(Λουκ. ιη΄, 18-27)
Ο ΑΔΥΝΑΜΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΚΑΙ Ο ΔΥΝΑΤΟΣ ΘΕΟΣ
«Τα αδύνατα παρά ανθρώποις δυνατά παρά τω Θεώ εστίν».
ΠΡΟΛΟΓΟΣ
Επιχειρώντας σαν Χριστιανοί να κάνουμε κάποια βήματα στην πνευματική μας ζωή, ως πιστά μέλη της εκκλησίας, καταπιανόμαστε ουσιαστικά με ένα πνευματικό αγώνα: να πλησιάσουμε όσο το δυνατόν την διδασκαλία του Χριστού και να την εφαρμόσουμε έμπρακτα στην καθημερινότητα μας. Αυτό που θα παρατηρήσουμε σύντομα είναι το γεγονός ότι το όλο εγχείρημα παρουσιάζει «εγγενείς αδυναμίες» που δεν επιτρέπουν να κάνουμε πράξη όσα επιθυμεί το πνεύμα μας. Οι ψυχικές και σωματικές δυνάμεις μας σπρώχνουν σε αντίθετες επιλογές με αποτέλεσμα να τρυγούμε τον πόνο και την θλίψη, αφού μέσα μας υπερισχύει το κακό έναντι του αγαθού και ωραίου...
ΚΥΡΙΩΣ ΘΕΜΑ
Α) Ο ΑΔΥΝΑΜΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ
*Η μεγαλύτερη αδυναμία του ανθρώπου βρίσκεται στην θέληση. Πόσες και πόσες φορές παίρνουμε αποφάσεις να αφήσουμε κάποια κακιά μας συνήθεια ή να κόψουμε ένα ολέθριο ελάττωμά μας και παραβαίνουμε τις υποσχέσεις που έχουμε δώσει. Η θέληση είναι όργανο δράσης και ενέργειας του ανθρώπου το οποίο μετά την πτώση του προσβλήθηκε από την αμαρτία. Ο μεταπτωτικός άνθρωπος φωνάζει: «Θέλω αλλά δεν μπορώ!».
*Πόσο αδύναμος είναι μπροστά στην άγρια φύση (ομοιάζει με ένα καχεκτικό παιδί που προσπαθεί να νικήσει με τα χέρια του ένα λιοντάρι) και στα σαρκοβόρα ζώα, πόσο αδύναμος μπροστά στις καταστροφές, στις κοσμογονικές αλλαγές του σύμπαντος, στα καιρικά φαινόμενα, στις γεωλογικές αναταράξεις του γήινου φλοιού. Τις περισσότερες φορές στέκεται τρομοκρατημένος θεατής, ανήμπορος να παρέμβει, να προστατεύσει ακόμα και τον εαυτό του.
*Αδύναμος να νικήσει τον θάνατο! Αδύναμος να επιβιώσει στις θανατηφόρες επιδημίες, πείνες και δυστυχίες. Ελάχιστος, δεν μπορεί να υψώσει την φωνή του και το ανάστημά του στα πονηρά σχέδια «παγκόσμιων ανθρώπων» οι οποίοι με πονηριά και σατανικές μεθόδους αποφασίζουν πως θα ζήσει, τι θα κάνει, πως θα τραφεί, πως θα μεγαλώσει. Ο «μεταπτωτικός» άνθρωπος αγνοεί επίσης τον εαυτό του, τους συνανθρώπους του, το περιβάλλον που ζεί. Γεννιέται σαν μικρό πλάσμα, άφωνο και άλαλο, κλαυθμυρίζων νήπιον (νήπιον = νη έπος, δεν έχει λόγο) και όσο αν προοδεύσει στην ζωή του ελάχιστα γνωρίζει και μαθαίνει, ώστε να επιβεβαιώνεται το αρχαίο απόφθεγμα: «εν οίδα ότι ουδέν οίδα»!
Β) Ο ΔΥΝΑΤΟΣ ΘΕΟΣ
* «ΘΕΟΣ ΙΣΧΥΡΟΣ, ΕΞΟΥΣΙΑΣΤΗΣ, ΑΡΧΩΝ ΕΙΡΗΝΗΣ», «ΑΓΙΟΣ ΙΣΧΥΡΟΣ», ψέλνουμε και διαβάζουμε κατά περίσταση στον χώρο της θείας λατρείας. Ο Απ. Παύλος θα μας πεί: Νομίζετε ότι αυτά τα κάνω με δικές μου δυνάμεις; «ουκ εγώ δε, αλλ’ η χάρις του Θεού η συν εμοί» (Α΄ Κορ. 15, 10). Η παντοδυναμία του Θεού έρχεται και ενισχύει τον άνθρωπο, τις ασθενικές του δυνάμεις, ώστε τα φαινομενικά ακατόρθωτα να γίνονται κατορθωτά με την συμβολή του Θεού.
* Για να χρησιμοποιήσεις τον Θεόν συμπαραστάτη σου δεν φτάνει να τον πιστεύεις. Και τα δαιμόνια πιστεύουν και φρίττουν μπροστά στον Ιησού. Πρέπει να Τον γνωρίζεις, να έχεις μαζί Του προσωπική σχέση. Όπως ακριβώς κάνεις με τους φίλους σου. Θέλεις ο φίλος σου να είναι καλός, να σε αγαπάει και να σε στηρίζει. Να είναι δίκαιος, να σε κρίνει σωστά και να σου λέει τα πράγματα όπως έχουν. Να είναι γεμάτος κατανόηση, να σε ακούει και να σε βοηθάει χωρίς να σε απορρίπτει, να μπορεί να δίνει εύστοχες συμβουλές και λύσεις στα αδιέξοδά σου. Να είναι δυνατός για να μπορεί να επιβληθεί στις καταστάσεις και να βγαίνεις νικητής ... Ε! Ο Θεός έχει όλες αυτές τις «προδιαγραφές» για να γίνει ο τέλειος φίλος σου!
* Η γνώση και η σχέση αυτή με τον Θεό έρχεται μόνο σε όσους επέλεξαν στην ζωή τους το «χριστιανικό δρομολόγιο» που οδηγεί στην προσέλευση των Άγιων Μυστηρίων της εκκλησίας μας. Είναι αυτοί που με αίσθηση αμαρτωλότητος και διάθεση να ομολογήσουν την τσακισμένη θέλησή τους, την ρυπαρότητα της καρδιάς τους, επιθυμούν να αλλάξει η αρρωστημένη και αναιμική διάθεση της υπάρξεώς τους… Αναφωνούν έκπληκτοι με τον Απ. Παύλο: «πάντα ισχύω εν τω εδυναμούντί με Χριστώ» (Φιλιπ. 4,13). Πολλά είναι τα παραδείγματα των αγίων ανδρών που ανέστρεψαν την ψυχολογία της αδυναμίας, την φθορά της αμαρτίας, σε δύναμη και ενέργεια αγιοπνευματική, προσφέροντας μάλιστα και άγιο έργο στην εκκλησία του Χριστού (π.χ. Απ. Πέτρος).
ΕΠΙΛΟΓΟΣ
Ο Νίτσε κάποτε έγραφε σ’ ένα βιβλίο του: «ο Θεός είναι νεκρός». Αγόρασε κάποιος αυτό το βιβλίο με σκοπό να μελετήσει τις ιδέες του σύγχρονου κοινωνιολόγου-φιλοσόφου. Γέμισε με ενθουσιασμό! Πήρε μια κόκκινη μπογιά και εκστασιασμένος έγραψε το παραπάνω κεντρικό σύνθημα του βιβλίου σε ένα τοίχο, να το διαβάζουν οι διερχόμενοι: «Ο ΘΕΟΣ ΕΙΝΑΙ ΝΕΚΡΟΣ», ΝΙΤΣΕ. Πράγματι ένας περαστικός, ευφυέστατος χριστιανός, το πρόσεξε και άριστα αποκατέστησε την αλήθεια: «Ο ΝΙΤΣΕ ΕΙΝΑΙ ΝΕΚΡΟΣ», ΘΕΟΣ… Πολέμησαν με λύσσα τον παντοδύναμο Θεό όχι μόνο άνθρωποι αλλά κυρίως οι δαίμονες, γιατί ήξεραν ότι ο Θεός είχε ένα στόχο: να κάνει τον άνθρωπο παντοδύναμο, αθάνατο και άτρωτο από την αμαρτία! Ένα «κεκελευσμένο θεό» όπως έγραφε σ’ ένα σύγγραμμά του ο Μέγας Βασίλειος...
