ὑπό τοῦ Θεοφιλεστάτου Ἐπισκόπου Κυκλάδων κ. Σάββα (Λουκ. ζ,΄ 11-16)
Η ΧΑΡΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΓΝΩΡΙΣΕΣ
ΠΡΟΛΟΓΟΣ
Η χήρα μάνα της Ναΐν, με καρδιά τρυγημένη από το δρεπάνι του πόνου, δεν πρόσεξε Τον νέον άντρα και την συνοδεία Του καθώς πλησίαζε την πομπή του νεκρού γιού της. Σφαλερά τα μάτια της από την θλίψη και τα δάκρυα, δεν στάθηκαν ικανά να διακρίνουν τον πνευματοφόρο Μεσσία. Όταν όμως αυτά και η ύπαρξή της είδαν την θαυμαστή ζωογόνα νεύση του Παντοδύναμου Θεού και τα αυτιά της άκουσαν το περίφημο «μη κλαίε» τότε κατάλαβε πως μπροστά της είχε την Ζωή και την Ανάσταση! Το αναστημένο χαμόγελο του νεανίσκου, το σκίρτημα της αρτιγεννήτου ζωής, έδιωξε την λύπη και έφερε την χαρά του Ιησού στην πονεμένη μητέρα...
ΚΥΡΙΩΣ ΘΕΜΑ
Α) Η ΚΟΣΜΙΚΗ ΧΑΡΑ
* Είναι αλήθεια, πως το συναίσθημα αυτό είναι ο ευωδέστερος καρπός, ο ικανός να θρέψει με την ποιότητά του την ανθρώπινη ύπαρξη. Η χαρά είναι μεγάλη πρόκληση και γι’ αυτό γίνεται η πιό βαθιά, μόνιμη και κοινή πανανθρώπινη αναζήτηση. Η πείνα και δίψα γι’ αυτήν οδηγεί σε ένα βαθύ ευχάριστο συναίσθημα που μεθάει την ψυχή και καταγλυκαίνει τα αισθητήρια. Η χαρά δεν βρίσκεται σε πράγματα αλλά καρποφορεί μέσα μας.
* Δυστυχώς στην λανθασμένη αντίληψη της χαράς μάθαμε όλοι να επενδύουμε. Οι άνθρωποι ύψωσαν και κατασκεύασαν παλάτια «χαράς», «πύργους», «κέντρα», ικανά όπως νόμιζαν να παράγουν και να διαφυλάξουν το πολυπόθητο συναίσθημα. Δαπανήθηκαν χρήματα, επινοήθηκαν διασκεδάσεις, ψυχαγωγίες, απολαύσεις, ξέφρενα γλέντια, μα... ο άνθρωπος επέστρεφε από αυτούς τους δρόμους πιότερο αδειανός και λυπημένος...
* Στα χρόνια μας επιστρατεύτηκε η τεχνολογία, η βιογενετική (να γίνουν τα παιδιά μας όπως εμείς τα θέλουμε), η ψυχολογία, η κοινωνιολογία, η πληροφορική, η ανθρώπινη σοφία, με μοναδικό σκοπό να χαρίσουν την «χαρά» και το μόνο που κατάφεραν ήταν να κάνουν πιο βαρετή την ζωή, πιο φευγαλέα και επιφανειακή την χαρά, μιά σύγχρονη Βαβέλ. Το λάθος ήταν και είναι ένα και τραγικό: Ο άνθρωπος αναζητεί την χαρά όχι στην φυσική χαρά αλλά στην παρά φύσιν χαρά, στην κοσμική χαρά, την ζυμωμένη με την αμαρτία, που χαρίζει στην ζωή παρά φύση ιδιότητες και την αλλοιώνει τραγικά. Γι’ αυτό και πολλές φορές στην υλική χαρά φτάνει ο κορεσμός, η συνήθεια, η αηδία την οποία αφουγκραζόμενος ο Σοφός Σολομών παρατηρεί τα εξής: «Σαν το κροτάλισμα που κάνουν τα ξερά αγκάθια, σαν καίγονται κάτω από το καζάνι, έτσι είναι η διασκέδαση και το γέλιο των αφρόνων» (Εκκλ. ζ΄ 6).
Β) ΧΑΙΡΕΤΕ ΕΝ ΚΥΡΙΩ
* Και όταν ο άνθρωπος γευτεί και δοκιμάσει τις συνταγές που προσπαθούν να δώσουν χαρά και βιώσει στην ύπαρξή του την αποτυχία τους, τότε αρχίζει ν’ αναζητεί την πραγματική στην εσωτερική, η οποία είναι αληθινή, δεν κλέβεται, δεν αλλοιώνεται και προσανατολίζει τις προσπάθειες που κάνει. Μιλάμε για την Χριστοχαρά ή αν θέλετε την χαρά των τελείων (Άγ. Διάδοχος Φωτικής) την ξένη προς την ανθρώπινη ματαιότητα και κενοδοξία, την πηγάζουσα από τον Σταυρό και την Ανάσταση του Χριστού.
* Κέντρο της χαράς του πιστού γίνεται ο Χριστός μέσα από την Θ. Ευχαριστία. Είναι ο Άρτος που κατεβαίνει από τον Ουρανό και του δίνει την δυνατότητα να βιώσει όλες εκείνες τις μεθηλικιώσεις του Χριστού (προαγωγή ηλικίας πνευματικής) μέχρις ότου φτάσει «εις άνδρα τέλειον, εις μέτρον ηλικίας του πληρώματος του Χριστού» (Εφ. δ΄ 13). Η μετάληψη των Τιμίων Δώρων απαλάσσει τον άνθρωπο από τις τύψεις της συνειδήσεως και επουλώνει τις πληγές της αμαρτίας χαρίζοντας ψυχική ισορροπία, ειρήνη, αληθινή χαρά και γαλήνη, ώστε με βεβαιότητα να πούμε: Απέχεις από τα Άγια Μυστήρια, απέχεις από την αληθινή ζωή και χαρά! Ζείς κυριολεκτικά νεκρός...!
* Αυτή λοιπόν είναι η χαρά που μας λείπει... Η χαρά της Αναστάσεως, η χαρά της «εν Χριστώ» Οικονομίας, της καταλλαγής με τον Ουρανό, της ειρήνης και της αγάπης με τον Πατέρα, της ελεύσεως του Παρακλήτου στην ύπαρξή μας. Η Χριστοκεντρική Χαρά, την οποία κανείς δεν μπορεί να αφαιρέσει ακόμα και σήμερα στην εποχή της κρίσης, των απολύσεων, της μιζέριας, της γκρίνιας, της αγανακτήσεως. Η εκκλησία απαντά και παρέχει Χριστό με αφθονία, Σώμα και Αίμα. Ο Μέγας Αθανάσιος βροντοφωνάζει: «ο Χριστός με την εκ νεκρών Του Ανάσταση μεταμόρφωσε σε γιορτή όλη την ζωή των ανθρώπων».
ΕΠΙΛΟΓΟΣ
Αυτό που βλέπουμε σήμερα στο ευαγγέλιο, το θλιβερό γεγονός, μεταλλάσσεται μπροστά στην φωτεινή και παντοδύναμη παρουσία του Χριστού. Αυτό κάνει πάντοτε ο ερχομός του Χριστού στην ζωή μας, ο ερχομός του Παρακλήτου. Γι’ αυτό και την ημέρα που ο Χριστός ανασταίνει τον Λάζαρο, οι Θεοφόροι Πατέρες υμνολογικά βρίσκουν την ευκαιρία να οριοθετήσουν τον δυναμισμό της Θείας Παρουσίας.
Κοντάκιο Λαζάρου: Η πάντων χαρά Χριστός η αλήθεια, το φως, η ζωή, του κόσμου η Ανάστασις, επί γης πεφανέρωται, τη αυτού αγαθότητι και γέγονε τύπος της Αναστάσεως, τοις πάσι παρέχων Θείαν άφεσιν.
