(Ματθ. 8, 5 - 13).
ΟΤΑΝ ΘΑΥΜΑΖΕΙ Ο ΘΕΟΣ ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ...
«ακούσας δε ο Ιησούς εθαύμασε...» (Ματθ. 8, 10).
ΠΡΟΛΟΓΟΣ
Συνηθίσαμε εμείς οι χοϊκοί άνθρωποι, οι φθειρόμενοι και πεπερασμένοι, να γεμίζουμε δέος με την παντοδυναμία και αγαθότητα του αληθινού Θεού. Δεν είναι λίγες οι φορές που τα μάτια μας γεμίζουν δάκρυα χαράς και ευγνωμοσύνης, καθώς βλέπουμε ολοζώντανα τις θεϊκές παρεμβάσεις να οδηγούν στην έκβαση ουσιωδών ζητημάτων (για «εαυτούς και αλλήλους») προς το καλύτερο και ωφέλιμο. Δοξάζουμε τον Θεό, αναγνωρίζουμε το έλεός Του, υμνούμε τα μεγαλεία Του... Μας ξενίζει όμως όταν συμβαίνει το αντίθετο: να θαυμάζει ο Θεός τον άνθρωπο, να Του κινεί το ενδιαφέρον, να τον προσέχει και να τον παρακολουθεί ευλαβικά όλος ο Ουρανός. Συμβαίνει αυτό; Ναί, το Άγιο Ευαγγέλιο σήμερα διασώζει μία τέτοια σπάνια περίπτωση...
ΚΥΡΙΩΣ ΘΕΜΑ
Α) ΤΑΠΕΙΝΩΣΗ
* Ο Ιησούς εθαύμασε τον Εκατόνταρχο, καθώς το αξίωμα και η θέση του δεν τον εμπόδισαν να εκφράσει λόγο που «ευωδίασε» τον αέρα της γης∙ «Κύριε, ουκ ειμί ικανός ίνα μου υπό την στέγην εισέλθης» (Ματθ. 8, 8). Η αρετή της ταπεινοφροσύνης, η τόσο αγαπητή σε όλους, μα από λίγους εφαρμόσιμη. Πρόκειται για ένα στολισμένο ψυχικά άνθρωπο. Αγαπάει και συμπονά τον άρρωστο δούλο του, ποιά εποχή, όταν οι Ρωμαίοι με περισσή αναίδεια ονόμαζαν τον δούλο περίπου κάτι σαν αντικείμενο (=res). Έτσι και η ταπεινότητα στους λόγους του είναι ένας κρίκος στην αλυσίδα των αρετών που υπάρχουν στην ψυχή του. Ο Χριστός τον θαυμάζει πραγματικά καθώς «ατενίζει» την εσωτερική του ομορφιά.
* Μα και άλλη φορά συνέβη ανάλογη εκδήλωση θαυμασμού προερχόμενη από τα Ουράνια δόματα. Όταν το εκλεκτό σκεύος του Θεού, η Παναγία, έλαβε το χαρμόσυνο μήνυμα της σαρκώσεως του Υιού και Λόγου του Θεού, δεν κόμπασε, δεν εκδήλωσε στην ύπαρξή Της κάτι διαφορετικό παρά το∙ «Ιδού η δούλη Κυρίου, γένοιτό μοι κατά το ρήμα σου» (Λουκ. 1, 38). Ο λόγος αυτός αποκρυπτογραφεί το περιεχόμενο της ταπεινής καρδιάς Της, εκείνο που λάτρεψε ο Δημιουργός Της, εξυφαίνοντας το θεϊκό Του σχέδιο.
* Τον δρόμο αυτό της ταπεινοφροσύνης ακολούθησε ασφαλώς και ο Κύριός μας κατά την εκτέλεση των εντολών του Πατέρα Του αφού «εταπείνωσεν εαυτόν γενόμενος υπήκοος μέχρι θανάτου, θανάτου δε σταυρού» (Φιλιπ. 2, 8). Όλη η διδασκαλία Του, όλες οι πράξεις Του τούτο το άρωμα αποπνέουν, αυτή την αρετή καταδεικνύουν. Ενθυμούμαι αίφνης την Απόλυση του Όρθρου της Μεγ. Πέμπτης η οποία καθιστά πλεονασμό οποιονδήποτε περαιτέρω συλλογισμό: «Ο δι’ υπερβάλλουσαν αγαθότητα οδόν αρίστην την ταπείνωσιν υποδείξας εν τω νίψαι τους πόδας των Μαθητών και μέχρι Σταυρού και Ταφής συγκαταβάς ημίν, Χριστός ο αληθινός Θεός...».
Β) ΠΙΣΤΗ
* Ο Εκατόνταρχος δεν αρκείται μόνο στο ταπεινό λόγο, αλλά αμέσως αναφωνεί έναν άλλο εξίσου βαρυσήμαντο∙ «αλλά μόνον ειπέ λόγω, και ιαθήσεται ο παίς μου» (Ματθ. 8, 8). Πίστη φοβερή, μέγεθος δυσθεώρητο που εκπλήσσει κυριολεκτικά τον Ιησού. Ομολογία δημόσια της θεότητος του Χριστού! Πόσα αρμονικά δένει η πίστη και ο ταπεινός λόγος. Πτέρυγες που οδηγούν στην «θέα» και την γνώση του Θεού. Ο ρωμαίος αξιωματικός αναγνωρίζει ότι κάτω από το ταπεινό σχήμα του ανθρώπου κρύβεται το μεγαλείο της θεότητος.
* Ας έρθουμε ξανά στην Κυρία Θεοτόκο. Πίστη ακλόνητη στο σχέδιο του Θεού. Όσο και παράξενος να ήχησε ο λόγος του Αρχαγγέλου Εκείνη παραδόθηκε ψυχοσωματικά στη διακονία του θεϊκού στοιχείου. «Πνεύμα Άγιον επελεύσεται επί σε, και δύναμις Υψίστου επισκιάσει σοι» (Λουκ. 1, 35). Η εμπιστοσύνη της Κεχαριτωμένης στην θεϊκή βουλή επισφραγίζεται με την συνδρομή του Αγίου Πνεύματος. Αλλά και σε όλη τη ζωή της εμπιστευόταν πλήρως τον Υιόν της και θεωρούσε το θέλημά Του βουλή του Ουρανίου Πατρός. Θυμηθείτε στον «εν Κανά γάμο» τι παραγγέλλει στους υπηρέτες του νυμφίου: «ότι αν λέγη υμίν, ποιήσατε» (Ιω. 2, 5).
* Και πάλιν στον Ιησού. Την δύσκολη ώρα του Πάθους η ανθρωπότητα ταράζεται και δειλιά μπροστά στην ύψιστη θυσία. Η θεότητα όμως προσεύχεται και ενισχύεται η πίστη του Υιού. Παραδίδεται στο θεϊκό θέλημα γαλήνιος και νηφάλιος∙ «πλην ουχ ως εγώ θέλω, αλλ’ως συ.» (Ματθ. 26, 39). Και τι άλλο θα μπορούσε να ήταν το θεϊκό θέλημα παρά η γέννηση της αγάπης σε όλο τον κόσμο! Ήταν ο θρίαμβος κατά του μίσους και της κακίας του διαβόλου, το πλήρωμα του απερινόητου βάθους.
ΕΠΙΛΟΓΟΣ
Αδελφοί μου, σε μία εποχή που βασιλεύει ο εγωκεντρισμός και η φιλαυτία, η υπερηφάνεια και η κενοδοξία, η στάση του Εκατόνταρχου εκπλήσσει όχι μόνο τον Θεό αλλά και εμάς. Διάβασα κάπου ένα καταπληκτικό συλλογισμό γι’ αυτή την αρετή και δεν μπορώ να τον κρατήσω μόνο για μένα... Η ταπείνωση είναι ότι πιό τέλειο υπάρχει, το διάλεξε ο Τέλειος Θεός για στολή Του (σαρκώθηκε ταπεινά ως άνθρωπος). Όταν επιλέγεις λοιπόν άνθρωπε την ταπείνωση δεν είσαι ούτε αδύναμος, ούτε «ελλιπής» στο μυαλό, ούτε αδιάφορος σε όσα συμβαίνουν γύρω σου. Επιλέγεις την τέλεια στολή που τόσο τίμησε ο Δημιουργός σου!
