ὑπό τοῦ Θεοφιλεστάτου Ἐπισκόπου Κυκλάδων κ. Σάββα (Ιω. 9, 1-38)
ΤΙ ΘΕΣΗ ΘΑ ΠΑΡΕΙΣ;
«Σύ τι λέγεις περί αυτού;»
ΠΡΟΛΟΓΟΣ
Η πρώτη ουσιαστική επαφή με την υπόθεση της εορτής της θεραπείας του τυφλού με γυρίζει χρόνια πίσω. Τότε που μικρό παιδί, ένα απόγευμα Σαββάτου, ξεκινήσαμε (μαζί με τον πατέρα μου) να πάμε για τον εσπερινό της συγκεκριμένης Κυριακής, σε μια κοντινή εκκλησία. Εκεί με περίμενε μία έκπληξη. Ο ιεροψάλτης (άριστος μουσικός) ήταν τυφλός... Κάθισα κοντά στο στασίδι και άρχισα τους συλλογισμούς. Έβλεπα και άκουγα. Έβλεπα τον τυφλό ιεροψάλτη να ψηλαφίζει τις νότες στο ειδικό χειρόγραφο και άκουγα να απαγγέλει εμμελώς με αλλοιωμένη από συγκίνηση φωνή: «ου γαρ είδον τον ήλιον λάμποντα, ουδέ εν εικόνι τον εμέ πλαστουργήσαντα» (δοξαστ. εσπ. της εορτής). Τότε ήταν που έτρεξα πιο κοντά του, να δω αν έβγαιναν δάκρυα από τα μάτια του ή αν έκλαιγε πιο πολύ η καρδιά του... Με συγκλόνιζε το θέαμα αλλά και συνάμα η υπόθεση της εορτής, καθώς και το μεγαλείο του Δημιουργού μας...
Σύνδεση: Είδαμε λοιπόν σήμερα να παίρνουν «θέσεις» διάφορα πρόσωπα σχετικά με το θαύμα του Ιησού. Διακρίνατε πιστεύω την έντονη προκατάληψη, την ουδετερότητα-αδιαφορία ή την γενναιότητα που διαμορφώθηκε γύρω από το συμβάν. Πάμε να τα δούμε αναλυτικά, με σκοπό να ωφεληθούμε...
ΚΥΡΙΩΣ ΘΕΜΑ
Α) ΕΜΠΑΘΕΙΑ - ΠΡΟΚΑΤΑΛΗΨΗ
* Αν και οι Φαρισαίοι είχαν την μόρφωση και το επίπεδο να κατανοήσουν το θαύμα του Χριστού, εμποδίζονται από την εμπάθεια και την προκατάληψη προς τον Ιησού. Αυτή η κατάσταση «αλλοιώνει» την κριτική τους ικανότητα. Προσπαθούν να αρνηθούν το θαύμα και όταν αυτό δεν γίνεται εφικτό καταφεύγουν στην διαστρέβλωση.
* Την πράξη «αγάπης» την βλέπουν ως «παράβαση». Την ευσπλαγχνία ως εργασία και καταπάτηση του νόμου της αργίας του Σαββάτου. Καθώς όμως τα γεγονότα παραμένουν ισχυρά και ατράνταχτα φορούν το πρόσωπο της «ευσεβείας» (πρβλ. ευσεβισμός) και με «σοβαρό ύφος» συμβουλεύουν τον θεραπευθέντα να δοξάσει τον Θεό, βγάζοντας συγχρόνως πόρισμα για την αμαρτωλότητα του Ιησού...
* Και όταν ο τυφλός μένει σταθερός και δεν υποκύπτει στις δόλιες συμβουλές τους, τότε πετούν και αυτή την μάσκα και τον χλευάζουν. «Ελοιδώρησαν αυτόν» (Ιω. 9, 27). Υβρεολόγιο, βία και τον πετούν έξω. Προσπαθούν να επιβληθούν με: τρομοκρατία, χλευασμό, ύβρεις, διωγμό, μανία. Οι διαδοχικές φάσεις μιας τακτικής που την κινεί η προκατάληψη και η εχθρότητα.
Β) ΟΥΔΕΤΕΡΗ – ΑΔΙΑΦΟΡΗ ΘΕΣΗ
* Αυτή η στάση ανήκει στους γονείς. Παρότι έφεραν ένα δυστυχισμένο πλάσμα στον κόσμο και το οποίο πριν λίγο θεραπεύθηκε από τον Χριστό, αρνούνται οποιαδήποτε ανάμειξη με την όλη υπόθεση. Μεταθέτουν πρώτα απ’όλα τις ευθύνες. «Ηλικία έχει, ρωτήστε τον». Δεν έχουν διάθεση και φοβούνται να εμπλακούν σε διάλογο με τους θρησκευτικούς άρχοντες. * Πάντοτε αυτή η θέση θα βρίσκει μιμητές! Λέμε χαρακτηριστικά: «Εσύ θα βγάλεις το φίδι από την τρύπα;», που σημαίνει: γύρευε την δουλειά σου, το βόλεμά σου. Κλείσου εγωιστικά στην καλοπέρασή σου και ξεπούλα συγγενείς, αδελφούς, συναισθήματα, αγάπες, δικαιοσύνη, αξιοπρέπεια. Πως θα ένιωσε άραγε ο τυφλός για τους γονείς του;
Γ) ΤΟ ΘΑΡΡΟΣ – Η ΓΕΝΝΑΙΟΤΗΤΑ
* Σε μία τέτοια περιρρέουσα ατμόσφαιρα, σε ένα τέτοιο περιβάλλον, η ομολογία του τυφλού και νυν θεραπευμένου (αξιώθηκε να μαρτυρήσει για τον Χριστό - μάρτυς Καλλιδόνιος) φαντάζει ακόμα επιβλητικότερη. Έστω και μόνος, απέναντι στην κακία και αλαζονεία των Φαρισαίων, αντιμετωπίζει με θάρρος, εξυπνάδα και μεγαλοψυχία την μικρότητά τους και την «συλλογιστική» των επιχειρημάτων τους.
* Το θάρρος φέρνει την ομολογία και προχωρεί στην επίθεση, χωρίς θυμούς, χωρίς ταραχή, με ψυχραιμία, τους δίνει την δυνατότητα μέχρι και να γίνουν μαθητές Του... Που οφείλεται η δύναμή του; Στην προσωπική πείρα που έχει με τον Χριστό! Αυτό χρειάζεται όταν μιλάς για τον Χριστό. Να Τον έχεις νιώσει μέσα στην καρδιά σου...
* Ο τυφλός βλέπει το αισθητό φως, αλλά κυρίως το «πνευματικό» που λείπει σήμερα από την ζωή μας. Ο Χριστός περνάει ανάμεσά μας, μας μιλά, μας αγγίζει, αλλά η σκοτισμένη καρδιά μας δεν Τον βλέπει... Ο ψαλμός του Δαυίδ μιλάει πεντακάθαρα, «Οφθαλμούς έχουσι και ουκ όψονται».
ΕΠΙΛΟΓΟΣ
Εύχομαι λοιπόν αδελφοί μου, πέραν από το αισθητό φως που μας χάρισε ο Θεός, να αγωνιστούμε να βάλουμε στην ύπαρξή μας και το πνευματικό. Τούτο κάνει φωτεινό «καθ’ ολοκληρίαν» τον άνθρωπο. Αυτό θα ακούσουμε σε λίγες ημέρες κατά την μεγάλη εορτή της Πεντηκοστής: «Φως ο Πατήρ, Φως ο Λόγος, Φως και το Άγιον Πνεύμα» (Εξαποστειλάριο της εορτής) . Είναι αδύνατον με άλλο τρόπο να γίνει «αισθητή» η Τριαδική δόξα στην ψυχή, η χάρις που φωτίζει, στηρίζει και αποτελεσματικά αναρριπίζει τα σκοτάδια των παθών.
