Ομιλία Κυριακή της Ορθοδοξίας (α΄ μέρος) 01 Μαΐου 2017
Υπό Θεοφιλεστάτου Επισκόπου Πέτρας κ. Δαβίδ
Μακαριώτατε Αρχιεπίσκοπε Αθηνών και πάσης Ελλάδος
κ.κ. Μακάριε καί Ηγαπημένε μοι Γέροντα
Σεβασμιώτατοι και Θεοφιλέστατοι Άγιοι Αρχιερείς
Εκλεκτά μέλη της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος
Σεπτόν Πρεσβυτέριον
Τιμιώτατοι Μοναχοί και Μοναχαί
Ηγαπημένε του Κυρίου Λαέ
Ιδού και πάλιν έφθασε η ημέρα, η μεγάλη και αγία! Η Κυριακή, όπου εορτάζει σύμπασα η Ορθοδοξία, τους διαχρονικούς θριάμβους και τις λαμπρές νίκες, που κατήγαγε ενάντια στην πλάνη και το ψεύδος, η Εκκλησία του Χριστού, αύτη η φωτοπάροχος κιβωτός της Αθανάτου Αληθείας.
Η συγκυρία αυτή συμπίπτει χρονικά με την κρίσιμη καμπή στην οποία έχουν περιέλθει τα εκκλησιαστικά πράγματα, κυρίως όσον αφορά την κρατούσα «Εκκλησία». Οι εξελίξεις τρέχουν, εξελίξεις που όμως δεν αφήνουν εντελώς ανέπαφο και ανεπηρέαστο και τον δικό μας χώρο. Πολύς λόγος συνεχίζει να γίνεται για την περιλάλητον σύνοδο της Κρήτης. Η σύνοδος αυτή χώρισε τους νεοημερολογίτες σε δύο αντιμαχόμενα στρατόπεδα. Σ΄αυτούς των οικουμενιστικών φρονημάτων που αποδέχονται ανεπιφύλακτα τις αποφάσεις της και σ΄εκείνους που δεν τις ασπάζονται και τις πολεμούν. Οι μεν πρώτοι είναι οι πρόδηλα οικουμενιστές, ενώ οι δεύτεροι εμφανίζονται ως οι παραδοσιακοί και συντηρητικοί του νέου ημερολογίου.
Ασφαλώς ο πόλεμος αυτός δεν ξέσπασε τώρα. Υφίστατο ως πραγματικότητα και τις προηγούμενες δεκαετίες, αλλά τώρα φαίνεται να λαμβάνει σοβαρότερη τροπή. Οι λεγόμενοι «παραδοσιακοί» ομιλούν πλέον, ακόμη και για διακοπή μνημοσύνου των Οικουμενιστών Επισκόπων. Εμείς εδώ δεν θα ασχοληθούμε με τους «προοδευτικούς» και «εκσυγχρονιστές» της Εκκλησίας, οι οποίοι δεν αποκρύπτουν τα οικουμενιστικά τους φρονήματα και είναι λίαν εκδηλωτικοί και δραστήριοι. Ως εκ τούτου, γνωρίζουμε τι να περιμένουμε από αυτούς. Εκεί που τα πράγματα περιπλέκονται και παρουσιάζονται περισσότερον ομιχλώδη και συνεσκιασμένα, είναι στην περίπτωση των «παραδοσιακών».
Στην παρούσα ομιλία, θα ασχοληθούμε με τους τελευταίους, όχι μόνον τους πιο πρόσφατους, αλλά και παλαιότερους, από τα χρόνια ακόμη της εισαγωγής του νέου εορτολογίου. Θα δούμε τη στάση που τήρησαν και τηρούν διαχρονικά, απέναντι στα αιρετίζοντα ανοίγματα των πνευματικών τους αδελφών, καθώς και τη στάση τους έναντι του πατρίου εορτολογίου. Για να διαπιστώσουμε τοιουτοτρόπως, τα στοιχεία που απαρτίζουν την εικόνα τους και κατά πόσον αυτά ανταποκρίνονται στη φήμη τους ως παραδοσιακών.
Εισαγωγικώς και για να αρχίσουμε να μπαίνουμε στο κλίμα, να εγκλιματισθούμε, θα κάνουμε μια σύντομη αναφορά σε δύο-τρεις από αυτούς. Ο π. Χαράλαμπος Βασιλόπουλος, ιδρυτής της εφημερίδος «Ορθόδοξος τύπος», ο οποίος συνέγραψε το περίφημο σύγγραμμα «Ο οικουμενισμός χωρίς μάσκα», αγωνίσθηκε με ιδιαίτερο σθένος, κατά των αντικανονικών ανοιγμάτων του οικουμενικού πατριαρχείου προς τους αιρετικούς. Κι ενώ έδιδε την εντύπωση ότι ήταν έτοιμος για το μεγάλο βήμα, όταν ήρθησαν τα αναθέματα από Αθηναγόρα και Πάπα, περιορίσθηκε μόνο σε φραστικές καταγγελίες, δίχως να κάνει τίποτε περισσότερον και πιο δραστικό. Όπως γράφει σε διαφωτιστικό του άρθρο ο δικηγόρος Αθανάσιος Σακαρέλλος, ο παπα – Χαράλαμπος συμφωνούσε απόλυτα μαζί του, ότι οι παπικοί ενεργούν σε βάρος της Ορθοδοξίας και ότι οι διάφορες δηλώσεις και ενέργειες του Αθηναγόρα ήταν απαράδεκτες.
«Τον ρώτησα –λέγει ο Σακαρέλλος – τι έπρεπε να γίνει. Μου απάντησε: - Ένα βήμα να κάνουν ακόμα, και θα δεις τι έχει να γίνει! Εγώ το πίστεψα και ηρέμησα. Περίμενα ένα βήμα να κάνει ακόμα ο Αθηναγόρας. Ήμουνα βέβαιος ότι θα χάλαγε ο κόσμος από τις αντιδράσεις μας. Σε λίγο γινότανε το επόμενο “ένα βήμα”, χωρίς παραδόξως να γίνει τίποτε! Έτρεχα πάλι στον παπα – Χαράλαμπο και του έλεγα τα νέα κατορθώματα του Αθηναγόρα. Ο παπα – Χαράλαμπος μου έδινε πάλι την ίδια απάντηση. Εγώ ηρεμούσα και περίμενα το επόμενο βήμα! Και πάλι η ίδια ιστορία, η ίδια απάντηση! Ώσπου, απελπίστηκα και έπαψα να περιμένω…Το 1990 επειδή δεν έβλεπα να γίνεται κανένα βήμα απ’ όσα υπόσχονταν τότε όλοι οι γεροντάδες, αναγκάστηκα να το κάνω εγώ. Αποτειχίσθηκα από την “Εκκλησία των πονηρευομένων”. Αποτειχισμένος έμεινα οκτώ χρόνια, οπότε απέκτησα “κοινωνία״ με την Εκκλησία του παλαιού ημερολογίου.Σε κάποια συζήτηση, που είχα με τον μακαριστό παπα – Χαράλαμπο, τον ρώτησα για τους παλαιοημερολογίτες. Μου είπε: - Καλοί είναι! Αυτοί έχουν δίκιο. Όχι εμείς! Τον ξαναρώτησα: - Τότε, πάτερ μου, γιατί δεν είσαι με τους παλαιοημερολογίτες; Μου απάντησε, αμήχανα: - Δεν μπορώ, δεν μπορώ!.....». (Από το άρθρο του Σακαρέλλου: «Η Ορθόδοξη Ελληνική Εκκλησία και οι σύγχρονοι γεροντάδες»).
Στο ίδιο μήκος κύματος εκινήθη και ο γνωστός σε όλους μας Αυγουστίνος Καντιώτης, ο οποίος όταν ήταν ιεροκήρυκας εν Αθήναις, καλούσε τους Αρχιερείς των Νέων Χωρών (στη Βόρειο Ελλάδα) να διακόψουν το μνημόσυνο του Πατριάρχη Αθηναγόρα. Ωστόσο, αργότερα, όταν έγινε ο ίδιος επίσκοπος των Νέων Χωρών, στη μητρόπολη Φλώρινας, έκανε ότι και οι άλλοι, τουτέστιν μνημόνευε κανονικά τον Πατριάρχη.
Σε αυτούς που τον ρωτούσαν, γιατί δεν διακόπτει το μνημόσυνο του Πατριάρχη τώρα που έγινε μητροπολίτης στη Βόρειο Ελλάδα, απαντούσε: «Εξακολουθώ να πιστεύω, ότι πίστευα και τότε. Δεν εφαρμόζω όμως τον κανόνα αυτόν, όχι διότι φοβούμαι. Διακινδύνευσα ήδη τον θρόνον μου κατ’ επανάληψιν για την εφαρμογή ιερών κανόνων. Αλλ’ ενώ έχω την απόφαση να τον εφαρμόσω, τρέμω και ιλλιγγιώ, εμπρός στην ευθύνη απέναντι στον Θεό και τους ανθρώπους, για μία ενέργεια που θα έχει χαρακτήρα δονήσεως μέσα στην Ορθόδοξη Εκκλησία. Ερευνώ λοιπόν και βασανίζω το πράγμα βαθύτερα και περιμένω πληροφορία της συνειδήσεώς μου, η οποία ισχυρώς να με πείθει ότι ήγγικεν η ώρα. Παρακολουθώ με προσοχή και αγωνία την εξέλιξη της καταστάσεως. Βλέπω ότι και άλλοι αρχιερείς ανησυχούν και διερωτώνται που πάμε. Κάτι φοβερό εγκυμονούν οι καιροί μας. Συνεχώς προετοιμάζω την ψυχή μου και το ποίμνιό μου για την κρίσιμη ώρα της Ορθοδοξίας.Είθε ο Κύριος να αποτρέψει από εμάς το πικρό ποτήριο… Εν πάση όμως περιπτώσει, το πότε και πως θα εφαρμόσω τον ανωτέρω κανόνα, δεν θα μου το υποδείξουν ανεύθυνα πρόσωπα, αλλά η συνείδηση μου, ακούγοντας και τη φωνή του λαού εκείνου, που αγωνίσθηκε μαζί μου σε ημέρες σκληρής δοκιμασίας… Η κατάσταση εκτραχύνεται. Το σκάνδαλο παίρνει διαστάσεις. Το γόητρο του Πατριαρχείου πέφτει. Πλησιάζει κάποια τρομακτική διάσπασις της ενότητος του Ορθοδόξου κόσμου. Θα επακολουθήσει πνευματικός όλεθρος… Ο διάλογος είναι πονηρή παγίδα του Παπισμού για να διαλύσει την Ορθοδοξία… Ίσως ο Πατριάρχης προ του κινδύνου καταδίκης του να ανανήψει» (Από ομιλία του Ζήση περί διακοπής μνημοσύνου).
Η καταδίκη αυτή βεβαίως στην οποία αναφέρεται ο Αυγουστίνος Καντιώτης δεν ήλθε ποτέ. Και πως να έλθει άλλοστε, από αρχιερείς που ενώ διεπίστωναν ότι οι καιροί εγκυμονούν φοβερό πνευματικό όλεθρο, με το σκάνδαλο να παίρνει τρομακτικές διαστάσεις και την κατάσταση να εκτραχύνεται, παρόλα αυτά δεν εδέχοντο από την συνείδηση τους πληροφορία (γιατί άραγε;), που να τους πείθει ισχυρώς ότι θα έπρεπε επιτέλους να εξέλθουν από τα χαλάσματα της κατεστραμμένης οικίας – «εκκλησίας» του νέου ημερολογίου. Και ενώ επικαλούνταν τη συναίσθηση της ευθύνης τους απέναντι στον Θεό και τους ανθρώπους, την ίδια στιγμή κατεδίκαζαν το ποίμνιό τους να παραμένει εσαεί μέσα στις διαλυτικές για την Ορθοδοξία παγίδες των οικουμενιστών και του Πάπα.
Το τι κατάφεραν οι τοιούτοι, το επισημαίνει πολύ εύστοχα σε σχετικό του άρθρο ο π. Βασίλειος από την Ιερά Μονή της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος εν Βοστώνη, αγωνιστής κληρικός της Εκκλησίας του Χριστού: « Που είναι σήμερα οι Επιφάνιοι Θεοδωρόπουλοι, οι Βασιλόπουλοι, οι Καντιώτηδες και λοιποί ταγοί του νεοημερολογιτισμού; Πέθαναν και θάφτηκαν μέσα στην αίρεση την οποίαν πολεμούσαν. Δεκαετίες ολόκληρες αναλώθηκαν σε μια ομολογιακή εκστρατεία, που τους έφερνε σε αδιέξοδο. Έχασαν τα χρόνια και την ενεργητικότητά τους μέσα στις αναθυμιάσεις των οικουμενιστικών αιρέσεων» (Από το άρθρο του: «Το βάπτισμα και ο τρελός παλαιοημερολογίτης παπάς», εκ του περιοδικού «Ορθόδοξο Πατερικό Σάλπισμα» τεύχος109 [Ιούλ.-Αύγ.2014],σελ.513).
Ένας άλλος – σύγχρονος αυτή τη φορά – «παραδοσιακός» του νέου ημερολογίου, ο οποίος μάλιστα πρωτοστατεί στον αντι-οικουμενιστικό αγώνα, είναι ο π. Θεόδωρος Ζήσης, ομότιμος πλέον καθηγητής του Α.Π.Θ. Ο π. Θεόδωρος διετέλεσε και δικός μου καθηγητής. Τον σέβομαι και τον τιμώ ως καθηγητή μου, τον υπολήπτομαι, διότι με τη σοβαρή παρουσία του και τον πατερικό, παραδοσιακό του λόγο, μου έμαθε πολλά και αποτελούσε έναν από τους λόγους για τους οποίους χαιρόμουν να ευρίσκομαι στο πανεπιστήμιο.
Ωστόσο ο σεβασμός και η τιμή προς το πρόσωπό του δεν είναι τέτοια, ώστε να με κάνουν να αποσιωπήσω εκείνα που θεωρώ πως δεν έπρεπε να πράξει ως κληρικός, ο οποίος ανάλωσε τον βίον του στην μελέτη των πατέρων. Ο π. Θεόδωρος μετά τον ερχομό του Πάπα, πρωτοστάτησε στη διοργάνωση συνεδρίων και ημερίδων όπου κατήγγειλε τον τότε αρχιεπίσκοπο Χριστόδουλο, γιατί δέχθηκε τον Πάπα στην Ελλάδα. Αργότερα ωστόσο έκανε στροφή 180 μοίρες, έβαλε μετάνοια και ζήτησε συγνώμη από τον Χριστόδουλο. Προσωπικά, ήμουν παρών σε κάποια από αυτές τις συνάξεις, στο τέλος καθεμιάς από τις οποίες, το καταληκτικό συμπέρασμα, το οποίο έγινε σύνθημά τους, ήταν ένα και μοναδικό: (Το ανεγίνωσκε ο Ζήσης). «Θα αγωνισθούμε παραμένοντας εντός της εκκλησίας. Δεν θα σχίσουμε την εκκλησία όπως έκαναν οι παλαιοημερολογίτες».
Αυτό νομίζουμε, ότι από μόνο του κάτι δείχνει. Τόσα και τόσα συνέδρια για τον Πάπα, φωνές, εκδηλώσεις διαμαρτυρίας, χαλασμός Κυρίου, για να καταλήξουνε εν τέλει στο επιμύθιο ότι οι παλαιοημερολογίτες είναι σχισματικοί. Αυτό ήταν το καταστάλαγμα των αντι-παπικών συνάξεων. Την απάντηση σε αυτό, την δίδει ο ίδιος ο π. Θεόδωρος, ο οποίος σε πρόσφατο κείμενό του, γράφει τα εξής χαρακτηριστικά: «Θα αφήσουμε λοιπόν τους αιρετικούς οικουμενιστάς να μας τρομοκρατούν με τον δήθεν κίνδυνο σχίσματος και μένοντας ενωμένοι μαζί τους, θα είμαστε μέσα στην Εκκλησία; Τότε και με τους Παπικούς, τους Προτεστάντες και τους Μονοφυσίτες, ενωμένοι είμασθε μέσα στην Εκκλησία».
Αυτό όμως δεν έκαναν οι πιστοί του πατρίου εορτολογίου, τους οποίους οι «παραδοσιακοί» του νέου ημερολογίου, στιγματίζουνε ως σχισματικούς; Δεν αποτειχίσθηκαν από τους Οικουμενιστές Πατριάρχες και Επισκόπους και μέσω αυτών από τους πάσης φύσεως αιρετικούς; Γιατί αυτό που δεν αποδέχονται για τον εαυτό τους – τον χαρακτηρισμό του σχισματικού – τον προσάπτουνε στους γνησίους ορθοδόξους; Μέχρι πότε θα συνεχίσουνε (οι παραδοσιακοί του νέου) να διαμαρτύρονται, «εντός» – όπως λένε – της Εκκλησίας; Αυτή η «Εκκλησία» πια, μετά από παρέλευσιν τόσων ετών, κοινωνίας με την αίρεση του οικουμενισμού, δεν έπαυσε πλέον να είναι εκκλησία; Διότι ως γνωστόν, όταν η εκκλησία δεν κατέχει την αλήθεια, αλλά είναι σε κοινωνία με το ψέμα και την αίρεση, παύει να είναι εκκλησία. Άλλοστε και πάλι ο π. Θεόδωρος Ζήσης ,τονίζει σε ανοικτή επιστολή του προς τον νεοημερολογίτη μητροπολίτη Θεσσαλονίκης Άνθιμο, ότι η διακοπή του μνημοσύνου αιρετικού Επισκόπου, «μόνο από τους αδιάβαστους και αμελέτητους ή σκοπίμως και ψευδώς χαρακτηρίζεται ως σχίσμα.».
Πρέπει δε, να σημειώσουμε, ότι στην περί ου ο λόγος αντι-παπική σύναξη, είχε ομιλήσει και ο π. Θεόφιλος Ζησόπουλος – που δε ζει πια – γέροντας της αδελφότητος της «Λυδίας», ο οποίος είπε τα εξής αποκαλυπτικά: «Επικοινωνούν μαζί μας σκανδαλισμένοι πιστοί από τα Βαλκάνια και ολόκληρο τον κόσμο και μας λένε ότι αισθάνονται προδομένοι, ότι δεν μπορούν να καθησυχάσουν τη συνείδησή τους. Μας ρωτάνε τι να πράξουν. Καταβάλλουμε μεγάλη προσπάθεια, προκειμένου να τους συγκρατήσουμε, διότι πολλοί από αυτούς είναι ένα βήμα πριν από την προσχώρησή τους στον χώρο του παλαιού ημερολογίου». Μπορεί λοιπόν εύκολα να αντιληφθεί κανείς, γιατί ήταν αναγκαίο στο τέλος της σύναξης, το σύνθημα ότι «οι παλαιοημερολογίτες είναι σχισματικοί». Διότι εάν δεν υπήρχαν οι «παραδοσιακοί» για να συγκρατήσουν τους ανησυχούντες πιστούς, πολλοί από αυτούς, εάν όχι όλοι, θα επέστρεφαν ενδεχομένως στην αληθή και ακαινοτόμητον Εκκλησία του πατρίου εορτολογίου. Επομένως εφώναζαν κατά του ερχομού του Πάπα, όχι για κανένα άλλο λόγο, αλλά για να μην γίνουν «παλαιοημερολογίτες» οι προβληματισμένοι πιστοί τους. (Συνεχίζεται…)
