Το θέμα της Ευαγγελικής περικοπής παρουσιάζει την τελευταία διαμάχη του Ιησού με τους Φαρισαίους πρίν από το Πάθος.
Χρονικά ήμαστε μετά την θριαμβευτική είσοδο του Κυρίου στα Ιεροσόλυμα.
Ο Ιησούς είναι το πρόσωπο της ημέρας.
Εντός του αυλόγυρου του Ναού ομιλεί συνεχώς στον κόσμο.
Οι εχθροί του τον πλησιάζουν και προσπαθούν να τον παγιδεύσουν με λόγο η να τον χλευάσουν και να τον ευτελίσουν μπροστά στον λαό.
Φαρισαίοι, Ηρωδιανοί και Σαδδουκαίοι.
Οι δύο πρώτοι με προσποιητό θαυμασμό προσπαθούν να τον μπλέξουν σε πολιτικό θέμα με την ερώτηση του κήνσου.
Φυσικά αποτυγχάνουν και υποχωρούν.
Οι Σαδδουκαίοι τον πλησιάζουν με το σαθρό ερώτημα της γυναικός με τους επτά άνδρες και γελοιοποιούνται.
Τότε ‘’ οι Φαρισαίοι ακούσαντες ότι φίμωσε τους Σαδδουκαίους συνήχθησαν επί το αυτό’’.
Έβαλαν ένα νομικό να ρωτήσει ‘’ πειράζων αυτόν ‘’ δηλαδή δοκιμάζοντάς τον.
Ο νομικός τον αποκαλεί ‘’ διδάσκαλο ‘’ δείχνοντας ότι δήθεν του αναγνωρίζει την ιδιότητα και το κύρος του δασκάλου.
Είναι όμως γνωστό ότι οι Φαρισαίοι δεν παραδέχονταν τον Ιησού σαν δάσκαλο ούτε ποτέ τον ονόμαζαν έτσι.
Τον ρωτά ποια είναι η μεγαλύτερη εντολή στο νόμο.
Περιμένοντας ίσως ότι ο Ιησούς θα ανέφερε σαν σπουδαία κάποια άλλη εντολή για την οποία θα έφερνε αντίρρηση γιά να εκθέσει τον Ιησού.
Η απάντηση του Κυρίου προς τον νομικό είναι τέτοια ώστε να περιλαμβάνει και τις δέκα εντολές.
‘’ Να αγαπήσεις τον Κύριο και Θεόν σου με όλη την καρδιά σου και με όλη την ψυχή σου και με όλη την δύναμή σου.
Αυτή την εντολή του Θεού έπρεπε κάθε Ισραηλίτης να την τυπώσει στη σκέψη και την συνείδησή του.
Να την απαγγέλει όταν κάθετε για να ξεκουραστεί, όταν περπατά στο δρόμο, όταν πάει να κοιμηθεί.
Μόλις σηκωθεί το πρωί, να την γράψει σε κάποιο σημείο της παλάμης του, στην παραστάδα της εξώπορτας του σπιτιού του, να την παραδίδει στα παιδιά του.
Η δεύτερη και πρακτική εντολή βρίσκετε στο Λευιτικό ( 19,18 ).
‘’ Να αγαπήσεις τον πλησίον σου σαν τον εαυτό σου ‘’.
Σ΄ αυτές τις δύο εντολές συνεχίζει ο Κύριος, βασίζετε όλος ο νόμος και οι προφήτες.
Ο νομικός τον ρωτά για μία εντολή, ο Ιησούς του αναφέρει δύο.
Μόλις λέει την πρώτη προσθέτει ‘’ Αυτή είναι η πρώτη και μεγάλη εντολή, Δευτέρα δε και όμοια με αυτή…….’’.
Δευτέρα αλλά όμοια, δηλαδή εξ ίσου σπουδαία και μεγάλη, επομένως.
΄’’ δευτέρα ‘’ λέγετε κατά την σειρά που τις ανέφερε ο Ιησούς και όχι κατά την σπουδαιότητα τους διότι κατά την αξία τους είναι ΟΜΟΙΕΣ.
Αυτό είναι μία μεγάλη απόδειξη και υπόδειξη από το στόμα του Κυρίου, ότι δεν υπάρχουν εντολές μικρές η μεγάλες.
Μεγάλη που αναφέρετε στον Θεό και άλλες δευτεροκλασάτες για άλλα θέματα της ζωής μας.
Ακόμη ο Κύριος αναφέρει αυτές τις εντολές που έχουν σχέση με την ΑΓΑΠΗ.
Το δώρο που χάρισε εξ αρχής ο Θεός στον άνθρωπο, που το ξεχείλισμα της είναι η δημιουργία του σύμπαντος.
Αυτή που είναι η φύση του και στην Βασιλεία της είμαστε καλεσμένοι να ζήσουμε.
Η Βασιλεία του Θεού είναι η Βασιλεία της αγάπης καθώς Εκείνος ‘’ Αγάπη εστί ‘’.
Όποιος μένει με την αγάπη μένει με τον Θεό και ταυτόχρονα ο Θεός μ’αυτόν ( Α Ιων. Δ,16).
Το σημάδι εκείνο που είναι το χαρακτηριστικό γνώρισμα των μαθητών του είναι το ‘’ αγαπάτε αλλήλους ‘’ κατά τον λόγο του.
Από αγάπη σ’ εμάς και για χάρη μας έκανε το σύμπαν, όλη την δημιουργία του, φθαρτή.
Παραχώρησε για μας να κακοποιηθούν οι Προφήτες του, τους έστειλε στην αιχμαλωσία, στην κάμινο, στο λάκκο των λεόντων.
Το ίδιο επέτρεψε και με τους αποστόλους του.
Η αγάπη τον έφερε στη διάσταση του χώρου και του χρόνου.
Η αγάπη του έκανε δούλο τον Δεσπότη, τον Αγαπητό να παραδοθεί στους εχθρούς του, τον μόνο ελεύθερο για τους δούλους του.
‘’ Δι ημάς Θεός εν ανθρώποις, διά την καταφθαρείσα φύσιν ο Λόγος σάρξ εγένετο και εσκήνωσεν εν ημίν, μετά των αχαρίστων ο ευεργέτης, προς τους αιχμαλώτους ο ελευθερωτής, προς τους εν σκότι καθημένους ο ήλιος της δικαιοσύνης, επί τον σταυρό ο απαθής, επί τον θάνατον η ζωή, επί τον Άδη το φώς η Ανάστασης διά τους πεσόντας ‘’.
Αφού ο Ιησούς απάντησε στην ερώτηση του νομικού ερωτά και αυτός με την σειρά τους.
‘’ συνηγμένων των Φαρισαίων ‘’ μια που τους βρήκε όλους μαζί συγκεντρωμένους.
Τους ρωτά ‘’ τι γνώμη έχετε για τον Χριστό που περιμένει όλος ο Ισραήλ, ποιανού γιός είναι;;
Ο νομικός απαντά ‘’ γιός του Δαβίδ ‘’.
Η δεύτερη όμως ερώτηση και η ουσιώδης μένει όμως αναπάντητη. ‘’ Αφού ο Χριστός είναι γιός του Δαβίδ γιατί ο Δαβίδ τον ονομάζει Κύριο του;;;
Οι Φαρισαίοι μένουν άναυδοι ‘’ κανείς δεν μπορούσε να τον απαντήσει και δεν τόλμησαν από εκείνη την ημέρα να τον ρωτήσουν το οτιδήποτε’’.
Ο Χριστός είναι μεν κατά σάρκα γιός του Δαβίδ αλλά είναι και Θεός και Κύριος του.
Ο Δαβίδ είναι δημιούργημα και δούλος αυτού που θα γίνει γιός του!!!
Αυτό προφητεύεται σε όλη την Π. Διαθήκη με χαριτωμένο τρόπο για τους ταπεινούς.
Οι Φαρισαίοι και οι ανά τους αιώνες ομόφρονες τους παρ’ όλη την μελέτη και σπουδή τους στη Π. Διαθήκη.
Δεν έμαθαν ότι ο Θεός που αναφέρεται σ’αυτή είναι ο Χριστός. Ότι Αυτός είναι ο Κύριος Σαβαώθ.
Αυτός μιλούσε με τον Αδάμ την Εύα και τον Κάιν, ο Χριστός.
Αυτός μιλούσε με τον Αβραάμ και την Σάρα και έφαγε μαζί τους, ο Χριστός.
Αυτός ευλόγησε και πάλεψε με τον Ιακώβ ο Χριστός.
Αυτός είναι ο ισχυρός Θεός, ο εξουσιαστής, ο Άρχων ειρήνης, ο Μεγάλης βουλής Άγγελος ο Χριστός, διότι τίνος άγγελος θα ήταν ο Πατήρ.
Αυτός φανερώθηκε στη βάτο στο Σινά, οδήγησε τον Μωυσή και τον λαό του στην έρημο επί σαράντα χρόνια και μιλούσε σχεδόν καθημερινά μαζί του.
Αυτός ήταν η φωτεινή νεφέλη, η ακολουθούσα Πέτρα ,ο Χριστός.
Αυτόν είδε ο Ηλίας, ο Ησαΐας, οι προφήτες, ο Δανιήλ, τα παιδία στο καμίνι στη Βαβυλώνα.
ΜΟΝΟ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ έβλεπαν όλοι οι προφήτες και δίκαιοι της Π. Διαθήκης όχι τον Πατέρα.
Οι οράσεις και οι εμφάνειες του Θεού σ’αυτή είναι του Χριστός και όχι του Πατέρα, αυτό το ξεκαθαρίζει σαφέστατα ο Ίδιος στους Ιουδαίους.( Ιων. ε,37).
‘’ Ούτε φωνή αυτού—του Πατέρα—ακούσατε πόποτε ούτε είδος ( όραση ) αυτού εωράκατε.
Αυτός που στους έσχατους χρόνους επί της γης εφάνει και μετά των ανθρώπων συνανεστράφει κατά τον προφήτη Βαρούχ, ο Χριστός.
Μην γινόμαστε Φαρισαίοι για το πρόσωπο του Κυριου.
Μην απορεί κανείς πως πρό Χριστού οι Δίκαιοι της Π. Διαθήκης τον είδαν και μίλησαν μαζί του.
Η σάρκωση είναι βέβαια κάθοδος του Θεού σε συγκεκριμένο τόπο και χρόνο ΟΜΩΣ ο Δημιουργός δεν δεσμεύεται από την δημιουργία του.
Είναι πανταχού παρόν και στον τόπο και στον χρόνο.
Η ενανθρώπηση μην ξεχνάμε δεν είναι μόνο ιστορικό γεγονός, αλλά και οντολογικό και αφορά όλη την δημιουργία παρελθούσα και μέλλουσα.
‘’ Βλέπεις ότι και οι προφήτες τότε έβλεπαν τον Χριστό αλλά κατά την δυνατότητα του καθενός. Κυρλ. Ιερσλ. Κατχ 10η.
Αυτός ήταν και ο τελευταίος διάλογος του Ιησού με τους Φαρισαίους, μετά ακολούθησε το Πάθος Του.
Αθανάσιος Κατσίκης αρχιτέκτων
