ὑπό τοῦ Θεοφιλεστάτου Ἐπισκόπου Κυκλάδων κ. Σάββα (Εβρ. δ΄ 14-16, ε΄ 1-10)
Ο ΘΡΟΝΟΣ ΤΟΥ ΒΑΣΙΛΕΩΣ
«Ου γαρ έχομεν αρχιερέα μή δυνάμενον συμπαθήσαι
ταις ασθενείαις ημών, πεπειρασμένον δε κατά πάντα
καθ’ ομοιότητα χωρίς αμαρτίας».
ΠΡΟΛΟΓΟΣ
Μέσoν της Αγ. Τεσσαρακοστής και στο κέντρο του ιερού ναού ευρίσκεται ο «Θρόνος» του Βασιλέως Χριστού. Ο Απ. Παύλος μας μιλάει σήμερα για την θυσιαστική αρχιερωσύνη του Χριστού, η οποία και συνδέεται με την θυσία Του πάνω στον Γολγοθά. Όλη η ζωή του Ιησού ήταν μία θυσία και ένας πόνος. Ο Θεός επτώχευσε, έγινε άνθρωπος για να πλουτίσει τον άνθρωπο με θεϊκή δόξα και να τον καταστήσει συγκληρονόμο Του. Γι’ αυτό και όπως διδάσκει η Ορθόδοξη Θεολογία δεν έχουμε (σύμφωνα και με τον Παύλο) έναν αρχιερέα ο οποίος δεν γνωρίζει από δοκιμασίες. Έναν φιλόσοφο όπου με ασφάλεια γράφει θεωρίες, αλλά μιλάει η πράξη και η εμπειρία της Αγίας Του μαρτυρικής ζωής, η οποία Τον κάνει συμπαθή και ευήκοον στον πόνο του θνητού ανθρώπου. Ας δούμε τον ματωμένο Βασιλιά στον Θρόνο Του...
ΚΥΡΙΩΣ ΘΕΜΑ
Α) ΘΡΟΝΟΣ ΑΓΑΠΗΣ
* Ο θρόνος είναι σύμβολο κυριαρχίας και εξουσίας για έναν Βασιλέα. Κάθονται σ’ αυτόν για να δικάσουν, να κρίνουν, να πάρουν αποφάσεις, να δείξουν τη δύναμή τους και το μέγεθος της υπεροχής τους. Φοβερό θέαμα για τον τρεμάμενο παραβάτη του νόμου να στέκεται μπροστά στον εξουσιαστή ζωής και θανάτου και να αναμένει κρίση και αποτέλεσμα.
* Ο δικός μας ματωμένος Βασιλιάς στέκεται χωρίς «είδος και κάλλος», χωρίς να θυμίζει κάτι από την Μεσσιανική Του προσωπικότητα, γεμάτος μώλωπες και αιμόφυρτος, «αδύναμος» κατά ορισμένους να βοηθήσει τον εαυτό Του. Μα πάνω από εκεί κάνει το σημαντικότερο κήρυγμα, το ανόθευτο και πρωτάκουστο. Δίνει τον ορισμό της αγάπης και συγχωρητικότητος. «Άφες αυτοίς ου γαρ οίδασι τί ποιούσι» (Λουκ. 23,24).
* Βιώνει την εγκατάλειψη και την μοναξιά. Βιώνει την απόρριψη των ανθρώπων. Αυτός που δέχθηκε τα πάντα και τους πάντες. Και αναφωνεί, όχι γι’ Αυτόν αλλά για μας: «Θεέ μου, Θεέ μου, ίνα τί με εγκατέλειπες;» (Ματθ. 27,46), δηλώνοντας την εγκατάλειψη του ανθρώπου (με τις πράξεις του) από τον Θεό. Χάρη, αγάπη, συγχωρητικότητα από τον Σταυρό του Ιησού.
* Γι’ αυτό και ο Απόστολος σήμερα εκφράζει την σιγουριά του στο Πρόσωπό Του, ότι μπορεί ο Διδάσκαλός μας να δείξει συμπάθεια και κατανόηση σε μας τους αμαρτωλούς. Φόρεσε ακάνθινο στέφανο, υπέμεινε πόνους και ύβρεις, άρνηση από τον καλύτερό Του μαθητή και όμως ανώτερος γεμάτος Θεϊκή αγάπη προχώρησε στην Θυσία, Θύτης και Θύμα ο Αυτός. Ένας σύγχρονος Θεολόγος θα πεί το εξής ωραιότατο και φοβερό: «Οι άνθρωποι κατεδίκασαν τον Θεό σε θάνατο και εκείνος τους κατεδίκασε σε αθανασία» (π. Ιουστίνος Πόποβιτς).
Β) ΔΙΠΛΑ ΣΤΟΝ ΘΡΟΝΟ ΤΟΥ
* Η πρόταση της Εκκλησίας μας είναι να παραμείνουμε κοντά στον Σταυρό του Κυρίου, όχι τοπικά αλλά τροπικά. Να βιώνουμε την αξία του Σταυρού στην ύπαρξή μας και να βγαίνουμε Αναστημένοι – χαρούμενοι από κάθε δοκιμασία.
* Οδυνηρός αλλά λυτρωτικός αυτός ο συσχετισμός. Α) Πόνος και θλίψη για την αμαρτία που υπάρχει μέσα μας και παραμένει ζώσα και ανίκητη. Ωραιότατα το λέει ο ψαλμωδός «εταράχθη τα οστά μου και η ψυχή μου τω Άδη ήγγισεν» (Ψαλμ. ιξ, 4). Τα πάθη λυμαίνονται την ύπαρξή μας. Β) Πόνος για την τήρηση των εντολών Του. Αγωνίζεται ο άνθρωπος για να τηρήσει τα του Θεού. Συγκρούεται αυτόματα με κόσμο, κοινωνία, οικογένεια, φίλους, συνήθειες. Γ) Πόνος για την λήθη των ανθρώπων στο λυτρωτικό έργο του Θεού. Τί θα εορτάσουμε αλήθεια φέτος το Πάσχα; Ένα Πάσχα «παραδοσιακό» ελληνικό (με έθιμα και CD΄s πανηγυρικών τραγουδιών σαν αυτά που κάνουν δώρο οι εφημερίδες αυτές τις ημέρες;) χωρίς βιωματική μετοχή στο θάνατο και την Ανάσταση του Διδασκάλου μας; Αυτά πρέπει να μας προβληματίζουν όλους και ιδιαιτέρους τους κληρικούς…
ΕΠΙΛΟΓΟΣ
Μέρα με την μέρα πλησιάζουμε τον Γολγοθά του Ιησού. Φτάνουμε στον Σταυρό. Όχι μόνο εορταστικά αλλά και τροπικά θέλω να πιστεύω. Πάντοτε ο χριστιανός ζει τον Σταυρό και την Ανάσταση. Ιδιαίτερα όμως αυτή την περίοδο κορυφώνονται τα συναισθήματά του. Σαν υπήκοοί Του έχουμε ένα πλεονέκτημα: Να έρθουμε άφοβα να ζητήσουμε συγχώρηση και χάρη από τον Θρόνο Του. Για μας δεν είναι κατάδικος, δεν είναι αδύναμος, το μυστήριο του Σταυρού δεν είναι «μωρία», ούτε σκάνδαλο, είναι πηγή αγάπης ενός Θεού προς το πλάσμα που τον πίκρανε και τον αρνήθηκε.
