(Μάρκ. 15, 43 – 16, 8).
ΕΝΤΑΦΙΑΣΜΟΣ ΄Η ΚΑΥΣΗ;
«και αγοράσας σινδόνα και καθελών αυτόν ενείλησε τη σινδόνι και κατέθηκεν
αυτόν εν μνημείω, ο ην λελατομημένον εκ πέτρας...» (Μάρκ. 15, 46).
ΠΡΟΛΟΓΟΣ
Στη χώρα της «προόδου» και των ρηξικέλευθων αλλαγών πληθαίνουν όλο και περισσότερο οι φωνές του παραλογισμού, που επιζητούν την παράλληλη καθιέρωση εκτός του ενταφιασμού και αυτής της καύσεως των νεκρών. Σήμερα λοιπόν που το ευαγγελικό ανάγνωσμα μιλά για μυροφόρες, ενταφιασμό, μετάβαση στο κενό μνημείο του Ιησού, δίδεται η ευκαιρία να προσεγγίσουμε την άρτι ενσκήψασα μακάβρια «μόδα», να βλέπεις τον άνθρωπό σου να γίνεται παρανάλωμα του πυρός (!), η οποία και αντιβαίνει στην ορθόδοξη παράδοση, ενός κράτους που εκτός από ελληνικό είναι (τί να κάνουμε βρε παιδιά!) και ορθόδοξο...
ΚΥΡΙΩΣ ΘΕΜΑ
Α) ΕΜΠΡΟΣ ΠΙΣΩ
* Ανατρέχοντες στην εκκλησιαστική ιστορία θα δούμε πως τους πρώτους αιώνες εκκλησιαστικού βίου ένα από τα πλέον χειρότερα είδη βασανισμού και μαρτυρίου των πρώτων χριστιανών ήταν ο θάνατος δια της πυράς, η καύση δηλαδή των σωμάτων τους. Εκτός του φρικιαστικού βασανιστηρίου ήλπιζαν οι διώκτες πως θα αφανίσουν κάθε ίχνος του καταδικασθέντος σώματος/ατόμου, φοβούμενοι μήπως άλλοι χριστιανοί «συλλέξουν» κάτι από αυτό προς αγιασμό τους (Άγια Λείψανα).
* Ιδιαιτέρως δε την περίοδο του χειρότερου θρησκευτικού φανατισμού (σκοταδισμού), τον Μεσαίωνα, όποιος κήρυττε κάτι διαφορετικό (ως προς την πίστη-επιστήμη) αμέσως ακολουθούσε η καύση του στην πυρά. Ήταν η παραδειγματική μέθοδος σχιζοφρενών εκτελεστών που συνδύαζαν την τιμωρία με το αποτρόπαιο θέαμα. Να που επιχειρούν να μας οδηγήσουν αντίχριστες προοδευτικές δυνάμεις, έστω και αν είναι οικειοθελής η επιλογή αυτού που φεύγει από την ζωή...
* Προσπαθώντας να εισέλθουμε στο σκεπτικό αυτών των ανθρώπων οδηγούμαστε χωρίς περιστροφές στις ενδείξεις που παραπέμπουν σε φιλοσοφικές θεωρήσεις του σώματος αλλοτινών εποχών. Πιστεύουν ουσιαστικά ότι το σώμα είναι κακό, είναι δεσμωτήριο της ψυχής, μία φυλακή που περιορίζει, ένα σκεύος ηδονής άχρηστο μετά την έξοδό της από αυτό, άξιο πλήρους περιφρονήσεως (δεν θυμίζει λίγο Πλάτωνα όλο αυτό;), χωρίς την ελπίδα της Αναστάσεως, ίσως ενδόμυχα με την ελπίδα της μετεμψύχωσης... Κυρίως όμως με προσήλωση στην ανυπαρξία της αιωνίου ζωής. Το φτυάρι του νεκροθάφτη ή η φωτιά που θα ανάψει ο εντεταλμένος υπάλληλος (αλήθεια πως θα τον ονομάζουν;) θα σημαίνει το τέλος των πάντων!
Β) Η ΑΞΙΑ ΤΟΥ ΣΩΜΑΤΟΣ
* Το αν είναι τιμητέον ή όχι το σώμα μας το φανέρωσε ξεκάθαρα ο Κύριος αφού αυτό διάλεξε ως στολή της Θεότητός Του. Είναι εξάλλου δημιούργημά Του και ονομάζεται ναός του Θεού. «Ούκ οίδατε ότι το σώμα υμών ναός του εν υμίν Αγίου Πνεύματος έστιν, ού έχετε από Θεού, και ούκ εστέ εαυτών, ηγοράσθητε γαρ τιμής· δοξάσατε δη τον Θεόν εν τω σώματι υμών και εν τω πνεύματι υμών, ατινά έστι του Θεού.» (Α΄ Κορ. 6, 19 – 20) διατρανώνει ο Παύλος εκφράζοντας έτσι την ορθόδοξη θεώρηση της Εκκλησίας πάνω στην αξία του σώματος.
* Αλλά για να σκεφτεί κάποιος έτσι πρέπει ανάλογα να έχει φερθεί και στο σώμα του. Να έχει χρησιμοποιηθεί αυτό συνετά, να έχει γίνει αρωγός της ψυχής στην προσπάθειά της να πλησιάσει την γνώση του Θεού, ώστε να θεωθεί (κατά χάριν) με την ψυχή και να συνδοξαστεί. Πόσα Άγια Λείψανα Μαρτύρων και Οσίων της Πίστεως θα είχαν καταστραφεί αν επικρατούσε από χρόνια αυτός ο παραλογισμός. Η φυσική πορεία είναι το σώμα να διαλυθεί στα «εξ ων συνετέθη» και η φύση ελεύθερα και αβίαστα να αναλάβει αυτή την διάλυση. Τολμώ να πω πως η καύση του σώματος είναι ένας «βιασμός» και μάλιστα σ’ ένα νεκρό και ανυπεράσπιστο σώμα!
* Κατά την Εξόδιο Ακολουθία ο ιερεύς φοράει λευκά άμφια. Παρά το πένθιμο και τον θρήνο των συγγενών ο πιστός χριστιανός «κείται» δεδικαιωμένος στο μέσο του Ναού, βλέποντας προς το Ιερό, προς τον Χριστό που αγάπησε και λάτρεψε. Ο θάνατος είναι «μετάστασιν εκ των λυπηροτέρων επί τα χρηστότερα και θυμηδέστερα και ανάπαυσιν και χαράν» (ευχή της γονυκλισίας της Πεντηκοστής). Έτσι το περιβάλλει (το σώμα η Εκκλησία) με την ωραιότατη ιερολογία της Εξοδίου Ακολουθίας και το τοποθετεί στο μνημείο στην «γην εξ’ης ελήφθη».
ΕΠΙΛΟΓΟΣ
Αδελφοί μου, ο Αναστημένος Ιησούς, είναι ασφαλές υπόδειγμα και για την βιολογική μας ζωή αλλά και για την πέρα του τάφου ζωή. Αν έρθουμε κοντά Του θα πάρουμε τις απαντήσεις των ερωτημάτων που μας απασχολούν, θα ζήσουμε την ωριμότητα και την ισορροπία ψυχής και σώματος. Είναι κρίμα να γυρνούμε σε ανωφελείς αναζητήσεις των αρχαίων φιλοσοφικών σχολών, όταν πράγματι το «Φως ελήλυθεν εις τον κόσμον» (Ιω. 3, 19).
