ΤΟ ΑΠΙΝΕΜΟ ΛΙΜΑΝΙ
«Λιμήν ημίν γενού θαλαττεύουσι»
ΠΡΟΛΟΓΟΣ
Κάνοντας πολλές φορές στην ζωή μας μία θεώρηση του τί μας έχει συμβεί, αναπολώντας το παρελθόν και φανταζόμενοι το μέλλον, βλέπουμε την ύπαρξή μας σαν πλοίο να ταξιδεύει στην θάλασσα της ζωής. Και η θάλασσα αυτή πιότερο δείχνει τρικυμισμένη παρά γαληνιώσα. Ο Ιωσήφ ο υμνογράφος, ο οποίος έγραψε τον κανόνα που ψάλλουμε πριν από τους Χαιρετισμούς, υπογραμμίζει πολύ εύστοχα: «Λιμήν ημίν γενού θαλαττεύουσι» = Ας γίνεις λιμάνι (Θεοτόκε) για όσους βρίσκονται στην θάλασσα. Και πως μπορεί κάποιος να γίνει κάτι για κάποιον; Μόνο όταν έχει περάσει ανάλογα βιώματα. Και η Παναγία μας δεν εξαιρέθηκε ποτέ, αλλά το αντίθετο. Στην ζωή της δοκίμασε μεγάλες θλίψεις και ένιωσε βαθύτατους πόνους...
ΚΥΡΙΩΣ ΘΕΜΑ
Α) ΟΙ ΕΜΠΕΙΡΙΕΣ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ
* Γνωρίζουμε όλοι την επίγεια πορεία της Παναγίας μας. Μέσα στις θλίψεις και στις δοκιμασίες καθημερινά. Στην φτώχεια με τον Ιωσήφ, αφού δεν υπήρχαν ούτε τα στοιχειώδη για την γέννα του Κυρίου, στο κυνήγι του Ηρώδη και την προσφυγιά και εξορία στην Αίγυπτο. «Σιωπηλά» ακολουθούσε το θέλημα του Θεού για να μεγαλώσει με ασφάλεια τον Σαρκωθέντα Λόγο.
* Αλλά και μπροστά στον πρεσβύτη Συμεών, όπου η Παναγία μας έφερε τον Ιησού, άκουσε την προφητεία να βγαίνει από τα χείλη του λευκασμένου Λειτουργού: «Ρομφαία θα διαπεράσει την ύπαρξή Σου». Τις προφητικές αυτές ρήσεις με συγκατάβαση, ταπείνωση και υποταγή στο θέλημα του ουρανού αποδέχθηκε η Θεοτόκος και εδώ είναι το μεγαλείο Της και η προσφορά Της.
* Καθημερινά άκουγε το Μεσσιανικό κήρυγμα του Θεανθρώπου. Έβλεπε τις σκευωρίες και τις άοκνες προσπάθειες των Ιουδαίων να τον παγιδέψουν. Τα σκάνδαλα και τις συκοφαντίες, τις διώξεις και τους εξευτελισμούς προς το Πρόσωπό Του. Πονούσε η Παναγία. Ένιωθε την θλίψη να ξεχειλίζει στην ύπαρξή της και συγχρόνως αναλογιζόταν την φιλανθρωπία και το μέγεθος της αγάπης του Θεού προς τον άνθρωπο.
* Αποκορύφωμα η Σταυρική Θυσία. Την Μεγάλη Πέμπτη ένα τροπάριο στέκεται στην θλίψη της Παναγίας. Ο υμνωδός αντιγράφει κυριολεκτικά την σκηνή που η Μητέρα του Ιησού αντικρίζει το Πάθος του Υιού Της: «οίμοι, Θείον τέκνον, οίμοι, το φως του κόσμου! Τί έδυς εξ οφθαλμών μου (πως δύεις μπροστά στα μάτια μου), ο Αμνός του Θεού» (τροπάριο Μεγ. Εβδ.). «Γλαφυρή» η εικόνα φτάνει και σε μας και «ακροθιγώς» συμμετέχουμε στην οδυνηρή εμπειρία της απλής κόρης της Ναζαρέτ.
Β) ΛΙΜΑΝΙ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΤΑΞΙΔΕΜΕΝΟΥΣ
* Οι Πατέρες θεολογούν και διατείνονται, σχετικά με την Αγιότητα της Θεοτόκου, πως ως εκλεκτή και ενάρετη η ψυχή της είλκυσε τον Δημιουργό, ώστε να γίνει το εκλεκτό σκεύος για να σαρκωθεί το β΄ Πρόσωπο της Αγ. Τριάδος. Παράλληλα, ο πόνος και η οδυνηρή της εμπειρία, την καταξίωσαν στις ορθόδοξες συνειδήσεις σαν το «λιμάνι» και το «καταφύγιο» για τους πονεμένους και μη έχοντας ελπίδα.
* Απορούμε πολλές φορές για τα όσα περνάμε και για όσα επιτρέπει ο Θεός. Έρχεται ώρα που οι επίπονες και οδυνηρές εμπειρίες γίνονται πολύτιμο όπλο για να καταλάβουμε αυτούς που περνούν ανάλογες δυσκολίες κοντά μας. Φανταστείτε δάσκαλο, πνευματικό, γονιό χωρίς εμπειρίες. Φανταστείτε το αποτέλεσμα της «μαθητείας» σε ανθρώπους με ευθύνη, αξιώματα, αλλά χωρίς αξία και πείρα...
* Και αν αυτό που λαμβάνουμε, ως παρηγορία από την Θεοτόκο, είναι τόσο πολύτιμο, φανταστείτε ξανά πόσο μπορούμε και εμείς να γίνουμε «λιμάνι» για τους συνανθρώπους μας. Να προσφέρουμε λόγο παρηγοριάς, ελπίδας σε ανθρώπους που βρίσκονται σε «τρικυμία». Αυτή η αρετή που «κρύβει» την αγάπη μετράει περισσότερο από τις νηστείες και τους σταυρούς και τα κομποσχοίνια.
* Γι’αυτό και τα «ναυάγια της ζωής», που όχι μόνο δεν άντεξαν στην τρικυμία αλλά επιπλέον τσακίστηκαν πάνω στα βράχια, ο Χριστός τα αγαπάει πιο πολύ. Και χαρά γίνεται στον Ουρανό γι’αυτούς και αφήνει τα 99 και κυνηγάει το 1. Παίρνει «ρίσκο» ο Κύριος έναντι των άλλων προβάτων και διακινδυνεύει για το ένα. Αυτό το «λιμάνι» το βρίσκουμε να το βαστάζει η Παναγία στην αγκαλιά Της και κατά συνέπεια και Εκείνη «αντλεί» από Αυτόν την ανάλογη ιδιότητα.
ΕΠΙΛΟΓΟΣ
Έχουμε λοιπόν Μητέρα που γνωρίζει. Και αισθανόμενοι αυτό, πλαισιώνουμε με λαχτάρα τους Χαιρετισμούς κάθε Παρασκευή. Η Εκκλησία «απολαμβάνει» τις αρετές και το μεγαλείο της Θεοτόκου. Της Γυναίκας που γίνεται λιμάνι για κάθε άνθρωπο, για κάθε ύπαρξη που θαλασσοδέρνετε στα σκοτεινά και αφιλόξενα πέλαγα της ζωής. Και Εκείνη ανάπτει «φάρο» προσανατολισμού και ελπίδας, λύτρωσης και σωτηρίας εκ της ματαιότητος του «κόσμου».
