Τα νέα Θρησκευτικά: μύηση στην πανθρησκεία του Αντιχρίστου
Υπό θεοφιλεστάτου Επισκόπου Πέτρας Δαβίδ.
Πολύς θόρυβος, που ήταν απολύτως δικαιολογημένος, προεκλήθη τον τελευταίο καιρό γύρω από τα νέα προγράμματα που κατήρτισε η κυβέρνηση για το μάθημα των θρησκευτικών. Ήταν άραγε τυχαία και αυτόβουλη η απόφαση του Υπουργείου Παιδείας για ένα τόσο ευαίσθητο και σημαντικό ζήτημα; Η σκέψη μας αναποφεύκτως πηγαίνει στους σκοπούς και τις επιδιώξεις των εχθρών της πίστεως και της πατρίδας μας, που δεν είναι άλλοι από το να αποκόψουν τον ελληνικό λαό από τις ρίζες του. Τη γλώσσα, την ιστορία και τη Θρησκεία του.
Παρακολουθούμε ιδίως τα τελευταία έτη την εφαρμογή των ως άνω σχεδίων για την πνευματική, πολιτιστική και εθνική υποδούλωση και αφομοίωση των Ελλήνων από τη νέα τάξη πραγμάτων, που εργάζεται πυρετωδώς για την έλευση του Αντιχρίστου. Αφού πρώτα έπληξαν την ελληνική γλώσσα με την επιβολή της δημοτικής και του μονοτονικού συστήματος και την σταδιακή αποξένωση των ελληνοπαίδων από τη γνώση της αρχαίας ελληνικής και πατερικής γραμματείας, στη συνέχεια προχώρησαν στη διαστροφή της ιστορικής αλήθειας σε σχέση με σημαντικά γεγονότα της ελληνικής ιστορίας και τώρα έφθασε η ώρα των Θρησκευτικών.
Ουσιαστικά το νέο μάθημα των θρησκευτικών θα αποτελεί μύηση των μαθητών στην πανθρησκεία του Αντιχρίστου, κατήχηση στο συγκρητιστικό οικουμενισμό, μέσω μεθοδευμένης πλύσης εγκεφάλου, με απώτερο στόχο τη διασάλευση της πίστεως των ορθοδόξων ελληνοπαίδων. Τα νέα θρησκευτικά εξισώνουν την Ορθοδοξία με τις αιρέσεις και τις διάφορες θρησκείες και επιδιώκουν να περάσουν το μήνυμα στους μαθητές, ότι όλες οι θρησκείες πιστεύουν στον ίδιο Θεό, απλά του δίδουν διαφορετική κάθε φορά ονομασία. Αυτή η νεφελώδης διδασκαλία υπηρετεί τη σκόπιμη αντίληψη της νέας εποχής, που δεν θέλει να υπάρχει ξεκάθαρη άποψη για τον Θεό, προκειμένου να επιτευχθεί ο απώτερος στόχος της που δεν είναι άλλος – ως ανωτέρω επισημαίνομεν – από την επικράτηση της πανθρησκείας του Αντιχρίστου.
Το νέο πρόγραμμα σπουδών δεν επιτρέπει αξιολογικές κρίσεις, για το ποια θρησκεία είναι ανώτερη και ποια κατώτερη. Αυτό που ενδιαφέρει είναι η πρόκληση συγχύσεως και εδραίωσης της πεποιθήσεως, ότι όλες οι θρησκείες είναι καλές και ότι ο μαθητής κάτι ωφέλιμο μπορεί να αποκομίσει από την καθεμιά από αυτές. Περίτεχνα και ενσυνείδητα συσκοτίζεται η αντίληψη των μικρών μαθητών για το ποιος είναι ο Θεός ο δικός τους, ως Λυτρωτής που σώζει τον άνθρωπο και για το ποια είναι η αληθινή κοινωνία μαζί του, πως προσεγγίζεται δηλαδή ο Χριστός και με ποιο τρόπο επιτυγχάνεται η μετ’ αυτού ένωση.
Τα βιβλία του δημοτικού ομιλούν για σύμβολα του Θεού στις διάφορες θρησκείες, που όλα όμως αναφέρονται δήθεν στον ίδιο Θεό. Αδιάφορο εάν πρόκειται για χριστιανισμό, μωαμεθανισμό, βουδισμό, ταοϊσμό και ό, τι άλλο. Παντού κυριαρχεί η δαιμονική άποψη ότι όλες οι διδασκαλίες οδηγούν στον ίδιο δρόμο και απλώς διαφέρουν ως προς τις λατρευτικές τους εκδηλώσεις. Είναι – ως θέλουν να παρουσιάσουν – εκφάνσεις της ιδίας πίστεως εις τον αυτόν Θεόν.
Δια τούτο και υποστηρίζουν ότι όλες οι προσευχές είναι ίδιες, ανεξαρτήτως από το σε ποιον Θεόν απευθύνονται. Σημασία όμως δεν έχει ότι επικαλείσαι, αλλά ποιον επικαλείσαι. Επίκληση και επικοινωνία με υπερφυσικά όντα υπάρχει και στη μαγεία και το Σατανισμό. Άλλος επικαλείται τον Χριστό και άλλος επικαλείται τον διάβολο. Είναι το ίδιο πράγμα; Τί σχέση μπορεί να έχει επί παραδείγματι ο Χριστός, ο Θεός της αγάπης με τον μισαλλόδοξο Αλλάχ, τον θεό του μίσους και της σφαγής των απίστων;
Τα νέα θρησκευτικά αποκρύπτουν σκοπίμως την αλήθεια ότι ο Χριστός είναι ο μόνος αληθινός Θεός και όταν δεν αποσιωπούν τη θεϊκή του φύση, φροντίζουν να σιγήσουν για τη μοναδικότητα της θεότητάς του, προβάλλοντας παράλληλα ως ισοστάσιους και άλλους «θεούς». Τονίζουν έτσι το ανυπέρβλητο ψεύδος ότι όλοι οι θεοί είναι το ίδιο, αναμειγνύοντας και πολτοποιώντας την ορθόδοξη πίστη με τα ανθρώπινα επινοήματα και διαβολικά κατασκευάσματα των διαφόρων θρησκειών.
Τοιουτοτρόπως ισοπεδώνονται οι αντιθέσεις στις θρησκείες και καταργούνται ή αμβλύνονται οι διαφορές με τον πιο αντιδημοκρατικό τρόπο, προκειμένου να προβληθεί ο μύθος περί ισότητος των πάντων. Πού όμως υπάρχει αυτή η περιθρυλούμενη ισότητα; Μήπως στις κοινωνίες μεταξύ των ανθρώπων; Είναι όλοι ίσοι, δηλαδή ίδιοι μεταξύ τους και αποτελούν πιστά αντίγραφα ο ένας του άλλου; Δεν έχει ο κάθε άνθρωπος τα ατομικά του χαρακτηριστικά, την προσωπική του αξία, δεν είναι ο ένας καλύτερος σε κάτι και άλλος λιγότερο καλός; Πού ευρίσκεται η περίφημη αξιοκρατία ως βασικό συστατικό της δημοκρατίας;
Μήπως οι γνώμες που διατυπώνονται επί ενός θέματος είναι όλες ταυτόσημες; Δεν είναι άλλη σοφότερη και άλλη λιγότερο εύστοχη; Αλλά ακόμη και στη φύση, μήπως υφίσταται η ισότητα όπως την εννοούν και θέλουν να την επιβάλλουν οι νεοεποχίτες και τα πιστά όργανά τους; Δεν έχει το κάθε πλάσμα τη δική του θέση και λειτουργία και το δικό του ρόλο σε μια δημιουργία αριστοτεχνικά κατάσκευασθείσα από τον Πάνσοφο Ποιητή του παντός; Γιατί λοιπόν στον τομέα των θρησκευτικών να είναι όλα ίσα και όμοια;
Με βάση αυτή την ισοπεδωτική αντίληψη, θα έπρεπε να μην αποτελεί ζητούμενον εις την ανθρώπινην κοινωνία η επικράτηση και προώθηση των ικανών και των αξίων, αλλά ενδεχομένως και εκείνων που πολύ λίγα θα μπορούσαν να προσφέρουν και να επιτύχουν. Δεν πρέπει λοιπόν ο μαθητής να γνωρίζει ποια θρησκεία είναι ανώτερη και ποια κατώτερη ή ποιος πολιτισμός είναι ανώτερος από τους άλλους; Δεν είναι εύλογον και θεμιτόν ο κάθε άνθρωπος να διώκει το αγαθόν και το κάλλιον – εχθρός του καλού είναι το καλύτερο – προκειμένου να καλλιεργήσει εντός του, τον καλόκαγαθόν άνθρωπον; Η άποψη της ισοπεδωτικής εξισώσεως των πάντων θα ισοδυναμούσε μα το να υποστηρίζαμε ότι επί παραδείγματι η Ορθοδοξία και η Ρωμηοσύνη ασκεί την ιδίαν επίδρασιν εις την ψυχήν, με την παγανιστική θρησκεία και τον άγριο τρόπο ζωής των κανιβάλων!
Παρά τις ενστάσεις που έχουν διατυπωθεί, το νέο πρόγραμμα σπουδών θα προσεγγίζει με έναν συγκρητιστικό τρόπο τα ποικίλα θρησκευτικά φαινόμενα, επιχειρώντας να υπερτονίζει τα υποτιθέμενα κοινά στοιχεία τους και αποκρύπτοντας τις διαφορές, όπως την προαναφερθείσα χαώδη διαφορά ανάμεσα στην αγάπη του Χριστού και το δολοφονικό φανατισμό του Ισλάμ, έτσι ώστε να μη ευρεθεί σε δίλλημα ο μαθητής και επιλέξει ασφαλώς την αγάπη του Χριστού.
Η Πανελλήνια Ένωση Θεολόγων (Π.Ε.Θ) -το συνδικαλιστικό όργανο των θεολόγων της Ελλάδος- έχει εκφραστεί αρνητικά για τα νέα προγράμματα. Οι απόψεις της όμως – 1500 σελίδες αρνητικής κριτικής – ερίφθησαν στον κάλαθο των αχρήστων, ενώ ελήφθησαν υπόψιν οι γνώμες και εισηγήσεις των θεολόγων του συνδέσμου “καιρού” –οργάνωση θεολόγων που ξεχωρίζει για τις νεωτεριστικές τάσεις και απόψεις της και διαφοροποιείται από την Πανελλήνια Ένωση Θεολόγων - , που αποτελούν απειροελάχιστη μειοψηφία. Μάλιστα οι θεολόγοι του “καιρού”, αποτελούσαν και ίσως να εξακολουθούν ακόμη να αποτελούν την εκδοτική επιτροπή του επισήμου περιοδικού της κρατούσης Εκκλησίας “Θεολογία”.
Οι ίδιοι είχαν στα χέρια τους και τη διεύθυνση του ραδιοφωνικού σταθμού της Εκκλησίας του νέου ημερολογίου. Αυτά νομίζουμε, πως δείχνουν πολύ γλαφυρά τη βαθύτερη στάση των νεοημερολογιτών ταγών – τουλάχιστον ενίων εξ’ αυτών – όσον αφορά το μείζον θέμα του νέου προγράμματος σπουδών, αλλά και τη σχέση της “εκκλησίας” τους με αυτό. Ο ένας μάλιστα εκ των εμπνευστών του, ονόματι Γιαγκάζογλου ήταν το δεξί χέρι του Ιερωνύμου.
Και όταν όλα τα κοσμικά Μ.Μ.Ε είχαν ως πρώτο θέμα τα θρησκευτικά, το ραδιόφωνο της “εκκλησίας”, μας σέρβιρε κατά το δη λεγόμενον “αέρα κοπανιστό”. Την ίδια ώρα που έδιναν υποτίθεται τη μάχη τους στα κανάλια Ιεράρχες και κληρικοί του νέου ημερολογίου για την αποτροπή του κυβερνητικού σχεδίου, οι του ραδιοφώνου της “Εκκλησίας της Ελλάδος” αφιέρωναν σειρά από εκπομπές για να ασχοληθούν – άκουσον άκουσον - με τη σημασία και το ρόλο του αέρα για την επιστήμη, το περιβάλλον και τον άνθρωπο. Τόσο πολύ τους ενδιαφέρει η ορθόδοξη διαπαιδαγώγηση των παιδιών της Ελλάδος. Αλλά δε θα μπορούσαν οι ιθύνοντες του ραδιοφωνικού σταθμού να στραφούν ενάντια στον ίδιο τους τον εαυτό, καθώς διευθυντές του σταθμού και εισηγητές των νέων προγραμμάτων σπουδών ήταν τα ίδια πρόσωπα.
Θα ήταν παράλειψη επίσης να μην τονίσουμε ότι πίσω από τους εμπνευστές των νέων θρησκευτικών – όπως απεκαλύφθη προσφάτως – ευρίσκεται η νεοβουδιστική οργάνωση arigatu, ( βλ. τηλεοπτικές εκπομπές του π. Αρσενίου Βλιαγκόφτη στο tv Atlas). H arigatu είναι μια οργάνωση προσαρμοσμένη στις επιταγές της νέας εποχής, προκειμένου να προσελκύει στις τάξεις της τον σύγχρονο κυρίως δυτικότροπο και δυτικοτραφή άνθρωπο.
Χρηματοδοτείται από τον ζάμπλουτο Ροκφέλερ που είναι γνωστό ότι υπηρετεί τα σκοτεινά σχέδια των Εβραιοσιωνιστών που κυβερνούν τον κόσμο. Οι κατευθυντήριες γραμμές και οι αντιλήψεις των νέων προγραμμάτων, αντλούνται εξ’ ολοκλήρου από τις αρχές και το πλάνο της οργάνωσης αυτής. Από τα παραπάνω καθίσταται φανερό, ότι από εδώ και πέρα νεοεποχίτες και νεοβουδιστές θα μαθαίνουν τα θρησκευτικά στα παιδιά μας.
Για όσους διαμαρτύρονται κατά των νέων προγραμμάτων και απαιτούν το μάθημα των θρησκευτικών να προσφέρει ξεκάθαρες ορθόδοξες απαντήσεις εις τους μαθητάς, η στάση τους αυτή χαρακτηρίζεται ως ομολογιακή εμμονή, κατηχητισμός, φανατισμός ή μισαλλοδοξία. Τί θα πει όμως “ομολογιακή εμμονή”; Ο ίδιος ο Χριστός ζήτησε από τους πιστούς του, να τον ομολογούν σε κάθε ευκαιρία ενώπιων των ανθρώπων. Επομένως αυτοί που προσδίδουν αρνητική χροιά στη λέξη “ομολογία”, δεικνύουν ότι δεν έχουν καμία απολύτως διάθεση να ομολογήσουν τον Χριστόν, διότι δεν πιστεύουν εις Αυτόν. Είναι λοιπόν δυνατόν άπιστοι και αρνησίχριστοι να παραδίδουν σ’ εμάς μαθήματα περί θρησκευτικής ακεραιότητας και ελευθερίας;
Και γιατί άραγε να αποτελεί φανατισμό ή μισαλλοδοξία, το να θέλουμε οι Ορθόδοξοι να μαθαίνουμε ορθά και με βάση τις παραδόσεις μας, όσα αφορούν τη θρησκευτική μας διαπαιδαγώγηση; Ποιόν ξένον ή αλλόδοξον προσβάλει αυτό; Γιατί είναι κακό πράγμα η κατήχηση; Δεν είναι λογικό τα παιδιά των ορθοδόξων να κατηχούνται και να διδάσκονται την πίστη τους; Ή μήπως θα έπρεπε να προσηλυτίζονται στο μωαμεθανισμό και το βουδισμό;
Εάν θα εξετάζαμε με το ίδιο σκεπτικό άλλους τομείς της παιδείας (όπως αυτόν της γλώσσας), δεν είναι λογικό τα ελληνόπουλα να μαθαίνουν τη μητρική τους γλώσσα; Ή μήπως θα έπρεπε να διδάσκονται ως πρώτη γλώσσα τα κινέζικα και τα αραβικά; Και για να αντιστρέψουμε το ερώτημα, φαντάζεστε τα παιδιά στη Σαουδική Αραβία να κατηχούντο στην Ορθοδοξία; Ή τα κινεζάκια αντί για τη γλώσσα τους να εδιδάσκοντο τα ελληνικά;
Το υπουργείο Παιδείας με το άρθρο 55 του νόμου 4386/2016 δίνει το δικαίωμα στους Έλληνες Ισραηλίτες και Παπικούς να διδάσκουν τα παιδιά τους, τη θρησκευτική τους πίστη με εκπαιδευτικούς του δόγματός τους και της επιλογής τους. Το ίδιο ισχύει και για τα παιδιά των μουσουλμάνων συμπολιτών μας στη Δυτική Θράκη και όχι μόνον. Επομένως διαπιστώνουμε στο σημείο αυτό τη ρατσιστική διάκριση εις βάρος των Ορθοδόξων Ελλήνων.
Διότι οι Εβραίοι, οι Παπικοί και λοιποί αιρετικοί, καθώς και οι Μωαμεθανοί εις την Ελλάδα, μπορούν να διαμορφώνουν οι ίδιοι – με τα οικεία θρησκευτικά τους όργανα – το περιεχόμενο του μαθήματος των θρησκευτικών που θα διδάσκονται τα παιδιά τους και να προτείνουν στην κυβέρνηση τους διδασκάλους της αρεσκείας τους, που θα είναι ασφαλώς του ιδίου θρησκευτικού δόγματος. Ο διορισμός μάλιστα αυτών των δασκάλων θα είναι έκτακτος και εκτός του καταλόγου όλων εκείνων των αδιορίστων θεολόγων που αναμένουν χωρίς αποτέλεσμα την επαγγελματική τους αποκατάσταση.
Διαπιστώνουμε λοιπόν, ότι μόνον τα ορθόδοξα ελληνόπουλα δε θα έχουν το δικαίωμα να κατηχούνται εις τα της πίστεως των. Και δε θα το έχουν αυτό το δικαίωμα, διότι όπως υποστηρίζουν οι ταγοί της πολιτείας, αυτό θα αποτελούσε φανατισμό και μισαλλοδοξία (λέξεις κλισέ – στερεότυπα της νέας εποχής). Εκ μέρους των αλλοθρήσκων και των ετεροδόξων δεν αποτελεί ένδειξη μισαλλοδοξίας ή ομολογιακής εμμονής το να μαθαίνουν τα της θρησκείας τους, εντός της Ορθοδόξου Ελλάδος;
Εκ των άνω εξάγεται το συμπέρασμα ότι το μάθημα των θρησκευτικών θα είναι ομολογιακό, όσον αφορά τις ως άνω θρησκευτικές κοινότητες, ενώ μόνον για τους Ορθοδόξους θα είναι θρησκειολογικό ή διαθρησκειακό. Εάν ερωτήσει βεβαίως κανείς τους κυβερνώντας, γιατί συμβαίνει αυτό, το πιθανότερο είναι ότι θα λάβει την απάντηση πως ένας αναστοχασμός περί τα θρησκευτικά είναι αναγκαίος, τον επιβάλλει η εποχή μας. (Αναστοχασμός = δεύτερη σκέψη, αναθεώρηση, ανατροπή). Και όσο κι αν θέλουμε να αποφύγουμε τα συνεχή ερωτήματα, δεν μπορούμε να μην εκφράσουμε την εξής εύλογη απορία. Διατί δεν αναστοχάζονται και για τους Εβραίους, Μουσουλμάνους, Παπικούς και λοιπούς αιρετικούς;
Εάν έχουν την τόλμη ας συμπεριλάβουν και ολίγη ευαγγελική διδασκαλία εις τα θρησκευτικά των μουσουλμάνων ή ας διδάξουν τον Χριστό ως αληθινόν Θεόν εις τους Ιουδαίους, αφού κόπτονται ότι επιθυμούν να γνωρίζουν τα παιδιά και τις άλλες θρησκείες και να επιλέξουν εκείνη που τα εκφράζει καλύτερα. (Μια και θέλουν να “διευρύνουν” – όπως θα έλεγαν – τον νου και τους ορίζοντες των μαθητών, ας μην “καταδικάσουν” τους μη ορθοδόξους στο πνευματικό σκοτάδι!!!).
Γιατί δύο μέτρα και δύο σταθμά, εντός της ιδίας μας της χώρας; Γιατί τους ενοχλεί τόσο πολύ η Ορθοδοξία και μόνον; Ρητορικόν βεβαίως το ερώτημα, διότι ο διάβολος και τα όργανά του – ως γνωστόν – τρέμουν και απεχθάνονται την αλήθεια και δια τούτο πολεμούν λυσσωδώς την Εκκλησία, που είναι η κιβωτός της αληθείας.
Κατά τους ιθύνοντας της Πολιτείας, μόνον οι Έλληνες Ορθόδοξοι, θα πρέπει να είναι ανεκτικοί απέναντι εις τις άλλες θρησκείες. Σύμφωνα με το νέο πρόγραμμα σπουδών: «Οι μαθητές καλούνται να διαμορφώσουν στάσεις αποδοχής, επικοινωνίας και σεβασμού προς το θρησκευτικά και πολιτιστικά άλλο». Θα πρέπει – μας λένε – να σεβόμασθε και να αποδεχόμασθε τη θρησκευτική, πολιτιστική και εθνική διαφορετικότητα των άλλων. Τη δικά μας διαφορετικότητα (ημών των Ορθοδόξων Ελλήνων) ποιός θα τη σεβασθεί;
Άπαντες οι δήθεν προοδευτικοί πολιτικοί, δημοσιογράφοι κ.ά., που με ενορχηστρωμένη και συντονισμένη δράση, διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους, φωνασκούντες υποκριτικώς για σεβασμό στα ανθρώπινα δικαιώματα, δε δείχνουν να έχουν τον παραμικρό σεβασμό για την Ορθοδοξία και ό, τι αυτή αντιπροσωπεύει και σημαίνει για τους Έλληνες και τον Ελληνισμό. Ωσάν η Ορθοδοξία να είναι κάτι ξένον και να μη διεδραμάτισε πρωταγωνιστικό ρόλον εις την ιστορικήν πορείαν του Γένους μας, με το οποίον είναι ταυτισμένη τις δύο τελευταίες χιλιετίες.
Επιδιώκεται με πονηρία και δόλον να γίνουμε υποχωρητικοί και χαλαροί εις τα θέματα της πίστεως και της πατρίδος, έτσι ώστε να απολέσουμε την εθνική και θρησκευτική μας ιδιοπροσωπεία και να υιοθετήσουμε εν τέλει μία ξένη και αλλότρια ταυτότητα που δε μας ταιριάζει και δεν είναι συμβατή με το βαθύτερο είναι μας.
Δέον μάλιστα να ληφθεί υπόψιν ότι εις την Ευρώπη βαρύνουσα γνώμη για το μάθημα και τη διδασκαλία των θρησκευτικών, έχουν οι εκπρόσωποι των εκεί αιρέσεων και θρησκευτικών κοινοτήτων. Ζούμε λοιπόν εις έναν κόσμο, που επαγγέλλεται την πολυ-πολυτισμικότητα και πολύ-θρησκευτικότητα, δίχως όμως καμία ανοχή για τους Ορθοδόξους Έλληνες.
Δικαίως έχει υποστηριχθεί ότι η επιβολή των νέων προγραμμάτων στο μάθημα των θρησκευτικών είναι αντισυνταγματική, αντιδημοκρατική και ρατσιστική. Κάποιοι έχουν λησμονήσει ότι την προμετωπίδα του Συντάγματος της Ελλάδος, αποτελεί ακόμη η επίκληση εις την Αγία Τριάδα. Στο άρθρο 3 του Συντάγματος, δηλώνεται ότι η Ορθοδοξία είναι η επικρατούσα εν Ελλάδι θρησκεία. Στο άρθρο 13 διατρανώνεται ο σεβασμός στην ελευθερία της θρησκευτικής συνειδήσεως (εκτός κι αν έχει να κάνει με Ορθοδόξους!!!).
Στο άρθρο 16 παράγραφος 2 αναγνωρίζεται η υποχρέωση της πολιτείας να παρέχει στους ελληνόπαιδες, ορθόδοξη ελληνική αγωγή και παιδεία με βάση τον πολιτισμό και τις παραδόσεις των Ελλήνων. Συγκεκριμένα δηλώνεται ότι: «Η παιδεία αποτελεί βασική αποστολή του κράτους και έχει σκοπό την φυσική, πνευματική, επαγγελματική και ηθική αγωγή των Ελλήνων, την ανάπτυξη της εθνικής και θρησκευτικής συνείδησης και τη διάπλασή τους σε υπεύθυνους και ελεύθερους πολίτες».
Είναι λοιπόν παράνομος και αντισυνταγματικός ο σχεδιασμός των νέων θρησκευτικών, διότι παραβιάζει κατάφωρα τα ως άνω άρθρα του Συντάγματος. Η σχεδιαζόμενη επιβολή είναι και αντιδημοκρατική, διότι προστατεύονται τα δικαιώματα των θρησκευτικών μειονοτήτων, όχι όμως και των Ορθοδόξων που αποτελούν τη συντριπτική πλειοψηφία των ελλήνων πολιτών. (Στην ελληνική δημοκρατία δικαιώματα έχουν μόνον οι μειονότητες και οι μειοψηφίες και το γεγονός αυτό από μόνο του, φανερώνει τον σκοπό της ύπαρξής της. Δεν υπάρχει για να υπηρετεί τον ελληνικό λαό, αλλά ξένα και άνομα συμφέροντα, με πρόφαση και προκάλυμμα την προστασία και ασφάλεια των φυτευμένων εντός Ελλάδος θρησκευτικών και εθνικών μειονοτήτων).
Κατ’ αυτόν τον τρόπον καθίσταται πρόδηλη η καταστρατήγηση της συνταγματικής αρχής της ισότητας, ισονομίας και ισοπολιτείας, λόγω της κατάφωρα δυσμενούς μεταχείρισης της Ορθοδόξου Εκκλησίας, έναντι των αιρετικών ομολογιών και άλλων θρησκειών. Ο κάθε υγιώς σκεπτόμενος νους μπορεί να καταλάβει ότι οι εμπνευστές των νέων προγραμμάτων δεν έχουν κανένα δικαίωμα να αλλάξουν ή ακριβέστερα να μεταλλάξουν τα θρησκευτικά, (καθώς πρόκειται για μεταλλαγμένα θρησκευτικά), διότι είναι παράνομοι από κάθε άποψη, αφού σύμφωνα με τον 1566 ερμηνευτικό του Συντάγματος νόμου για την εκπαίδευση: «το παιδί θα πρέπει να διακατέχεται από πίστη στην πατρίδα και τα γνήσια στοιχεία της Ορθόδοξης χριστιανικής παράδοσης».
Επειδή όλοι αυτοί οι εχθροί της πίστεως και της πατρίδος γνωρίζουν ότι οι ενέργειές τους είναι αντισυνταγματικές και αντιδημοκρατικές σκοπεύουν να ανατρέψουν το Σύνταγμα της Ελλάδος, για λόγους τυπικούς, αφού ουσιαστικά το έχουν καταργήσει στην πράξη. Μάλιστα φημολογείται ότι πίσω από την προσπάθεια και την επιδίωξη αναθεώρησης και ριζικής ανατροπής του Συντάγματος, ευρίσκεται η Global Citizen Foundation, μια εταιρία με διεθνώς αναγνωρισμένους επιστήμονες, που εργάζονται για την παγκοσμιοποίηση σε όλα τα επίπεδα.
Γεγονός είναι ότι τα θρησκευτικά στην Ελλάδα δεν ήταν ποτέ ομολογιακό μάθημα. Στα κατηχητικά ήταν ίσως σε ορισμένες περιπτώσεις ομολογιακό-κατηχητικό με βάση το βίωμα και τη μετοχή στη ζωή της Εκκλησίας. Στα σχολεία ήταν γνωσιολογικό με έμφαση στην Ορθόδοξη διδασκαλία, καθώς και με θρησκειολογικές αναφορές και βασικές γνώσεις για τις άλλες θρησκείες. Τώρα όμως θα διδάσκονται πλέον οι άλλες θρησκείες όχι ως πληροφορίες, αλλά ενσυνείδητα με κατήχηση βιωματική, με τέτοιο τρόπο ώστε να οδηγούν τους μαθητάς στην υιοθέτηση και ενσωμάτωση εντός τους, των “αξιών” και αρχών των άλλων θρησκειών. Θα καλλιεργείται έτσι εντέχνως μία διαθρησκειακή ή πολυθρησκειακή εκοσμικευμένη πνευματικότητα, που θα είναι σύμφωνη με τις ευδαιμονιστικές τάσεις και τους υλιστικούς προσανατολισμούς της συγχρόνου εποχής.
Κι ενώ τα προηγούμενα χρόνια υπήρχε αναφορά στα άλλα θρησκεύματα στη Β΄ Λυκείου, τώρα πλέον η αναφορά αυτή θα έχει ως αφετηρία τη Β΄ Δημοτικού. Ας συλλογισθεί ο αναγνώστης τη σύγχυση, αλλά και την ανεπανόρθωτη ζημιά που θα μπορούσε να προκληθεί στις ψυχές μικρών παιδιών (σε μια ηλικία που τα σημάδια μένουν ανεξίτηλα και ταλαιπωρούν για μια ολόκληρη ζωή, καθορίζοντας πολλές φορές τη μετέπειτα πορεία των παιδιών) που καλά – καλά δε θα έχουν γνωρίσει βασικές πτυχές και βασικά χαρακτηριστικά της δικής τους θρησκείας.
Ο κος Σπαλιώρας, πρόεδρος του Πανελλήνιας Ένωσης Θεολόγων αναρωτιέται για ποιόν Θεόν κάνει λόγο το νέο πρόγραμμα Σπουδών, όταν αναφέρεται σε ποικιλία θρησκευτικών προσανατολισμών ή εξετάζει το θρησκευτικό φαινόμενο στην ποικιλομορφία του, ωσάν να επρόκειτο για μια ενιαία θρησκεία με ποικίλες εκδοχές. Επομένως, όπως τονίζει ο πρόεδρος του Π.Ε.Θ., δε θα έχουμε ένα μάθημα θρησκειολογίας, αλλά κάτι πολύ περισσότερο και επικινδυνότερο. Και όταν τα παιδιά όλων των ετεροδόξων και αλλοθρήσκων εντός Ελλάδος, θα μπορούν να διδάσκονται τα δικά τους θρησκευτικά, καθίσταται ολοφάνερο πως το νέο πρόγραμμα απευθύνεται και στοχοποιεί αποκλειστικά τα Ορθόδοξα Ελληνόπουλα.
Γι’ αυτό όσον αφορά τους μη Ορθοδόξους, δεν ενοχλείται η νέα τάξη πραγμάτων, εάν θα είναι δυνατοί και κατηρτισμένοι εις τα της πίστεως των. Αυτό που την ενδιαφέρει είναι να μετατρέψει τα Ελληνόπουλα εις πνευματικόν χυλόν ευμάσητον και εύπεπτον από το θηρίον της Αποκαλύψεως. Αποτελεί τραγική ειρωνεία ότι το Ελληνικό κράτος απαγορεύει τον προσηλυτισμό, καθώς αυτό που απαγορεύεται στην πράξη είναι η κατήχηση Ορθοδόξου από Ορθόδοξο ή η ορθόδοξη διαφώτιση αλλοθρήσκου και ετεροδόξου και η ένταξή του στους κόλπους της Εκκλησίας. Δεν απαγορεύεται όμως – αντιθέτως ευνοείται και ασκείται από την ίδια την πολιτεία – ο προσηλυτισμός των Ορθοδόξων Ελλήνων στις διάφορες θρησκείες ή αιρέσεις και εν τέλει στον οικουμενισμό και την πανθρησκεία του Αντιχρίστου.
Σύμφωνα με το άρθρο 2 της Ευρωπαϊκής Σύμβασης για τα δικαιώματα του ανθρώπου: «υποχρεώνεται κάθε συμβαλλόμενο κράτος να σέβεται το δικαίωμα των γονέων να εξασφαλίζουν τη μόρφωση και την εκπαίδευση των τέκνων τους, σύμφωνα με τις δικές τους φιλοσοφικές και θρησκευτικές πεποιθήσεις. Το δικαίωμα αυτό των γονέων δεν επιτρέπεται να προσβάλλεται από κανέναν ούτε φυσικά από την πολιτεία η οποία δεν μπορεί να επιβάλλει στα τέκνα τους, θρησκευτική αγωγή, διαφορετική από τις θρησκευτικές τους πεποιθήσεις».
Θα μπορούσαν λοιπόν οι γονείς να απαιτήσουν από το κράτος, να λάβει το παιδί τους ορθόδοξη μόρφωση. Θα ήταν όμως αυτή η μόρφωση και εκπαίδευση σύμφωνη με τις θρησκευτικές τους πεποιθήσεις; Συνεχίζουν οι γονείς στη σύγχρονη Ελλάδα να είναι Ορθόδοξοι στην πράξη ή απλά αδιαφορούν για τα θρησκευτικά ζητήματα; Πολύ φοβούμεθα ότι στην πλειονότητά τους πολύ λίγο ή και καθόλου ενδιαφέρονται για την πίστη των πατέρων τους. (Κατά το δη λεγόμενον) δεν τους κάμει ούτε κρύο ούτε ζέστη και είναι μάλλον χαλαροί στις θρησκευτικές τους εκδηλώσεις, καθώς ο Χριστός και η Εκκλησία Του, δεν ανήκουν στις άμεσες προτεραιότητές τους.
Και σαν να μην φθάνουν όλα τα παραπάνω ως κερασάκι στην τούρτα και επιστέγασμα της γενικότερης φοράς των πραγμάτων προς τα κάτω, ήρθε η γλυκανάλατη όσο και ακατανόητη αντίδραση του αρχιεπισκόπου της κρατούσης Εκκλησίας, ο οποίος σε συνάντησή του με τον προηγούμενο υπουργό παιδείας, εδήλωσε με αδικαιολόγητη ικανοποίηση ότι “ήρθησαν όλες οι παρεξηγήσεις”. Με δήλωσή του που προηγήθηκε της συνάντησης ο Ιερώνυμος χαρακτήριζε ως επικίνδυνα και απαράδεκτα τα νέα προγράμματα. Μετά τη συνάντησή του με τον υπουργό έκανε λόγο για παρεξηγήσεις που ήρθησαν.
Ποιες όμως είναι αυτές οι παρεξηγήσεις; Μήπως δεν είναι ξεκάθαροι οι σκοποί και οι επιδιώξεις της κυβέρνησης; Ο Φίλης ήταν σαφής: «Θα εφαρμοστούν τα νέα προγράμματα», εδήλωσε αταλάντευτα. Επομένως σε ποιες δήθεν παρεξηγήσεις αναφέρεται ο Ιερώνυμος; Από τη μεριά του ο υπουργός είναι σα να έλεγε, ότι η “Εκκλησία” παρεξήγησε εάν νόμιζε ότι θα υποχωρήσει η κυβέρνηση. Αντιθέτως ξεκαθάρισε πως δεν πρόκειται να κάνουν βήμα πίσω από τα αποφασισθέντα.
Αντί λοιπόν να απαιτήσει ο Ιερώνυμος ίση μεταχείριση με τις άλλες θρησκευτικές κοινότητες, δηλώνει πως “ήρθησαν οι παρεξηγήσεις και τώρα μπορούμε να κάνουμε διάλογο με την κυβέρνηση”. Και διερωτάται κανείς εύλογα. Για ποιό θέμα να κάνουν διάλογο; Για τα “επικίνδυνα και απαράδεκτα” νέα προγράμματα; Καλώς ελέχθη, πως εάν υπάρχει πραγματικό ενδιαφέρον της Διοικούσης Εκκλησίας για το μάθημα των Θρησκευτικών – και δεν συνιστούν οι όποιες αντιδράσεις της προπέτασμα καπνού και θεατρική παράσταση για λαϊκή καταν-άλωση – μοναδικό αίτημά της πρέπει να είναι η ολοκληρωτική απόσυρση των νέων προγραμμάτων σπουδών, από την στιγμή μάλιστα κατά την οποίαν ο νέος υπουργός παιδείας δεν δείχνει διάθεση για ματαίωση της επιβολής των νέων θρησκευτικών.
Τα νέα Θρησκευτικά είναι ένας μόνον κρίκος – αλλά πολύ σημαντικός – από την αλυσίδα που συναποτελούν μια σειρά από γεγονότα, με τα οποία φαίνεται να εντείνεται η πολεμική των σκοτεινών δυνάμεων κατά της Ορθοδοξίας και του Ελληνισμού. Δημιουργία τμήματος Ισλαμικών Σπουδών στο Α.Π.Θ., κατασκευή οσονούπω μουσουλμανικού τεμένους στην Αθήνα, προϊούσα ισλαμοποίηση της χώρας με την ανεξέλεγκτη εισροή μωαμεθανών λαθρομεταναστών από τις χώρες της Μέσης Ανατολής και όχι μόνον, σύνοδος στην Κρήτη που χαρίζει εκκλησιαστικότητα στις ποικιλώνυμες αιρέσεις και ιεροποιεί τις διάφορες θρησκείες και μεταλλαγμένα θρησκευτικά που μεταξύ των άλλων, θεωρούν τη μισαλλόδοξη και μισάνθρωπη “Σαρία” του Ισλάμ, που υπαγορεύει τη σφαγή των απίστων και την εξάπλωση της θρησκείας του Αλλάχ δια πυρός και σιδήρου, ως νόμο του Θεού.
Η χρονική σύμπτωση όλων των παραπάνω δεν είναι ασφαλώς τυχαία. Ο πόλεμος φαίνεται να διεξάγεται σε πολλά μέτωπα, αλλά ουσιαστικά εκκινεί από μία και μόνον αιτιώδη αρχή. Τις υποχθόνιες προθέσεις των ιθυνόντων νοών που κυβερνούν παρασκηνιακώς τον κόσμον και εργάζονται για την έλευση του πραγματικού και μόνου πλανητάρχου, του παγκοσμίου δικτάτορα και τελικού Αντιχρίστου.
Κατ’ ουσίαν με τα νέα Θρησκευτικά εδραιώνεται ο λαϊκός οικουμενισμός, επιβάλλεται δηλαδή στον Ορθόδοξο Ελληνικό λαό ο παναιρετικός και πανθρησκειακός συγκρητισμός μέσω της παιδείας, κατά τον ίδιο τρόπο με τον οποίο έχει επιβληθεί εις τους ρασοφόρους, κληρικούς και Ιεράρχας του νέου ημερολογίου, μέσω του Π.Σ.Ε. (Παγκόσμιου Συμβουλίου των Εκκλησιών) και ψευτοσυνόδων – δήθεν μεγάλων και αγίων – όπως αυτής στο Κολυμβάρι της Κρήτης.
Η νέα τάξη πραγμάτων θέλει να οικοδομήσει σχολεία χωρίς Χριστό, χωρίς ψυχή και χωρίς πατρίδα και από τούτα τα σχολεία να εξέρχονται οι μεταλλαγμένοι υπήκοοι της παγκοσμίου απολυταρχικής διακυβερνήσεως που ονειρεύονται. Μισούν θανάσιμα τον Χριστόν και τον άνθρωπον και ξέρουν πολύ καλά τι κάμουν. Διότι κατά τον Ντοστογιέφσκι: «χωρίς Χριστό, όλα επιτρέπονται».
Για το τέλος αφήσαμε τα λόγια του Χένρυ Κίσινγκερ, προγενεστέρου υπουργού των εξωτερικών των Η.Π.Α.. Ας τα μελετήσει ο κάθε ένας από εμάς πολύ καλά, διότι κρύβουν βαθιές αλήθειες, που αν τις συνειδητοποιούσαμε, θα μπορούσε να αλλάξει ο ρους της ιστορίας.
Ό, τι λέγει ο Κίσινγκερ, είναι διατυπωμένο μετά λόγου βαθείας γνώσεως και όχι τυχαία. Ξέρει πολύ καλά τι λέγει, γι’ αυτό και έχουν μεγάλη βαρύτητα τα λόγια του.
Ο οιοσδήποτε Έλληνας που θα τα αναγνώσει και διαθέτει έστω και στοιχειώδη σύνεση και αντίληψη των πραγμάτων, θα αισθανθεί απροσμέτρητα υπερήφανος γι’ αυτό που είναι. Για τη διπλή ευλογία του να είναι Ορθόδοξος και Έλληνας. Θα αντιληφθεί ότι οι εχθροί του Ελληνισμού και της Ρωμηοσύνης, μας γνωρίζουν (τους Ορθοδόξους Έλληνες) πολύ καλύτερα από όσο εμείς γνωρίζουμε τον ίδιο μας τον εαυτόν. Επίστανται με ακρίβεια το βαθύτερο είναι μας και τις πραγματικές μας δυνατότητες – ως άριστοι ψυχολόγοι των λαών. Όχι αυτό το οποίον μας κατήντησαν και μας καταδίκασαν να είμασθε, αλλά αυτό που πραγματικά είμασθε ή θα μπορούσαμε να γίνουμε.
Και κάτι τελευταίο! Οι Εβραιοσιωνιστές ως οι χειρότεροι εχθροί του Ελληνισμού, δε μισούν τους Έλληνες για λόγους ρατσιστικούς – μπορεί ασφαλώς να συμβαίνει και αυτό μιας και δεν υπάρχουν μεγαλύτεροι ρατσιστές και ανθέλληνες από αυτούς, με την υποσημείωση ότι το ρατσισμό και τον ανθελληνισμό τους τον διαχειρίζονται κάθε φορά όπως τους συμφέρει – ή γιατί απλά έχουν εμπάθεια απέναντι σε κάθε τι το ελληνικό.
Βεβαίως η εμπάθεια, το μίσος και ο φθόνος προκαλείται εκ του γεγονότος ότι ο Ελληνισμός και η Ορθοδοξία είναι το Φως του κόσμου – αυτό που λέμε δεν προκύπτει από εθνικιστικό παραλλήρημα ή πατριωτική έξαψη, αλλά αποτελεί την αδιάψευστη και αδιαμφισβήτητη αλήθεια που ο κάθε αντικειμενικός και αμερόληπτος κριτής δια μέσου των αιώνων, μπορεί να διαπιστώσει. Οι Σιωνιστές ωστόσο, προτίμησαν να υπηρετούνε το σκοτάδι και τον πατέρα αυτού, τον άρχοντα του σκότους, τον διάβολο. Επέλεξαν να βρίσκονται στον αντίποδα της Ρωμηοσύνης, η οποία αποτελεί δια τούτο το μοναδικό εμπόδιο στα σχέδιά τους. Απολύτως ενσυνείδητα έκαναν την επιλογή τους. Έχουν επίγνωση του αγαθού. Μπορούν να διακρίνουν ανάμεσα στο καλό και το πονηρό.
Δεν ευρίσκονται σε σύγχυση. Είναι γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγον, που ενώ αποτελούν τους πιο άσπονδους και φθονερούς εχθρούς του Ελληνισμού, είναι ταυτόχρονα – θα τολμούσα να πω – και οι μεγαλύτεροι θαυμαστές του. Θαυμάζουν όσο κανείς άλλος, κάθε τι το ρωμαίικο, κάθε τι το ελληνικό, αλλά και κάθε τι το ορθόδοξο και λαμβάνουν μέριμνα, ώστε να αξιοποιούν προς ιδικόν τους όφελος, όλους τους θησαυρούς και το πνευματικό οπλοστάσιο του Ελληνισμού. Θα αναφέρουμε δύο παραδείγματα επί του προκειμένου.
Το πρώτο έχει να κάνει με την Ελληνική γλώσσα. Επειδή γνωρίζουν άριστα την αξία της αρχαίας ελληνικής και πατερικής γλώσσας και το πόσο μεγάλους ορίζοντες διανοίγει στο νου και την ψυχή του ανθρώπου, φροντίζουν να αποκόπτουν και να αποτρέπουν τους λαούς – και ιδιαίτερα τον ελληνικό – από τη γνώση της. Αυτό το κατορθώνουν με την περιφρόνηση της ελληνικής, υποσκάπτοντας το κύρος της, με την υποβάθμιση της αξίας της σε σχέση με άλλες ευρωπαϊκές και όχι μόνον γλώσσες και τη μείωση της χρήσης της σε παγκόσμια κλίμακα, αλλά και τον συκοφαντικό χαρακτηρισμό των αρχαίων ελληνικών – ιδιαιτέρως εντός Ελλάδος – ως νεκράς και ήκιστα χρήσιμης γλώσσας, που η μόνη της θέση είναι αυτή του μουσειακού εκθέματος.
Οι ίδιοι όμως (οι Σιωνιστές) είναι βέβαιον πέρα πάσης αμφιβολίας – ενδεχομένως στο μέλλον, θα επανέλθουμε με περισσότερα στοιχεία επί του θέματος – ότι κατέχουν εμβριθέστατα τη γνώση της, διότι απλούστατα επιφυλάσσουν για τους εαυτούς των, τα κάλλιστα (τα καλύτερα τα κρατάνε για τον εαυτό τους). Γνωρίζουν να εκτιμούν κάθε τι που έχει αξία – ασχέτως εάν για τον ίδιο ακριβώς λόγο, το υποβιβάζουν στα μάτια των πολλών, προκειμένου να τους καταδικάζουν στη μικρότητα και την πνευματική μιζέρια – και να ενσωματώνουν εντός τους, ο,τιδήποτε τους καθιστά σοφότατους και ευφυέστατους και συντελεί προς αυτήν την κατεύθυνση.
Το δεύτερο παράδειγμα που θα αναφέρουμε δείχνει τη μεγάλη αξία της Αγίας Γραφής και επομένως και της Εκκλησίας, αξία που αναγνωρίζουν ακόμα και οι εχθροί της. Είναι γνωστό ότι ο ευρωπαϊκός διαφωτισμός και η επακολουθήσασα γαλλική επανάσταση ήτο δημιούργημα των σοφών της Σιών – υπάρχει σχετική αναφορά στα πρωτόκολλά τους. Ένας από τους γάλλους αθέους διαφωτιστάς και αμετανόητους πολεμίους του χριστιανισμού ήτο και ο Ντιντερό.
Κάποτε λοιπόν τον επισκέφθηκε κάποιος φίλος του και τον βρήκε να διαβάζει στη μικρή του κόρη αποσπάσματα από την Παλαιά Διαθήκη. Έκπληκτος τον ερώτησε πως διδάσκει στο παιδί του πράγματα που ο ίδιος όχι μόνο δεν τα πιστεύει, αλλά και τα πολεμάει. Και ο Ντιντερό του απάντησε: «Φίλε μου, αυτή τη στιγμή είμαι πατέρας και σαν πατέρας δεν βρήκα ΤΙΠΟΤΕ ΚΑΛΥΤΕΡΟ να διδάξω στην κόρη μου, για να τη βοηθήσω να γίνει μια ημέρα καλή και σεβαστή σαν νέα, άξια σύζυγος και μητέρα». Αυτά από έναν δεδηλωμένο πολέμιο του χριστιανισμού!
Ιδού λοιπόν ως επίλογος τα λόγια του μισέλληνα Εβραιοαμερικανού Κίσινγκερ, ο οποίος – για εκείνον που μπορεί και θέλει να καταλάβει – τοποθετεί τους Έλληνες εις το επίκεντρον τής πολεμικής των ιθυνόντων νοών (η εφαρμογή του προγράμματος των νέων θρησκευτικών είναι στην πράξη άσκηση της πολεμικής αυτής) , αναγνωρίζοντας ότι αυτοί (οι Έλληνες) αποτελούν το βαρόμετρον του κόσμου και της ιστορίας. Ας ηχούν εις τα ώτα κάθε Ρωμηού, προκειμένου να συνειδητοποιήσει την μεγίστην αξία που διαθέτει και να αφυπνισθεί εγκαίρως, προτού να είναι πολύ αργά για δάκρυα.
«Πρέπει να πλήξουμε τον ελληνικό λαό βαθειά στις πολιτισμικές του ρίζες, δηλαδή τη γλώσσα, τη θρησκεία, τα πνευματικά και ιστορικά του αποθέματα, ώστε ΝΑ ΕΞΟΥΔΕΤΕΡΩΘΕΙ ΚΑΘΕ ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΑ ΤΟΥ, ΝΑ ΑΝΑΠΤΥΧΘΕΙ, ΝΑ ΔΙΑΚΡΙΘΕΙ, ΝΑ ΕΠΙΚΡΑΤΗΣΕΙ»!!! (“Νέμεσις”, 20/2/97).
Τέλος και τῷ Θεῷ Δόξᾳ!
