(Ρωμ. 6, 18-23)
Η ΑΜΟΙΒΗ
«Τα γαρ οψώνια της αμαρτίας θάνατος, το δε χάρισμα του Θεού
ζωή αιώνιος εν Χριστώ Ιησού τω Κυρίω ημών».
ΠΡΟΛΟΓΟΣ
Κάποτε, μας έλεγαν οι πατεράδες μας οι άνθρωποι γνώριζαν καλά το Ευαγγέλιο και τα λόγια των Αποστόλων, καθώς μπορούσαν, ευκαίρως-ακαίρως, να τα χρησιμοποιήσουν για να χαρακτηρίσουν απλές καταστάσεις της ζωής. Και τα είχαν επιγραμματικά, πρόχειρα στο μυαλό τους και έδειχναν με αυτά την σημασία τους αξιολογώντας τις διάφορες καταστάσεις. Π.χ. σε μία περίπτωση που έπρεπε να υπερισχύσει ο νόμος του Θεού από τον ανθρώπινο έλεγαν: «πειθαρχείν δεί Θεώ ή ανθρώποις» (Πρξ. 5, 29) κ.ά., τα οποία θα έχετε ίσως οι μεγαλύτεροι ακούσει. Αρκετές φορές κάποια απ’ αυτά έμπαιναν και ως θέματα εξετάσεως στο μάθημα της Έκθεσης, χαρακτηριστικό του πως ήταν «δεμένη» η κοινωνία μας με την πίστη και τον Λόγο του Χριστού. Μια τέτοια φράση χρησιμοποιεί προκρίνοντας ιδιαίτερα σήμερα και το Αποστολικό ανάγνωσμα. «Τα γαρ οψώνια της αμαρτίας θάνατος...».
ΚΥΡΙΩΣ ΘΕΜΑ
Α) Η ΑΜΟΙΒΗ ΤΗΣ ΑΜΑΡΤΙΑΣ
* Ετυμολογικά η λέξη «οψώνιον» σημαίνει μισθός που καταβάλλεται για κάποιο έργο. Ο Ι. Θεοφύλακτος θα πεί: «οψώνιον» είναι «το τοις στρατιώταις παρά του Βασιλέως διδόμενον σιτηρέσιον». Έτσι και η αμαρτία σαν άλλος βασιλέας μας πληρώνει με θάνατο! Τα πάθη μας οδηγούν την ύπαρξή μας στην κατάσταση της ανυπαρξίας. Γι’αυτό και αρκετοί επιστρέφοντας από τον δρόμο της αμαρτίας νιώθουν ότι γίνονται πρόσωπα και έχουν οντότητα και επομένως ζωή.
* Πολλές φορές, δουλεύοντας δήθεν ελεύθεροι την αμαρτία, πράττοντας ανεξέλεγκτα το κακό, «εκμηδενίζουμε» την προσωπικότητά μας, εξανεμίζουμε την «ανθρωπιά» και τον πλούτο που έχουμε λάβει κατά το Άγιον Βάπτισμα. Λίγο πολύ, και πρώτος εγώ, έχουμε νιώσει αυτό το «άδειασμα» της Χάριτος, αυτό που οι Πατέρες ονομάζουν «απουσία» του Αγίου Πνεύματος λόγω της πνευματικής μας καταπτώσεως.
* Κάτι τέτοιο εννοούσε ασφαλώς ο Κύριός μας όταν κάποιος πιστός του μαθητής του είπε: «Κύριε επίτρεψόν μοι πρώτον απελθείν και θάψαι τον πατέρα μου» (Μτθ. 8, 21) και ο Κύριος σοφά και αλληγορικά του απάντησε «Άσε τους νεκρούς, θάψαι τους εαυτών νεκρούς» (Μτθ. 8, 22). Δηλαδή νέκρωσε και απενεργοποίησε όλα όσα σε ενοχλούν και σου προξενούν την αληθινή και ολέθρια νάρκωση (πνευματικό θάνατο) της ψυχής.
Β) Η ΑΜΟΙΒΗ ΤΗΣ ΕΝ ΧΡΙΣΤΩ, ΖΩΗΣ
* Στον αντίποδα όλων των συλλογισμών αυτών αρκεί και πάλι ο λόγος του Κυρίου μας: «εγώ ήλθον ίνα ζωήν έχωσιν και περισσόν έχωσιν» (Ιω. 10, 10). Και εκείνο που συγκινεί είναι το «περισσόν», το παραπάνω. Θέλει ο Θεός για τον άνθρωπο το παραπάνω, την αιωνιότητα! Αντίθετα, ο άνθρωπος, με την κοσμική έννοια, επιθυμεί να ζήσει όσο το δυνατόν πιο πολύ σε αυτή εδώ την γή, δέσμιος της ύλης που πολλές φορές θεοποιεί. Ενώ πλασθήκαμε για μία «κατά Θεόν» τελείωση ψάχνουμε την απόλυτη ευδαιμονία στις απολαύσεις, στον πλούτο, στα αγαθά, αγωνιώντες μήπως διακοπεί ξαφνικά το νήμα της ζωής μας.
* Το «χάρισμα», δουλεύοντας τις εντολές του Θεού, είναι η «αιώνιος ζωή», η οποία ξεκινά από εδώ βλέποντας τον εαυτό μας σε πρωτόγνωρες και δυνατές εμπειρίες όπως η συγχωρητικότητα, η ευσπλαχνία, η ανεξικακία, η αγάπη, τα διαμάντια εκείνα δηλαδή που σπανίζουν στην σημερινή πραγματικότητα. Και όλα αυτά ονομάζονται «χαρίσματα» γιατί είναι «δώρα» της ενανθρωπήσεως του Κυρίου και όχι «βραβεία» ανταποδοτικά του Θεού προς τους ανθρώπους.
* Γι’ αυτό πάλι θα μιλήσω για την Θ. Ευχαριστία, το ζωοποιό Μυστήριο, στο οποίο υπάρχει ο Χριστός που ζωογονεί το πνεύμα και το σώμα: Θ. Ευχαριστία = Νέκρωση παθών, φωτισμός του νού και της διανοίας. Όπως ο υλικός άρτος δεν αφήνει το σώμα να φθαρεί, έτσι και ο Υπερφυσικός Άρτος ζωογονεί το πνεύμα και φθάνει μέχρι και την αφθαρσία του σώματος.
ΕΠΙΛΟΓΟΣ
Με όλα όσα είπαμε νομίζω πως καταλαβαίνουμε γιατί ο ιερεύς την ώρα που μεταλαμβάνουμε αναφέρει το όνομά μας συνημμένο με την φράση «εις άφεσίν σου αμαρτιών και ζωήν την αιώνιον». Είναι δείγμα της φιλοσοφίας και της προσδοκίας που έχει η Εκκλησία μας για τον πιστό και την πορεία του πάνω σε αυτή την γη. Από εδώ… στη αιωνιότητα!
