ὑπό τοῦ Θεοφιλεστάτου Ἐπισκόπου Κυκλάδων κ. Σάββα (Λουκ. ζ΄, 11 - 16).
ΤΟ ΣΚΛΗΡΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ
«εξεκομίζετο τεθνηκώς...» (Λουκ. ζ΄, 12).
ΠΡΟΛΟΓΟΣ
Για άλλη μια φορά οι ιεροί Ευαγγελιστές φέρνουν τον λόγο τους στο βιολογικό αναπόδραστο (για τον άνθρωπο) γεγονός του θανάτου. Σαν άριστος σκηνοθέτης ο Λουκάς αποκρυσταλλώνει μέσα στο χρόνο το θλιβερό θέαμα της νεκρικής πομπής. Η χήρα της Ναΐν για δεύτερη φορά κατευθύνεται προς τον τόπο ταφής του μονάκριβου υιού της. Μέσα στο χρόνο είπα; Συγχωρήστε με για το επιπόλαιο... δεν μου επέτρεψε ο θρήνος και ο κοπετός να δω την μορφή ενός άνδρα ο οποίος σπεύδει προ της δικής Του Αναστάσεως να καταργήσει το κράτος του Θανάτου...
ΚΥΡΙΩΣ ΘΕΜΑ
Α) Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΜΑΚΡΙΑ ΑΠΟ ΤΟΝ «ΖΩΟΔΟΤΗ»
* Προβαίνοντας σε μια υλιστική προσέγγιση του θανάτου, ο εφήμερος κόσμος διατείνεται ότι αποτελεί το τέλος της βιολογικής μας ζωής. Μιας ζωής που είναι ήδη διαποτισμένη με την «αποφορά» της σήψης και της νεκρώσεως. Ο άνθρωπος αναπνέοντας ακόμα δεν ξέρει (ή δεν θέλει) να αγαπά, να συγχωρεί, να συμπονά, να ερωτεύεται...να...να... δεν ξέρει δηλαδή ότι είναι άνθρωπος με ευγένεια και ήθος ψυχής! «Φάγωμεν και πίωμεν, αύριον γαρ αποθνήσκομεν» (Ησ. 22, 13).
*Ακόμα και σήμερα στον αιώνα της επιστήμης και της τεχνολογίας, ο ταλαίπωρος άνθρωπος προσκολλημένος στις προλήψεις και δεισιδαιμονίες του παρελθόντος προσπαθεί να ξορκίσει το βίαιο πρόσωπό του (του θανάτου) με λογής – λογής πρακτικές και μεθόδους, που προκαλούν γέλιο παρά την τραγικότητα της στιγμής... Ας απαριθμήσω ενδεικτικά: ορισμένοι καλύπτουν τα έπιπλα και τον καθρέπτη στο σπίτι του αποθανόντος, άλλοι σπάζουν και πιάτο πάνω στο τάφο (το συστήνει ο εργολάβος της κηδείας με επιστημονικό στόμφο), ενώ κακογραιίδια (ο όρος ανήκει στον Άγ. Νικόδημο) σαν γύπες καταφθάνουν από τις γειτονιές να «θρηνήσουν» την απώλεια του προσφιλούς προσώπου. Ας μην επεκταθώ...
*«Καταφέραμε» λοιπόν να «διώξουμε» τον θάνατο από την ζωή μας. Υψώσαμε μάντρες γύρω από τα νεκροταφεία, αφήσαμε τα παιδιά μας έξω από το πλέον σίγουρο γεγονός που μπορεί να μας συμβεί (!) για να μην «πέφτει» η ψυχολογία τους, αναζητώντας «θετική» ενέργεια για να μην μας συμβεί κάτι κακό στο μέλλον.
Β) Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΗΝ «ΖΩΗ»
* «Ύπνος αναδέδεικται, των πιστευόντων ο θάνατος...» (Θεοφάνους υμνογράφου) ψάλλει στοχαστικά η Εκκλησία μας. Ένας άνδρας (ο Αδάμ) έφερε δια της παρακοής τον θάνατο στο κόσμο και ένας άλλος (ο Χριστός) πάνω στον Σταυρό τον νίκησε και τον συνέτριψε μαζί με τις καταχθόνιες δυνάμεις. «Που σου, θάνατε, το κέντρον; Που σου άδη, το νίκος;» θριαμβολογεί και θεολογεί ρητορικώτατα το πάγχρυσο στόμα του Λόγου.
* Άραγε ζούμε την Ανάσταση του Χριστού; Ζούμε την ανάμνηση του ζωηφόρου γεγονότος κάθε Κυριακή; Μεταλαμβάνουμε «εις άφεσιν αμαρτιών και εις ζωήν αιώνιον»; Πως χωρίς αυτά θα μεταστρέψουμε τον δικαιολογημένο φόβο (κατά το ανθρώπινο) σε χαρά συναντήσεως με τον Δημιουργό μας; Δεν αρκεί απλά να διώξεις αυτό το φόβο από την ψυχή σου, χρειάζεται να «πληρώσεις» αυτόν τον καρδιακό χώρο με κάτι πιο δυνατό και αληθινό. Αυτό κάνει η Ανάσταση του Χριστού!
* «Μη κλαίε» (Λουκ. ζ΄, 13). Αυτόκλητος ο Κύριος (από ευσπλαχνία) λέει ο Αγ. Γρηγόριος ο Παλαμάς, παρίσταται και καταπαύει τα δάκρυα της πενθούσης γυναικός. Σε όλους εμάς το ίδιο απευθύνει κατά την απώλεια προσφιλών προσώπων. Ο Παύλος εύστοχα το συνοψίζει: «ίνα μή λυπήσθε, ώσπερ οι λοιποί οι μη έχοντες ελπίδα» (Θεσ. Α΄ 4, 13). Πρέπει λοιπόν η στάση μας και το πένθος μας να αποπνέουν σεμνότητα και πίστη στην χριστιανική διδασκαλία.
ΕΠΙΛΟΓΟΣ
Αν υπάρχει σε κάποιον μια ευρύτητα γνώσεων εύκολα μπορεί να διαπιστώσει πως κάθε φιλοσοφικό σύστημα (προϊόν ανθρώπινης συλλογιστικής) εγκαταλείπει τον άνθρωπο στην πόρτα του νεκροταφείου... Η Εκκλησία και ο Χριστός (ως διδασκαλία θεοκοινωνίας) δρέπουν ουσιαστικά από εκεί και πέρα τους καρπούς του πιστού τέκνου της, ενώ το ίδιο «μεταβαίνει εκ του θανάτου εις την ζωήν»!
Περί των κηρυγματικών σχεδιαγραμμάτων
