(Ιωάννου ε΄, 1-15)
ΜΗΝ ΑΦΗΝΕΙΣ ΤΗΝ ΕΥΚΑΙΡΙΑ
«Άλλος προ εμού καταβαίνει...».
ΠΡΟΛΟΓΟΣ
Πολλές φορές καθώς ετοιμαζόμαστε για την επίτευξη ενός στόχου, για την ολοκλήρωση μιας προσπάθειας ετών, κάποιοι άλλοι μας προλαβαίνουν! Κάποιοι άλλοι με αποφασιστικότητα και δυναμισμό (ίσως και πονηρία) μας κλέβουν την επιτυχία, την ζηλευτή θέση... τότε αυθόρμητα έρχεται στα χείλη μας η φράση: «ΑΡΓΗΣΑΜΕ» και μας καταλαμβάνει η πίκρα και η απογοήτευση. Το ίδιο αισθανόταν και ο παράλυτος της κολυμβήθρας, τριάντα οκτώ έτη παρακαλώ, έβλεπε το ύδωρ να «ταράζεται» από την αγγελική παρουσία και άλλος να λαμβάνει την ίαση. Και στον παράλυτο βεβαίως υπήρχε ένας αντικειμενικός λόγος που τον εμπόδιζε να φτάσει στο στόχο του. Εμείς που είμαστε υγιείς ή τουλάχιστον έτσι νομίζουμε, γιατί δεν μπορούμε να εκπληρώσουμε τους στόχους μας; Σίγουρα θα υπάρχουν άλλες αιτίες...
ΚΥΡΙΩΣ ΘΕΜΑ
Α) Ο «ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΚΟΣ» ΜΑΣ ΕΑΥΤΟΣ
* Καλομάθαμε λοιπόν τον εαυτό μας και στηριζόμενοι αποκλειστικά στην βοήθεια των διπλανών μας κατασκευάσαμε μια ψεύτικη εικόνα για την καθημερινότητα. Μια ψεύτικη εικόνα υπεύθυνη για την ραθυμία και την αναβλητικότητά μας μπροστά σε κάθε δυσκολία. Μια ελαφρότητα και μια ευκολία μας απομακρύνει από όποιους στόχους και αν βάζουμε. Δεν θέλουμε να στριμωχτούμε, να πονέσουμε, να κοπιάσουμε οι ίδιοι, ώστε να δούμε αποτελέσματα.
* Οι Πατέρες μίλησαν για την επίδραση της ραθυμίας. Την ονομάζουν χαρακτηριστικά πάθος της ακηδίας. Κάθε φορά που θέλουμε να κάνουμε κάτι πνευματικό, κάτι χρήσιμο αυτή (η ακηδία) καταφθάνει και μας προτρέπει να αναβάλουμε ότι προγραμματίζουμε να κάνουμε. Θα φτάσει ακόμα και να μας δημιουργήσει αίσθηση πονοκεφάλου, στομαχόπονου, γενικής ανακατωσούρας μέχρι να μας κάνει ανενεργούς... (πρβλ. δυσκολία στην προσευχή – ευκολία στην παρακολούθηση της τηλεόραση – προτροπή στους χορούς και διασκεδάσεις – αποθάρρυνση στις λειτουργικές συνάξεις, πνευματική ζωή, κ. α.). Αρκετά από αυτά υπογραμμίζει σε σχετικό του λόγο ο Άγ. Ιωάννης της Κλίμακος.
* Ο παράλυτος έκανε και κάτι άλλο. Μετέθεσε τις ευθύνες! «Άνθρωπον ουκ έχω» (Ιω. 5, 7). Ανάλογα πράττουμε και εμείς πολλές φορές. Για να δικαιολογήσουμε την νωθρότητά μας, τις φοβίες μας, τις αναστολές μας, την απροθυμία μας, φορτώνουμε στον περίγυρό μας, σε τυχόν καταστάσεις, τις αιτίες για την στάση μας. Και έτσι περνούν από μπροστά μας οι ευκαιρίες, δεν ψάχνουμε, δεν είμαστε δραστήριοι, ώστε να αλλάξουμε κάτι από αυτά που δεν μας αρέσει...
Β) Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΣΟΥ ΔΙΝΕΙ ΕΥΚΑΙΡΙΕΣ
* Ο Χριστός προσδιόρισε στον παράλυτο την πραγματική αιτία της παραλυσίας του. «Μηκέτι αμάρτανε, ίνα μη χείρον σοί τι γένηται» (Ιω. 5, 14). Αμαρτία = ασθένεια, και εμείς μέσα από την επαφή μας με τα Άγια Μυστήρια σ’ αυτό αποσκοπούμε, να γνωρίσουμε την αμαρτία και τις αδυναμίες μας και να οδηγηθούμε σε θεραπεία. Μια μέθοδος θεραπευτική που στηρίζεται στην αυτογνωσία. Ξέρω από τι υποφέρω και πως πρέπει να διώξω την ασθένεια για να είμαι καλά.
* Κάθε φορά που προσερχόμαστε σε κοινωνία με τον Χριστό δεν γίνεται αυτό με την φαρισαϊκή νοοτροπία της αυτοδικαίωσης. Αλλά σαν ασθενείς περιμένουμε το σωτήριο φάρμακο που είναι η «μετάληψη των Αγιασμάτων Του». Έτσι από παθητικοί θεατές της καταστάσεώς μας, παίρνουμε με την χάρη του Θεού δύναμη και ενέργεια πνευματική, διεκδικώντας μια καλύτερη εσωτερική κατάσταση.
* Κάθε Κυριακή στην Θ. Λειτουργία «ανανεώνουμε» την σχέση μας με τον Αναστημένον Ιησού και Εκείνος μας χαρίζει δώρα και ευκαιρίες να διώξουμε την εσωτερική παραλυσία και αναβλητικότητα, την δυσκινησία μας προς κάθε τι αγαθό και ωφέλιμο. Συνήθως αναβάλουμε. Η «ζωή της πίστεως» απαιτεί πρωτοβουλία, ετοιμότητα, διαρκή αγώνα. Ας αρχίσουμε να βάζουμε πρώτα σε τάξη και οργάνωση τα «κτιστά» μας θέματα. Το σπιτικό μας, το δωμάτιο μας, το γραφείο μας, την εργασία μας, ιεραρχώντας και αξιολογώντας κάθε υποχρέωση και εκκρεμότητα που μας αφορά. Ανάλογα τότε θα συμβεί και στην πνευματική μας ζωή! Ο Θεός μας είναι Θεός τάξεως και αρμονίας. Έτσι ο Χριστός θα μας ευλογήσει και θα μας δώσει την δύναμη και την ενέργεια της πίστεως να σηκώσουμε το «δικό μας κρεβάτι» θεραπευμένοι...
ΕΠΙΛΟΓΟΣ
Πριν τρείς εβδομάδες, την νύχτα του Πάσχα ανάψαμε τις λαμπάδες μας με το Άγιο Φως της Αναστάσεως. Για πόσο καιρό τις κρατήσαμε αναμμένες στην ύπαρξή μας; Για μια εβδομάδα; Για λίγες ημέρες; Για λίγες ώρες; Στην Εκκλησία υπάρχει πάντοτε το Άγιο Φως του Χριστού, αυτό που χαρίζει το Άγιο Πνεύμα απλόχερα μέσα από τα Μυστήρια.
Κάθε φορά που η φλόγα της πίστεως «τρεμοπαίζει» στη ψυχή μας να ερχόμαστε εδώ για να την προφυλάξουμε από τις δοκιμασίες και τους ανέμους της καθημερινότητας. Ακόμα και αν σβήσει… ο Χριστός είναι παρών για να την ανάψει ξανά, για να αναπτερώσει το ηθικό μας, όχι με τεχνάσματα και σοφίσματα αλλά με αυτό το ίδιο το Σώμα και το Αίμα Του, «το εκχυθέν υπέρ της του κόσμου ζωής και σωτηρίας» (εκ της Θ. Λειτουργίας Μεγ. Βασιλείου).
