Η θεραπεία του δαιμονιζομένου των Γαδαρηνών
Ο Άγιος Ευαγγελιστής με τρεις συνεχόμενες περικοπές φανερώνει την Θεότητα του Ιησού.
Πριν ακριβώς από την σημερινή περικοπή αναφέρει το θαύμα της καταπαύσεως της τρικυμίας ‘’ λαίλαψ ανέμου ‘’.
Ο Κύριος με μια εντολή κατέπαυσε ακαριαία τον άνεμο και τον φοβερό κυματισμό της λίμνης ταυτόχρονα.
Με την περιγραφή δείχνει την κυριαρχία Του επί των δυσμενών για τον άνθρωπο δυνάμεων της φύσεως.
Με την σημερινή περικοπή θα δείξει την δύναμη-εξουσία Του επί των δαιμόνων.
Των αοράτων δυνάμεων πού ταλαιπωρούν και βασανίζουν τον άνθρωπο σαν δυνάστες και κυρίαρχοι.
Αμέσως μετά το σημερινό κείμενο του Ευαγγελίου ακολουθεί η περικοπή της αναστάσεως της κόρης του Ἰαείρου.
Απόδειξη της εξουσίας Του στο θάνατο.
Να σημειωθεί ότι ἡ εξουσία πού αναφέρεται επί των δυσμενών δυνάμεων της φύσεως και η κυριαρχία Του.
Δείχνει την ελευθερία πού θα έχουν επί των φυσικών δυνάμεων και νόμων οι χριστιανοί των εσχάτων.
Στον καιρό του αντίχριστου και των διωγμών οι φυσικές δυνάμεις θα είναι φιλικές προς τους διωκόμενους Χριστιανούς.
Δεν θα τους εμποδίζουν ἠ θα τους ταλαιπωρούν.
Την αλήθεια αυτή φανερώνει και η Αποκάλυψη με την περιγραφή.
Όταν ὀ δράκων ρίχνει ένα ποταμό πίσω από την διωκόμενη γυναίκα-Εκκλησία για να την πνίξει ‘’ ποταμοφόρητο ‘’.
Τότε ἠ γη αποσβένει τον κίνδυνο και σώζεται ἠ Εκκλησία.
Ὁ Κύριος φτάνει με το πλοιάριο και τους μαθητές μετά την κατάπαυση της τρικυμίας στη χώρα των Γαδαρηνών.
Όπως είναι γνωστό ὀ Ιησούς δεν επιτέλεσε ιεραποστολικό έργο στην περιοχή αυτή της Περαίας πού ονομάζεται Δεκάπολης.
Η θεραπεία του δαιμονιζόμενου είχε σαν συνέπεια να τον διώξουν.
Το Ευαγγέλιο κήρυξε στην περιοχή ο πρώην δαιμονιζόμενος που ὀ Ιησούς έχρισε ιεραπόστολο.
Ο Κύριος συνήθως μετά από θεραπείες ασθενών τους έδινε εντολή να μην τον αποκαλύπτουν.
Εδώ αντιθέτως ό θεραπευθείς παίρνει την εντολή.
‘’ ὐπόστεφε εἰς τον οἴκον σου και διηγού ὄσα ἐποίησέ σοι ὀ Θεός και απήλθε καθ’ ὄλην την πόλιν κηρύσσων ὄσα ἐποίησεν αυτώ ό Ίησούς’’.
Μάλιστα ὁ Ευαγγελιστής Μάρκος διευκρινίζει.
‘’ και ἀπήλθε και ἤρξατο κηρύσσειν εν τῆ Δεκαπόλει ὄσα ἐποίησεν αὐτῶ ο Ἰησοῦς και πάντες ἐθαύμαζον’’.
Μόλις βγήκαν ὁ Ιησούς και οι μαθητές από το πλοιάριο τους συναντά ὁ δαιμονιζόμενος που κατά την περιγραφή.
Δεν φορούσε ρούχα, δεν έμενε σε οικία παρά στα μνήματα.
Είναι μία περιγραφή ανθρώπου πού την συναντάμε και στη σημερινή κοινωνία.
Σήμερα οι άνθρωποι, ιδίως οι νέοι δεν φοράνε ρούχα και μάλιστα τους καλοκαιρινούς μήνες.
Οι άνθρωποι σήμερα ντρέπονται να είναι ντυμένοι.
Αισθάνονται άνετα όταν ξεντυθούν έτσι όπως το ζητά ο Διάβολος και η αμαρτία.
Μόλις ο άνθρωπος λυτρωθεί από αυτά, τότε ντύνεται.
Δεν είναι ότι θα φορέσει φορέματα αλλά ο άνθρωπος γίνεται σεμνός, ταπεινός, συνετός, λογικός, γίνεται άνθρωπος.
Ακόμη δεν θέλουν να μένουν στα σπίτια τους, πάντα θέλουν να βγαίνουν έξω, οπουδήποτε όχι πάντως στο σπίτι τους.
Πού πηγαίνουν; Στα μνήματα στα καταγώγια του θανάτου, στους χώρους πού μυρίζει σαπίλα χώμα και εκμετάλλευση.
Η προσπάθεια του Διάβολου είναι να αφαιρέσει από τον άνθρωπο το ιμάτιο την στολή του βαπτίσματος, το ἐμφώτιο.
‘’ όσοι εις Χριστόν βαπτιστήκατε, ντυθήκατε τον Χριστό σαν ρούχο ‘’.
Το κατόρθωσε στον Αδάμ.
Στον Παράδεισο ὁ Αδάμ φορούσε την στολή της θεόσεως, την αγιότητα.
Όταν τον είδε ὁ διάβολος να λάμπει τον μίσησε, τον φθόνησε, ήταν γι’ αυτόν απαράδεκτο να υπάρχει τέτοιο πλάσμα στο σύμπαν.
Έβαλε σκοπό να του αφαιρέσει αυτή τη φορεσιά και το κατόρθωσε.
Με τον ίδιο τρόπο ενεργεί και στον χριστιανό.
Του βγάζει την στολή του βαπτίσματος και τον οδηγεί έξω από την Εκκλησία.
Τον νέο Παράδεισο που οικοδόμησε ὁ Κύριος με το τίμιο αίμα Του.
Τον κατευθύνει στα νεκρά έργα της αμαρτίας εις χώρα μακράν του Πατρός, στα ξυλοκέρατα, χωρίς προσωπικότητα.
Με το αόριστο όνομα ‘’Λεγεών’’, μάζα ,χωρίς προσωπικότητα.
Γνωρίζουμε ότι όταν ὁ διάβολος κατόρθωσε να βγάλει τον άνθρωπο από τον Παράδεισο από εκεί και πέρα.
Ο άνθρωπος άλλοτε λιγότερο άλλοτε περισσότερο δέχεται την δαιμονική επήρεια συνεχώς και αδιάκοπα.
Μια κατάσταση που τον δηλητηριάζει και τον τυραννάει.
Όσα φάρμακα, όσα επιθέματα και να βάζει κανείς δεν μπορεί να θεραπεύσει αυτή καθ’ εαυτή την ασθένεια της αμαρτίας.
Δεν υπάρχει λύτρωση εάν δεν μας λυτρώσει ὁ Κύριος και να φέρει την ελευθερία μας.
‘’ εξ ύψους κατήλθες ὁ εύσπλαχνος…….ίνα υμάς ἐλευθερώσῃς των παθών…..’’
Ήλθε που ήλθε το κακό στον κόσμο, υπάρχει που υπάρχει μέσα μας η ροπή προς αμαρτία.
Τα οικονόμησε έτσι ο Θεός τα πράγματα, να αρρωσταίνει ο άνθρωπος, να υποφέρει από την φθορά μέσα στην οποία ζει.
Από δική μας επιλογή μπήκε η φθορά στην δημιουργία.
Τα οικονόμησε έτσι ο Θεός διότι ο άνθρωπος δηλητηριάστηκε, απέκτησε έπαρση, υπερηφάνεια, εγωισμό, δεν τα βάζει κάτω.
Έγινε περίγελο και παιχνίδι του Διαβόλου.
Έτσι η αλλιώς ο διάβολος θα μας παιδέψει, θα μας τυραννήσει λίγο η πολύ ανάλογα πόσο θα του επιτρέψουμε να μας μεταχειρίζεται.
Η αμαρτία είναι δράμα, πικρία, δηλητήριο, αρρώστια.
Δεν υπάρχει τέλος με τον διάβολο. Όσο πιο γρήγορα τα βάζει κάτω κανείς και ταπεινωθεί και ζητήσει το έλεος του Θεού.
Τόσο πιο γρήγορα λυτρώνεται από τον λυτρωτή και σωτήρα.
Στην αρρώστια ο Κύριος βλέπει ένα καρπό της αμαρτίας, μια εξουσία του Διαβόλου επί του ανθρώπου.
Οι θεραπείες του έχουν την σημειολογικό χαρακτήρα της νίκης του επάνω στο κράτος του διαβόλου και την κατάσταση που θα φέρει η Βασιλεία του.
Φυσικά στην παρούσα πτωτική κατάσταση του Σύμπαντος η ασθένεια δεν πρόκειται να αφανιστεί.
Αλλά οι θεραπείες που επιτελούν οι Άγιοι και τα μυστήρια της Εκκλησίας φανερώνουν ότι όλα αυτά που μας βασανίζουν εδώ θα τελειώσουν στην παλιγγενεσία.
Η θεραπεία τόσο πολλών δαιμονιζόμενων, όπως μας αναφέρουν οι Ευαγγελιστές θέλει να καταδείξει ότι Αυτός είναι ο καταλύτης της εξουσίας του διαβόλου επί της ανθρωπότητας.
Αυτός είναι και ο λόγος που ο Ιησούς ζητά ένα πράγμα μόνο, την πίστη μας.
Η πίστη αυτή είναι απόδειξη της αληθείας του ερχομού της Βασιλείας Του Θεού αυτή που τελικά σώζει.
Ακόμη η θεραπεία μιάς αρρώστιας συμβολίζει και την πνευματική θεραπεία που φέρνει ο Χριστός με το έργο του στον κόσμο.
Στη συνάντηση του δαιμονιζόμενου με τον Χριστό ὁ διάβολος χρησιμοποιεί το μόνο πράγμα πού ξέρει, το ΨΕΜΑ.
‘’Δέομαι σου, μη με βασανίσεις’’.
Είναι ποτέ δυνατόν ὁ Πράος, ὁ Άρχων της ειρήνης, ὁ Πατήρ των οικτιρμών, ὁ Δημιουργός να θέλει να βασανίζει και να κολάζει τα δημιουργήματά Του.
Αυτός πού είναι όλος αγιασμός και ποταμός αγάπης διότι ‘’αγάπη εστί’’.
Πώς είναι δυνατόν να θέλει να βασανίζει αφού το μόνο που ξέρει είναι να ΑΓΑΠΑ.
Το μίσος του διαβόλου στην αγάπη Του τον βασανίζει και τον καίει.
Η κόλασης των Διαβόλων είναι το μίσος που έχουν προς την αγάπη Του.
Το ίδιο και οι σύγχρονοι άνθρωποι δηλητηριασμένοι από τον διάβολο.
Συκοφαντούν τον Θεό ότι οργίζεται, τιμωρεί, βασανίζει, φέρνει θεομηνίες.
Τον παρουσιάζουν έτσι γιατί γνωρίζουν μόνο την παπική αποδοχή για τις τιμωρίες, την ιερά εξέταση.
Δεν γνωρίζουν ότι τα κακά που μας συμβαίνουν και προκαλούν βάσανα και προβλήματα.
Προέρχονται είτε από τις κακές επιλογές μας είτε από το διάβολο όταν τον προτιμούμε.
Όταν γυρίζουμε την πλάτη μας στην αγάπη Του τότε μας παραλαμβάνει ο διάβολος για τα περεταίρω.
Ποιο είναι το όνομά σου, ρωτά ο Ιησούς, ‘’ λεγεών ‘’ απαντά ο διάβολος.
Σε μια διασπασμένη προσωπικότητα το εγώ δεν είναι ένα πρόσωπο αλλά πλήθος δυνάμεων με αλληλοσυγκρουόμενους σκοπούς.
Τότε παρουσιάζεται η ανάγκη της ενότητας που πρέπει να έρθει στον κόσμο μας και τις ψυχές μας.
Πολλές φορές ανακαλύπτουμε το χάος που είναι μέσα μας με τις συνεχείς μεταπτώσεις σε διαθέσεις και επιλογές που μας τρελαίνουν.
Δηλαδή πολλές φορές μέσα μας υπάρχει ένας ‘’ λεγεών ‘’.
Οι δαίμονες ‘’Λεγεών’’ βλέποντας την αδυναμία τους να σταθούν μπροστά στον Χριστό.
Τον παρακαλούν αναγνωρίζοντας την εξουσία και την κυριότητά Του.
Να τους επιτρέψει να εισέλθουν σε ένα κοπάδι από γουρούνια πού έβοσκαν στο βουνό.
Ο Κύριος της αγάπης ποτέ δεν θέλει να καταστρέφονται τα πλάσματά Του και να αφανίζονται.
Έπρεπε όμως οι άνθρωποι να καταλάβουν το μένος και το μίσος του διαβόλου προς την δημιουργία Του.
Ικανοποιεί λοιπόν την παράκλησή του.
Τι τον έφταιγαν τα αθώα ζωντανά και τα αφάνισε στον γκρεμό;;
Το μίσος του για κάθε πλάσμα του Δημιουργού τον κάνει σκοτεινό και δολοφόνο .
Πράγμα που έπρεπε να φανεί σ’ εμάς, για να μάθουμε τι σημαίνει διάβολος.
Οι Πατέρες μας διδάσκουν ότι θέλει και θα μπορούσε μέσα σε λίγα λεπτά να καταστρέψει όλο το σύμπαν.
Όλη την δημιουργία από μίσος προς τον Δημιουργό.
Όμως οι άγιοι Άγγελοι φύλακες και φρουροί τον εμποδίζουν και τον απαγορεύουν αυξάνοντας με τον τρόπο αυτό το μίσος του.
Όταν έμαθαν οι Γαδαρηνοί από τους χοιροβοσκούς τα συμβάντα βγήκαν να δουν και οι ίδιοι τα γεγονότα.
Είδαν τον δυστυχισμένο συνάνθρωπό τους γιατρεμένο, ντυμένο με ρούχα, μυαλωμένο ήρεμο, γαλήνιο και φοβήθηκαν.
Φοβήθηκαν όπως οι δαίμονες, φοβήθηκαν όπως οι κάτοικοι της Ιερουσαλήμ όταν γεννήθηκε ὁ Χριστός.
Όταν ήλθαν οι μάγοι και μαθεύτηκε ότι ζητούν τον Βασιλέα των Ιουδαίων.
Φοβήθηκε ὁ Ηρώδης μήπως χάσει την βασιλεία του.
Οι Ἰεροσολημήτες φοβήθηκαν μας -εξηγεί ὁ Θεολόγος – διότι ‘’ἤν γάρ πονηρά τα έργα αὔτών’’.
Για άλλους Ιουδαίους όμως ἡ παρουσία του Χριστού σήμαινε ‘’ὁ Θεός ἐπεσκέψατω τον λαόν αὐτού’’, κάτοικοι της Ναῒν.
Η παρουσία του Χριστού για άλλους είναι έλεος και ευλογιά και δώρο και για άλλους είναι πρόβλημα και πρέπει να φύγει.
Ήταν ανίκανοι να καταλάβουν την ευλογία και να αρπάξουν την ευκαιρία για φωτισμό και σωτηρία που τους έδωσε ὅ Θεός.
Αυτή την ευκαιρία πού άρπαξαν οι Σαμαρείτες.
Όταν η Αγ. Φωτεινή τους διηγήθηκε για την παρουσία του Μεσσία αποκαλύπτοντας ότι της φανέρωσε όλη την κρυφή ζωή της.
Θα μπορούσαν και οι Σαμαρείτες να φοβηθούν μήπως ὁ Μεσσίας τους φανερώσει τα κρύφιά τους και να μην τον δεχθούν.
Οι Γαδαρηνοί αισθάνθηκαν την δύναμη του Χριστού και φοβήθηκαν. Προτίμησαν τα μικροσυμφέροντα τους και όχι Εκείνον.
Δεν αισθάνθηκαν όμως την αγάπη Του από την θεραπεία του δυστυχισμένου συμπατριώτη τους.
Ὁ Θεός ζητά για να κατανοήσουμε την αγάπη του μια αναπροσαρμογή του τρόπου που περπατάμε και ζούμε.
Ένα νέο προσανατολισμό της ζωής μας, μια πνευματική πειθαρχία πάντα όμως προς το συμφέρον μας.
Όπως προς το συμφέρον μας βάζουμε τα κάγκελα στα μπαλκόνια και τις μπάρες στους δρόμους.
Αυτά αληθινά απαιτούν κόπο, μόχθο μεγάλη προσπάθεια και πόνο για την κοπή του κακού μας θελήματος και την επιθυμία της γιατρειάς μας.
Δεν αρνούμαστε βέβαια παντελώς την δύναμή του Χριστού αλλά δεν τον αγαπάμε τόσο ώστε η δύναμή του να γίνει και δική μας δύναμη.
Μόλις όμως με την μετάνοια λάβουμε τον σωστό προσανατολισμό και φωτιστούμε και έχουμε την γνώση των πραγμάτων.
Τότε ὁ Θεός γίνεται συμπαραστάτης, βοηθός, επίκουρος, παράκλητος και η Δύναμή Του γίνεται και δική μας Δύναμη.
Ἀθανάσιος Κατσίκης
ἀρχιτέκτων
