Στις 21 Νοεμβρίου του έτους 543 έγινε η τελετή των εγκαινίων της Εκκλησίας της ‘’ Αγίας Μαρίας της Νέας ‘’.
Αυτή είχε κτιστεί επάνω στο λόφο Μορία στη θέση όπου ήταν ο Ναός του Σολομώντα.
Τότε για πρώτη φορά θεσπίζεται η εορτή των Εισοδίων.
Το θέμα της εορτής είναι καθαρό και απλό.
Ένα μικρό κοριτσάκι τριών χρόνων προσάγεται από τους γονείς του στο ναό των Ιεροσολύμων.
Μια πράξη χωρίς τίποτε το ιδιαίτερα αξιοσημείωτο.
Εκείνη την εποχή αποτελούσε μια καλή συνήθεια των Εβραίων να φέρνουν τα παιδιά τους στο Ναό.
Ήταν σημείο προσφοράς – προσαγωγής τους στο Θεό.
Στη δική μας όμως γιορτή υπάρχει το ξεχωριστό , το μοναδικό, το αδιανόητο.
Το προσαγόμενο κοριτσάκι δεν οδηγείται απλά στον Ναό αλλά στα ‘’ Άγια των Αγίων ‘’ .
Στον τόπο που αιώνες μέχρι τότε κανείς άλλος εκτός από τον εκάστοτε Αρχιερέα μια φορά το χρόνο.
Την ημέρα του εξιλασμού επιτρέπετο να εισέλθει και μάλιστα με ειδική τελετή εισόδου και καθαρμών.
Όπως περιγράφεται στο Λευιτ. 16, 2-6.
Το όνομα του κοριτσιού είναι Μαριάμ, η μελλοντική μητέρα του Θεού.
Ο Αρχιερέας Ζαχαρίας ο υιός Βαραχίου το παίρνει από το χέρι και το οδηγεί στον ιερότερο χώρο.
Εμείς ψάλουμε ‘’ ο καθαρότατος ναός του Σωτήρος ……….σήμερον εισάγεται εν τω οίκω Κυρίου ‘’
Πως όμως αυτή η είσοδος έγινε αποδεκτή από το ιερατείο, τους Γραμματείς και Φαρισαίους; ; ;
Ξέρουμε ότι οι γυναίκες εξαιρετικά αυστηρά δεν μπορούσαν να εισέλθουν στον ναό παρά μόνο στην αυλή του.
Δεν επιτρέπονταν να μιλούν με το ιερατείο και γενικά απαγορευόταν κάθε συμμετοχή τους στα ιερά γράμματα ακόμη και στις συναγωγές.
Πως έγινε αυτό το θαύμα της εισόδου της Μαριάμ στον ιερό χώρο;
Μετά τον Αρχιερέα και προφήτη Σαμουήλ.
Εξ αιτίας του γεγονότος ότι ο λαός του Ισραήλ και οι άρχοντες λοξοδρομούσαν προς τα έθνη.
Ο Θεός έπαψε να εμφανίζεται στον ναό και να μιλά με τον Αρχιερέα.
Αυτή η κατάσταση όμως έφερε πολλά προβλήματα στη διαχείριση ζωτικών θεμάτων του έθνους.
Αργότερα από αγάπη και πάλι ο Θεός ανοίγει ένα δίαυλο επικοινωνίας με την κατασκευή του ΕΦΟΥΔ.
Ένα κρεμαστό πεταλοειδές κόσμημα από ασήμι στο οποίο υπήρχαν δώδεκα διαφορετικοί πολύτιμοι λίθοι.
Αυτοί αντιπροσώπευαν ο κάθε ένας μια από τις δώδεκα φυλές.
Το εφούδ είχε κρεμασμένο στο στήθος του ο Αρχιερέας.
Όταν ήθελε να πάρει την γνώμη του Κυρίου, για κάποιο σοβαρότατο θέμα που ρωτούσε.
Εάν τα πετράδια του εφούδ ιρίδιζαν τότε αυτό θεωρείτο και θέλημα του Θεού.
Ο αρχιερέας Ζαχαρίας βεβαίωσε το ιερατείο τους γραμματείς και φαρισαίους ότι έχει την σύμφωνο θέληση του Θεού.
Το εφούδ είχε ιριδίσει στο ερώτημά του εάν επέτρεπε να εισέλθει το κοριτσάκι στα Άγια των Αγίων και δεν μπορούσε να κάνει διαφορετικά.
Βέβαια αργότερα κατά την μαρτυρία του Ιησού οι Εβραίοι τον δολοφόνησαν.
Τον έσφαξαν χύνοντας το αίμα του αναμέσον του ναού και του θυσιαστηρίου ίσως και για τον λόγο αυτό.
Ο ιερός χώρος ήταν ένα μεγάλο τετράγωνο δωμάτιο διαστάσεων (8μ χ 8μ ) χωρίς παράθυρα.
Χωριζόταν από τα Άγια με μια βαριά κουρτίνα, το καταπέτασμα.
Εκεί υπήρχαν το χρυσό θυμιατήριο, η Κιβωτός της Διαθήκης με τις λίθινες πλάκες του νόμου.
Η χρυσή στάμνα με το μάννα την τροφή της ερήμου και η ράβδος του Ααρών που βλάστησε.
Στα Άγια των Αγίων ότι υπήρχε εικόνιζε εκείνη.
Η Μαριάμ
Ήταν το κατάχρυσο θυμιατήριο που θα έφερνε τον άνθρακα της Θεότητος χωρίς να καεί για να ευωδιάσουν τα σύμπαντα.
Ήταν η κιβωτός που θα είχε στα σωθικά της για εννέα μήνες όχι τις πλάκες του Λόγου αλλά τον ίδιο τον Λόγο.
Ήταν η ολόχρυση στάμνα που θα έφερε μέσα της όχι το μάννα της ερήμου, αλλά το μοναδικό μάννα που τρέφει όλο τον κόσμο.
Ήταν η πραγματική ράβδος που εξήνθισε το ρόδο το αμάραντο για να γίνει το σύμπαν καλό λίαν από την ευωδία και την ομορφιά του.
Που αλλού ρωτά ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς ήταν αρμοδιότερο να κατοικήσει η όντος Αγία των Αγίων.
Ο Ναός ήταν τόσο πολύ σεβαστός επειδή ακριβώς επρόκειτο να δεχθεί μέσα του Εκείνη.
Που πάντα όσα έφερε στην ψυχή της ήταν εξ ολοκλήρου άγια.
Τίποτα από αυτά που υπήρχαν εκεί ήταν τόσο πολύτιμα ώστε η αξία τους να τον κάνει απρόσιτο.
Το μάννα ήταν δυνατό να το κρατήσουν στα χέρια τους όλοι οι άνθρωποι να το έχουν στο σπίτι τους και να τραφούν με αυτό.
Η ράβδος δεν είχε τίποτε το ιδιαίτερο πιο πολύ από τους ιερείς που την κρατούσαν και για χάρη των οποίων έβγαλε φύλλα.
Οι πλάκες οι πολυτιμότερες από όλα επειδή περιείχαν τον νόμο, όλοι όμως από το ιερατείο μπορούσαν να τις κρατήσουν στα χέρια τους.
Αυτό που τιμούσε τόσο πολύ τον χώρο εκείνο και τον έκανε ιερό ήταν το γεγονός.
Ότι τα αντικείμενα εκείνα προεικόνιζαν την Πάναγνη και οδηγούσαν σ΄ εκείνη.
Το άλλο μεγάλο θαύμα ήταν
Πως ένα μικρό, πολύ μικρό κοριτσάκι θα ζούσε μόνο του νύκτα και ημέρα χωρίς καμία παραμυθία στο χώρο εκείνο.
Μέσα στην παγωνιά τον χειμώνα και την αφόρητη ζέστη το καλοκαίρι για δέκα περίπου χρόνια.
Μια κατάσταση ασύλληπτη και αδιανόητη για τα δεδομένα του κόσμου τούτου σχεδόν απίστευτη.
Όμως υπαρκτές στο χώρο της Εκκλησίας όπως βλέπουμε να βιώνετε
αργότερα από τους πατέρας της ερήμου.
Αγ. Μαρία η Αιγυπτία , Αγ. Μακάριος ο Ρωμαίος, Αγ. Ονούφριος κ.α κατάγυμνοι στην αφόρητη ζέστη.
Στους στάρεντς της Ρωσίας Αγ. Σεραφείμ του Σάρωφ και Μοτοβήλοφ κ.α –το αβάστακτο ψύχος-
Η Πάναγνη με προσωπικό αγώνα έγινε κατοικητήριο του Αγίου Πνεύματος.
Που κάνει τον άνθρωπο ουρανοπολίτη και απρόσβλητο από τα στοιχεία της φύσης.
Όπως ο Αδάμ μέσα στον Παράδεισο.
Για τον λόγο αυτό όταν την συνάντησε ο Άρχων Γαβριήλ στη σκηνή του μνήστορα την ονόμασε κεχαριτωμένη.
Τα αναγκαία για την τροφή της τα προσέφεραν Άγγελοι.
Η αρετή της ήταν μεγάλη και λαμπρή μολονότι η ηλικία της, το γένος της και η ζωή της δεν μπορούσαν να το διακηρύξουν.
Αυτή η μικρή κόρη θα αποδειχθεί αργότερα η χάρης και ο κόσμος
‘’ κόσμημα ‘’ των όντων.
Όταν ο Χριστός στην αρχή της δημιουργίας είδε τα δημιουργήματά του είπε ότι είναι ‘’ καλά λίαν ‘’ .
Ουσιαστικά έβλεπε μπροστά του τον καρπό όλης της δημιουργίας και ο έπαινος του η ευφημία του ήταν γι΄ αυτήν.
Ο Θεός δημιουργώντας τον άνθρωπο έβαλε μέσα του μία δύναμη, μία δυνατότητα.
Για να αντισταθεί στον πειρασμό του Διαβόλου και να πραγματοποιήσει τον προορισμό του.
Αλλιώς δεν έπρεπε να υπάρχουν απαιτήσεις και ποινές.
Αυτή την δύναμη που έβαλε ο Θεός μέσα μας κανένας πριν από την Παρθένο δεν αξιοποίησε.
Μόνο αυτή την ‘’ εξήγαγε εις έργον ‘’.
Αυτό το έργο, τον έρωτα προς τον Θεό, τον ρωμαλέο λογισμό, την ευθύτητα της γνώμης εργάστηκε η μικρή Μαριάμ στα Άγια των Αγίων.
Αγαπά τον Θεό και τον κινεί προς έρωτα των ανθρώπων με το κάλλος της.
Ανέσυρε την ανθρώπινη φύση που είχε πέσει μέχρι τον Παράδεισο.
Στην πανάχραντη μήτρα της την βρήκε ο Χριστός την φύση μας.
Την ανέστησε, την θέωσε και την οδήγησε στους κόλπους της Παναγίας Τριάδος .
Αυτό είναι και το βαθύτερο μεγαλείο της Παρθένου.
Ότι πραγματοποίησε μέσα στα Άγια των Αγίων με ακρίβεια τον σκοπό για τον οποίο δημιουργήθηκε ο άνθρωπος.
Η αγάπη του Θεού εκμεταλλεύτηκε την ευκαιρία, την ύπαρξη της Παρθένου.
Φανέρωσε το προαιώνιο και απόκρυφο, το ύψιστο μυστήριο.
Τον ερχομό του Πρωτοτόκου στην οικουμένη, τον γάμο του Δημιουργού με την δημιουργία του.
Στο πρόσωπό της η ανθρώπινη φύση προξένησε στο Δημιουργό και τεχνίτη την τιμή και την δόξα που του έπρεπε για την δημιουργία του.
Εάν δηλαδή η φύση μας δεν εύρισκε στο πρόσωπο κανενός ανθρώπου την μορφή για την οποία την έπλασε ο Δημιουργός.
Τότε προς τι η δεξιοτεχνία του και μάλιστα στο καλύτερο από τα έργα του.
Ακόμη πως είναι λογικό να είχε τηρηθεί κάποτε στην πληρότητα του ο νόμος του Θεού.
Να θεωρηθεί ότι νομοθετεί άσκοπα ο Πάνσοφος χωρίς να πρόκειται να υπάρξει κανένας.
Ο οποίος θα ακολουθούσε όλους τους νόμους του και να πειθαρχήσει σε αυτούς.
Το ότι κατοίκησε στον άβατο χώρο του Ναού δεν είναι κάτι που τιμά την Παρθένο, αλλά μάλλον δίνει την τιμή στον χώρο Εκείνη.
Ο χώρος που ήταν ναός του Θεού έπρεπε να είναι και κατοικία της Μητέρας του.
Έπρεπε στον ίδιο χώρο να λατρεύετε ο Θεός και να ζει η Μητέρα του.
Ο οίκος που είχε μέσα του την Μητέρα να είναι ναός του Γιου της.
Αυτό το αστείρευτο και απερίγραπτο μεγαλείο της Πάναγνης φανερώνει η σημερινή γιορτή.
Είναι η επαναστατική προκήρυξη της σωτηρία ς των ανθρώπων.
Η ανατροπή των πάντων, η νέα τάξη πραγμάτων όπως ψάλλουμε στο απολυτίκιο της.
Ἀθανάσιος Κατσίκης
ἀρχιτέκτων
