(Ιωάννου δ΄, 5-42)
ΒΡΕΣ ΑΥΤΟ ΤΟ ΝΕΡΟ...
«Κύριε, δος μοι τούτο το ύδωρ».
ΠΡΟΛΟΓΟΣ
Ένα μικρό συλλογισμό επιθυμώ να καταθέσω στην αγάπη σας με αφορμή τον καταπληκτικό διάλογο της «διψασμένης Σαμαρείτιδος» μετά του Ιησού Χριστού. Ακούγοντας για ύδωρ, φρέαρ, άντλημα, δίψα, λέξεις σχετικές με το πολύτιμο για τον οργανισμό ύδωρ, κάθισα και παρατήρησα τις εορτές και τα ευαγγελικά αναγνώσματα που τις ακολουθούν μετά την Κυριακή του Θωμά και φτάνουν μέχρι και την Πεντηκοστή. Για ακούστε: Ύδωρ στη κολυμβήθρα την προβατική στην οποία περίμενε ο Παράλυτος, ύδωρ στην εορτή της Μεσοπεντηκοστής («ο διψών ερχέσθω προς με και πινέτω», Ιω. 7, 37), ύδωρ τώρα στην Σαμαρείτιδα, ύδωρ στην κολυμβήθρα του Σιλωάμ, στην οποία στέλνεται ο τυφλός από τον Κύριο για να νίψει το πρόσωπο του («ύπαγε νίψαι εις του Σιλωάμ την κολυμβήθρα», Ιω. 9, 8) και τέλος κατά την εορτή της Πεντηκοστής πάλι ύδωρ : «ο πιστεύων εις εμέ, ποταμοί εκ της κοιλίας αυτού ρεύσουσιν ύδατος ζώντος» (Ιω. 7, 38).
Ώστε, όλα αυτά που υπογραμμίσαμε να παρουσιάζονται έχουν ως στόχο: α) την συγκριτική-συμβολική κατανόηση της διδασκαλίας «περί του Αγίου Πνεύματος», η οποία «εμφανίζει» τον Παράκλητο να ενεργεί στον χοϊκό άνθρωπο, όμοια με την αναγκαία και ευεργετική επίδραση του ζωογόνου ύδατος στην ύπαρξη μας β) να ετοιμαστούν πνευματικά οι υποψήφιοι να λάβουν το άγιο βάπτισμα (μιλάμε για τα πρωτοχριστιανικά χρόνια) κατ’ αυτήν την μεγάλη εορτή της Πεντηκοστής, «έμπλεοι» της ζωογόνου αγιοπνευματικής παρουσίας από την οποία χαρακτηρίζεται τόσο η αγία αυτή ημέρα (γι’ αυτό ψάλλεται και το «Όσοι εις Χριστόν» την ημέρα εκείνη), όσο και το ιερό μυστήριο.
ΚΥΡΙΩΣ ΘΕΜΑ
Α) ΧΩΡΙΣ ΕΣΩΤΕΡΙΚΗ ΙΚΜΑΔΑ
* Μια από τις πιό όμορφες εικόνες της Π.Δ., των ψαλμών, είναι το διψασμένο ελάφι που τρέχει να δροσιστεί στις πηγές των υδάτων. Καθώς το ελάφι βοσκά και τρώει χόρτο καταπίνει μαζί και μικρά – μικρά ερπετά (φιδάκια) που έχουν δηλητήριο και πικραίνουν το στόμα του. Νιώθοντας αυτό το φλογμό τρέχει με πόθο, λαχτάρα, βιασύνη να ξεπικράνει το στόμα και τα σωθικά του προς το νερό. Έτσι ανάλογα κάνει και νιώθει και ο αμαρτωλός για το «ζων ύδωρ», το οποίο δεν ξεδιψά πρόσκαιρα αλλά γίνεται «ύδωρ αθανασίας».
* Όσο απομακρυνόταν ο άνθρωπος από τον Παράδεισο και έχανε κοινωνία με τον Θεό τόσο μεγάλωνε καθημερινά η δίψα του. Διψούσαν οι άνθρωποι, οι αρχαίοι, καθώς φιλοσοφούσαν τα ιδανικά της ζωής και αναζητούσαν τον Άγνωστο Θεό. Διψά ο διανοούμενος, όταν μελετά στα βιβλία του την αλήθεια των όντων, όταν προσπαθεί να φτιάξει ιδεολογίες, πολιτικές, φιλοσοφικές, κοινωνιολογικές, όταν αναζητεί «συνθήματα ζωής». Διψά ο καταναλωτής εκείνος που αναζητά εντονότερα να βρει το καλύτερο και αψεγάδιαστο προϊόν. Διψά ο νέος – η νέα και καταφεύγει στην δηλητηριώδη δροσιά του αλκοόλ και των παραισθησιογόνων. Διψά ο νεοέλληνας, όταν ψάχνει να βρεί ένα τρόπο ζωής για να διώξει το άγχος και τις φοβίες και την ανασφάλεια της καθημερινότητος.
Σύνδεση: Ο άνθρωπος εξακολουθεί να αναζητά την πηγή της αγαθότητος, την αέναο πηγή, την αιώνια πηγή. Γιατί ο άνθρωπος διψά και ξαναδιψά. Πάντοτε θα είναι επίκαιρος ο λόγος του Ιερού Αυγουστίνου: «Ανήσυχη είναι η ψυχή μας, ω Θεέ, μέχρις ότου Σε βρεί και αναπαυθεί σε Σένα»!
Β) ΤΟ ΥΔΩΡ ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ
* Καθετί που παρέχεται μέσα από τα μυστήρια της Ορθοδοξίας, με την «της ιερατείας χάρη», έχει την «δροσιά» του Αγίου Πνεύματος. Ο Απ. Παύλος τονίζει: «Ζών γαρ ο λόγος του Θεού και ενεργής υπέρ πάσαν μάχαιραν δίστομον και διικνούμενος άχρι μερισμού ψυχής τε και πνεύματος, αρμών και μυελών» (Εβρ. 4, 12) γι’ αυτό και δεν επιστρέφει «άπρακτος» στον Θεό. «Ου μη αποστραφή έως αν τελεσθή όσα ηθέλησα» (Ησ. 55, 11)συμπληρώνει ο Προφήτης. Μας ξεδιψά και διώχνει την φλόγωση από την ύπαρξή μας, αρκεί να το πιστεύουμε και να το θέλουμε...
* Η χάρις λοιπόν του Θεού, που εκχύνεται μέσα από τις αγιοπνευματικές ευλογίες των μυστηρίων, καθαρίζει την ψυχή, την ζωογονεί, την απαλλάσσει από την «λάβα» και τα «ιζήματα» των αμαρτιών, την επαναφέρει και την γεμίζει με ελπίδα και δυναμισμό. Έτσι, επειδή η ψυχή είναι πλασμένη για ανώτερους πόθους, λαμβάνει αυτό που πραγματικά έχει ανάγκη, «γεμίζει» με Άγιο Πνεύμα, νιώθει πληρότητα και καταλαμβάνεται από λαχτάρα «ζωής αιωνίου».
* Πόσοι και πόσες, σαν την Σαμαρείτιδα και τους Σαμαρείτες, περιμένουν το λυτρωτικό ύδωρ στην ζωή τους! Είναι τα πρόσωπα που ιστορούνται από τον Ευαγγελιστή προτύπωση όλης της ανθρωπότητας! Μιας ανθρωπότητας, που χωρίς να το συνειδητοποιεί, «διψά» για να ακούσει το Ορθόδοξο μήνυμα της λυτρώσεως από τα σκοτάδια της πλάνης, της άγνοιας, της δίψας, του πόνου, της απελπισίας, ώστε να βγει στο Φως, στην Χάρη, στην Αγάπη του Πατέρα.
ΕΠΙΛΟΓΟΣ
Καλή η θεωρία. Πάμε όμως στην πράξη, στις αποδείξεις. Η Σαμαρείτις «ξεδίψασε» από την κουβέντα που είχε με το Χριστό. Τί άλλαξε στην ζωή της; Πέρασε από την αμαρτία στην αγιότητα! Όχι ενδιάμεσες καταστάσεις. Μία και έξω. Από μοιχαλίδα – ισαπόστολος! Βαπτίστηκε χριστιανή την Πεντηκοστή από τους Αποστόλους. Μαζί της βαπτίστηκαν και οι δύο γιοί της και οι πέντε αδελφές της. Κήρυξε για χρόνια τον Χριστό και αξιώθηκε να μαρτυρήσει στα χρόνια του Νέρωνα, με φρικτά μαρτύρια και πλήθος θαυμάτων συνόδευσαν την θυσιαστική της προσφορά.
Ναί Κύριε, πάνσοφα το είπες: «Ποταμοί ύδατος ζώντος ρεύσουσι εκ της κοιλίας αυτής»!
