(Ματθ. 9, 27-35)
«ΔΥΝΑΜΕΙΣ»» ΚΑΙ «ΣΗΜΕΙΑ».
«Ιησούν τον Ναζωραίον, άνδρα από του Θεού, αποδεδειγμένον εις
υμάς δυνάμεσι και τέρασι και σημείοις, οίς εποίησε δι’ αυτού
ο Θεός εν μέσω υμών...» (Πράξ. 2, 22).
ΠΡΟΛΟΓΟΣ
Οι θαυματουργίες (δύο τυφλών και ενός κωφού διαμονισμένου), που περιγράφονται από την σημερινή Ευαγγελική περικοπή, προστίθενται στα τόσα άλλα τα οποία επιτέλεσε και επιτελεί ο Χριστός. «Δυνάμεις» και «σημεία» τα οποία υποδηλώνουν την Βασιλεία του Θεού και αναδεικνύουν τον «καινό» κόσμο της χάριτος. Γι’ αυτή, δι’ Αγίου Πνεύματος, μίλησαν οι Προφήτες, κήρυξε ο Ιησούς, και μετέδωσαν σε όλη την οικουμένη οι Απόστολοι και Αποστολικοί Πατέρες. «Ιδού καινά ποιώ πάντα» (Αποκ. 21, 5). Και πράγματι η Διδασκαλία Του ένα στόχο είχε και έχει, να απαλλάξει τον κόσμο από την αμαρτία και τις τραγικές της συνέπειες.
ΚΥΡΙΩΣ ΘΕΜΑ
Α) ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΚΑΙ ΘΕΡΑΠΕΙΑ
* Τα θαύματα του Κυρίου μας δεν είναι μία απλή θεραπεία. Η αποκατάσταση στο πρόβλημα, που έρχεται μπροστά στο φως του Χριστού, δεν στοχεύει απλά μία τακτοποίηση και διόρθωση σε κάποια ψυχοσωματική ανισορροπία. Αποσκοπεί στο να ελευθερώσει την ανθρώπινη ύπαρξη από το κακό (που φθείρει) και τα πολύπλοκα μηχανεύματα του Διαβόλου. Ο «άρχων» του σκότους δεσμεύει τον άνθρωπο με φθοροποιά πάθη και τραγικά ελαττώματα, ο Χριστός δίδει τα φάρμακα που λυτρώνουν και στοχεύουν σε μία βαθύτερη γιατρειά.
* Ο Κύριός μας πάντα εκήρυττε «το Ευαγγέλιον της Βασιλείας» και στην συνέχεια εθεράπευε «πάσαν νόσον και πάσαν μαλακίαν εν τω λαώ» (Ματθ. 9, 35), όμως εμείς απλώς ζητάμε μία ίαση στο πρόβλημά μας (από Αυτόν) και όχι να εμβαθύνουμε και να διορθώσουμε όλη την πορεία μας σε σχέση με το θέλημα του Θεού. Αλήθεια πόσο αξίζει η παράταση ζωής στη γη χωρίς αυτή να συνοδεύεται από την προσπάθεια για γνώση και Αγάπη του Ιατρού μας; Και όμως έτσι πλησιάζουν οι ασθενείς την παντοδυναμία του Θεού. Με ένα ηθικό αλληθωρισμό καθώς το ένα μάτι κοιτά το συμφέρον και το έτερον τον Θεό!
* Κάθε θαυματουργία λοιπόν του Κυρίου θα πρέπει να ειδωθεί «ως ένα παράθυρο» στην Βασιλεία του Θεού. Σκλαβωμένοι στην ύλη και στο κυνήγι της απόκτησής της κοιτάμε μόνο να έχουμε προϋποθέσεις να κατακτήσουμε αυτό τον στόχο, ενώ κατ’ ακρίβειαν θα πρέπει οι άνθρωποι να ζητούν «πρώτον την Βασιλείαν του Θεού και την δικαιοσύνην αυτού, και ταύτα πάντα προστεθήσεται υμίν» (Ματθ. 6, 33). Γι’ αυτό και τα αιτήματά μας στην προσευχή είναι φτωχά... Ζητούμε την ύλη και την σωματική υγεία να την κατακτήσουμε και να την απολαύσουμε και σπάνια την διόρθωση του χαρακτήρα μας, την σωτηρία της ψυχής. Σχεδόν ποτέ δεν ευχαριστούμε δοξολογικά τον Θεό...
Β) ΤΟ ΘΑΥΜΑ ΔΕΝ ΔΙΑΦΗΜΙΖΕΤΑΙ
* Ο Χριστός δεν κάνει την θαυματουργία για να «διαφημίσει» την θεότητά Του. Δεν έχει τέτοια ανάγκη Εκείνος που απέκρυψε την θεϊκή του ιδιότητα, αφού σαρκώθηκε χρησιμοποιώντας την ανθρώπινη φύση. Εξάλλου οι άνθρωποι όσα και θαύματα ολοζώντανα να δούν μπροστά τους, άμα υπάρχει ελλιπής πίστη, δεν υπάρχει περίπτωση να πιστέψουν και να αναγνωρίσουν την παντοδυναμία του Χριστού. Η πίστη στο Θεό δεν είναι αποτέλεσμα πειθούς και επιχειρημάτων∙ «έτσι δε πίστις ελπιζομένων υπόστασις, πραγμάτων έλεγχος ου βλεπομένων» (Εβρ. 11, 1).
* Γι’ αυτό και ότι συμβεί από την αγαθότητα του Θεού προς εμάς ας μην το διαφημίζουμε προς τους άλλους. Μία τέτοια κίνηση ενδεχομένως να καλλιεργήσει στην ψυχή τάσεις εγωισμού, διάθεση αυτοπροβολής και αυτοδικαίωσης. Τότε η όποια ευεργεσία του Κυρίου δεν θα ενεργήσει, όπως πρέπει μέσα μας, καθώς εμείς θα λάβουμε αφορμή από το γεγονός και θα κομπάζουμε ως «άξιοι» δήθεν υψηλών δωρεών. Ας ταπεινωθούμε σκεπτόμενοι την αδυναμία μας (ότι δηλαδή δεν μπορέσαμε να διορθώσουμε μόνοι μας το πρόβλημά μας) και ότι καταλήγουμε στην ευσπλαγχνία και το έλεος του Θεού.
ΕΠΙΛΟΓΟΣ
Αν σταθείς και ακούσεις τις γνώμες των ανθρώπων για την πίστη στο Θεό θα διαπιστώσεις (εκτός ότι είναι συγκρουόμενες μεταξύ τους) ότι εμφανίζουν μία υποκειμενική αντίληψη. Ότι καθένας θέλει, όπως το αντιλαμβάνεται, ότι νομίζει, ότι θεωρεί... Για την Εκκλησία του Χριστού είναι συγκεκριμένο προσωπικό και ανεπανάληπτο βίωμα: πίστη είναι ότι μου αποκαλύπτει ο Θεός! Ένας ποιητής1 έγραφε εύστοχα και ρομαντικά: «Πίστη έχεις όταν προσμένεις τον ήλιο τα μεσάνυχτα και την αστροφεγγιά το μεσημέρι».
1 Γεώργιος Δροσίνης, «Η πίστη».
