ὑπό τοῦ Θεοφιλεστάτου Ἐπισκόπου Κυκλάδων κ. Σάββα (Λουκ. ε΄, 1 - 11)
ΑΚΑΡΕΣ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΕΣ.
«...Επιστάτα, δι’όλης της νυκτός κοπιάσαντες ουδέν ελάβομεν·
επί δε τω ρήματί σου χαλάσω το δίκτυον» (Λουκ. ε΄, 5).
ΠΡΟΛΟΓΟΣ
Ο Πέτρος δεν παραξενεύτηκε καθώς είδε τα δίχτυα άδεια. Είχαν προηγηθεί αρκετές φορές όπου η ανταμοιβή της κοπιαστικής νυχτερινής εργασίας υπήρξε ανάλογη... Σκέφτηκε όμως να τo κοινοποιήσει στον Ιησού που κήρυττε λίγο παραπέρα: «Επιστάτα, δι’όλης της νυκτός κοπιάσαντες ουδέν ελάβομεν» (Λουκ. ε΄, 5). Η πατρική ματιά του Ιησού έπεσε στο ταλαιπωρημένο πρόσωπο του φτωχού ψαρά και από εκείνη την στιγμή ξεκίνησε μια «θαυμαστή αλιεία» που δεν είχε να κάνει με δίχτυα και ψάρια, αλλά με πλήθος ανθρώπων: «από του νυν ανθρώπους έση ζωγρών» (Λουκ. ε΄, 10).
ΚΥΡΙΩΣ ΘΕΜΑ
Α) Η «ΕΞΩΣΗ» ΤΟΥ ΘΕΟΥ
* Η εποχή που διανύουμε κάνει το αντίθετο με τον Πέτρο. «Πετάει» τον Χριστό έξω από το πλοίο της υπάρξεως των ανθρώπων. Καθημερινές αντικρουόμενες απόψεις, ιδεολογίες, φιλοσοφικά και πολιτικά συστήματα γκρεμίζουν ήθη, αξίες, ιδανικά και το κυριότερο την πίστη του ανθρώπου στον αληθινό Θεό. Μια παραδοξολογία εμφανίζουν οι ημέρες που ζούμε: να μιλάει κανείς για ότι θέλει, με όποιο τρόπο θέλει, να αποφαίνεται δηλαδή «περί ανέμων και υδάτων» ΕΚΤΟΣ από την διδασκαλία του Χριστού και το Πρόσωπό Του. Σύνθημα και καύχημα αρχόντων και αρχομένων «η κατάργηση του Θεού», η «έξωση του Θεού» από την καθημερινότητά μας.
* Στα σαλόνια μας χωρούν τα ακριβότερα έπιπλα, τα πολυτιμότερα βάζα, οι σπουδαιότεροι ζωγραφικοί πίνακες, η τεχνολογία και η υψηλή διακόσμηση, όχι όμως και το Θεανδρικό πρόσωπο του Χριστού. Κηρύγματα «ανθρωπισμού» χωρίς ανθρωπιά, αγάπης χωρίς την Αγάπη, εμπιστοσύνη χωρίς την πίστη του Χριστού! Και οι νεόκοπες αυτές θεωρίες αφήνουν τα δίχτυα κενά, καθώς το σκοτάδι των παθών («δι’όλης της νυκτός») φέρνει στο φως της ημέρας άκαρπο το αποτέλεσμα της εργασίας και του μόχθου.
* Ο άνθρωπος μακριά από τον Ενανθρωπήσαντα Λόγο, γίνεται αντικείμενο του χρόνου και υπόδουλός του. Γυρνούν οι εποχές, περνά η καθημερινότητα και σκυμμένος σ’ αυτήν παράγει σαν ένα γρανάζι στο μηχάνημα της ύλης και της φθαρτότητας. Ασυνείδητα φιλοξενούμενος στο παρόν, το παρελθόν και το μέλλον. Ωραιότατα το συνοψίζει ο Μέγ. Βασίλειος: «η ουχί τοιούτος ο χρόνος, ού το μεν παρελθόν ηφανίσθη, το δε μέλλον ούπω πάρεστι, το δε παρόν πριν γνωσθήναι διαδιδράσκει την αίσθησιν;» (PG 29, 13B).
Β) Η «ΕΙΣΑΓΩΓΗ» ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΣΤΗΝ ΖΩΗ ΜΑΣ
* Ο Χριστός βρίσκει έναν παράδοξο τρόπο για να «μπει» στην ζωή των απλοϊκών ψαράδων και μετέπειτα μαθητών Του. Τους μιλάει στην γλώσσα τους, γι’ αυτό που τους απασχολεί σχετικά με την ιδιότητα και την εργασία τους. Μέχρις εδώ καλά! Από εδώ και πέρα αρχίζει η διαφοροποίηση: τους προτείνει κάτι εντελώς θα λέγαμε αντιεπαγγελματικό, καθώς τους παρακινεί να ρίξουν τα δίχτυα και πάλι σε ώρες που οι πολύπειροι ψαράδες γνώριζαν ότι δεν θα έπρεπε να αλιεύσουν...
* Έτσι αρκετές φορές εισέρχεται ο Χριστός στην ζωή μας. Ενάντια στην φύση, την λογική, την επιστήμη, το κοινωνικά αποδεκτό και η υπακοή του ανθρώπου («επί δε τω ρήματί σου» Λουκ. ε΄, 5) ανατρέπει την λογική και τα αναμενόμενα. Και έτσι συμβαίνει καθώς ο ενδιαφερόμενος έχει απογοητευθεί από κάθε ανθρώπινη βοήθεια, κοσμική σοφία και έχει στραφεί προς την προσευχή και την εξ ύψους δύναμη. Αφήνεται στη θάλασσα της αγάπης και της παντοδυναμίας του Θεού.
* «Και πάσαν την ζωήν ημών Χριστώ τω Θεώ παραθώμεθα» (Λειτουργική ευχή), προτρέπει ο Λειτουργός τους πιστούς κατά την Θεία Λειτουργία. Και αυτή η σύσταση δεν είναι μηχανιστική, δεν είναι αποτέλεσμα τεμπελιάς και αδιαφορίας. Είναι αποτέλεσμα μεγάλης ανδρείας! Είναι αποτέλεσμα μεγάλης και πλήρους εμπιστοσύνης στην πρόνοια και αγάπη του Θεού – Πατέρα. Ουσιαστικά έχουμε καταπατήσει την φιλαυτία, τον εγωισμό μας, την στείρα γνώση μας και έχουμε κάνει χώρο να εισχωρήσει η λυτρωτική χάρη του Χριστού στην ύπαρξή μας.
ΕΠΙΛΟΓΟΣ
Κάποιοι ξεκίνησαν να χτίζουν ένα πέτρινο σπίτι και σαν άριστοι τεχνίτες επέλεγαν πέτρες κατάλληλες για την θέση και το μέγεθος της κατασκευής. Μια πέτρα ήταν μπροστά στα πόδια τους και είτε δεν την πρόσεχαν, είτε δεν ήθελαν να την χρησιμοποιήσουν. Ένας όμως την διέκρινε, την πήρε και όχι μόνο του φάνηκε χρήσιμη, αλλά την θεώρησε ως την πλέον κατάλληλη για ζωτικό σημείο της κατασκευής. Αναφώνησε με χαρά μεγάλη: «λίθον ον απεδοκίμασαν οι οικοδομούντες, ούτος εγενήθη εις κεφαλήν γωνίας» (Ψαλμ. 117, 22) και εγώ ταπεινά συμπληρώνω «η δε πέτρα ην ο Χριστός» (Α΄ Κορ. 10, 2). Ας εμπιστευτούμε σε κάθε μας ενέργεια τον Κύριο μας.
Περί των κηρυγματικών σχεδιαγραμμάτων
