(Πράξ. κ΄ 16-18, 28-36).
Η ΔΙΑΠΟΙΜΑΝΣΗ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ.
«εισελεύσονται... λύκοι βαρείς, μή φειδόμενοι του ποιμνίου».
ΠΡΟΛΟΓΟΣ
Αποκαλυπτικά και καίριας σημασίας είναι τα λόγια του Παύλου για την εκκλησία και το μέλλον της όπως αυτά κατέγραψε ο Ευαγγελιστής Λουκάς στο βιβλίο «Πράξεις των Αποστόλων». Μέσα από τον φωτισμό του Αγίου Πνεύματος αποκαλύπτει (ο Παύλος) την πορεία της εκκλησίας στον ιστορικό χρόνο. Στέκεται και με βεβαιότητα διατυπώνει το μεγαλύτερο κακό που θα συμβεί γι’αυτήν. Αυτό είναι η εμφάνιση «λύκων» που με θράσος θα καταλαμβάνουν την θέση των Ποιμένων. Τα χαρακτηριστικά τους (εκ διαμέτρου αντίθετα) φανερώνει ο Παύλος, ώστε να κατανοήσουμε την ειδοποιό τους διαφορά...
ΚΥΡΙΩΣ ΘΕΜΑ
Α) Η ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΗ ΖΩΗ ΤΩΝ ΑΛΗΘΙΝΩΝ ΠΟΙΜΕΝΩΝ.
* Γνήσιοι Ποιμένες είναι αυτοί που ο λαός προβάλλει και το Πανάγιο Πνεύμα προωθεί. Αυτοί που δεν καταλαμβάνουν θέση μέσα από κατασκευασμένες στρατηγικές και διαπλοκή συμφερόντων αλλά το κίνητρό τους είναι μόνο η αγάπη του ποιμνίου και ο πόθος για την «εν Χριστώ» σωτηρία του!
*Γι’αυτό μέσα στη συνείδηση των Ποιμένων μία απεριόριστη ευθύνη τους βαρύνει και μία αγωνία τους συνέχει. Πως θα φροντίσουν, πως θα επιβλέψουν το ποίμνιο, το σώμα του Χριστού. Δεν τους ανήκει, δεν είναι δικό τους, δεν το καπηλεύονται για προσωπική υπεροχή. Ανήκει στον ένα και μόνο Αρχιποίμενα Χριστό. Γι’αυτό και λέγεται «Σώμα Χριστού» και όχι «σώμα Χριστιανών». Με προσοχή και στοργή φροντίζουν οι αληθινοί Ποιμένες ότι τους εμπιστεύθηκε ο Κύριος.
*Μικροί και μεγάλοι, γνωστοί και άγνωστοι, περάσαν από τις ηγετικές θέσεις της Εκκλησίας όχι για την δόξα, αλλά για την δόξα του Μονογενούς. Όλοι όμως είχαν την επίγνωση της Αποστολής τους: ότι το έργο της εκκλησίας είναι πνευματικό, αναγεννητικό και όχι απλά διοικητικό ή εξουσιαστικό. Ήξεραν ότι ετάχθησαν φρουροί της πίστεως και των δογμάτων, αλλά και θεραπευτές – γιατροί ως προς την ψυχική υγεία του ποιμνίου. Έτσι δεν μετέδωσαν στους ανθρώπους μια διανοητική πίστη που εξαντλείται σε ευσεβείς στοχασμούς – θρησκευτικές ωραιολογίες αλλά οδήγησαν αυτούς στην θεραπεία, την κάθαρση, τον φωτισμό. Μέλημά τους να θέσουν σε λειτουργία τον αδρανοποιημένο νου των ανθρώπων και να φροντίσουν την «εν Χριστώ» κοινωνία των μελών μέσα από την αγάπη και την δικαιοσύνη. Έτσι δεν δημιούργησαν ‘ηθικές’ απλά προσωπικότητες αλλά φορείς αγιοπνευματικούς με στόχο την θέωση.
Β) Η ΥΠΟΥΛΗ ΖΩΗ ΤΩΝ ‘ΛΥΚΩΝ’.
* Ας έρθουμε τώρα στους διαστροφείς του ποιμαντικού έργου της Εκκλησίας ώστε να αναδειχθούν οι αιτίες που οδηγούν τον Παύλο να τους ονομάσει «λύκους». Στα χρόνια του Παύλου ήταν ορισμένοι από την Έφεσο, οι οποίοι και οικειοποιούνταν το ποίμνιο, το είχαν τσιφλίκι – φέουδό τους και εκμεταλλεύονταν αυτό πνευματικά και υλικά αντιποιούμενοι τους γνήσιους Ποιμένες.
* Δεν αγωνιούσαν για την σωτηρία του ποιμνίου αλλά μετέβαλλαν αυτό σε οπαδούς τους, σχηματίζοντας ιδιαίτερες ομάδες και όχι πιστούς στο Χριστό. Άκουσε επακριβώς τον Αμμώνιο1 να αποφαίνεται σχετικά: «Ο γαρ των αιρετικών σκοπός αποδείξαι περιποιήσαι εαυτοίς λαόν, ού τω Κυρίω, ίνα εαυτοίς εγκαυχώνται». Η ομαδοποίηση των πιστών οδηγεί στην οπαδοποίησή τους και γι’αυτό υπεύθυνοι είναι οι «λυκοποιμένες».
*Οι διάφοροι «λύκοι» αντί για Άγιο Πνεύμα και φωτισμό έχουν μέσα τους την πονηρία και τα πάθη τους. Εισέρχονται στο ποίμνιο για να «θύσουν και απολέσουν», ως «κλέπται» (Ιω. ι.10) καθώς βλέπουν την αποστολή τους όχι ως συνεχή προσφορά και θυσία αλλά ως στάδιο κοσμικής καριέρας και κέρδους. Δείχνουν εξωτερικά γνωρίσματα ποιμένος αλλά στην πραγματικότητα μένουν σαν ‘αδέξιοι κομπογιαννίτες’ γιατροί. Γέμουν, υποκρισίας, φαρισαϊσμού, τυπολατρείας, επικίνδυνου ευσεβισμού!
ΕΠΙΛΟΓΟΣ
Σήμερα η Εκκλησία, στα πρόσωπα των 318 Θεοφ. Πατέρων της Α΄ Οικ. Συνόδου, τιμάει όλους εκείνους που μέσα στην ιστορία της Εκκλησίας συνέχισαν και συνεχίζουν το έργο του Παύλου, εφαρμόζοντας τις συμβουλές – οδηγίες για την διασφάλιση του ποιμνίου. Είναι «οι σφενδόνες του Πνεύματος» που ανύστακτα «επισκοπούν» στις επάλξεις της Εκκλησίας και απομακρύνουν «τους βαρείς και λοιμώδεις λύκους».
Το ποίμνιο τους γνωρίζει, ακούει την φωνή τους και υπακούει, υπακούει στον Χριστό που εκφράζουν τα λόγια και τα έργα τους. Κύριε χάρισέ μας φωτισμένους ποιμένας, να εκφράζουν την δική Σου θυσιαστική προσφορά, να οδηγούν με ασφάλεια την Εκκλησία Σου στην πορεία που χάραξες, την διακονία και σωτηρία του ανθρώπου.
1 Αμμώνιος: τρείς ομώνυμοι ασκητές μνημονεύονται. Ο ένας μαθητής του Αγ. Αντωνίου, ο άλλος του αββά Παμβώ (έκοψε το αυτί του για να μην γίνει αρχιερέας) και ο άλλος που έφτιαχνε κελλιά για αρχάριους μοναχούς (Ορθ. Συναξαριστής).
(Ιωάν. ιζ΄, 1-13).
ΤΟ ΑΙΤΗΜΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΠΕΡΙ ΕΝΟΤΗΤΟΣ.
«Πάτερ άγιε,τήρησον αυτούς εν τω ονόματί σου,
ω δέδωκάς μοι, ίνα ώσιν εν καθώς ημείς».
ΠΡΟΛΟΓΟΣ
Σήμερα ο ευαγγελικός λόγος συμπλέκεται με τις μορφές των Αγ. Πατέρων των εν τη Νικαία Κων/λεως συνελθόντων (325 μ.Χ.). Και το ευαγγελικό ανάγνωσμα είναι η προσευχή, η αρχιερατική (μέρος της), του Ιησού υπέρ της ενότητος της εκκλησίας, το δε έργο των Αγ. Πατέρων να διαφυλάττουν αυτήν την ενότητα την Αγία, η οποία έχει αρχή και πηγή την ενότητα της Αγ. Τριάδος.
ΚΥΡΙΩΣ ΘΕΜΑ
Α) ΦΥΛΑΚΕΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗΣ ΠΑΡΑΔΟΣΕΩΣ
* Στην εορτή σήμερον των Αγ. Πατέρων τιμούμε όλους εκείνους τους πεφωτισμένους και ενάρετους οδηγούς στους οποίους ο Χριστός εμπιστεύτηκε την πορεία της εκκλησίας.
*Τιμούμε αυτούς που με έργο και λόγο διαφύλαξαν την διδασκαλία της ανόθευτη, απαλλαγμένη από δηλητηριώδεις προσμίξεις. Και εάν εδώ σήμερα χαιρόμαστε για την νίκη κατά του Αρείου (πρβλ. διδασκαλία του) η εκκλησία πάντοτε τιμά τις νίκες των πιστών της τέκνων στις διάφορες περιστάσεις και ιστορικές συγκυρίες.
*Και για να καταλάβουμε τον ρόλο αυτών των Πατέρων θα πρέπει να καταλάβουμε και τι διαφύλαξαν. Οι Πατέρες της εκκλησίας είναι οι φορείς της Παραδόσεως. Και Παράδοση στην εκκλησία δεν σημαίνει ‘έθιμο’, ‘ευλογημένη συνήθεια’, ‘ιστορική γνώση’, ‘ιστορική μνήμη’, αλλά ΑΔΙΑΛΕΙΠΤΗ ΕΝΕΡΓΕΙΑ ΤΟΥ ΑΓ. ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ. Καταφρονώντας την λοιπόν (την Παράδοση) λυπούμε το Αγ. Πνεύμα και κατασκαφτούμε τις ρίζες μας.
Β) ΕΝΟΤΗΤΑ ΣΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ
* Την θεοπαράδοτη αυτή ενότητα στην εκκλησία, κινούμενοι από πάθη και κοσμικά συμφέροντα, προσπάθησαν πολλοί να την διασπάσουν. Γι’ αυτό ανεφύησαν αιρέσεις (ετυμολογική εξήγηση της λέξεως), πόλεμοι θρησκευτικοί, φανατισμοί, ημερολογιακές αυθαίρετες αλλαγές, και άλλα ατοπήματα. Ορισμένοι δηλαδή θεώρησαν περιουσία τους την εκκλησία και όχι χώρο του Αγ. Πνεύματος.
* Με ρωτούν πολλοί γιατί εμείς εδώ στην εκκλησία ακολουθούμε το παλαιό ημερολόγιο και βρισκόμαστε σε πνευματική διάσταση από τις άλλες εκκλησίες. Γιατί νιώθουμε αδελφοί μου την υποχρέωση και την ευθύνη απέναντι στον Θεό, στο Πανάγιο Πνεύμα, στους Πατέρες αυτούς, να διαφυλάξουμε αναλλοίωτα, ως ταπεινοί συνεχιστές της υψηλότερης διακονίας και προσφοράς, όσα παραλάβαμε από τον Κύριο και τους Αποστόλους.
* Οι διαφωνούντες βέβαια και όσοι μηχανεύονται αντίθετα επιχειρήματα με εμάς χρησιμοποιούν κατάλληλες φράσεις και λέξεις για να φανούν πειστικοί : μιλούν για αγάπη, ενότητα, πραότητα, κατανόηση, συλλογικότητα, κοινό μέτωπο κ.λπ. Απαντώ δια στόματος Αγ. Θεοδώρου Στουδίτη: «έστι κακή ομόνοια καί καλή διαφωνία».
ΕΠΙΛΟΓΟΣ
Αν σας έλεγα αδελφοί μου ότι σε μία πηγή το νερό είναι μολυσμένο όσο και αν διψούσατε δεν θα πίνατε... Νιώθω λοιπόν την ευθύνη να σας χορηγώ ύδωρ που θα σας ξεδιψά, θα τονώνει, θα θεραπεύει την ύπαρξή σας. Ύδωρ η διδασκαλία της εκκλησίας, η σώζουσα και θεραπεύουσα. Θυμηθείτε την συνταγή κα το φάρμακο... Αν τα ml αλλάξεις, δηλαδή την συνταγή, το φάρμακο γίνεται δηλητήριο! Αυτή είναι αδελφοί μου η Ορθοδοξία… λεπτή ευαίσθητη και ακριβής!
