ὑπό τοῦ Θεοφιλεστάτου Ἐπισκόπου Κυκλάδων κ. Σάββα (Ιω. α΄, 44 - 52)
ΠΙΣΤΕΥΩ ΚΑΙ ΕΝΕΡΓΩ.
«ευρήκαμεν Ιησούν» (Ιω. α΄, 46).
ΠΡΟΛΟΓΟΣ
Ο Χριστός, κατά την επίγεια πορεία Του, δίδαξε αλλά και θαυματούργησε με παρρησία μπροστά στους ανθρώπους. Ο ίδιος ερωτηθείς σχετικά με το έργο Του και τους μαθητές Του είχε απαντήσει στον Αρχιερέα του καταδικαστικού συνεδρίου: «εγώ παρρησία ελάλησα τω κόσμω∙ εγώ πάντοτε εδίδαξα εν τη συναγωγή και εν τω ιερώ, όπου πάντοτε οι Ιουδαίοι συνέρχονται, και εν κρυπτώ ελάλησα ουδέν» (Ιω. 18, 20). Αν και «πάντες εθαύμαζον επί τοις λόγοις της χάριτος τοις εκπορευομένοις εκ του στόματος αυτού» (Λουκ. 4, 22) όμως όλοι δεν πίστευσαν σε Αυτόν. Δεν πείστηκαν ότι Αυτός μπορεί να ήταν ο αναμενόμενος Μεσσίας. Για να αποδεχθεί και να πιστέψει κάποιος τον Χριστό πρέπει να έχει τις κατάλληλες προϋποθέσεις στην ψυχή του, πρέπει το χωράφι του να είναι έτοιμο προς καρποφορία...
ΚΥΡΙΩΣ ΘΕΜΑ
Σύνδεση: Ένα πρόσωπο που εμφανίζει με ακρίβεια τα γνωρίσματα της Πίστεως είναι, στο σημερινό Ευαγγέλιο, ο Φίλιππος. Ο Χριστός τον καλεί να έρθει κοντά Του, και θα δούμε γιατί συμβαίνει αυτό.
ΔΙΑΚΡΙΤΙΚΑ ΓΝΩΡΙΣΜΑΤΑ ΤΗΣ ΠΙΣΤΕΩΣ
* Ο Χριστός καλώντας τον Φίλιππο στη διακονία της αποστολής διέκρινε την βαθιά του πίστη προς το πρόσωπό Του. Διαφορετικά δεν θα συνέτρεχε οποιοσδήποτε λόγος να συμβεί αυτή η κλίση. Πως θα κήρυττε άλλωστε κάτι που δεν θα πίστευε... Ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς επισημαίνει πως πίστη είναι η σωστή εικόνα που έχουμε για τον Θεό∙ «το περί Αυτού ορθώς φρονείν». Φρονώ αλλά και ζω ορθά σχετικά με τον Θεό. Δεν πιστεύω άλλα και διαφορετικά πράττω! Ο Κύριός μας λοιπόν επιλέγει τον Φίλιππο για το ύψιστο αποστολικό αξίωμα γιατί ως Καρδιογνώστης διέκρινε σε αυτόν την συνέπεια που απαιτεί η πίστη. Επομένως μπορούμε εδώ να ισχυριστούμε ότι πέρα από την θεωρητική προσέγγιση της Ορθοδόξου Πίστεως οφείλουμε να τη στολίζουμε (την πίστη) με αγαθά έργα. Ο Άγιος Ιάκωβος ο Αδελφόθεος ωραιότατα το καταθέτει: «δείξον μοι την πίστιν σου εκ των έργων σου» (Ιακ. 2, 18).
* Ένα άλλο γνώρισμα που απορρέει από την στάση του Φιλίππου απέναντι στο πρόσωπο του Χριστού είναι η εμπιστοσύνη σε Αυτόν. Ο Φίλιππος ως προς την γνώση του Θεού δεν μπορεί να χαρακτηριστεί ως στατικός. Μελετούσε συνεχώς τον Νόμο Του και βρισκόταν σε αναμονή της ελεύσεως του Θεανδρικού Προσώπου μέσα στην ιστορία του κόσμου. Περίμενε «αεί τον Χριστό» μαρτυρεί ο ιερός Θεοφύλακτος. Προφανώς είχε απόλυτη εμπιστοσύνη σε όσα είχαν καταγράψει κατά καιρούς οι Προφήτες στα κείμενά τους. Ζούσε με αυτή την εμπιστοσύνη (= η πίστη, η βεβαιότητα κάποιου ότι έχει ένα συγκεκριμένο πρόσωπο ορισμένη ικανότητα ή ιδιότητα) και γι’αυτό αμέσως κατανόησε το μεγαλείο και την αξία του Χριστού. Είναι λοιπόν αλληλένδετες έννοιες εμπιστοσύνη και πίστη. Αν θέλουμε να εμπιστευτούμε τον Θεό, θα πρέπει στην ζωή μας να έχουμε ζήσει με την ελπίδα και νοσταλγία της λυτρώσεως και της Αναστάσεως. Τότε θα μπορέσουμε να εκφραστούμε ανάλογα, όπως μίλησε ο Φίλιππος προς τον Ναθαναήλ: «όν έγραψε Μωυσής εν τω νόμω και οι Προφήται, ευρήκαμεν, Ιησούν...» (Ιω. 1, 46).
* Ένα τρίτο χαρακτηριστικό του ανθρώπου που ενστερνίζεται την πίστη στο Χριστό είναι η προσπάθεια να μοιραστεί αυτή την γνώση και επαφή, αλλά κυρίως την προερχόμενη χαρά με τους συνανθρώπους του. Λέει στο Ναθαναήλ: «Έρχου και ίδε» (Ιω. 1, 47). Καταστέλλει τις οποιεσδήποτε αμφιβολίες του και τον προσκαλεί σε ένα διάλογο θα λέγαμε «ψηλαφήσεως» της προσωπικότητας του Ιησού. Και εδώ αδελφοί μου θα πρέπει να σταθούμε λίγο παραπάνω. Είναι τόσες οι προκαταλήψεις, ο αρνητισμός, η στρέβλωση απέναντι στην Εκκλησία του Χριστού που πρέπει ο κάθε πιστός να καταβάλει τιτάνιο αγώνα για να πείσει τον διπλανό του άνθρωπο να ακολουθήσει τον δρόμο του. Όπλο γίνεται ο δικός μας αγώνας, οι καρποί της ευσεβείας μας, μόνο αυτοί πείθουν στην κοινωνία του αποπροσανατολισμού που ζούμε. «Γεύσασθε και ίδετε ότι χρηστός ο Κύριος» (ψαλμ. 33, 9). Δοκιμάστε όπως και εμείς, πρέπει να πούμε στους γύρω μας, ότι έχει καρπούς η πίστη μας γλυκύτατους. Ποιοί είναι αυτοί; Αυτοί που ζούμε και βιώνουμε εμείς που σας προτρέπουμε!
ΕΠΙΛΟΓΟΣ
Νομίζω πως όλοι λίγο – πολύ αντιλαμβανόμαστε πως η πίστη έχει σχέση με την Εκκλησία και τον Χριστό. Έξω από αυτό τον χώρο δεν μπορεί να ζήσει, να αυξηθεί, να στερεωθεί. Χρειάζεται η χάρις των Μυστηρίων, η συμμετοχή σε αυτά ενσυνειδήτως, ώστε να πραγματοποιείται η «αύξηση της πίστεως», όπως ισχυρίζονται οι Πατέρες μας. Διαφορετικά δεν θα μπορούμε να εμπιστευτούμε τον Θεό και θα καταφεύγουμε στην ασφάλεια της ύλης. Δεν θα μπορούμε να κηρύξουμε την Ανάστασή Του γιατί θα βρισκόμαστε στον τάφο της νεκρώσεως των παθών... Ας πιστέψουμε ενεργητικά για μας και τους άλλους!
