Η διήγηση του πάθους τελειώνει σε όλους τους Ευαγγελιστές με την λιτή περιγραφή του ενταφιασμού του σώματος του Χριστού από τον Ιωσήφ.
Η ταφή του Ιησού ως το τέλος του πάθους από την αρχή αποτέλεσε ένα βασικό στοιχείο της πίστης της Εκκλησίας.
‘’ καί ὅτι ἑτάφει ‘’ ( Α Κορθ 15,4 ) ‘’ καί παθόντα καί ταφέντα …..’’ Σύμβολο Πίστεως.
Στην διήγηση του Ευαγγελίου έρχεται ο άγνωστος μέχρι τα τώρα Ιωσήφ ο από Αριμαθαίας.
‘’ ὀψίας δέ γενομένης ἐπί ἥν παρασκευή’’. Η οψία δεν σημαίνει εδώ το λυκαυγές μετά την δύσιν του Ηλίου, αλλά την περίπου μία ώρα πρίν από την δύση του Ηλίου.
Ο Ιωσήφ δεν θα μπορούσε να θάψει τον Ιησού μετά τη δύση του Ηλίου διότι θα είχε αρχίσει η αργία του Σαββάτου.
Μάλιστα όταν αυτό το Σαββάτου ήταν και το Πάσχα. Ο λόγος αυτός ανάγκασε τον Ιωσήφ να δείξει βιασύνη για την ταφή του σταυρωθέντος Χριστού.
Έπρεπε να τηρηθεί και η σχετική διάταξη του Νόμου που απαγόρευε να μείνουν άταφα σώματα νεκρών διότι τούτο θα βεβήλωνε την αγιότητα της ημέρας του Πάσχα.
Ο Ιωσήφ όπως μας πληροφορούν οι Ευαγγελιστές ήταν ο βουλευτής δηλαδή μέλος του Μεγάλου Συνεδρίου.
Σημειώνει ο Λουκάς ‘’ οὕτος οὐκ ἤν συγκατατεθημένος τῆ βουλῆ καί τῆ πράξει αὐτῶν ‘’.( 23,51)
Επίσης ανήκε σε αυτούς που περίμεναν τη βασιλεία του Θεού.
Την στιγμή που οι μαθητές σκορπίστηκαν και εγκατέλειψαν τον Ιησού -μια οδυνηρή πραγματικότητα που την τονίζει ιδιαίτερα ότι ο Ευαγγελιστής
Ο Ιωσήφ μαθητής του Ιησού κρυμμένος για τον φόβο των Ιουδαίων υπερβαίνει κάθε δισταγμό και φόβο.
Συγκλονισμένος από τον σταυρικό θάνατο Του προσφέρει την ύστατη τιμή στον νεκρό δάσκαλο τον οποίο δεν τολμούσε να υπηρετήσει ζωντανό.
Είναι μία προσφορά θυσίας. Ο Ιωσήφ δεν ανέμενε καμία ανταμοιβή από τον νεκρό δάσκαλο.
Όταν προσφέρεις υπηρεσίες σε κάποιον ενώσω είναι ζωντανός υπάρχει περίπτωση να απολαύσεις κάποια εύνοια του.
Τώρα όμως ο δάσκαλος ήταν νεκρός.
Ο Ιωσήφ χρειάστηκε την δύναμιν της πίστεως και την θερμή αγάπη για την οποία μίλησε ο Κύριος στην παραβολή της μέλλουσας κρίσης.
Για να παρουσιαστεί στο ρωμαίο διοικητή και να ζητήσει το σώμα του Ιησού για να το θάψει.
Το κλίμα ήταν πολύ βαρύ διότι τόσον το πλήθος όσο και οι άρχοντες του λαού αλλά και ο Ρωμαίος διοικητής είχαν μόλις πριν λίγη ώρα καταδικάσει σε θάνατο τον Γαλιλαίο δάσκαλο.
Σε τέτοιες περιπτώσεις ο φόβος για την δική σου ασφάλεια παραμερίζει τα συναισθήματα αγάπης.
Η υπακοή στους νόμους του κατακτητή απομακρύνουν πολλές φορές και τις όποιες επιλογές πίστεως.
Οι μαθητές τρέπονται σε φυγή, ο Πέτρος αρνείται τον δάσκαλο.
Η πίστη του Ιωσήφ υπερβαίνει τα ανθρώπινα δεδομένα, ακριβώς κατά την ώρα της μεγαλύτερης ήττας της πίστεως.
Ο δάσκαλος είναι νεκρός, δεν περιμένεις πια τίποτα γιατί να κινδυνέψεις όταν άλλοι εγκαταλείπουν και σκορπίζονται ?
Ο Πιλάτος υπακούει ευμενώς, η θεία δύναμη του ζητούμενου νεκρού ενεργούσε θεοπρεπώς και μαλάκωσε την ψυχή του ώστε να συναινέσει στο αίτημα του Ιωσήφ.
Ο θάνατος του Ιησού σε σύντομο χρόνο βέβαια ξενίζει τον Πιλάτο.
Ο θάνατος των σταυρωμένων έρχεται συνήθως δύο ή τρεις ημέρες μετά τη σταύρωση τους από την εξάντληση και την κακή κυκλοφορία του αίματος και όχι από τις πληγές.
Ζητεί λοιπόν επιβεβαίωση από τον centurio = κεντυρίωνα = εκατόνταρχο που επέβλεπε την εκτέλεση της σταύρωσης.
Ο γρήγορος θάνατος του Ιησού είναι ένα θαύμα, μία ειδική επενέργεια της θέληση του Θεού που δεν απουσιάζει ούτε και από τις λεπτομέρειες για να επιβεβαιωθούν οι προφητείες.
Η επιβεβαίωση από τον Πιλάτο και τον εκατόνταρχου του θανάτου του Ιησού αποτελεί ασφαλές τεκμήριο τόσο κατά των δοκιτών.
Όσο κατά των Ιουδαίων αλλά και όσο κατά των σύγχρονων ορθολογιστών που θέλουν να αποδώσουν την Ανάσταση σε νεκροφάνεια.
Ό Πιλάτος ‘’ ἐδωρήσατο το πτῶμα του Ιησού’’ η ορολογία του Ευαγγελιστού είναι σαφής, ο νεκρός χαρακτηρίζεται ως πτώμα άρα υπάρχει θάνατος.
Μετά την παραχώρηση του νεκρού από τις ρωμαϊκές αρχές, ο Ιωσήφ βοηθούμενος από τον Νικόδημο τον Ιωάννη και πιθανώς από μερικούς υπηρέτες ή δικούς του ανθρώπους ασχολείται με την ταφή του Ιησού.
Εδώ πρέπει να υπενθυμίσουμε ορισμένα ταφικά έθιμα της εποχής.
Οι ταφές γινόταν χωρίς οιανδήποτε θρησκευτική τελετή η την παρουσία ιερέων αλλά από τους φίλους και γνωστούς του νεκρού.
Αυτοί τον συνόδευαν σε ιδιόκτητη τοποθεσία έξω από την πόλη γιατί τότε δεν υπήρχαν δημόσια κοιμητήρια.
Οι πλούσιοι είχαν ιδιόκτητους τάφους οι οποίοι ήταν σκαμμένοι σε βράχους μέσα στα κτήματα τους και είχαν θέση για οριζόντια τοποθέτηση των νεκρών.
Οι της μεσαίας τάξεως χρησιμοποιούσαν τα φυσικά σπήλαια. Οι φτωχοί έθαπταν τους νεκρούς τους κάτω από την γη.
Όταν ο τάφος ήταν σκαμμένος εντός βράχου τότε τοποθετείτο μεγάλος λίθος για να φράξει την είσοδο από τα ζώα.
Παρούσες στην ταφή του Ιησού ήταν οι δύο Μαρίες, η Μαγδαληνή και η του Ιωσή και Ιακώβου μητέρα.
Η παράδοση λέει ότι η Μαρία ή του Ιακώβου και του Ιωσή η η άλλη Μαρία όπως αναφέρει ο Ματθαίος είναι η Θεοτόκος Μαρία στην οποία εμφανίστηκε πρώτα ο Αναστάς Κύριος.
Αυτή είναι θέση όλων των Πατέρων και της υμνογραφίας της Εκκλησίας.
Οι ευαγγελιστές δεν το αναφέρουν ξεκάθαρα για να μη θεωρηθεί ότι η Ανάσταση στηρίζετε σε μαρτυρία της μητέρας του.
‘’ ὑπήντησας τῆ παρθένω δωρούμενος τήν ζωήν ‘’
‘’ ὁ άγγελος ἐβόα τῆ κεχαριτωμένη, Ἀγνή παρθένε χαῖρε…….’’’
‘’ Ἀναστάντα κατιδοῦσα σόν Υἱόν καί Θεόν καί χαίροις σύν ἀποστόλοις, θεοχαρίτοτε ἁγνή ……’’ κ. ἄ.
Στη συνέχεια η περικοπή αναφέρεται στο κύριο σημείο της χριστιανικής πίστης στην Ανάσταση του Χριστού.
Είναι ίσως απορίας άξιο γιατί τα Ευαγγέλια λένε τόσα πολλά για τον βίο τη δράση και το πάθος του Ιησού και ελάχιστα για την Ανάσταση.
Ή μάλλον αναφέρονται σε εμφανίσεις του Αναστάντος Χριστού.
Δεν είναι δυνατόν να περιγράψει κανείς την Ανάσταση γιατί αυτή αναφέρεται στο νέο κόσμο ο οποίος δεν υπάγεται στη νομοτέλεια του παρόντος κόσμου της φθοράς.
Προσπάθεια να περιγραφεί η Ανάσταση είναι σαν να θέλουμε σε ένα αγέννητο έμβρυο να το δώσουμε να καταλάβει τα χρώματα και τα σχήματα που υπάρχουν στον κόσμο που ζούμε εμείς.
Μόνον με τα μάτια της πίστεως οι χριστιανοί μπορούν να δουν την Ανάσταση και συναντούν τον αναστημένο Κύριο.
Εκεί στα μυστήρια και την κλάση του άρτου, όπως συνέβη με τους δύο μαθητές προς Εμμαούς.
Αναγνώρισαν τον αναστημένο Χριστό όταν ευλόγησε την κλάση του Άρτου.
Μπορεί να υπάρχουν ιδεολογίες, σχήματα του κόσμου τούτου, θρησκείες και να υποστηρίζουν πως έχουν μάρτυρες μέχρι θανάτου και αυτοί.
Οι μάρτυρές τους όμως έδωσαν την ζωή τους για κάποια ιδεολογία, κάτι που μπορεί να ξεγελά και να πλάνα τους ανθρώπους και να τους ωθεί σε θυσίες από πλάνη.
Οι χριστιανοί μαθητές μαρτύρησαν για ένα πραγματικό γεγονός για το οποίο δεν χρειάζεται ιδιαίτερη φιλοσοφική επεξεργασία για να το δεχθείς η να το απορρίψεις και αυτό είναι το Χριστός Ανέστη.
Δεν είναι φιλοσοφία δεν είναι σχήματα παραχώρησης, δεν είναι γλωσσικές μορφολογικές περιγραφές, απλά Χριστός Ανέστη ναι ή όχι.
Μετά το πέρας του Σαββάτου ‘’ λίαν πρωί ‘’ της πρώτης ημέρας της εβδομάδος την Κυριακή.
Πολύ νωρίς έλαβε το όνομα αυτό, όπως φαίνεται από το χωριό Αποκ. 1,10,
Έρχονται στο μνήμα τρεις γυναίκες για να αλείψουν με αρώματα το σώμα του Ιησού.
Αυτές όπως είπαμε προηγούμενα παρακολουθούσαν σιωπηλές τον Ιωσήφ και τον Νικόδημο και τους άλλους να κηδεύουν τον Ιησού και να κλείνουν το μνήμα με τον λίθο.
Ύστερα έφυγαν για να έλθουν μετά το Σάββατο, δεν γνώριζαν όμως τη συνέχεια των γεγονότων.
Ότι οι Ιουδαίοι τοποθέτησαν Ρωμαίους στρατιώτες να φυλάγουν τον τάφο.
Εάν το ήξεραν ίσως να μην πήγαιναν, για τον φόβο των στρατιωτών.
Ούτε ότι Άγγελος Κυρίου κατέβει απεκύλισε τον λίθο και κάθισε επάνω του αφήνοντας την είσοδο του τάφου ανοικτή.
Ήταν η μορφή αυτού σαν αστραπή και το ένδυμα του λευκό σαν το χιόνι.
Είχε την μορφή και την στολή αντάξια των γεγονότων που έμελλε να διακηρύξει.
Οι στρατιώτες έφυγαν για να φέρουν την είδηση του κενού τάφου στους αρχιερείς.
Το μόνο πρόβλημα τους είναι ‘’ τις ἀποκυλίσει τον λίθον ‘’?
Ο σκοπός των γυναικών που τις έδωσε την προσωνυμία μυροφόρες δεν επιτελέστηκε τελικώς διότι ποτέ δεν μύρισαν τον Ιησού.
Η βιαστική ταφή του Χριστού θεωρήθηκε για τις μαθήτριες ανεπαρκής για το δάσκαλο.
Αυτόν για τον οποίο έτρεφαν πάρα πολύ μεγάλη αγάπη ώστε να δείξουν θάρρος περισσότερο από τους μαθητές σ΄ αυτές τις δύσκολες ώρες.
Ξεκίνησαν κατά το λυκαυγές ‘’λίαν πρωί ‘’ και όταν έφθασαν στο μνημείο είχε ανατείλει ο ήλιος.
Είναι πιθανό ο Ευαγγελιστής να δίνει συμβολικό χαρακτήρα.
Έφθασαν στον τάφο του Ιησού μετά την ανατολή του ηλίου Χριστού εκ της νύκτας του θανάτου.
Την έκπληξη για τον αποκυλισθέντα λίθο διαδέχεται το δέος, όταν είδαν εντός του τάφου αντί του νεκρού Χριστού ‘’ νεανίσκο ‘’ με λευκή στολή.
Ο άγγελος τις καθησυχάζει και τις δίνει το πανχαρμόσυνο μήνυμα της Αναστάσεως.
Μη φοβίστε δοξάζουμε τον ίδιο Κύριο.
Γνωρίζω ότι ζητείται τον Ιησού που κατάγεται από ένα άσημο χωριό τον Ναζαρηνός τον σταυρωμένο.
Δεν είπε τον νεκρό τον περιφρονημένος και καταραμένος κατά τις νομικές διατάξεις.
Ζητείται εκείνο που ζητεί αυτούς που τον ζητούν. ‘’ Ἐγώ τους ἐμέ φιλοῦντας ἀγαπῶ, οἱ δε ἐμά ζητοῦντες εὑρήσουσι χάριν ‘’.
Ο Ιησούς τον οποίο ζητούσαν σαν νεκρό οι Μυροφόρες αναστήθηκε
‘’ ἠγέρθη ‘’.
Στην ανθρώπινη περιφρόνηση και το μέχρι θανάτου σταυρικό του μαρτύριο εκείνος αντέταξε την Ανάσταση.
Ο αρχηγός της ζωής, η αυτοζωία δεν είναι δυνατόν να φυλακιστεί σε τάφο.
Ο τάφος του Ιησού δεν είναι πια ο τόπος του θανάτου αλλά το παλάτι της ζωής και της δόξας.
Το πάθος αναστρέφεται από την Ανάσταση, ο θάνατος από την ζωή.
Κατόπιν ο Άγγελος παραγγέλλει στις γυναίκες που είναι οι πρώτες αποδέκτες του μηνύματος της Ανάστασης και όχι οι άνδρες γιατί αγάπησαν πολύ, να αναγγείλουν το γεγονός στους μαθητές και τον Πέτρο.
Θα συναντήσουν τον αναστημένο Χριστό στη Γαλιλαία σύμφωνα με την υπόσχεση που ο ίδιος τους έδωσε.
Η ονομαστική αναφορά από τον Άγγελο μόνον στον Πέτρο αποβλέπει στο να βεβαιωθεί ο μαθητής ότι παρά την τριπλή άρνηση του δεν έχασε την αγάπη και τη στοργή του Κυρίου μετά τα δάκρυα της μετανοίας του.
Ο αναστημένος Χριστός παρουσιάζεται σε όποιον τον αναζητεί, σ΄ αυτόν που έχει την σφοδρή επιθυμία και το δυνατό συναίσθημα για αυτόν.
Αυτό το συναίσθημα είναι ακριβώς που χρειάζεται ο άνθρωπος για να συναντήσει τον Κύριο.
Όσο πιο δυνατό το συναίσθημα τόσο και πιο σίγουρη η συνάντηση.
Κανείς από όσους ακολουθούσαν το Χριστό δεν έδειξε τέτοιο παράφορο αίσθημα για Αυτόν, όσον οι γυναίκες που τον ακολουθούσαν.
‘’ ἀγαπήσασαι γυναῖκες πάνσεμνοι τα τερπνά τοῦ βίου εἰς οὐδέν ἐλογίσαντο……τῆς αὐτοῦ καί μόνης, έρωτικῶς ἐπιθυμοῦσαι ἀγλαίας καί θείας ἐλλαμψεως ‘’ Κυρ. Αγ. Πάντων.
Αυτή την αγάπη και τον θείο έρωτα που έδειχναν με την στοργική φροντίδα στις καθημερινές ανάγκες του δασκάλου οι μυροφόρες.
Έρχονται να την εκφράσουν ξανά με τις περιποιήσεις που θέλουν να προσφέρουν στον νεκρό Του σώμα.
Οι μυροφόρες διακατέχονται απ΄ αυτόν τον παράφορο έρωτα για τον Χριστό περισσότερο από όλους .
Αυτή είναι και η αιτία ότι πρώτες αυτές μαθαίνουν το πανχαρμόσυνο άγγελμα και πρώτες αυτές συναντούν τον Αναστημένο Κύριο.
Το πάθος αυτό των Μυροφόρων για τον Κύριο δεν είναι το σαρκικό αίσθημα που θεοποιεί και ειδωλοποιεί το ανθρώπινο σώμα.
Αλλά είναι το παράφορο συναίσθημα για ένα πρόσωπο.
Είναι το πάθος πριν από τη διαστροφή του από την αμαρτία.
Είναι το πάθος για τον άλλον σαν πρόσωπο και όχι το πάθος για τον άλλον σαν αντικείμενο.
Είναι το σφοδρό πάθος που εκφράζει ο Παπαδιαμάντης με την αποστροφή του στον λαμπριάτικο ψάλτη
‘’ το ἐπ΄ ἐμοί, ἐνόσω ζῶ καί ἀναπνέω καί σωφρωνῶ, δέν θά παύσω πάντοτε..να ὑμνῶ μετά λατρείας τόν Χριστό μου’’.
Είναι η αγάπη του εκφράζει ο Θεοφόρος Ιγνάτιος για τον Χριστό.
‘’ ο έρωτας μου σταυρώθηκε, η δική μου αγάπη πέθανε.
Είναι η φλόγα της Θείας αγάπης που έκανε τον όσιο Ιουλιανό να βρέχει με τα δάκρυα του τα βιβλία και να τα χαλά όποτε συναντούσε στην ανάγνωσή του το όνομα Ιησούς.
Οι χριστιανοί πρέπει να αγαπήσουμε τον Κύριο σφόδρα.
‘’ Οἱ τοῦ Σωτῆρος ἐρασταί, χαράς ἐπλήσθησαν, καί θάρος ἔλαβον οἱ πρώην δειλιῶντες, ὡς το πνεύμα ἐξ ὕψους κατῆλθεν ‘’.
Αθανάσιος Κατσίκης
αρχιτέκτων
