Το Ευαγγελικό ανάγνωσμα της Β΄ Κυριακής των νηστειών είναι η περικοπή της θεραπείας του Παραλυτικού από την Καπερναούμ.
Περιλαμβάνεται και στους τρεις συνοπτικούς Ευαγγελιστές.
Με την περικοπή αυτή οι Ευαγγελιστές έχουν σκοπό να κηρύξουν την θεότητα του Χριστού.
Η Εκκλησία σε περίοδο νηστείας και μετανοίας την παρουσιάζει σαν κήρυγμα της άφεσης των αμαρτιών που πηγάζει από την Θεότητα του.
Ο Ιησούς μετά από περιοδείες έρχεται και πάλι στην Καπερναούμ και βρίσκεται σε κάποιο λαϊκό φιλικό σπίτι.
Ο κόσμος μόλις πληροφορήθηκε την παρουσία Του γέμισε κάθε σπιθαμή της οικίας και του πέριξ αυτής χώρου.
Ο Λουκάς αναφέρει ότι μεταξύ του λαού .
‘’ ἦσαν καθήμενοι Φαρισαῖοι καί νομοδιδάσκαλοι ἐκ πάσης κώμης τῆς Γαλιλαίας καί Ἰουδαίας καί Ἰερουσαλήμ. ‘’
Στην πρώτη αυτή συνάντηση των Φαρισαίων και των Γραμματέων με τον Ιησού.
Απλώς ‘’ διαλογίζονται ἐν ταῖς καρδίαις αὐτῶν ‘’, δεν φανερώνουν τις σκέψεις τους.
Στην επόμενη συνάντηση εκφράζουν τις αντιρρήσεις τους στους μαθητές.
Σε άλλη απευθύνουν ερωτήματα στον ίδιο τον Ιησού.
Τέλος συσκέπτονται και αποφασίζουν μαζί με τους Ηρωδιανούς να βρουν τρόπο ‘’ ὅπως αὐτόν ἀπολέσωσιν ‘’.
Ο Ιησούς κηρύττει τον λόγο στην φιλική οικία, κατά την διάρκεια της διδασκαλίας έρχονται τέσσερεις άνδρες.
Φέρνουν προς αυτόν παραλυτικό επάνω σε κλίνη με σκοπό την θεραπεία του.
‘’Τον πάνε τέσσερεις’’ κατά την λαϊκή έκφραση δηλαδή είναι ως νεκρός ή σωστό πτώμα.
Οι άνθρωποι του παραλυτικού δεν μπορούν να προσεγγίσουν την είσοδο της οικίας.
Το πλήθος ήταν πολύ μεγάλο, έτσι ανεβάζουν τον παραλυτικό στη στέγη με σκοπό από εκεί να τον κατεβάσουν μέσα στο σπίτι.
Τον τρόπο μας εξηγεί ο Λουκάς, ‘’ ἀναβάντες ἐπί τό δῶμα ‘’.
Το δώμα ήταν το επίπεδο τμήμα της στέγης, γνωστό σήμερα ως ταράτσα η λιακωτό.
Πολύ χρήσιμο για τις φτωχές οικίες για στέγνωμα με την βοήθεια του ηλίου τροφών και άλλων σπόρων.
Μία σκάλα πλάγια η πίσω οδηγούσε στο δώμα. Η υπόλοιπη κάλυψη του σπιτιού γινόταν από στέγη.
Οι στέγες της εποχής εκείνης ήταν σκεπασμένες με μεγάλες πλάκες κεραμικές περίπου διαστάσεων εξήντα με πενήντα εκ.
Την εποχή αυτή οι λαοί δεν γνώριζαν τα κυλινδρικά μικρά βυζαντινά κεραμίδια.
Έτσι οι άνδρες χρειάστηκε να αφαιρέσουν επτά η οκτώ κεραμίδια.
Μετά να χαλάσουν την καλαμωτή που υπήρχε στα φτωχικά σπίτια τα οποία δεν είχαν εσωτερική οροφή, ταβάνι.
Κατόπιν κατέβασαν τον παραλυτικό.
Η φράση ‘’ ἰδών ὁ Ἰησοῦς τήν πίστιν αὐτῶν ‘’ αναφέρεται τόσο στην πίστη των φίλων του παραλυτικού, όσο και στην δική του πίστη.
Ο άνθρωπος που πιστεύει βαθιά στον Θεό τίποτε δεν τον σταματά.
Κανένα εμπόδιο που μπορεί να συναντήσει μπροστά του δεν του γίνετε ανάχωμα.
Βρίσκει πάντα τρόπους για να επιτύχει τον επιδιωκόμενο σκοπό, όχι μόνο για τον εαυτό του.
Αλλά και για άλλους που έχουν ανάγκη από την βοήθεια του.
Οι τέσσερις άνδρες δεν είπαν απολύτως τίποτα στον Ιησού όμως ήταν εύγλωττη η ίδια η πράξη τους.
Ο Ιησούς προσφωνεί τον παράλυτο ‘’τέκνο ‘’ πράγμα που φανερώνει όπως και το’’ θυγάτηρ ‘’.
Την στενή οικογενειακή σχέση μαζί του που ανοίγεται μέσα στην Εκκλησία.
Μεταξύ Του και των ανθρώπων που έχουν Πατέρα και όχι ιδρυτή θρησκείας.
Στη θρησκεία ο άνθρωπος είναι ο μικρούτσικος, το σκουλήκι που πρέπει να θυσιάζει για να τα έχει καλά με τους θεούς.
Ούτε κατά φαντασία βέβαια να μετέχει στη βασιλεία των θεών, στην αμβροσία και το νέκταρ.
Στην Πίστη μας γινόμαστε κληρονόμοι της Βασιλείας του θεού, τρεφόμαστε από τις χάρες της, το Σώμα και το Αίμα Του.
Η Πίστη μας δεν είναι θρησκεία και δεν πρέπει να λέμε ποτέ η χριστιανική θρησκεία.
Το εντυπωσιακό στη συνέχεια αλλά και παράδοξο ταυτόχρονα.
Είναι το ότι στον σωματικά άρρωστο ο Ιησούς απευθύνει την φράση
‘’ άφίενταί συ αἱ ἁμαρτίαι ‘’.
Το μεγάλο θέμα, το κύριο είναι η αμαρτία. Ο Ιησούς θεραπεύει την αιτία της όλης κατάστασης του ανθρώπου.
Ο Κύριος ήρθε γι΄ αυτό, να μας συγχωρήσει, να μας θεραπεύσει, να μας αγιάσει, να μας ντύσει με την πρώτη στολή.
Αυτό όμως γίνεται δύσκολά επειδή γίνεται εμπόδιο η στάση και η θέληση του ανθρώπου που δυσκολεύει τα πράγματα.
Δεν μετανοούμε, δεν ταπεινωνόμαστε, θέλουμε άλλα πράγματα και το ακόμα χειρότερο.
Μερικές φορές μάλιστα δεν μας καίγεται καρφί για συγχώρηση αμαρτιών και μετάνοια.
Εδώ θα πρέπει να διευκρινίσουμε την θέση της Εκκλησίας για το θέμα ασθένεια – αμαρτία.
Μετά την απόρριψη της αγάπης του Χριστού και της προσφοράς Του από τον Αδάμ και την Εύα.
Την πίστη τους στα λόγια του Διαβόλου, τότε η αμαρτία μπήκε μέσα στον κόσμο με αποτέλεσμα την ασθένεια, τη φθορά και τον θάνατο.
Είναι λοιπόν η ασθένεια μία μη φυσιολογική κατάσταση, μία καρικατούρα μέσα στον κόσμο.
Μία παρά φύση κατάσταση υποταγής του ανθρώπου στην δύναμη του κακού.
Προσοχή όμως δεν πρέπει να γίνουν παρανοήσεις ότι κάθε ασθένεια είναι συνέπεια ενός συγκεκριμένου προσωπικού μας αμαρτήματος.
Πρέπει να ξέρουμε ότι κάθε ασθένεια δείχνει την συνέπεια της φθοράς της ανθρωπότητας.
Την συνέπεια της απομάκρυνσης του Αδάμ από την πηγή της Ζωής, τον Χριστό.
Την πλάνη του να δει ένα φυτό ΄΄ το δένδρο ‘’ ως τροφοδότη της γνώσης και της ζωής.
Να αποδεχθεί ως ψεύτη τον Θεό και ειλικρινή τον αρχιδολοφόνο Διάβολο.
Ο Χριστός στα Ευαγγέλια δεν μιλάει ποτέ θεωρητικά για την προέλευση της αμαρτίας.
Για τις οδυνηρές συνέπειες που έφερε πάνω στην κτήση και τον άνθρωπο.
Πάντα την δείχνει ως γνωστή πραγματικότητα, όπως την ζει ο κόσμος με τις διάφορες ασθένειες που είναι τα συμπτώματα της.
Με τον θάνατο που είναι η υποταγή της ανθρωπότητας στην δύναμη του κακού.
Φυσικά όταν αυτή απομακρύνεται από την πηγή της ζωής τον Δημιουργό και Ζωοδότη Χριστό.
Μέσα σε αυτή την ζοφερή κατάσταση του κόσμου έρχεται και συναντά τον άνθρωπο για να τον λυτρώσει.
Να λύσει τα έργα και τις συνέπειες της αμαρτίας επάνω του και επάνω σε όλη την δημιουργία.
Ακόμη δίνει αυτή την εξουσία, αυτήν τη δυνατότητα και στην Εκκλησία του, να το πράξει για χάρη των παιδιών Του.
Λύνει τα έργα του διαβόλου και προσφέρει την σωτηρία στους ανθρώπους, το άνοιγμα της νέας ζωής, της όντως ζωής.
Ακόμα πρέπει να ξέρουμε ότι ή Εκκλησία δεν ενδιαφέρεται να δώσει μία επιστημονική ερμηνεία της προέλευσης της αρρώστιας μέσα στον κόσμο.
Την θεωρεί ως δεδομένη κατάσταση της υπάρχουσας φθοράς, όμως δίνει την δυνατότητα λύτρωσης από αυτήν την κατάσταση.
Δείχνει τρόπους, ανοίγει δρόμους για τους ανθρώπους να κρατηθούν.
Να διαβούν το τυραννικό της φθοράς μαζί με την χάρη που της δίνει ο Νικητής.
Το Ευαγγέλιο δεν είναι απέναντι στις επιστημονικές ανακαλύψεις και έρευνες για την προέλευση της αρρώστιας.
Φυσικά δεν προβάλλει στη θέση του γιατρού τον Σωτήρα Χριστό.
Η αλήθεια του είναι μήνυμα λυτρωτικό το οποίο έχουν ανάγκη τόσο οι ασθενείς όσο και οι υγιείς.
Είναι μήνυμα νίκης του έσχατου εχθρού μας του θανάτου που προσβάλλει όλους ανεξαρτήτως.
Η επιστήμη είναι δώρο του Θεού στον άνθρωπο, και ως δώρο Του πρέπει να απολαμβάνουν κάθε πρόοδο της οι άνθρωποι επ’ αγαθό.
Ταυτόχρονα όμως πρέπει να γίνεται γνωστό ότι το μυστήριο της ζωής και του θανάτου που υπάρχει και μας περιβάλλει.
Όσο και αν ορισμένες πλευρές του φωτίζονται από τις επιστημονικές έρευνες και οι δυνατότητες.
Βρίσκει την τελική λύση του στο Σταυρό και την Ανάσταση του Χριστού που αφαιρεί το θάνατο από την δημιουργία Του.
Που αποκαθιστά τη ζωή και την αιωνιότητα στα δημιουργήματα του όπως το αξίζουν.
Όπως θέλει και κάθε δημιουργός η τεχνίτης να βλέπει τις δημιουργίες του δοξασμένες και όχι κατεστραμμένες.
Να τις βλέπει και να χαίρετε και όχι να θλίβετε από την καταστροφή τους από το μίσος εχθρών.
Η φράση του Ιησού ως αυθέντη ‘’ ἀφίενταί συ αἱ ἁμαρτίαι ‘’, αφήνει κατάπληκτους τους Φαρισαίους.
Αυτοί είχαν έρθει για να ακούσουν τυχών άστοχες και καινοφανείς εκφράσεις του νεαρού διδασκάλου.
Ήθελαν να τον πλήξουν και ξαφνικά τον ακούν να βλαστημά με την χειρότερη βλασφημία που υπήρχε.
Είναι η βλασφημία του σφετερισμού εξουσιών του Θεού που έχει ως τιμωρία τον θάνατο του βλάσφημου.
Εάν ο Χριστός ήταν μόνον άνθρωπος ή έστω μεγάλος προφήτης, μεγάλος δάσκαλος.
Τότε η οικειοποίηση του Θείου δικαιώματος της αφέσεως των αμαρτιών θα ήταν πράγματι πολύ μεγάλη βλασφημία και δεν θα την έλεγε.
Ο Ιησούς όμως ήταν και Θεός και αυτό το αποδεικνύει αμέσως.
Χωρίς να μιλήσουν καθόλου οι Φαρισαίοι αναγνωρίζει τους διαλογισμούς που δημιουργήθηκαν στις καρδιές τους.
Για το πρόσωπο Του και τους φανερώνει δημόσια, ‘’ Τί ταῦτα διαλογίζεσθαι ἐν ταῖς καρδίαις ὑμών ‘’
Η καρδιά δηλώνει κατά την βιβλική έκφραση όλη την εσωτερική δραστηριότητα του ανθρώπινου, διανοητική, συναισθηματική και βουλητική.
Όπως στη Γραφή η άφεση αμαρτιών είναι αποκλειστικό δικαίωμα και ιδιότητα του Θεού.
Έτσι και ο εταζμός της καρδιάς και των κρυπτών του ανθρώπου είναι πάλι αποκλειστική ικανότητα μόνο του Θεού.
Ο Ιησούς όμως έχει και τις δύο αυτές θεϊκές δυνάμεις και ιδιότητες άρα είναι ο Θεός αναμφισβήτητα και αναντήρητα.
Δεν διαψεύδει ότι είπε κάποια ‘’ βλάσφημο ‘’ φράση, σφετερισμό θείων ιδιοτητων αλλά δείχνει και με ένα τρόπο που δεν επιδέχεται αμφισβήτηση.
Ότι παρουσιάζει το αποκλειστικό δικαίωμα του θεού σαν δικό του δικαίωμα.
Είναι σαν να λέγει στους Φαρισαίους : εγώ γνωρίζω ότι το αφιέναι αμαρτίες είναι δυσκολότερο από το θεραπεύειν.
Το δεύτερον μπορεί να το κάνει και ένας προφήτης με την δύναμη του Θεού.
Εσείς δεν πιστεύετε ότι εγώ έχω πράγματι αυτήν την εξουσία, αλλά ότι βλασφημώ.
Νομίζετε ότι το να πω μόνον λόγια και μάλιστα βλάσφημα, δεν κοστίζει τίποτε.
Το να δείξω όμως με έργα χειροπιαστά την αλήθεια των λόγων μου είναι πολύ δύσκολο.
Δηλαδή νομίζετε ότι εγώ δεν μπορώ να πράξω αυτά τα δύσκολα, για αυτό και συνεχίζει:
‘’ ἵνα εἰδῆτε ὅτι ἐξουσία ἔχει ὁ υἱός τοῦ ἀνθρώπου ἀφιέναι ἐπί τῆς γῆς ἁμαρτίας………’’.
Γυρνά προς τον παραλυτικό και διατάσσει : ‘’ σοί λέγω, ἔγειρε καί ἆρων τόν κράββατόν σου καί ὕπάγε εἰς τόν οῖκόν σου ‘’.
Ο Χριστός όταν δίνει εντολή οι θεραπευθέντες να σηκώνουν το κρεβάτι τους.
Το κάνει για να δείξει όχι το πραγματικό γεγονός της θεραπείας, αλλά την περίσσεια δύναμή του.
Μια χαριτωμένη φράση που δείχνει τον θριαμβευτή.
Παρόμοιο είναι και το σημείο που εκτέλεσε ο προφήτης Ηλίας.
Η φωτιά που κατέπεσε από τον ουρανό κατέκαυσε όχι μόνο τα ξύλα και το σφάγιο.
Αλλά προηγουμένως ο προφήτης πρόσταξε να καταβραχεί ο βωμός και τα ξύλα με άφθονο νερό τρείς φορές.
Ο παραλυτικός γιατρεμένος εκτελεί την εντολή του Ιησού.
Καλά που δεν ήταν Σάββατο να άκουγε και άλλα ο Κύριος.
Το θαύμα της θεραπείας του παραλύτου δεν είναι απλά μια εκδήλωση συμπόνιας του Ιησού προς τον ασθενή άνθρωπο.
Αλλά κατ’ εξοχήν εκφράζει και αποδεικνύει την εξουσία που έχει ως Θεός επάνω στα πάντα.
Εξουσία η οποία εγκαινιάζει μία νέα εποχή ζωής για τον άνθρωπο ο οποίος πλέον έχει Πατέρα Παντοκράτορα.
Πατέρα Παντοδύναμο Κυρίαρχο των πάντων λυτρωτή, ελευθερωτή.
Ότι είναι το παιδί του, το σπλάχνο του, η μεγάλη του αγάπη ότι ήρθε να το λυτρώσει.
Η δύναμη του Σατανά πλέον υποχωρεί, ο άνθρωπος ελευθερώνεται από την τυραννία του.
Έχει την δυνατότητα και τα εργαλεία προς τούτο. Ξεκινά το κτίσιμο της Εκκλησίας, η ολική επαναφορά στην ζωή, στην αιωνιότητα.
Ο πιστός αποκτά την δυνατότητα μέσα από την σχέση αγάπης με την Εκκλησία να απολαμβάνει τα ωφέλοι που της χάρισε ο ιδρυτής της.
Ακόμα με την ευαγγελική διήγηση θεμελιώνεται η εξουσία που έχει η Εκκλησία να συγχωρεί αμαρτίες.
Είναι η κορυφαία δωρεά του. Δίνονται σ’ εμάς δυνατότητες που μόνο ο Θεός έχει από το Άγιο Πνεύμα
Εξουσία που έδωσε σε αυτήν ο αρχηγός και κεφαλή της, πράγμα που αποδεικνύεται και από την διαπίστωση στον τελευταίο στίχο της διηγήσεως του Ματθαίου.
‘’ ἰδόντες δέ οἱ ὄχλοι ………………..ἐδόξασαν τόν Θεόν τόν δόντα ἐξουσίαν τοιαύτην τοῖς ἀνθρώποις ‘’
Αθανάσιος Κατσίκης
αρχιτέκτων
