ΥΨΗΛΗ ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ
«Από του νυν ανθρώπους έση ζωγρών» (Λουκ. 5, 10)
ΠΡΟΛΟΓΟΣ
Η έναρξη των Κυριακών που δομούνται λειτουργικά πάνω στις ευαγγελικές περικοπές του Λουκά αρχίζει με την αναφορά της υψηλής πρόσκληση την οποία απευθύνει ο Χριστός στους τέσσερις ψαράδες (Πέτρο, Ανδρέα, Ιάκωβο, Ιωάννη) και μετέπειτα μαθητές Του. Και αυτό δεν γίνεται απλά για λόγους ιστορικούς- χρονικούς (πως ξεκίνησε την δράση του ο Μεσσίας) αλλά περιέχει την αυθόρμητη αποδοχή απλοϊκών ανθρώπων να δουλέψουν για τον Χριστό. Η στάση των πρώτων μαθητών γίνεται το παράδειγμα για όλους τους ανθρώπους που καλούνται με την χάρη του Αγ. Πνεύματος να ακολουθήσουν τον Ιησού.
ΚΥΡΙΩΣ ΘΕΜΑ
Α) Η ΚΛΗΣΗ ΤΩΝ ΜΑΘΗΤΩΝ
* Πριν ο Ιησούς καλέσει τους υποψήφιους μαθητές στην υψηλή διακονία τους είχαν και αυτοί με ενδιαφέρον σταθεί όπως και το πλήθος να ακούσουν τον λόγο του Χριστού. Άφησαν την εργασία τους και έγιναν μαθητές. Μαθητεύουν και ενωτίζονται τα εκπληκτικά λόγια του Διδασκάλου τους. Τα λόγια εκείνα για τα οποία ο Πέτρος είπε έκθαμβος σε ένα άλλο σημείο της ευαγγελικής διδασκαλίας: «Κύριε, προς τίνα απελευσόμεθα; ρήματα ζωής αιωνίου έχεις» (Ιω. 6, 68).
* Μετά από το κήρυγμα, το οποίο άνοιξε πνευματικούς ορίζοντες στους μαθητές, ακολουθεί η θαυμαστή αλιεία. Ενάντια στους νόμους της λογικής (εάν την νύχτα δεν πιάνεις ψάρια πως θα γίνει αυτό την ημέρα), ενάντια στο ακατάλληλο της ώρας έρχονται στο φως τα αποτελέσματα της θαυμαστής δύναμης της Θείας Εντολής. Πλήθος ιχθύων! Τότε ο Πέτρος ανακαλύπτει παράλληλα την αμαρτωλότητά του. Γεμάτος θαυμασμό αλλά και ταπείνωση αναφωνεί: «έξελθε απ’ εμού, ότι ανήρ αμαρτωλός ειμί Κύριε» (Λουκ. 8, 9). Από την μία λοιπόν η Θεότητα και η παντοδυναμία του Διδασκάλου και από την άλλη η συναίσθηση της αμαρτωλότητος και της αναξιότητος του μαθητού.
Β) Η ΚΛΗΣΗ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ
* Βλέποντας την κλήση των μαθητών του Ιησού θα παρατηρήσαμε ίσως ότι αυτή γίνεται κατά την διάρκεια της εργασίας τους. Αυτό και μόνο είναι ικανό να μας οδηγήσει στην σκέψη ότι τον Θεό μπορούμε να Τον βρούμε παντού αλλά και Εκείνος να μας βρεί οπουδήποτε. Δεν είναι ανάγκη ο άνθρωπος να απομακρυνθεί από τον κόσμο αυτό (με εξαίρεση αυτούς που ο Θεός καλεί στην μοναχική – ασκητική ζωή για κάτι υψηλότερο και ιδεατό) μόνο και μόνο για να συναντηθεί μαζί Του. Μπορεί να βασιλεύει εδώ ο κοσμοκράτορας του αιώνος τούτου διάβολος και να υπερισχύει η φθορά και η αμαρτία. Μην ξεχνάμε όμως ότι ο Θεός έπλασε τον κόσμο και τον περιποιήθηκε με περισσή φροντίδα για να κατοικήσει το πλάσμα Του. Όλα «διηγούνται δόξαν Θεού» (ψαλμ. 18, 2) και παντού ομολογείται η σοφία και η θεία πρόνοια.
* Είδαμε επίσης την εμπιστοσύνη που έδειξαν οι μαθητές και αψηφώντας την λογική έκαναν υπακοή στην εντολή του Χριστού. Και εμάς όταν μας καλεί ο Χριστός συναντούμε εμπόδια και καλούμαστε να πάμε κόντρα στην λογική, στις συνήθειές μας, στο περιβάλλον μας το στενό αλλά και στο ευρύτερο. «Μη φοβού» (Λουκ. 5, 10), λέγει στους μαθητές αλλά το ίδιο επαναλαμβάνει και σε μας! Ο Θεός δεν εγκαταλείπει τον άνθρωπο που έχει οδηγήσει «στα βαθιά». Ακούει την προσευχή και τον αναστεναγμό του. Τον δοκιμάζει, τον σκληραγωγεί, τον εκπαιδεύει αλλά δεν τον εγκαταλείπει. Στον υπάκουο άνθρωπο χορηγεί τα ανεκλάλητα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος. Ίσως κάποιος πεί... «εγώ ο αμαρτωλός να ακολουθήσω τον Χριστό;» Και βέβαια εσύ και εγώ και όλοι: «ου χρείαν έχουσιν οι ισχύοντες ιατρού αλλ’ οι κακώς έχοντες» (Μαρκ. 2, 17). Έτσι ο πιστός άνθρωπος και λαμβάνει την θεραπεία και γίνεται κήρυκας των μεγαλείων του Θεού.
ΕΠΙΛΟΓΟΣ
Η ζωή των αγίων της εκκλησίας μας είναι γεμάτη από τέτοιες θαυμαστές κλήσεις. Πόσοι και πόσοι άνθρωποι αμαρτωλοί σαν και εμάς δεν δέχθηκαν το θείο κάλεσμα και αναδείχθηκαν μέσα από τον προσωπικό αγώνα και την χάρη του Χριστού άξιοι μαθητές Του... Όλοι αυτοί όμως είχαν την συναίσθηση της αμαρτωλότητάς τους. Δεν κόμπασαν άλογα μπροστά στην θεία δωρεά αλλά με υπομονή και αγώνα καλλιέργησαν το «δοθέν τάλαντο», το οποίο και πολλαπλασίασαν συνάγοντας θησαυρούς στην ουράνιο αποθήκη του Θεού.
