Ο θάνατος, αυτή η μάστιγα της δημιουργίας.
Οι αρχαίοι λαοί δημιούργησαν θρησκείες λατρείας ειδώλων με την βοήθεια και υπόδειξη του διαβόλου.
Αυτός, παρακινούσε τα ανήσυχα φιλοσοφικά πνεύματα να παρουσιάσουν πάνθεα θεοτήτων και να γεννηθούν οι θρησκείες.
Όλες αυτές οι θρησκείες- κατασκευές του ανθρώπου- καλούνταν να αντιμετωπίσουν και να εκφραστούν για τον θάνατο.
Τον ματωμένο λεκέ που λερώνει τον κόσμο.
Από την μία οι φιλόσοφοι όλων των εποχών δεν πίστευαν με τίποτε ότι ο άνθρωπος εξαντλείται με τα χρόνια της επί γης παρουσίας του.
Είναι οι κατασκευαστικές καταβολές του δημιουργού στο DNA μας, τα σπέρματα ότι είμαστε φτιαγμένοι για την αιωνιότητα.
Την απόλυτη και αιώνια χαρά και ευτυχία.
Τα σπέρματα αυτά κάνουν τον άνθρωπο να επιθυμεί και να ποθεί αυτή την κατάσταση.
Από την άλλη όμως οι άνθρωποι πέθαιναν.
Μια πραγματικότητα μη αναστρέψιμη και απελπιστικά ρεαλιστική.
Ο διάβολος κυρίαρχος του αρχαίου κόσμου διδάξε την λύση που τον βολεύε.
Συμφιλίωσε τους ανθρώπους με τον θάνατο.
Τον κατέστησε με την διδασκαλία κατά κάποιο τρόπο επιθυμητό.
Παρουσίασε το σώμα ότι είναι κακό ως δημιούργημα κατωτέρων θεών.
Αυτό βασανίζει και ταλαιπωρεί τον άνθρωπο ‘’ άχθος αρούρης ‘’ βάρος της γης θεωρήτο το σώμα.
Αρρωσταίνει ,στρεβλώνεται, κουράζεται, έχει όρια και αντοχές,
Παρουσιάζει τον θάνατο ως απελευθερωτή από την βασανιστική καταπίεση του σώματος και των βασάνων που προκαλεί.
Δυνατότητα φυγής από αυτό τον βουερό και αποτρόπαιο φθαρτό κόσμο, ως την αφετηρία αιώνιας ζωής, μία ‘’φυσιολογική ‘’ κατάσταση.
Σπάνει τον άνθρωπο στα δύο, στο φθαρτό και κακό σώμα και την αθάνατη ψυχή του.
Πού γνωρίζουν οι προ Χριστού ειδωλολάτρες άνθρωποι ότι υπάρχει
‘’ αθάνατη ψυχή ‘’.
Αυτή είναι καθαρή γνώση μόνο του Δημιουργού που γνωρίζει την δομή των δημιουργημάτων του και κανενός άλλου.
Αυτή την διδασκαλία, το σπάσιμο του ανθρώπου στα δύο την έβαλε ο διάβολος για την δική του εξυπηρέτηση.
Αυτή είναι με λίγα λόγια η θρησκευτική και φιλοσοφική διδασκαλία τόσο της προ Χριστού εποχής.
Όσο ακόμη και σήμερα των εκτός Εκκλησίας ρευμάτων, της Ελληνικής φιλοσοφίας του Βουδισμού κ.α.
Οι χριστιανοί μήπως αρχίσαμε λίγο λίγο να επιστρέφουμε στην ελληνιστική θεώρηση των δύο κόσμων.
Του εδώ και του ‘’ άλλου ‘’ στον οποίο υποτίθεται ότι αγάλλονται η κολάζονται όλες οι αθάνατες ψυχές των ανθρώπων που έχουν πεθάνει.
Ο Χριστός όμως ποτέ και πουθενά δεν έκανε λόγο για την αθανασία της ψυχής.
Μίλησε μόνο για την ανάσταση των νεκρών!!!
Η Εκκλησία μάτωσε 300 χρόνια για να πιστώσει ότι το σώμα μας είναι τίμιο και καλό λίαν και ότι θα αναστηθεί.
Εξ άλλου αν δεν ήταν καλό λίαν δεν θα γινόταν ο Λόγος σαρξ.
Πρέπει να γνωρίζουμε ότι η θέση περί αθανασία της ψυχής είναι ο τάφος της αναστάσεως.
Εάν ο άνθρωπος έχει ένα κομμάτι του αθάνατο, έστω και κατά χάρη, τι χρειάζεται τον Χριστό και την ανάσταση.
Αφού έτσι η αλλιώς είναι ανέγκλητα αθάνατος έστω και κατά χάρη.
Εξ άλλου έτσι αντιμετώπισαν οι Αθηναίοι τον Μέγα Παύλο όταν τους μίλησε για τον Χριστό και την ανάσταση.
Εάν ο θάνατος είναι η τελευταία αλήθεια για την ζωή και τον κόσμο, εάν είναι ο κορυφαίος και ακλόνητος νόμος της δημιουργίας όλης.
ΤΟΤΕ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΘΕΟΣ !!!
Τότε η περιγραφή της κοσμογένεσης στη Βίβλο για χαρά της δημιουργίας για το ‘’ εγένετο φως ‘’ για το καλά λίαν είναι ένα χονδροειδέστατο ΨΕΜΑ.
Πως μπορεί η δημιουργία να είναι καλή λίαν όταν σ΄ αυτή βασιλεύει ο θάνατος.
Πως γίνεται να έχει επιτρέψει ο Θεός να γίνουν έτσι τα πράγματα.
Ο θάνατος να γίνει ισχυρότερος από την ζωή ώστε ο κόσμος να έχει γίνει ένα απέραντο ‘’ κοιμητήριο ‘’.
Ο αγαθός Θεός, ο φιλάνθρωπος Θεός, ο όλος αγάπη Θεός που τα έχει όλα στα χέρια του, που όλα προέρχονται από Αυτόν;;
Αυτός που έπλασε τον άνθρωπο να είναι άνθρωπος, να είναι ότι είναι και ο ίδιος.
Να χαίρεται ο άνθρωπος μαζί του πως ανέχεται τον θάνατο;;;;
Όμως η Γραφή εξηγεί ‘’ Ο Θεός θάνατο ούκ εκποίησε, ούτε χαίρεται για τον χαμό των ζώντων ‘’
Αυτό σημαίνει πως στον κόσμο, στην κτίση υπάρχει μια δύναμη που δεν έχει την ρίζα της στο Θεό.
Μια δύναμη που Εκείνος δεν δημιούργησε και που έρχεται σε αντίθεση μαζί του.
Πως όμως εισήλθε ο θάνατος στη δημιουργία;;;
Η Εκκλησία με τόλμη και πειστικότητα μέσα από τον λόγο του Παύλου απαντά.
Ο θάνατος εισήλθε στον κόσμο ‘’ διά της αμαρτίας ‘’.
Ο άνθρωπος έφερε τον θάνατο διαλέγοντας μια ζω η μόνο με τον εαυτό του και για τον εαυτό του.
Κόβοντας τους δεσμούς με την πηγή και την ουσία της ζωής τον Θεό Δημιουργό του.
Ακόμη μας βεβαιώνει πάλι με τον Απόστολο ‘’ έσχατος εχθρός καταργήσεται ο θάνατος ‘’.
Άρα ο θάνατος είναι εχθρός και θα καταργηθεί !!!
Γι΄ αυτό και δακρύζει ο Χριστός μπροστά στο μνήμα του νεκρού φίλου του, του Λαζάρου.
Δεν λέει στους συγκεντρωμένους και τις αδελφές του .
‘’ Όλα είναι ωραία τώρα ο Λάζαρος είναι στον Παράδεισο και όλα είναι καλά απαλλάχθηκε από την δύσκολη και βασανιστική ζωή τούτου του κόσμου.
Μόνο δακρύζει.
Βλέποντας ο Δημιουργός το δημιούργημά του κατεστραμμένο άψυχο.
Στη συνέχεια τον ανασταίνει, δηλαδή τον επαναφέρει στη ζωή από την οποία ο αρχαίος κόσμος πίστευε ότι πρέπει να ελευθερωθούμε.
Εδώ τώρα στην περικοπή μας ο Ιησούς έρχεται στην κωμόπολη που είναι κοντά στο όρος Θαβώρ.
Συναντά μια μεγάλη ομάδα ανθρώπων να πηγαίνουν στα μνήματα που κατά την συνήθεια ήταν έξω από τις πόλεις.
Ήθελαν να θάψουν ένα νέο και μοναχογιό μιας χήρας γυναίκας.
Συναντάτε ο νεκρός γιος της χήρας με τον Χριστό τον γιό του ανθρώπου που και αυτός ως άνθρωπος πέθανε.
Όμως ο Χριστός είναι η ζωή, μπροστά του ο θάνατος δεν μπορεί να σταθεί, η τελευτή είναι θεραπαινίδα μπροστά στον Ιησού.
Όλοι ξέρουμε ότι σε ένα χώρο όσο σκοτεινός και εάν είναι εάν ανάψει φως το σκοτάδι εξαφανίζεται.
Έτσι όταν εμφανίζεται η όντος ζωή ο Χριστός εξαφανίζεται ο θάνατος και ανασταίνει τον νέο.
Σε άλλη περίπτωση ανασταίνει μια κόρη δώδεκα χρονών.
Οι μαθητές του ανασταίνουν επίσης ανθρώπους και οι άγιοι μας επίσης κατά τον αψευδή λόγο του.
‘’ Αυτός που πιστεύει σε εμένα τα έργα που εγώ κάνω θα κάνει και εκείνος αλλά και παραπάνω από τα δικά μου θα κάνει ‘’ (Ιων 14,12).
Δεν είναι λοιπόν τίποτε για τον Κύριο να εξαφανίσει όλα τα κακά και τον θάνατο.
Να ανασταίνει τους νεκρούς η να θεραπεύει τους ασθενείς που είναι ετοιμοθάνατοι.
Το θέμα δεν είναι αυτό!!!
Το θέμα είναι πώς να ξαναμπεί ο άνθρωπος στον παράδεισο, στη Βασιλεία του Θεού, στο σπίτι που έχασε.
Το θέμα είναι να ζήσει αιώνια ο άνθρωπος αλλά με τον Θεό.
Δεν είναι αν θα αρρωστήσει ο άνθρωπος η δεν θα αρρωστήσει. Αν θα πεθάνει η δεν θα πεθάνει.
Αν θα περάσει δυστυχίες η όχι. Αυτά τα ξέρει όλα ο Θεός, τα ελέγχει, τα έχει στα χέρια του.
Εμείς νομίζουμε ότι μας έχει ξεχάσει όταν πονάμε, όταν υποφέρουμε όταν πάσχουμε.
Όταν μας συμβαίνουν πράγματα που λέμε ‘’ δεν αντέχω άλλο ‘’.
Το θέμα είναι πως θα σωθούμε, πως θα αποφύγουμε την αμαρτία.
Όλα τα ‘’ κακά ‘’ είναι παιδαγωγικά για να τον ζητήσουμε, να τον συναντήσουμε και να μας πει ‘’ μην κλαις ‘’.
Να μας δώσει την αληθινή γνώση των αξιών και των πραγμάτων. Να μας γιατρέψει την κακία.
Να μας κάνει κατοικητήρια του Αγ. Πνεύματος, να μας μπολιάσει στο σώμα του, στους χυμούς της αθανασίας.
Εάν ο αναστημένος νέος και η ευτυχισμένη μητέρα του δεν βρήκαν μετά την αληθινή ζωή.
Αν συνέχιζαν να ζουν απλώς όπως πριν, τότε η ανάσταση δεν επρόκειτο να τους δώσει τίποτε από την αληθινή ανάσταση.
Την πρώτη ανάσταση που οδηγεί τον άνθρωπο στην όντος Ζωή.
Τα λόγια του ‘’ εάν κάποιος τηρήσει τα λόγια μου, την διαθήκη μου θάνατο δεν θα δει στον αιώνα. (Ιων η,51.
Και ‘’ όποιος πιστεύει σε εμένα και εάν ακόμη πεθάνει θα ζεί.
Αυτά τα λέγει ο Κύριος όχι ότι καταργεί τον σωματικό θάνατο αλλά ότι δεν τον θεωρεί θάνατο.
Ἀθανάσιος Κατσίκης αρχιτέκτων.
