ὑπό τοῦ Θεοφιλεστάτου Ἐπισκόπου Κυκλάδων κ. Σάββα (Λουκ. στ΄, 31 - 36)
ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΤΟΥ ΜΟΙΑΣΕΙΣ...
«καθώς και ο Πατήρ υμών...» (Λουκ. στ΄, 36).
ΠΡΟΛΟΓΟΣ
Συνήθως τα παιδιά μοιάζουν στους γονείς. Εμφανίζουν όπως θα λέγαμε κοινούς χαρακτήρες, οι οποίοι ανιχνεύονται τόσο στο σώμα, όσο και στην ψυχή. Αρκετές επίσης φορές τα παιδιά μιμούνται επαγγελματικά τους γονείς τους, ενώ πολλές φορές οι ιδέες με τις οποίες ξεκίνησαν από το πατρικό τους σπίτι διέπουν και χαρακτηρίζουν περαιτέρω την ζωή τους. Αλλά και όσοι βρίσκονται σε μια σχέση μαθητείας (καλλιτεχνική, επαγγελματική, πνευματική κ.λπ.), εμφανίζουν σε μεγάλο βαθμό τα δομικά στοιχεία που ενδεχομένως απέκτησαν μέσα σε αυτή. Έτσι ανάλογα και εμείς, παιδιά του Ουρανίου Πατέρα, επιδιώκουμε μέσα από την πατρική αυτή σχέση να εμφανίσουμε (όσο δυνατόν στο ανθρώπινο) τα αποτυπώματα που συνιστούν τον πραγματικό Χριστιανό.
ΚΥΡΙΩΣ ΘΕΜΑ
Α) ΣΕ ΤΙ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΜΙΜΗΘΩ ΤΟΝ ΘΕΟ
* «Θεός δε ανθρώπω ου μείγνυται» (Συμπόσιον 203a). Τούτα τα λόγια του Πλάτωνα αποτελούν και το ύψιστο σημείο της αρχαίας ελληνικής φιλοσοφικής σκέψης, στο οποίο ο φιλόσοφος ανήλθε διανοητικά. «Τρομοκρατήθηκε» ο Πλάτων από το μέγεθος της Θεότητος και έβαλε ένα φραγμό στην σκέψη του και ασχολήθηκε με άλλα ζητήματα. Υπό τον φωτισμό του Αγ. Πνεύματος ο Ματθαίος θα διαφωνήσει και θα δώσει θάρρος και κατεύθυνση στον άνθρωπο: «έσεσθε ουν υμείς τέλειοι ως ο Πατήρ υμών ο Ουράνιος τέλειος εστίν» (Ματθ. 5, 48). Ατελής και τελεία σκέψη, δύο κόσμοι σε ευθεία ιδεολογική αντιπαράθεση. Άρα μπορεί ο άνθρωπος να μοιάσει του Θεού!
* Και μπορούμε να μοιάσουμε γιατί είναι ο Πλάστης μας και εμείς δημιουργήματά Του. Γιατί είμαστε παιδιά Του και Αυτός Πατέρας μας. Καλούμαστε λοιπόν όχι να τον μιμηθούμε στην παντοδυναμία, την υψηλή σοφία, ούτε στην θαυματουργική Του ικανότητα. Οφείλουμε να αρχίσουμε από την αγάπη που έχει, το εύσπλαγχνο, αλλά και την καλοσύνη προς τον άνθρωπο. Έχουμε πεδίο δράσης ένα κόσμο γεμάτο κακία, ασπλαγχνία και αδικία. Να οι επισημάνσεις στο σημερινό Ευαγγέλιο: «αγαπάτε τους εχθρούς υμών», «γίνεσθε ουν οικτίρμονες», «αγαθοποιείτε», «δανείζετε μηδέν απελπίζετε», «χρηστός επί τους αχαρίστους και πονηρούς»...
*Ας προσθέσουμε και μερικά που μπορούμε συχνά να εφαρμόσουμε. Ας μιλήσουμε για την σιωπή. Πόσα κάνουν οι άνθρωποι και μιλιά ο Θεός! Πόσες ύβρεις και βλασφημίες και καμία απόκριση από τον Αποδέκτη τους... Τι είπε στον προδότη μαθητή, τι είπε στην μοιχαλίδα, στην πόρνη που του έπλυνε τα πόδια λίγο πριν το πάθος, τι στον στρατιώτη που τον ράπισε... Ας αντιγράψουμε κάτι από την μεγαλειώδη στάση Του απέναντι στην αμαρτία και την κακία.
Β) Η ΑΜΑΡΤΙΑ ΑΛΛΟΙΩΝΕΙ ΚΑΘΕ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ
* Ναί, αυτό συμβαίνει με μας. Έχουμε θεωρητικά την γνώση την ευαγγελική (όσο είναι δυνατόν στον καθένα) και απουσιάζει η εφαρμογή. Σε όλες τις αρετές προς μίμηση του Πατέρα μεσολαβεί η πολυσχιδής αμαρτία. Εισέρχεται και διαλύει κάθε προαίρεση και προσπάθεια. Αυξάνει την αγάπη προς τον εαυτό μας (φιλαυτία) και μειώνει την αγάπη προς τον Θεό και τον συνάνθρωπο. Η υπερηφάνεια μας έκανε μισάνθρωπους, σύγχρονους «ανθρωποφάγους» έτοιμους να κατασπαράξουμε εχθρούς και «φίλους» (ο φθόνος είναι για τους φίλους πιό πολύ).
* Ο Χριστός, στην σημερινή περικοπή, τονίζει το φάρμακο κατά της αμαρτίας. Αγάπη και καλοσύνη, όπως έχει Εκείνος («χρηστός επί τους αχαρίστους και πονηρούς», Λουκ. στ΄, 35) και όχι μια διακριτική – αδιάφορη ίσως στάση. Ευεργέτης του αμαρτωλού! Αυτό πολλές φορές ο άνθρωπος το κοσκινίζει με «φτηνά» κριτήρια και σκανδαλίζεται με την βοήθεια και εύνοια που δείχνει ο Θεός στους αμαρτωλούς. Ο Προφ. Ιερεμίας εκφράζει χαρακτηριστικά την απορία του: «Τι ότι οδός ασεβών ευοδούται;» (Ιερεμ. 12, 1). Πράγματι πόσο σημαντικά είναι όλα αυτά και πόσο ξενίζουν την ακοή των σημερινών ανθρώπων, οι οποίοι κινούνται με μόνο γνώμονα το συμφέρον και την ασφάλεια του εαυτού τους;
ΕΠΙΛΟΓΟΣ
Ο άνθρωπος συχνά στο τέλος της ζωής του, αδύναμος σωματικά, αναπολεί, στοχάζεται και ανατρέχει στον παρελθόντα χρόνο και στις πράξεις του κατά την επίγεια πορεία του. Θα σχηματίσει έτσι μια εικόνα στην οποία σίγουρα θα δεσπόζουν επιτυχίες, αποτυχίες, όνειρα, επιτεύξεις η διαψεύσεις στόχων κ.ά. Συμπερασματικά θα διαπιστώσει πως κάθε τι (από αυτά που έπραξε) καλό και αγαθό μοιάζει του Θεού, κάθε τι κακό και αμαρτωλό του διαβόλου... Είναι παρήγορο το τελικό πρόσημο αυτής της «συλλογιστικής» να εμφανίζεται θετικό! Ειλικρινά πολύ παρήγορο...
