(Ρωμ. ιε΄, 1-7).
ΕΝΟΤΗΤΑ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ.
«...τό αυτό φρονείν εν αλλήλοις κατά Χριστόν Ιησούν».
ΠΡΟΛΟΓΟΣ
Παρατηρώντας τις μαρτυρίες για την ζωή των πρώτων Χριστιανών, θα δούμε την ύπαρξη της αγάπης, της αλληλοκατανόησης, της αμοιβαιότητος, αλλά και των αρετών την ύπαρξη, όπως αδελφοσύνης, ισότητος, δικαιοσύνης. Μιά συμφωνία φρονήματος και καρδιάς. Αρκετές φορές παρουσιάζεται η εκκλησία (μέσα στην Αγ. Γραφή) σαν μία οικοδομή στην οποία λίθοι για να χτιστεί είναι οι πιστοί. Αυτοί πρέπει να είναι χρήσιμοι στο σχήμα για να πραγματοποιείται η συνέχεια και η αύξηση της οικοδομής.
ΚΥΡΙΩΣ ΘΕΜΑ
Α) ΟΠΩΣ ΘΕΛΕΙ Ο ΧΡΙΣΤΟΣ.
* Ο Κύριος μας παρουσίασε, στο πέρασμά του από την γη, μιά καινούρια τάξη. Η εκκλησία εξέφρασε αυτήν ως ‘καινή κτίση’ παρουσιάζοντας τον Χριστό να προάγει ένα πνεύμα κοινωνικότητος μακριά από κάθε ατομιστική τάση. Έτσι τα μέλη της εκκλησίας ξεκινούν να ζούν μία ενότητα ‘εν Χριστώ’ καθώς πρώτος ο Κύριος μίλησε για αδελφούς, τους οποίους θα πρέπει να νιώθουμε σαν τον εαυτό μας.
*Υπάρχουν συντεταγμένες οι οποίες οδηγούν σ’ αυτήν την θεώρηση και ο Παύλος σήμερα έχει την πρόθεση να τις ξεδιπλώσει... ΑΝΕΚΤΙΚΟΤΗΤΑ: η ανεκτικότητα και η βοήθεια των αδυνάτων, ώστε να διορθωθούν και να θεραπεύσουν τις ατέλειές τους. Όπως ο Κύριος: «τας ασθενείας ημών έλαβε και τας νόσους εβάστασε». ΑΡΕΣΤΟΙ ΣΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ: Δεν ζητάμε μόνο το δικό μας θέλημα – συμφέρον αλλά και σωτηρία του αδελφού μας. Αλλού ο Παύλος θα πεί: «μηδείς το εαυτού ζητείτω, αλλά και το του ετέρου έκαστος» (Α΄ Κορ. ι΄, 24). Η προσπάθεια να μην βλαφθεί και σκανδαλισθεί κάποιος, αλλά η στάση μας να οικοδομεί και να ωφελεί. ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΦΡΟΝΗΜΑΤΟΣ: Η συμφωνία του φρονήματος με τον Χριστό. ‘Ότι αρέσει στον Χριστό’. ΔΟΞΟΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ: Στόμα και καρδιά (όλων μέσα στην εκκλησία) η δοξολογία στο Χριστό. (Και δος ημίν εν ενί στόματι και μια καρδία – Θ. Λειτ.). ΑΔΕΛΦΙΚΟΣ ΑΣΠΑΣΜΟΣ: Δεν υπάρχει κανένα μεσότοιχο ανάμεσά μας. Έξω από την εκκλησία αυτά που στο κόσμο μας χωρίζουν όπως: κοινωνικές διακρίσεις, προσωπικές αντιθέσεις, διαφορά αντιλήψεων, ιδεολογικές διαφορές...
Β) ΜΟΝΟ ΜΕ ΤΗΝ ΧΑΡΗ ΤΟΥ ΘΕΟΥ.
* Όσα εδώ διατυπώνει ο Παύλος δεν αποτελούν μια κατάσταση παρελθόντος για την εκκλησία. Δεν είναι η χριστιανική κοινωνική ζωή μια απλή εφαρμογή ηθικών και κοινωνικών αρχών στα πλαίσια μιας ουμανιστικής – ανθρωπιστικής θεωρίας. Όλα αυτά θα κατορθωθούν μόνο με την χάρη του Χριστού. Εκείνος μας ενώνει. Οι άνθρωποι υποκύπτουν σε καταστάσεις που διαιρούν. Η χάρις του Κυρίου χορηγεί την θέληση και ενέργεια να μείνουμε κοντά Του και να σωθούμε. Γι’ αυτό αρχικά πρέπει να ενωθούμε όλοι με το Σώμα και το Αίμα Του.
* Το πρόβλημα των κοσμικών κοινωνιών είναι ότι θέλουν – με βάση τα συστήματά τους – να δημιουργήσουν κοινωνική συνοχή. Ο Χριστιανισμός δεν έχει τέτοια αγωνία. Θέλει να γίνουμε ‘τέκνα Θεού’. Να νιώσουμε τον κοινό μας Πατέρα και την αγάπη που πηγάζει από Αυτόν. Με την πίστη και το βάπτισμά μας αλλά και την αναζωογόνηση μέσω της Θείας Κοινωνίας γινόμαστε μέτοχοι στην ‘καινή’ ζωή που παρουσίασε ο Χριστός. Μέσα σ’ αυτήν την ατμόσφαιρα μπορούμε να νικήσουμε κάθε αρνητικό του πλησίον και να απολαύσουμε τα όσα όμορφα μας παρουσίασε ο Παύλος σήμερα.
* Να πως ο π. Γ. Φλωρόφσκυ το παρουσιάζει: «Οι Χριστιανοί είναι ηνωμένοι όχι μόνο μεταξύ των, αλλά πρωταρχικώς είναι εν – εν Χριστώ, μόνον δε αυτή η κοινωνία με τον Χριστό καθιστά την κοινωνία των ανθρώπων το πρώτον δυνατή εν αυτώ. Το επίκεντρον της ενότητος είναι ο Κύριος και η δύναμις, που προκαλεί και επιτάσσει την ενότητα είναι το Πνεύμα».
ΕΠΙΛΟΓΟΣ
Ψάχνουμε λοιπόν να δέσουμε την οικογένειά μας, την κοινωνία μας, την εκκλησία μας και δεν βάζουμε την κατάλληλη ενωτική δύναμη. Αυτή είναι ο Χριστός. Όπου υπάρχει βασιλεύει υπάρχει η σύνδεση, αγάπη, ενότητα. Όπου απουσιάζει βασιλεύει ο Διάβολος, η αμαρτία, η διάσπαση, η απόσταση. Είναι επιλογές. Χρειάζονται θυσίες για να κρατήσεις ενότητα με τον Χριστό και ενότητα με τους ανθρώπους. Αυτό ανήκει στις επιλογές μας...
(Ματθ. 9, 27-35).
Ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΕΥΕΡΓΕΤΗΣ.
ΠΡΟΛΟΓΟΣ
Ακούγοντας σήμερα την διπλή θεραπεία (του κωφάλαλου και των δύο τυφλών) του Χριστού στο Άγιο Ευαγγέλιο, συγκινούμαστε από την αγάπη και την ευσπλαχνία Του. Πράγματι αδελφοί μου, ο Χριστός ήταν και είναι η παράκληση κάθε ανθρώπου. Φυγαδεύει την θλίψη και τον πόνο. Κανένας δεν αγάπησε τόσο πολύ τον άνθρωπο, όσο ο Δημιουργός του αφού μόνο Αυτός έστειλε τον μονογενή Υιόν Του να μας λυτρώσει όχι μόνο από σωματικές αλλά και ψυχικές ασθένειες… Πραγματικά η φοβερότερη ασθένεια, η αμαρτία, έπρεπε να εξοβελιστεί και να συρρικνωθεί όσο ήταν εφικτό... Δίκαια ο ευαγγελιστής Μάταιος συνδράμει με την φωνή του στη σημερινή ευαγγελική υπόθεση: «Αυτός τας ασθενείας ημών έλαβε και τας νόσους εβάστασεν» (Ματθ. 8, 17)
ΚΥΡΙΩΣ ΘΕΜΑ
Α) ΔΙΔΑΓΜΑΤΑ ΚΑΙ ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΤΟΥΣ
* Πριν ο Χριστός τελέσει το θαύμα «ανιχνεύει» το μέγεθος της πίστης των τυφλών. Εάν είναι «κατάλληλη» η ύπαρξη τους να υποδεχθεί μια τέτοια θαυματουργία που αντιβαίνει στα δεδομένα της λογικής. Πίστη – Θαύμα είναι ένα ζεύγος αναπόσπαστο γιατί χάρη στην πίστη η καρδιά μας γίνεται δεκτική Θείας Χάριτος. Φανερώνεται έτσι η απόλυτη εμπιστοσύνη του ανθρώπου στο πρόσωπο του Θεού. Διαπιστώνεται η εσωτερική βεβαιότητα πως βρίσκεται κάτω από την προστασία, την σκέπη και την εξουσία του Ουράνιου Πατέρα.
*Απαντά ο Χριστός στους τυφλούς: «κατά την πίστη υμών γενηθήτω». Το ρήμα ‘γενηθήτω’ στην περίπτωση των τυφλών εκφράζει την αυθεντία του Κυρίου, όμοια μ’ εκείνη που φαίνεται κατά την δημιουργία του Κόσμου και μάλιστα του φωτός: «γενηθήτω φώς και εγένετο φώς». Εδώ πιστοποιείται η δύναμη του Κυρίου, η Τριαδική ενέργεια τότε και τώρα και πάντοτε, δίδοντας σε μας όλες εκείνες τις αποδείξεις για ένα Θεό – Δημιουργό. Οι ενέργειες Του ξεκινούν από τον χαοτικό σύμπαντα χώρο και φτάνουν στον «μικρόκοσμο» της ανθρωπίνης υπάρξεως.
*«Υιέ Δαυίδ», φωνάζουν οι δύο τυφλοί, έκφραση που φανερώνει την μεσσιανική ιδιότητα του Χριστού. Έκφραση που ομολογεί την παρουσία του Χριστού στην ιστορική πραγματικότητα, ως το πολυαναμενόμενο πρόσωπο ανά τους αιώνας. Συγκλονισμένοι οι τυφλοί ομολογούν, ότι σ’ αυτούς, στα χρόνια τους, στο περιβάλλον τους, κυκλοφορεί και δραστηριοποιείται ο Μεσσίας Χριστός. Ήταν ο υψηλός Επισκέπτης πλέον παρόν! Αυτόν καρτερούσε όλο το εβραϊκό έθνος, σύμφωνα με την Παλαιά Διαθήκη.
Β) Ο ΦΘΟΝΟΣ ΞΕΣΚΕΠΑΖΕΤΑΙ
* Σκόπιμα ο Κύριός μας είπε στους τυφλούς να μην γνωστοποιήσουν την θεραπεία τους. Αυτοί, παρά τις αυστηρές συστάσεις Του, από ευγνωμοσύνη και μόνο διακηρύττουν την θαυμαστή θεραπεία. Οι Φαρισαίοι δεν μπορούν να αρνηθούν το θαύμα (τους βλέπουν μπροστά τους, τους γνώριζαν ως συμπολίτες τους) και από φθόνο προσπαθούν να διαστρέψουν την αλήθεια. Συκοφαντούν και βλασφημούν τον Χριστό, ονομάζοντάς τον άρχοντα των δαιμονίων.
* Έτσι ανά τους αιώνας ενεργεί ο άνθρωπος. Όταν δεν μπορεί να φτάσει κάποιον ή να τον ξεπεράσει «καταφεύγει» στις φθηνές πλην αποτελεσματικές τεχνικές της λασπολογίας- συκοφαντίας, προσπαθώντας να μειώσει αυτόν του οποίου η αξία λάμπει «ηλίου φαεινότερον». Με τον ανάλογο τρόπο στάθηκαν, σ’ όλη την ζωή του Χριστού, οι Γραμματείς και οι Φαρισαίοι απέναντι στο Άγιον Πρόσωπό Του και δεν παραιτήθηκαν μέχρις ότου Τον ανέβασαν στον Σταυρό. Δεν παρέλειψαν με αναίδεια να συκοφαντήσουν και αυτή ακόμη την Ανάστασή Του.
* Ο Κύριος, λοιπόν, αδελφοί μου όχι απλώς θεραπεύει αλλά «σηκώνει» τον ανθρώπινο πόνο με καρτερία και συμπόνια. Γι’ αυτό και εκεί που νομίζουμε ότι τελειώνουν οι αντοχές μας έρχεται μια απίστευτη θεόσταλτη δύναμη που μας «κρατάει» όρθιους στον καθημερινό και δύσκολο αγώνα που καλούμαστε συχνά να δώσουμε. Η λύτρωση μας βρίσκεται στην πηγή της Ζωής, στον Ίδιο τον Ζωοδότη Κύριο. Σε μας εναπόκειται η αναζήτηση και η θέληση να συνεργαστούμε μαζί Του.
ΕΠΙΛΟΓΟΣ
Ο Χριστός, καθώς διασώζουν τα ιερά κείμενα, «διήλθεν ευεργετών και ιώμενος πάντας» (Πραξ. 10, 38). Είναι συγκινητική τούτη η διαπίστωση. Εμείς συνήθως ασχολούμαστε με τα προβλήματά μας, τις ασθένειές μας, τα σκοτεινά αδιέξοδα που μας περιτριγυρίζουν– και είναι λογικό –, ας βλέπουμε όμως και ας στεκόμαστε στην μεγαλύτερη ευεργεσία Του: να δώσει το αίμα Του για να μας ελευθερώσει από την δουλεία του διαβόλου, χαρίζοντας την δυνατότητα της ουρανίου Υιοθεσίας...
