Η ΑΓΙΑ-ΣΟΦΙΑ ΚΑΙ Η ΡΩΜΗΟΣΥΝΗ ΣΤΟ ΕΠΙΚΕΝΤΡΟ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ
ΔΑΒΙΔ ΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΠΕΤΡΑΣ
- Η ΡΩΜΗΟΣΥΝΗ ΤΟ ΦΩΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ
Ο Χριστός είπε κάποτε στους μαθητές του, ότι αυτοί είναι το φως του κόσμου. Τους είπε επίσης, ότι είναι το αλάτι της γης και πως επομένως, πρέπει όπως κάνει το αλάτι με τις τροφές, να νοστιμεύουν τον κόσμο, να του δίνουν νόημα με τη διδασκαλία του ευαγγελίου και να εμποδίζουν την σήψη του. Ο κόσμος αυτός είναι υποκείμενος στον κίνδυνο του σαπίσματος και του σκοτεινιάσματος και οι μαθητές του Χριστού έχουν την αποστολή να εξαπλώνουν το Φως και την Αλήθεια του Κυρίου τους και να κατανικούν το σκοτάδι και το ψεύδος.
Η διαμάχη ανάμεσα στο Φως και το σκότος είναι αένναη. Οι μαθητές του Χριστού αποκαλούνται «θεηγόροι οπλίται παρατάξεως Κυρίου», πράγμα που σημαίνει, ότι στον κόσμο αυτό, έχουμε έναν ακατάπαυστο πόλεμο ανάμεσα στις δυνάμεις του φωτός και τις δυνάμεις του σκότους. Το πνευματικό σκοτάδι πολεμάει ακούραστα το Φως του κόσμου, που είναι ο Χριστός, προκειμένου να Τον κατανικήσει και να επιβληθεί στον κόσμο.
Ωστόσο το Φως και το σκοτάδι δεν είναι απρόσωπες και αόριστες έννοιες. Πηγάζουνε και εκφράζονται μέσα από ιστορικά μεγέθη και ιστορικές πραγματικότητες. Το σκοτάδι ασφαλώς πηγάζει και εκφράζεται από τον Εωσφόρο και τα πειθήνια όργανά του, τα οποία μπορεί ως κοσμοκράτορες να είναι οι κυρίαρχοι του κόσμου και να κατεξουσιάζουν αυτόν , αλλά κατ’ουσίαν είναι τα δουλικά του διαβόλου και οι απόλυτοι λάτρεις και υπηρέτες του.
Από την άλλη οι φωτεινοί υπηρέτες του Χριστού είναι μέλη της μόνης καθαρής και αμόλυντης Πίστης, της Ορθοδοξίας, η οποία ως ιστορικό μέγεθος ταυτίζεται και εκφράζεται με την Ρωμαιοσύνη(Ρωμηοσύνη), τον ελληνορθόδοξο τρόπο ζωής και σκέψης, τον Ρωμαίικο πολιτισμό. Η Ρωμηοσύνη ως η ανωτέρα πνευματική και πολιτιστική δύναμη και ως Ελληνισμός που ορίζεται από την συμπόρευση και ταύτισή του με την Ορθοδοξία, αποτελεί την μοναδική γνήσια και αληθινή πηγή φωτός του κόσμου. Οπότε είναι λογικό, οι σκοταδιστές αυτήν κυρίως να πολεμούν και σε αυτήν κυρίως να στοχεύουν τα πυρά τους, προκειμένου να κατορθώσουν να βασιλεύσει στον κόσμο το απόλυτο σκοτάδι.
Έτσι η Ρωμηοσύνη, ανεξάρτητα από το τι φαίνεται και βγαίνει προς τα έξω, ευρίσκεται έστω και αθεάτως, κυρίως αθεάτως, στο επίκεντρο της πολεμικής των σατανολατρών κοσμοκρατόρων. Οι πνευματικές και πολιτιστικές διεργασίες και ζυμώσεις που επιφέρουν παντοιοτρόπως στον παγκόσμιο χάρτη με τις παρεμβάσεις και τη συνολική τους δράση οι τελευταίοι, αποσκοπεί κυρίως στην συρρίκνωση και την αλλοίωση του Φωτός, της Αίγλης και της επιρροής-επίδρασης της Ρωμηοσύνης στον κόσμο. Με άλλα λόγια συσκοτίζουν την ανθρωπότητα, έτσι ώστε ποτέ να μην μπορέσει να προσεγγίσει το Φως και την Αλήθεια, ως Πίστη και φιλοθεϊα, ως αγαθότητα και καλοσύνη, ως αρετές και χαρίσματα, ως πολιτισμό και ευγένεια, ως τρόπο ζωής και σκέψης, ως φιλότιμο και φιλανθρωπία.
- ΚΑΡΔΙΑ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΑ Η ΡΩΜΗΟΣΥΝΗ
Καρδιά του κόσμου είναι η Ρωμηοσύνη(Ελληνισμός) και καρδιά της Ρωμηοσύνης ο Χριστός που την καθοδηγούσε και την σκέπαζε, ανοίγοντας της δρόμους προς το Φως, την Αγαθότητα και την Αλήθεια και συμπορευόταν μαζί της και στους προ της Ενανθρωπήσεώς Του αιώνες. Ασφαλώς η Ρωμηοσύνη είναι και φυλετικό μέγεθος, αλλά πολύ περισσότερο πνευματικό, καθώς μέλη της είναι τόσο οι Έλληνες(Ρωμηοί) στην καταγωγή, όσο και οι Έλληνες(Ρωμηοί) στο πνεύμα, τον πολιτισμό, τις παραδόσεις και την Πίστη. Αυτοί που γεννιούνται Έλληνες και αυτοί που εξελληνίζονται και γίνονται Έλληνες στην πορεία.
Η Ρωμηοσύνη έχει παγκόσμιο, οικουμενικό και διαχρονικό χαρακτήρα. Ρωμηοί υπήρχαν και υπάρχουν παντού, σε κάθε γωνιά του πλανήτη, αλλά κυρίως εκεί όπου έλαμψε και βασίλευσε με την Θεανθρώπινη ακτινοβολία της η Μεσαιωνική Ρωμαίικη Αυτοκρατορία της Κωνσταντινουπόλεως, η οποία αποτέλεσε τον πολιτικό φορέα της Ρωμηοσύνης. Έχουμε λοιπόν τους Ιταλώνυμους Ρωμηούς στην Ιταλία(Ιταλώνυμη Ρωμηοσύνη), τους Αραβώνυμους στις Αραβικές χώρες(Αραβώνυμη Ρωμηοσύνη), τους Ελλαδίτες στην Ελλάδα(Ελλαδική Ρωμηοσύνη), τους Βαλκάνιους στα Βαλκάνια(Βαλκανική Ρωμηοσύνη) τους Τουρκώνυμους στην Τουρκία(Τουρκώνυμη Ρωμηοσύνη) κ.ο.κ.
- ΕΛΛΑΔΙΚΗ ΚΑΙ ΤΟΥΡΚΩΝΥΜΗ ΡΩΜΗΟΣΥΝΗ
Εμείς εδώ λόγω επικαιρότητας θα ασχοληθούμε δι’ ολίγων με την Ελλαδική και κυρίως την Τουρκώνυμη Ρωμηοσύνη. Τουρκώνυμη είναι η Ρωμηοσύνη που φέρει το όνομα της Τουρκιάς, οι Ρωμηοί που φέρουν το όνομα του Τούρκου. Είναι Τούρκοι κατ’ όνομα, οι οποίοι στην πραγματικότητα έχουν ισχυρές Ρωμαίικες(Ελληνικές) καταβολές. Όπως επισημαίνεται παραπάνω, για να αποκληθεί κανείς Ρωμηός, θα πρέπει απαραιτήτως να είναι Ορθόδοξος χριστιανός.
Εμείς ,όμως, υπείκοντας, εδώ, στο πνεύμα του νόμου και όχι στο γράμμα, στα μέλη της Τουρκώνυμης Ρωμηοσύνης συμπεριλαμβάνουμε τόσο τους Τούρκους Χριστιανούς(Ορθοδόξους), όσο και τους Τουρκους Μουσουλμάνους για λόγους στους οποίους θα αναφερθούμε κατωτέρω. Απλώς εδώ συνοψίζουμε τους λόγους εκ προοιμίου. Αυτοί είναι: η φυλετική συγγένεια και πολιτιστική εγγύτητα των Τούρκων προς τους Βυζαντινούς και μεταβυζαντινούς Ρωμηούς προγόνους τους(είχαμε δηλαδή Έλληνες και Τούρκοι κοινούς προγόνους από κάποιο σημείο και μετά, στην όψιμη μεσαιωνική και μετέπειτα ιστορία μας), καθώς και η αγάπη και ο σεβασμός πολλών Τούρκων για τα ιερά και τα όσια της Ορθοδοξίας. Στον παράγοντα του μογγολικού στοιχείου, που τόσο άκριτα και αβασάνιστα συνδέουν κάποιοι με το σύνολο του τουρκικού λαού αναφέρομαι σύντομα κατωτέρω.
Η αναφορά μας λοιπόν στο παρόν άρθρο θα έχει να κάνει με την Ελλαδική και την Τουρκώνυμη Ρωμηοσύνη ή με άλλα λόγια με τους Έλληνες και τους Τούρκους. Πολλοί από εκείνους που ασχολούνται με το θέμα αυτό, θεωρούν τους δύο λαούς άσπονδους εχθρούς και ασφαλώς κανείς δεν μπορεί να ξεχάσει την κατάκτηση της Βασιλεύουσας από τον Μωάμεθ τον Πορθητή, καθώς και όλων των άλλων εδαφών του Βυζαντίου που μετατράπηκαν αυτόματα σε Οθωμανική Αυτοκρατορία, αλλά και την γεμάτη δεινά για τους Έλληνες σκλαβιά πέντε αιώνων επί Οθωμανοκρατίας, καθώς και την μοιραία για τον Ελληνισμό καταστροφή και σφαγή των Ελλήνων του Πόντου και της Μικράς Ασίας και εν τέλει τον βίαιο ξεριζωμό τους από τις προαιώνιες πατρογονικές τους εστίες.
4) Η ΚΡΙΣΗ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΙΚΗΣ ΡΩΜΗΟΣΥΝΗΣ
Όπως έχουν επισημάνει κατά καιρούς έμπειροι συγγραφείς, διεθνολόγοι, ιστορικοί αναλυτές κ.α. οι δύο λαοί διέρχονται σήμερα μια βαθιά υπαρξιακή κρίση, η οποία όπως θα συμπληρώναμε δεν είναι άσχετη με το Ρωμαίικο παρελθόν τους. Ξεκινώντας επί παραδείγματι με την Ελλαδική Ρωμηοσύνη, η κρίση που διέρχεται η χώρα μας τα τελευταία χρόνια, για να μην πούμε τις τελευταίες δεκαετίες δεν είναι τόσο κρίση οικονομική, κοινωνική, επιδημιολογική ή ο,τιδήποτε άλλο, αλλά κρίση πνευματική, πολιτιστική, εθνικοθρησκευτική, κυρίως και κατεξοχήν δηλαδή κρίση ταυτότητας.
Αυτό συμβαίνει, διότι οι ηγέτες της Ελλάδος, στη συντριπτική τους πλειονότητα(πολιτικοί, διανοούμενοι, ίσως και εκκλησιαστικοί), όλα αυτά τα χρόνια από το 1821 και μετά ουσιαστικά, δεν κάνουν τίποτε άλλο, παρά να ροκανίζουν ως άλλα τρωκτικά τις ρίζες του Έθνους και να γκρεμίζουν με επιδέξιο και αφανή πολλές φορές τρόπο τις γέφυρες που ενώνουν τους Έλληνες με τις πηγές και τα πνευματικά, ιστορικά και πολιτιστικά τους αποθέματα. Το γεγονός αυτό, έχει ως αποτέλεσμα, οι Έλληνες τα τελευταία διακόσια χρόνια να απομακρύνονται σταδιακά ολοένα και περισσότερο από την Ορθοδοξία και τις παραδόσεις τους, τα ήθη και τα έθιμά τους, να λησμονούν τον ελληνικό τρόπο ζωής και σκέψης και να γίνονται σιγά-σιγά τύποις μόνον Ορθόδοξοι και κατ’ όνομα μόνον Έλληνες.
Οι φυτευμένοι από τις Μεγάλες Δυνάμεις Γραικύλοι πολιτικοί της Ελλάδος επιχείρησαν- κατά παραγγελία της Δύσης και με επίσημο πρόγραμμα και σχέδιο- να διαπλάσουν κατ’εικόνα και καθ’ομοίωσιν τους τον ελληνικό λαό, επιδιώκοντας να μετατρέψουν τους υπερήφανους αετούς της Ρωμηοσύνης σε φρόνιμα και ταπεινά παιδάκια των δυτικών, σε υπάκουα σκυλάκια τους και υποτακτικούς τους και εν τέλει σε Γραικύλους οσφυοκάμπτες και δουλοπρεπείς απέναντι στους Ευρωπαίους, των οποίων τα «φώτα» και τον «πολιτισμό», θα έπρεπε να θαυμάζουν και να μιμούνται οι Έλληνες ως δήθεν ανώτερα της Ρωμηοσύνης.
Και μπορεί μεν κάποιοι από τους Έλληνες πολλοί ή λίγοι να επιθυμούν να εξευρωπαϊσθούν, οι Ευρωπαίοι όμως γνωρίζουν πολύ καλά ότι άλλη είναι η πάστα των Ελλήνων και άλλη η δική τους, άλλη η κουλτούρα του ενός και άλλη του άλλου, άλλη η νοοτροπία κ.ο.κ. Το χάσμα δεν γεφυρώνεται με πολιτιστικά παντρέματα, σύγχυση και συγχώνευση πολιτισμών. Δεν μπορεί κανείς να είναι ταυτόχρονα και Έλληνας και Ευρωπαίος. Αν κάποιος γίνει Ευρωπαίος παύει να είναι Έλληνας και αν κανείς γίνει Έλληνας παύει να είναι Ευρωπαίος.
Έτσι λοιπόν η διαφαινόμενη επικράτηση στην Ελλάδα ενός αλλότριου προς τον Ρωμαίικο πολιτισμού(του αμερικανοευρωπαϊκού lifestyle), είναι εκείνο που προκαλεί στους Ελλαδίτες Ρωμηούς βαθιά υπαρξιακή κρίση, μια συνολική εθνική κρίση ταυτότητας και πολιτιστικής φυσιογνωμίας, καθώς φέρνει αντιμέτωπα μέσα τους σε μια αδυσώπητη αναμέτρηση, αυτό που μέχρι τώρα ήταν για αναρίθμητους αιώνες, το βαθύτερο είναι τους, τον πραγματικό τους εαυτό, με εκείνο που τώρα επιθυμούν να γίνουν, κάτι δήθεν πιο εξελιγμένο και προηγμένο, μια καρικατούρα του εαυτού τους και τίποτε περισσότερο.
5) ΜΕΤΑΤΡΟΠΗ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΣΟΦΙΑΣ ΣΕ ΤΖΑΜΙ
Μπορούμε όμως στο σημείο αυτό να περάσουμε και στην Τουρκώνυμη Ρωμηοσύνη. Τις τελευταίες ημέρες γινόμαστε μάρτυρες συγκλονιστικών γεγονότων, των οποίων η συμβολική και όχι μόνον σημασία είναι τεράστια. (Ακόμα πιο μεγάλη είναι η ουσιαστική τους σημασία). Ο ηγέτης της Τουρκίας Ρεντζέπ Ταγίπ Ερντογάν πραγματοποιώντας, όπως ο ίδιος δήλωσε ένα παιδικό του όνειρο, μετέτρεψε σε τζαμί την Αγια-Σοφιά, το ουράνιο στολίδι της κοσμοπόθητης Πόλης, το Οικουμενικό σύμβολο της Ορθοδοξίας και της Ρωμηοσύνης, τον θεϊκό θησαυρό και δώρο του Χριστού στους ανθρώπους, αλλά και το ωραιότερο και ύψιστο πολιτιστικό επίτευγμα της ανθρωπότητας.
Οι εξηγήσεις που δόθηκαν προκειμένου να ερμηνεύσουν την ενέργεια αυτή του Ερντογάν είναι αρκετές. Κάποιοι την είδαν ως επίδειξη ισχύος του Τούρκου ηγέτη, που έγινε προκειμένου να συσπειρώσει γύρω του, τους Τούρκους στο εσωτερικό της χώρας και τους λοιπούς Μουσουλμάνους στο εξωτερικό. Άλλοι την ερμήνευσαν ως πράξη αδυναμίας, καθώς ο Ερντογάν θέλησε με αυτήν να αποπροσανατολίσει την τουρκική κοινή γνώμη από τα καθημερινά προβλήματα και την οικονομική δυσπραγία που υπάρχει στην χώρα, αλλά και να ενισχύσει την δική του θέση, επιτυγχάνοντας την επιβίωση του καθεστώτος του, αφού ο ίδιος φαίνεται πλέον να αντιμετωπίζει προβλήματα δημοφιλίας και να μην έχει στον λαό την απήχηση που είχε παλαιότερα.
Όλες αυτές οι αιτιολογήσεις βεβαίως μπορεί να είναι σωστές. Αποτελούν ωστόσο την βιτρίνα του πράγματος και αφορμώνται από αφετηρίες που έχουν στιγμιαία και παροδική βάση. Υπάρχουν και βαθύτερα αίτια, βαθύτερες και πιο διαχρονικές παράμετροι, εξαιτίας των οποίων ο Ερντογάν μετέτρεψε την Αγια-Σοφιά σε τζαμί. Στην Τουρκία όπως κάποιοι επισημαίνουν, ο λαός της χώρας διέρχεται βαθιά υπαρξιακή κρίση. Αυτό βεβαίως δεν είναι κάτι τωρινό, αλλά ένα πρόβλημα που ταλανίζει, ίσως εδώ και αιώνες τον λαό αυτό και έχει να κάνει με το ιστορικό του παρελθόν.
6) ΦΥΛΕΤΙΚΗ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΗ ΣΥΓΓΕΝΕΙΑ ΕΛΛΗΝΩΝ ΚΑΙ ΤΟΥΡΚΩΝ
Οι Τούρκοι, στη συντριπτική τους πλειονότητα, είναι απόγονοι Ρωμηών(Ελλήνων) που εξισλαμίσθηκαν στην πορεία. Είναι λοιπόν φυλετικά συγγενείς με τους Έλληνες. Ξεκίνησαν από τα βάθη της Ασίας πολύ λίγοι, ως τουρκικά φύλα μογγολικής καταγωγής και στη συνέχεια όταν έφτασαν στα βυζαντινά εδάφη, οι πολλές επιγαμίες με Ρωμηούς και Ρωμηές εξαφάνισαν τελικά τον αρχικά μογγολικό χαρακτήρα της φυλής τους. Αυτοί ήταν νομάδες και πολλοί λίγοι, οπότε πληθυσμιακά θα έπρεπε να στηριχθούν στους πολυάριθμους Βυζαντινούς πληθυσμούς που κατακτούσαν. Από εκεί και πέρα ο πληθυσμιακός πυρήνας των Τούρκων αποτελείτο κυρίως από πρώην Βυζαντινούς Ρωμηούς οι οποίοι μάλιστα σε αρκετές περιπτώσεις επάνδρωναν και τις διοικητικές δομές των τουρκικών σουλτανάτων, τα οποία διαμόρφωναν την διοίκηση τους πάνω στις προϋπάρχουσες Βυζαντινές δομές των κατακτημένων εδαφών, καθώς όπως είπαμε τα τουρκικά φύλα ήταν αρχικά νομάδες και δεν είχαν προηγουμένως παρόμοια διοικητική διάρθρωση με αυτή των Βυζαντινών(Ρωμηών).
Αρχικά μάλιστα στα πρώτα χρόνια(από τον 11ο αιώνα και μετά) οι Τούρκοι σε αρκετές περιπτώσεις δεν απαιτούσαν απαραίτητα τον εξισλαμισμό των Ρωμηών που ενέτασσαν στο κράτος τους. Τους επέτρεπαν να διατηρήσουν την χριστιανική τους πίστη, τους έδιναν φοροαπαλλαγές και άλλες διευκολύνσεις, έτσι ώστε εκείνοι με μεγαλύτερη προθυμία να υπάγονται στα βασίλειά τους και να μπορούν στη συνέχεια οι Τούρκοι με μεγαλύτερη ευκολία να τους αφομοιώσουν. Σταδιακά εξισλαμίζονταν εκούσια ή ακούσια όλο και περισσότεροι Ρωμηοί, οπότε η Τουρκιά γέμισε ουσιαστικά και ταυτίστηκε με Ρωμηούς που άλλαζαν την πίστη τους και το εθνικό τους όνομα.
Όταν ένας Ρωμηός γινόταν μουσουλμάνος, αυτό σήμαινε, ότι μετέφερε αυτόματα, όσο είχε το περιθώριο, τις συνήθειες της φυλής του και τον πολιτισμό της Ρωμηοσύνης στο νέο του περιβάλλον και τις ενσωμάτωνε στο τουρκικό πλαίσιο εντός του οποίου πλέον βρισκότανε. Οι συνήθειες, άλλωστε, και ο τρόπος ζωής, είναι κάτι που δεν χάνεται από την μια στιγμή στην άλλη και αποτελούν ασφαλώς και μία έμμεση επίδραση της Πίστης (της Ορθοδοξίας εν προκειμένω) στο νέο περιβάλλον, ακόμα και όταν αυτή (η Πίστη) χάνεται. Οπότε οι Τούρκοι από τον 11ο αιώνα και μετά, ζούσαν δίπλα στους Ρωμηούς, μαζί με τους Ρωμηούς και απαρτίζονταν μάλιστα και οι ίδιοι από Ρωμηούς.
Αυτό σημαίνει εκτός των άλλων πολιτιστική συγγένεια και εγγύτητα των δύο λαών, παρά τις όποιες διαφορές τους σε θρησκευτικό ή άλλο επίπεδο. Οι Βυζαντινοί και οι μεταγενέστεροι Ρωμηοί διοχέτευσαν πολλά στοιχεία του Βυζαντινού- Ρωμαίικου πολιτισμού στην κουλτούρα, τον τρόπο ζωής και τα ήθη και έθιμα των Τούρκων. Μπορεί να λεχθεί ότι η συνύπαρξη των δύο λαών για τόσους αιώνες είχε ως αποτέλεσμα να μεταφέρει ο κάθε λαός δικές του συνήθειες στον άλλο, αλλά ωστόσο εάν έχουν περάσει κάποιες τουρκικές συνήθειες σε εμάς, είναι κατ’ουσίαν δάνειο και αντιδάνειο από την Ρωμηοσύνη και το Βυζάντιο. Τις δανειστήκαμε δηλαδή από τουρκώνυμους Ρωμηούς ή έστω από πρώην Ρωμηούς και πρώην Έλληνες, με τους οποίους έχουμε κοινή φυλετική και πολιτιστική καταγωγή.
7) ΤΟ ΠΑΙΔΟΜΑΖΩΜΑ
Ένα άλλο χαρακτηριστικό που συνδιαμόρφωσε τις σχέσεις Ελλήνων και Τούρκων και συνέτεινε με τη σειρά του στην φυλετική συγγένεια των δύο λαών, αλλά και αποτέλεσε μία μεγάλη πληγή στο σώμα της Ρωμηοσύνης, ήταν το λεγόμενο παιδομάζωμα. Με αυτό συγκροτούνταν τα σώματα των Γενιτσάρων, του πιο εκλεκτού, ικανού και φανατισμένου τμήματος του Οθωμανικού στρατού. Ο θεσμός αυτός θεωρήθηκε αναγκαίος, μιας και υπήρχε έντονη δημογραφική αιμορραγία στους Οθωμανούς, λόγω των συνεχών πολέμων. Τα ευφυέστερα, ομορφότερα και πιο γεροδεμένα άρρενα παιδιά των χριστιανών αρπάζονταν σε πολύ μικρή ηλικία από τους γονείς τους και εξισλαμίζονταν μέσα από την παιδεία και την γενικότερη αγωγή που τους έδιναν, μαθαίνοντας και την τουρκική γλώσσα. Ιδιαίτερη φροντίδα καταβάλλονταν από τους παιδαγωγούς των χριστιανοπαίδων, ώστε να ξεχάσουν την προτέρα τους ζωή και την Ρωμαίικη καταβολή τους.
Οι Γενίτσαροι είχαν σιδερένια πειθαρχία και θρησκευτικό ζήλο και φανατισμό. Συνήθως έχαναν την Ρωμαίικη συνείδησή τους και γινόντουσαν φανατικοί Τούρκοι και μουσουλμάνοι βασιλικότεροι και θερμότεροι των διδασκάλων τους. Ωστόσο παρά την διογκωμένη τουρκική συνείδηση, υπήρχαν μέσα τους ρωμαίικα κατάλοιπα και δεν ξεχνούσαν πάντα την μητρική τους γλώσσα και την χριστιανική τους προέλευση. Γι’αυτό και κάποιοι από αυτούς βοηθούσαν, όταν και όπως μπορούσαν την οικογένειά τους και τον τόπο τους. Μάλιστα πολλά από τα παιδιά αυτά, προορίζονταν να υπηρετήσουν στην αυλή του Σουλτάνου και αναλάμβαναν συνήθως υψηλά αξιώματα, όπως για παράδειγμα το αξίωμα του Μεγάλου Βεζύρη, ο οποίος ήταν δεύτερος στην οθωμανική ιεραρχία πίσω από τον Σουλτάνο.
Μιας και αναφερόμαστε στο παιδομάζωμα των Οθωμανών, θα θέλαμε να απευθύνουμε μία σύντομη παραβολική διήγηση σε εκείνους από τους αγαπημένους μας συμπατριώτες, που θεωρούν ότι δεν έχουμε καμία σχέση με τους Τούρκους και ότι οι τελευταίοι ανέκαθεν μας αντιμετώπιζαν πάντα και μόνον εχθρικά. Για την οικονομία του λόγου θα δεχθώ ότι μπορεί να ισχύει αυτό(το δεύτερο σκέλος μόνο) ως ένα βαθμό μικρότερο ή μεγαλύτερο. Η διήγηση λοιπόν είναι η εξής: ας πούμε ότι σε μια οικογένεια είναι δύο αδέλφια. Το ένα προσωποποιεί την Ελλάδα, τους Έλληνες και το άλλο το μικρότερο την Τουρκία, τους Τούρκους. Τα δύο αυτά αδελφάκια είναι καλά μεταξύ τους, γεμάτα από αδελφική ευτυχία, μεγαλώνουν αγαπημένα και μονοιασμένα. Κάποια στιγμή όμως μπαίνουν βίαια στο σπίτι εχθροί της οικογένειας και αρπάζουν το ένα από τα δύο αδελφάκια, που εικονίζει την Τουρκία. Το μεγαλώνουν με φανατισμό και αγριότητα και το κάνουν ορκισμένο εχθρό του αδελφού του. Του αλλάζουν την πίστη και το όνομα, καταστρέφουν την παλαιά, την αληθινή και του δίνουν μια τελείως καινούρια, ψεύτικη ταυτότητα. Αυτά τα δύο αδέλφια αθετούν την τελεία αγάπη που υπήρχε μεταξύ τους και γίνονται άσπονδοι εχθροί, με αποτέλεσμα να υποβλέπει το ένα το άλλο.
Συν τω χρόνω δημιουργείται μεγάλη απόσταση μεταξύ τους και αποξενώνονται το ένα από το άλλο. Δεν παύουν όμως να είναι αδέλφια. Να ρέει το ίδιο αίμα στις φλέβες τους και κάποτε τις καλές μέρες στο παρελθόν να είναι μία ψυχή σε δύο σώματα. Έρχονται λοιπόν κάποιες φορές που ο μεγάλος αδελφός, η Ελλάδα σκέφτεται με πόνο και αγάπη το μικρό του αδελφάκι και αναπολεί με νοσταλγία τις παλιές καλές ημέρες. Αλλά και ο μικρός αδελφός η Τουρκία, ώρες-ώρες σαν κάτι μέσα του να αναδεύει τον χρόνο και να αναρριπίζει την μνήμη του, ενθυμείται έστω και ασυνείδητα/ασυναίσθητα τις στιγμές αγάπης και μεγαλείου που απολάμβανε στην αγκαλιά του μεγάλου του αδελφού και αναλογίζεται πόσο πολύ θα ήθελε να ξανανιώσει το ίδιο, έστω και αν δεν θυμάται καλά το πως και το πότε. Διότι όταν σου έχουν στερήσει τον αδελφό σου, κατ’ουσίαν έχεις χάσει ένα κομμάτι από τον εαυτό σου, που πάντοτε θα το αναζητάς και πάντοτε θα σου λείπει. Οι Τούρκοι λοιπόν είναι σαν τα παραστρατημένα αδέλφια μας που έχουν χάσει τον δρόμο τους και που ενίοτε(εάν όχι πάντοτε) προσπαθούν να τον ξαναβρούν.
8) ΑΓΑΠΗ ΠΟΛΛΩΝ ΤΟΥΡΚΩΝ ΓΙΑ ΤΑ ΙΕΡΑ ΚΑΙ ΤΑ ΟΣΙΑ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ
Όπως προείπαμε ανωτέρω ένα από τα χαρακτηριστικά της Τουρκώνυμης Ρωμηοσύνης που φέρνει πιο κοντά τους δύο λαούς είναι η πηγαία αγάπη και ο σεβασμός πολλών Τούρκων για τα ιερά και τα όσια της Ορθοδοξίας μας και της Ρωμαίικης φυλής μας. Πολλοί Τούρκοι όχι μόνο στις μέρες μας, αλλά και επί Οθωμανοκρατίας και πιο πριν, ακόμη και πασάδες και άλλοι αξιωματούχοι, έδειχναν μια ιδιαίτερη ευλάβεια για πολλούς από τους αγίους της Εκκλησίας μας και μάλιστα πολλές φορές προσεύχονταν με ιδιαίτερη θέρμη σε αυτούς, ζητώντας την θαυματουργική τους επέμβαση, καθώς και άνωθεν βοήθεια και λύση στα προβλήματα που τους ταλάνιζαν.
Έδειχναν μεγάλο σεβασμό στον Κύριό μας Ιησού και στην Παναγία μητέρα του, ασπάζονταν τις άγιες εικόνες και αρκετοί εξ’αυτών επίστευαν στον Χριστό και εβαπτίζοντο. Το ίδιο δεν αποκλείεται να συμβαίνει και σήμερα σε αρκετές περιπτώσεις. Επί παραδείγματι ακόμη και σήμερα πολλές Τουρκάλες όταν πρόκειται να ζυμώσουν το ψωμί τους, σταυρώνουν το ζυμάρι πριν το βάλουν στο φούρνο για να το ψήσουν. Συνήθεια που είναι κατάλοιπο της ρωμαίικης καταβολής αυτών των γυναικών, έστω κι αν οι ίδιες είναι πλέον μουσουλμάνες.
Ιδιαίτερη αγάπη τρέφουν οι μουσουλμάνοι, Τούρκοι και όχι μόνον, στον Άγιο Γεώργιο τον Τροπαιοφόρο. Τον φοβούνται και τον ευλαβούνται πολύ και μάλιστα πολλοί εξ’αυτών, τον θεωρούν ακόμη και προστάτη τους. Κάθε χρόνο στη μνήμη του αγίου Γεωργίου συρρέουν χιλιάδες Τούρκοι, μουσουλμάνοι κατά τα φαινόμενα, στα Πριγκηπόννησα στο επανδρωμένο μοναστήρι του αγίου Γεωργίου του Κουδουνά(μία χρονιά ήταν πάνω από 25.000). Εκεί προσεύχονται στον άγιο να τους χαρίζει υγεία και να στολίζει με τα αγαθά του την ζωή τους, ενώ δεν παραλείπουν να κρεμάνε σε σχοινιά απλωμένα στο προαύλιο του ναού χαρτάκια που έχουν γραμμένα τα ονόματα των συγγενών τους και τα δικά τους, ζητώντας από τον άγιο να εύχεται για αυτά, συνήθεια και έθιμο λατρευτικό καθαρά ορθόδοξο χριστιανικό.
9) ΟΙ ΚΡΥΠΤΟΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ
Βεβαίως κανείς δεν μπορεί να ξέρει στα σίγουρα, εάν κάποιοι από αυτούς τους Τούρκους είναι κατά βάθος κρυπτοχριστιανοί, Ορθόδοξοι Ρωμηοί που προσποιούνται τους μουσουλμάνους για τον φόβο του Ερντογάν και του καθεστώτος ανελευθερίας που υπάρχει στην Τουρκία. Και κανείς δεν μπορεί εν τέλει να υπολογίσει με ακρίβεια πόσοι ενδέχεται να είναι οι κρυπτοχριστιανοί στην Τουρκία. Κάποιες φωνές ψιθυρίζουν ότι ίσως και να είναι αρκετά εκατομμύρια, περισσότερα από όσα θα ήταν δυνατόν κανείς να φανταστεί. Η Τουρκία είναι μια χώρα που ακόμα και σήμερα θα μπορούσε να κρύβει για ορισμένους πολλές και μεγάλες εκπλήξεις.
Οπότε λοιπόν, εάν ότι ψυθιρίζεται για τους κρυπτοχριστιανούς έχει έστω και μικρή δόση αληθείας, αντιλαμβάνεσθε τι αντίκτυπο θα είχε για την σημερινή Τουρκία μία ενδεχόμενη αποκάλυψη, ότι ένα σημαντικό, ίσως και μεγάλο μέρος του πληθυσμού της είναι «γιαλαντζί» μουσουλμάνοι και επομένως και «γιαλαντζί» Τούρκοι. Είναι πολλές και μεγάλες λοιπόν οι τρύπες, που θα πρέπει να μπαλώσει(γιατί να τις επουλώσει δεν μπορεί) η ηγεσία της Τουρκίας στο εσωτερικό της χώρας και αυτό προσπαθεί να το κάνει με τον ποικιλότροπο αποπροσανατολισμό της κοινής γνώμης, χορηγώντας θεάματα με εντυπωσιακά σόου(όπως την μετατροπή της Αγια-Σοφιάς σε τζαμί) και την επιθετική εξωτερική πολιτική.
10) ΒΑΘΙΑ ΥΠΑΡΞΙΑΚΗ ΚΡΙΣΗ ΤΟΥ ΤΟΥΡΚΙΚΟΥ ΛΑΟΥ
Ασυνείδητα οι Τούρκοι-μπορεί και συνειδητά κάποιοι από αυτούς-ενδεχομένως και να θέλουν να επιστρέψουν στην αληθινή τους ταυτότητα, την Ορθοδοξία. Ίσως μάλιστα να το έκαναν πολλοί από αυτούς, εάν τους άφηνε στην ησυχία τους η τουρκική ηγεσία εγκαταλείποντας την συστηματική πλύση εγκεφάλου και την καθημερινή τουρκο-ισλαμική προπαγάνδα με τις οποίες προσπαθεί να τους ελέγξει και να τους χειραγωγήσει. Διότι αυτό που έχουν υποστεί οι ίδιοι μέσω των προγόνων τους, το να γίνουν δηλαδή Τούρκοι μουσουλμάνοι, είναι μια διαστροφή της φυλής τους και του πολιτιστικού τους υποβάθρου, που είναι ρωμαίικα. Στην ουσία έχει διαστραφεί ο αληθινός τους εαυτός σε κάτι που δεν τους εκφράζει υπαρξιακά κι ας έχουν περάσει αιώνες, εξ’ου άλλωστε και η βαθιά υπαρξιακή κρίση που υφέρπει πάντοτε μέσα τους και είναι μόνιμος σύντροφός τους. Αυτή η διαστροφή είναι ένα μόνιμο, βαθύ και μακραίωνο τραύμα και μια πληγή χαίνουσα στην καρδιά αυτού του λαού, η οποία έχει επεκταθεί και στα ασυνείδητα βάθη της ψυχής του. Ένα τραύμα που μάταια προσπαθούν ο Ερντογάν και οι όμοιοί του να καλύψουν και να κρύψουν με θρησκευτικούς φανατισμούς και εθνικιστικά παραλληρήματα.
11) Ο ΑΙΜΑΤΟΒΑΜΜΕΝΟΣ ΞΕΡΙΖΩΜΟΣ ΚΑΙ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΤΟΥ ΚΕΜΑΛ
Η σημερινή Τουρκία-τουλάχιστον μέχρι την προ Ερντογάν εποχή- με φιλοδυτικό μανδύα και κοσμικό χαρακτήρα, άνευ υποτίθεται ισλαμικού προσανατολισμού, είναι δημιούργημα του απάνθρωπου σφαγέα των Ρωμηών και «εθνοκαθαριστή» σε ειδική αποστολή Μουσταφά Κεμάλ Ατατούρκ. Ο Κεμάλ κυνήγησε απηνώς και κατέσφαξε τους χριστιανούς, παραδόξως όμως δεν ενόχλησε καθόλου κάποιες άλλες εθνοτικές ομάδες που δεν αποτελούνταν από μουσουλμάνους, όπως για παράδειγμα τους Εβραίους(λέγεται για τον ίδιο ότι ήταν ντονμές, δηλαδή κατά βάθος Εβραίος που παρίστανε τον μουσουλμάνο.).
Το τουρκικό κράτος και το τουρκικό έθνος όπως τα ξέρουμε σήμερα είναι τεχνητά κατασκευάσματα του Κεμάλ. Η σύγχρονη Τουρκία και το έθνος της δημιουργήθηκαν πάνω στο αίμα των σύνοικων με τους Τούρκους λαών. Στην πραγματικότητα η σύγχρονη Τουρκία ορίζεται από αυτές τις σφαγές, τα όρια του κράτους της(όχι τα γεωγραφικά, αλλά τα εθνικοπολιτικά), η ταυτότητά της δηλαδή καθορίζεται από τις γενοκτονίες Ελλήνων και Αρμενίων. Γενοκτονίες στις οποίες κατά πολύ συνέβαλαν Κούρδοι και άλλοι Ανατολίτες. Έπρεπε να θυσιαστούν Έλληνες και Αρμένιοι της Μικράς Ασίας, έτσι ώστε να χαραχτούν για πάντα στην ψυχή τους ανεξίτηλα οι επώδυνες μνήμες και ο αιματοβαμμένος ξεριζωμός και να εδραιωθεί μέσα τους με δικαιολογημένη αγανάκτηση και οργή, η πεποίθηση ότι οι Τούρκοι είναι κάτι άλλο από αυτούς τελείως διαφορετικό, μία συνεχής εθνική απειλή, κάτι απολύτως εχθρικό και ετερογενές, με το οποίο τελικά δεν θα μπορούσαν ποτέ να συμβιώσουν στο μέλλον. Επίσης έπρεπε να δηλητηριαστούν κατά των χριστιανών οι Τούρκοι, πειθόμενοι ότι οι Έλληνες και οι άλλοι χριστιανικοί λαοί της Μικράς Ασίας ζουν παρασιτικά εισβάρος τους και αποτελούν εμπόδιο για την πρόοδό τους, έτσι ώστε να θελήσουν να τους εκδιώξουν και να πάψουν να συνυπάρχουν μαζί τους, διότι υπήρχε πάντοτε ο κίνδυνος της αφομοίωσης -εθνικής και θρησκευτικής- των μουσουλμάνων από τους χριστιανούς.
12) «Η ΤΟΥΡΚΙΑ ΣΤΟΥΣ ΤΟΥΡΚΟΥΣ»
Τις τελευταίες δεκαετίες πριν την Μικρασιατική καταστροφή ακόμη και τα δημογραφικά ποσοστά, οι αριθμοί των γεννήσεων σε ορισμένες περιοχές της Μικράς Ασίας και ιδιαίτερα στα παράλια ήταν υπέρ των χριστιανών, κυρίως των Ελλήνων ή τουλάχιστον ήταν αρκετά ισορροπημένες. Αυτό σημαίνει ότι εάν τα πράγματα έμεναν ως είχαν και δεν επακολουθούσε η καταστροφή και ο ξεριζωμός, μέσα στις επόμενες δεκαετίες, τηρουμένων των αναλογιών θα υπήρχε στην Τουρκία ένας μεγάλος αριθμός Ελλήνων και χριστιανών, κάτι που θα αποτελούσε δυναμίτη στα θεμέλια του Τουρκικού κράτους και θα έθετε εν αμφιβόλω την ταυτότητά του, ακόμη και την ίδια του την ύπαρξη. Αυτό θα είχε ως συνέπεια να μην μπορούσε ποτέ να υλοποιηθεί εξ’ολοκλήρου το σύνθημα και πρόγραμμα του Κεμάλ (η Τουρκία στους Τούρκους). Με άλλα λόγια θα ήταν σήμερα πολλά-αρκετά εκατομμύρια οι Έλληνες που θα ζούσαν στην Τουρκία και αυτό ίσως να είχε ως αποτέλεσμα όχι μόνο να ξεφύγει ενδεχομένως κάποια στιγμή ο έλεγχος της χώρας από τουρκικά χέρια, αλλά και να αλλάξει πιθανώς τελείως όνομα και ταυτότητα η χώρα, να πάψει να υφίσταται ως Τουρκία. Θα είχε δε, πολύ διαφορετικό προσανατολισμό, ασφαλώς πολύ πιο συμβατό με τα συμφέροντα της Ρωμηοσύνης.
Ο Μουσταφά Κεμάλ ως άξιο όργανο των κοσμοκρατόρων, προχώρησε στην υλοποίηση του σχεδίου τους, οδηγώντας στον θάνατο εκατομμύρια Έλληνες και Αρμενίους, προκειμένου να μην υπάρχουν χριστιανοί στην Τουρκία, αλλά και να μην τολμήσουν ποτέ οι μουσουλμάνοι να θελήσουν να γίνουν χριστιανοί ή να μην τολμήσουν ποτέ να εκδηλώσουν την κρυφή χριστιανική τους πίστη (οι κρυπτοχριστιανοί). Επομένως ο Κεμάλ με τις σφαγές που εξαπέλυσε κατά των χριστιανών, φάνηκε εξίσου, τόσο κατασταλτικός, όσο και προληπτικός (προνοητικός). Κατασταλτικός διότι κατάφερε να καταστείλει, να εξαφανίσει το χριστιανικό στοιχείο (τουλάχιστον το εμφανές) και προληπτικός διότι έκοψε εκ προοιμίου τη φόρα σε εκείνους τους Τούρκους (που ίσως να ήταν και πολλοί) στους οποίους δυνητικά θα μπορούσαν κάποια στιγμή να ξυπνήσουν οι Ορθόδοξες και Ρωμαίικες καταβολές που ήταν θαμμένες στα συνειδητά και ασυνείδητα βάθη της ψυχής τους και να κινητοποιηθούν, προκειμένου να γίνουν χριστιανοί.
13) ΑΠΟΜΑΚΡΥΝΣΗ ΤΗΣ ΤΟΥΡΚΙΑΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΔΥΣΗ
Με την μετατροπή της Αγίας Σοφίας σε τζαμί υπήρξαν φωνές από την Ευρώπη και όχι μόνον, που μιλούν για έμπρακτη απομάκρυνση της Τουρκίας του Ερντογάν από την Δύση και το κοσμικό κράτος του Κεμάλ και για πισωγύρισμα στον ισλαμισμό και την ανατολίτική κουλτούρα. Αυτό βεβαίως το λέγουν για να κερδίσουν τις εντυπώσεις, διότι η ουσία είναι ότι η Τουρκία ποτέ δεν έπαψε να είναι ένα κράτος που εμφορείται από κουλτούρα και τρόπο ζωής, που ταιριάζουν περισσότερο σε μία χώρα της Ανατολής παρά σε χώρα της Δύσεως. Το πολιτιστικό υπόβαθρο της Τουρκίας είναι όπως υπογραμμίσαμε βυζαντινο-ισλαμικό και επάνω σε αυτό κυρίως διαπλέκεται ο τρόπος ζωής των κατοίκων της. Ο καμβάς είναι το Βυζάντιο, οι Βυζαντινές συνήθειες και μνήμες. Υπάρχει βεβαίως και η μουσουλμανική θρησκεία, μαζί με κάποια εξτρεμιστικά ισλαμικά στοιχεία, αν και οι Τούρκοι δεν είναι ιδιαίτερα φανατικοί μουσουλμάνοι. Εάν κάποιος διαπιστώσει στον τουρκικό λαό ευγένεια, πλούσιο συναισθηματικό κόσμο, ζεστή συμπεριφορά, και σεβασμό στους γηραιοτέρους και τις οικογενειακές παραδόσεις, αυτό οφείλεται εν πολλοίς στον καμβά του τρόπου ζωής του λαού αυτού.
Εμείς ως Έλληνες έχουμε ίσως εξευρωπαϊσθεί περισσότερο από τους Τούρκους. Έχουμε κάνει πιο πολλά βήματα προς την Ευρώπη από εκείνους όλα τα προηγούμενα χρόνια. Ενώ για τους Τούρκους ο τρόπος ζωής και σκέψης τους έμεινε πιο απείραχτος και ανέγγιχτος από ευρωπαϊκές επιδράσεις, ιδιαίτερα σε κάποιες περιοχές της Τουρκίας. Οπότε για αυτόν ακριβώς τον λόγο σε ορισμένες περιπτώσεις είναι μάλλον πιο έντονη η παρουσία, η οσμή και η γεύση του Βυζαντίου στους Τούρκους παρά σε εμάς. Δεν παύουν όμως να μας ενώνουν πολλά. Ιδιαίτερα σε ότι αφορά την περιοχή της Μικράς Ασίας. Η ίδια μουσική, η ίδια κουζίνα, τα ίδια εδάφη, η ίδια πατρίδα.
Στο διαδίκτυο προσφάτως εντοπίσαμε μία σύγχρονη τραγουδίστρια από τον Πόντο. Έχει τουρκικό όνομα και τραγουδάει ποντιακά τραγούδια σε τουρκικό και ποντιακό στίχο, με τη συνοδεία ποντιακής λύρας που ξέρουν να παίζουν κάποια παλικάρια από εκείνα τα μέρη. Αυτή λοιπόν η νέα κοπέλα με την ωραία φωνή ζώντας σήμερα στην περιοχή του Πόντου, γνωρίζει άπταιστα την ποντιακή διάλεκτο και τα τραγούδια της πατρίδας της. Επομένως παρά το γεγονός ότι έχει όνομα και ταυτότητα τουρκικά, μπορείς αυτήν την κοπέλα να την πεις Τουρκάλα; Δεν είναι Πόντια; Δεν είναι Ρωμηά και μάλιστα ίσως πιο Ρωμηά από κάποιους Ελλαδίτες απάτριδες, ανέστιους(εθνικά) και άοσμους θρησκευτικά; Στην ουσία λοιπόν σχεδόν πίσω από κάθε Τούρκο κρύβεται και μια ρωμαίικη ιστορία.
Ποιος λοιπόν ύστερα από όλα αυτά θα μπορούσε να μιλήσει για φιλοδυτική Τουρκία ή για απομάκρυνση της Τουρκίας από την Δύση; Πότε η Τουρκία ήταν κοντά στην Δύση (εννοείται πολιτιστικά και όχι σε επίπεδο συμμαχιών) για να προλάβει να απομακρυνθεί από αυτήν; Το εάν επομένως η Τουρκία θα έχει στροφή προς την Δύση ή όχι και εάν θα είναι φιλοδυτική όπως θα ήθελε ο Κεμάλ ή όχι είναι ένα ψευτοδίλλημα που σκοπό έχει να αποπροσανατολίσει και τίποτε περισσότερο. Και τα κοσμικά θεμέλια(κοσμικό κράτος=άθρησκο ή με παραθεώρηση του ισλαμικού στοιχείου) που δήθεν έθεσε ο Ατατούρκ για το κράτος του είναι «παραμύθια της Χαλιμάς» και μόνο σε φαντασιακό επίπεδο μπορούν να γίνουν δεκτά. Διότι ο Κεμάλ όχι μόνο δεν παραγνώρισε το ισλαμικό στοιχείο, αλλά όταν έκανε τις γενικές «εθνοκαθάρσεις» στην ουσία την θρησκεία του Ισλάμ είχε ως κριτήριο. Ποιος είναι μουσουλμάνος και ποιος όχι. Αν ένας χριστιανός άλλαζε την πίστη του και γινόταν μουσουλμάνος γλύτωνε την σφαγή. Τόσο απλά! Το ίδιο πρόσωπο θα μπορούσε είτε να πεθάνει, είτε να ζήσει. Ο ίδιος άνθρωπος υπό προϋποθέσεις είχε ή δεν είχε θέση στην Τουρκία του Κεμάλ.
14) ΤΟ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ ΔΙΛΛΗΜΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΤΟΥΡΚΙΑ
Ας μην ομιλούν λοιπόν κάποιοι για δήθεν κοσμικότητες και φιλοδυτικισμό(προσοχή διότι πολιτικά η Τουρκία και ο Κεμάλ είναι φιλοδυτικοί, σύμμαχοι με τους Δυτικούς) του Κεμάλ και της Τουρκίας. Το πραγματικό δίλλημα για την Τουρκία ήταν και είναι πάντοτε το ίδιο: Κατά πόσο Ρωμαίικη είναι ή κατά πόσο Ρωμαίικη μπορεί να γίνει; Άλλο Ρωμαίικη- Ελληνική και άλλο φιλοδυτική- ευρωπαϊκή, είναι εκ διαμέτρου αντίθετα μεγέθη. Αυτό είναι διαχρονικά το δίλλημα για την Τουρκία που κάθε φορά πρέπει να απαντάται. Αυτό όμως δεν πρέπει να ακούγεται και να συζητιέται, μεταξύ των εμπλεκομένων λαών, διότι δεν είναι σύμφωνο με τα συμφέροντα και τα σχέδια των κοσμοκρατόρων για την περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου και την Ρωμηοσύνη γενικότερα.
Ασφαλώς δεν είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε στα σίγουρα, εάν θα μπορούσε κάποτε η Τουρκία να αποκτήσει ευρωπαϊκή κουλτούρα και να γίνει μία κατά πάντα ευρωπαϊκή χώρα. (Πράγμα που δεν μας ακούγεται και πολύ πιθανό.) Το σίγουρο είναι ότι εάν αυτό γινόταν, ο βασικός, ίσως και μοναδικός λόγος για τον οποίο θα γινόταν, θα ήταν προκειμένου ο τουρκικός λαός να χάσει κάθε επαφή και γέφυρα με την ρωμαίικη κουλτούρα.
Βεβαίως δεν αντιλέγουμε ότι φιλο-ευρωπαϊκοί κύκλοι μπορεί να υπάρχουν και στην Τουρκία, οι οποίοι επιζητούν να εξευρωπαϊσουν τους Τούρκους. Ασφαλώς υπάρχουν και αρκετοί Τούρκοι (πολλοί ή λίγοι), οι οποίοι θέλουν να μοιάσουν στους Ευρωπαίους, να γίνουν Ευρωπαίοι, να αποκτήσουν ευρωπαϊκή παιδεία, συνήθειες και τρόπο ζωής, διότι θεωρούν ότι έτσι εξελίσσονται και βρίσκουν την λύτρωση από το «αναχρονιστικό» και «οπισθοδρομικό» κλίμα της χώρας τους. Πάνω-κάτω δηλαδή, όπως σκέφτονται και αρκετοί δικοί μας (Έλληνες) για την χώρα μας.
15) ΡΩΜΗΟΣΥΝΗ Η ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΟΔΟΣ
Πάντως εάν θελήσουμε να ορίσουμε την Ρωμηοσύνη ως την Βασιλική οδό των λαών και των πολιτισμών, ως το πολιτιστικό βαρόμετρο των πάντων, αυτό δηλαδή που στην πραγματικότητα είναι, τότε με βάση αυτό το βαρόμετρο οι Έλληνες και οι Τούρκοι είναι πάνω-κάτω Ρωμηοί αμφότεροι, με την ευρύτερη και τη στενότερη έννοια του όρου. (Οι Έλληνες με την στενότερη και οι Τούρκοι με την ευρύτερη). Ρωμηοί ωστόσο που έχουν και οι δύο κατά το μάλλον ή ήττον χάσει τον δρόμο τους. Οι Τούρκοι ευρίσκονται πολιτιστικά ανατολικότερα από την βασιλική οδό της Ρωμηοσύνης, όντες μουσουλμάνοι, ενώ οι Έλληνες δυτικότερα από αυτήν, έχοντας μετατραπεί εν μέρει τουλάχιστον σε φραγκευμένους γραικύλους, ξενομανείς και ευρωλιγούρηδες. Οι Έλληνες θέλουνε να πάνε στην Ευρώπη, να γίνουν ευρωπαίοι, να αποκτήσουν τις συνήθειες και την ζωή των ευρωπαίων, ενώ οι Τούρκοι αποτελούν ένα όχι και τόσο καλά κρυμμένο κομμάτι του Ελληνισμού, το οποίο απλά στο διάβα των αιώνων έχασε τον δρόμο του, έχοντας ως όχημα κυρίως τη μουσουλμανική θρησκεία και την κατασκευασμένη τουρκική συνείδηση.
16) ΝΕΑ ΚΑΤΑΚΤΗΣΗ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΑΓΙΑ-ΣΟΦΙΑΣ
Επανερχόμενοι τώρα στην μετατροπή της Αγίας Σοφίας σε τζαμί, κύκλοι που πρόσκεινται στον Ερντογάν και ο ίδιος ο πρόεδρος της Τουρκίας την χαρακτήρισαν ως εκ νέου κατάκτηση της Κωνσταντινούπολης και της Αγια-Σοφιάς. Προκειμένου ο Τούρκος πρόεδρος να σκορπίσει κύματα θρησκευτικού ενθουσιασμού και εθνικής υπερηφάνειας στον λαό της χώρας και να ανανεώσει την εμπιστοσύνη των Τούρκων προς το πρόσωπό του δεν διστάζει να ομιλήσει για νέα κατάκτηση της Βασιλεύουσας, αλλά και των ιερών και οσίων της Ορθοδοξίας. Στην ουσία έχει σκοπό να αναβαπτίσει την Τουρκία και τον λαό της στα στάσιμα για πολλούς νερά του οθωμανισμού, να την ταξιδέψει πίσω στην ιστορία και να την ξανακάνει και πάλι οθωμανική και με την βούλα. Άλλωστε στον Ερντογάν αρέσει να τον αποκαλούν Σουλτάνο και να τον συγκρίνουν με τον Μωάμεθ τον Πορθητή που τόσο πολύ-όπως λέει ο ίδιος- θαυμάζει από τα γεννοφάσκια του. Στα βήματα εκείνου θεωρεί πως βαδίζει ή ότι πρέπει να βαδίσει.
Ας μην λησμονούμε άλλωστε, ότι η Τουρκιά ως πολιτικό σύστημα και κρατική οντότητα, δικαιολογεί την ύπαρξή της απέναντι στην Ρωμηοσύνη με τις κατακτήσεις και έχει ως μόνιμο όπλο την επιθετικότητα, προκειμένου να ξεπερνά στιγμιαία κάθε φορά την βαθιά υπαρξιακή της κρίση, αποπροσανατολίζοντας τα πλήθη. Είναι δε, τόσο μεγάλη η διαχρονική αξία και η οικουμενική απήχηση που έχει η Αγια-Σοφιά στις καρδιές όλων των λαών και ιδιαιτέρως των Τούρκων και των Ελλήνων, ώστε να θεωρείται τρόπον τινά ότι με την μετατροπή της σε τζαμί επανιδρύεται συμβολικά η Οθωμανική αυτοκρατορία και επανέρχονται έντονα στο προσκήνιο οι αξίες της και ό,τι αυτή αντιπροσωπεύει.
Δεν είναι, άλλωστε, τυχαίο το γεγονός, ότι η μετατροπή της Αγίας Σοφίας σε τζαμί έγινε στις 24 Ιουλίου, την ίδια ημέρα δηλαδή που υπογράφηκε η συνθήκη της Λωζάνης το 1923, μια συνθήκη η οποία έβαλε ταφόπλακα στην Οθωμανική αυτοκρατορία και καθόρισε εν πολλοίς τα σύνορα της σύγχρονης Τουρκίας, καθώς και της Ελλάδος. Σύνορα όμως, τα οποία επ’ουδενί δεν δέχεται ο Ερντογάν, ο οποίος επιθυμεί διακαώς να ακυρώσει εμπράκτως την συνθήκη της Λωζάνης, προσαρτώντας στο κράτος του, πολλά από τα νησιά της πατρίδος μας, καθώς και άλλα εδάφη από Ελλάδα και όχι μόνον, προκειμένου να πραγματοποιήσει το μεγάλο του όνειρο, επανασυστήνοντας την πάλαι ποτέ κραταιά Οθωμανική αυτοκρατορία. Την ίδια ημέρα, λοιπόν, που επήλθε και επίσημα ο θάνατός της το 1923, ο Ερντογάν μετά από σχεδόν έναν αιώνα, δίνει το σύνθημα για την νεκρανάστασή της και για μια καινούρια αρχή.
Γιατί όμως η Τουρκία και ο Ερντογάν έχουν συνέχεια την ανάγκη, να φωνάζουν ότι η Κωνσταντινούπολη και η Αγία Σοφία είναι τουρκική και θεωρούν απαραίτητο να τις κατακτούν ξανά και ξανά; Γιατί νιώθουν ότι θα πρέπει κάθε τόσο να επιβεβαιώνουν την κυριαρχία τους στα εδάφη της Μικράς Ασίας και να την νομιμοποιούν στις συνειδήσεις των λαών; Μήπως αυτό συμβαίνει, διότι και οι πέτρες βοούν πως αυτά τα εδάφη ήταν και είναι ρωμαίικα, και πως κατοικούνταν και συνεχίζουν να κατοικούνται από Ρωμηούς; Και μήπως αυτός είναι τελικά ο λόγος για τον οποίο οι ηγέτες της Τουρκίας συνεχίζουν ακατάπαυστα την προπαγάνδα δίχως όρια; Διότι προσέξτε! Τα λένε στον εαυτό τους, τα λένε στον λαό τους, τα λένε σε εμάς και σε όλους τους υπολοίπους. Τα λένε και τα ξαναλένε, γιατί ακόμα και οι ίδιοι δυσκολεύονται να τα πιστεύσουν.
17) ΑΝΑΓΚΑΙΕΣ ΟΙ ΝΕΕΣ ΚΑΤΑΚΤΗΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΤΟΥΡΚΙΑ
Εξ’ου και η μεγάλη επιθετικότητα και επεκτατική διάθεση της Τουρκίας στο Αιγαίο και στα νησιά μας. Η Τουρκία μόνο με κατακτήσεις και νεοκατακτήσεις, με επιθετικές βλέψεις και εμπόλεμες συρράξεις μπορεί να δικαιολογεί κάθε φορά στον εαυτό της, σε εμάς και στους άλλους, την ύπαρξη της ως κράτος και ως έθνος. Διότι διαφορετικά τι τον νοιάζει τον Ερντογάν και τους περί αυτόν το, ότι εμείς (οι Έλληνες) ύστερα από τόσους αιώνες από την άλωση, δεν έχουμε ακόμα αποδεχθεί, όπως ο ίδιος ισχυρίζεται, την κατάκτηση της Κωσταντινούπολης και της Μικράς Ασίας από τους Τούρκους και το ότι η Αγια-Σοφιά είναι πλέον σε τουρκικό έδαφος εδώ και μισή σχεδόν χιλιετία;
Τι είναι αυτό που διαχρονικά φοβίζει με αδιόρατο φόβο την Τουρκική ηγεσία, ώστε να αντιδρά κάποιες φορές σπασμωδικά με τρόπο που αν μη τι άλλο προδίδει έντονη ανασφάλεια; Βοούν με όλη τους την δύναμη ότι η Αγια-Σοφιά και η Κωνσταντινούπολη είναι δικές τους, και ότι τα δεδομένα έχουν αλλάξει τα τελευταία πεντακόσια χρόνια και επομένως μπορούν στη χώρα τους να κάνουν ότι θέλουν. Αυτό όμως είναι κάτι που όλοι το γνωρίζουμε πολύ καλά. Δεν υπάρχει λόγος να μας το λένε ξανά και ξανά. Ή μήπως τελικά υπάρχει λόγος; Το σίγουρο είναι ότι αυτά που λένε και κάνουνε έχουν ως αποδέκτες τόσο τους Έλληνες όσο και τους Τούρκους. Στο σημείο αυτό θα θέλαμε να δώσουμε στους αγαπητούς μας αναγνώστες ένα απλό παράδειγμα που προέρχεται από τον χώρο της τηλεόρασης, για την οποία όλοι γνωρίζουνε την δύναμη που διαθέτει ως μέσο προπαγάνδας και την δυνατότητά της να χειραγωγεί την κοινή γνώμη και να διαμορφώνει συνειδήσεις.
18) «Η ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΗ ΕΙΝΑΙ ΤΟΥΡΚΙΚΗ»
Προέβαλε λοιπόν κάποτε η τηλεόραση πριν δεκαπέντε περίπου χρόνια μια τουρκική τηλεοπτική σειρά, «Τα σύνορα της αγάπης». Ο κεντρικός της άξονας ήταν η αγάπη ανάμεσα σε έναν πλούσιο νέο από την Ελλάδα και μια φτωχή σχετικά κοπέλα από την Τουρκία, και οι δυσκολίες που αντιμετώπιζαν στη σχέση τους αμφότεροι από τους συγγενείς τους, λόγω εκατέρρωθεν εθνικών προκαταλήψεων. Σε ένα επεισόδιο υπήρχε έντονη λογομαχία ανάμεσα στους συγγενείς των δύο παιδιών με θέμα ποιο άλλο; Την κυριότητα της Κωνσταντινούπολης. Οι μεν, υποστήριζαν ότι ήταν ελληνική, λόγω του Βυζαντινού και Ορθόδοξου παρελθόντος της και ότι αδίκως βρισκόταν στα χέρια των Τούρκων, οι δε, ότι ήταν τουρκική και ότι κατακτήθηκε δικαίως. Κάποια στιγμή η ένταση αυξήθηκε και όταν η μεριά των Τούρκων άρχισε να ξεμένει από επιχειρήματα, ο παππούς της κοπέλας, μαζί με τον πατέρα της μέσα σε κλίμα παροξυσμού άρχισε να κραυγάζει και να επαναλαμβάνει σε κατάσταση αμόκ ότι «η Κωνσταντινούπολη είναι τουρκική, η Κωνσταντινούπολη ανήκει στην Τουρκία».
Πρέπει να το είπε ίσαμε πέντε-δέκα φορές και ακουγόταν σαν να ήθελε να πείσει κυρίως τον εαυτό του και όχι τόσο τους παρευρισκομένους, προκειμένου να μην αφήσει καμία αμφιβολία από την λογομαχία που προηγήθηκε, ότι η Κωνσταντινούπολη είναι τουρκική. Εκείνη τη στιγμή ο παππούς και ο πατέρας της κοπέλας μας θύμησαν κάποιους που προκειμένου να πεισθούν οι ίδιοι για κάτι που τους ταλανίζει με έντονες αμφιβολίες, αρχίζουν να επαναλαμβάνουν εμμονικά αυτό για το οποίο αμφιβάλλουν, έτσι ώστε να κάνουν πλύση εγκεφάλου στον εαυτό τους και να τον πείσουν με το έτσι θέλω.
Περιττό να υπογραμίσουμε βεβαίως ότι η τηλεοπτική σειρά με σπασμωδικό, έντονο και επιμελώς αδέξιο τρόπο πέρασε ως μήνυμα, ότι η Βασιλεύουσα ανήκει στην Τουρκία. Αυτός, βεβαίως, ο τρόπος είχε ως αποδέκτες κυρίως τους θερμοκέφαλους τηλεθεατές. Δεν παρέλειψε όμως να αναδείξει και την ανασφάλεια και σπασμωδική αντίδραση που χαρακτηρίζει πολλούς Τούρκους στο θέμα αυτό. Και είναι σπασμωδική η αντίδρασή τους, διότι κατανοούν πολύ καλά, ότι η Κωνσταντινούπολη και η Αγια-Σοφιά προδίδουν εκ του μακρόθεν το πόσο ρωμαίικες είναι και βοούν δυνατά διαμέσου των αιώνων και της Ιστορίας, μαρτυρώντας την ελληνικότητά τους. Η ανάδειξη αυτής της αντίδρασης απευθυνόταν ίσως στους πιο ανοιχτόμυαλους τηλεθεατές, σε εκείνους δηλαδή που θα μπορούσαν να διακρίνουν πιο καθαρά τα πράγματα.
19) ΤΟ «ΒΥΖΑΝΤΙΝΟ ΟΝΕΙΡΟ»
Ο Ερντογάν λοιπόν από τη μεριά του υπογραμμίζει εμφαντικά, ότι κατακτά εκ νέου την Κωνσταντινούπολη, προκειμένου να μας «κόψει τον βήχα» και να μην ονειρευόμαστε, έστω και ασυνειδήτως ότι θα την ξαναπάρουμε πίσω και να μην ελπίζουμε ότι θα λειτουργήσει και πάλι η Αγια-Σοφιά. Γνωρίζει πολύ καλά, όπως και κάθε Τούρκος, τους θρύλους, τις παραδόσεις και τους ευσεβείς πόθους του Γένους μας, τα λόγια που απευθύνουν αιώνες οι Ρωμηοί στην Παναγιά προσμένοντας «πάλι με χρόνια με καιρούς, πάλι δικά σου θα’ναι.» Μάλιστα ο υπουργός εξωτερικών της Τουρκίας Τσαβούσογλου ζητάει από εμάς τους Έλληνες να ξυπνήσουμε όπως λέει από το «Βυζαντινό μας όνειρο» και να απαλλαγούμε από όλα τα συμπλέγματα που το συνοδεύουν. Ως «βυζαντινό όνειρο» ο τούρκος διπλωμάτης εννοεί το όραμα των Ελλήνων για ανασύσταση της Ρωμαίικης αυτοκρατορίας της Βασιλίδος των πόλεων.
Μα για ποιο βυζαντινό όνειρο μας μιλάει ο κ. Τσαβούσογλου; Πότε άκουσε ό ίδιος κάποιον Έλληνα πολιτικό να μιλάει με πόθο και να πάλλεται η καρδιά του για αυτό το βυζαντινό όνειρο; Πότε καλλιέργησε τις τελευταίες δεκαετίες η ελληνική παιδεία σε όλες τις βαθμίδες συστηματικά, ορθά και όμορφα την αγάπη προς το Βυζάντιο και την ιστορία του; Πότε ένας διάσημος, ηθοποιός, τραγουδιστής , αθλητής κ.α. μίλησε για κάποια βυζαντινή προσωπικότητα παρέχοντας ρωμαίικα πρότυπα στη ζωή μας; Πότε δε, γυρίστηκε έστω και ΜΙΑ ταινία που να έχει θέμα από την βυζαντινή περίοδο; Δεν σας κάνει εντύπωση που επί τόσα χρόνια μέχρι τώρα σε Ελλάδα και εξωτερικό δεν γυρίστηκε-τηλεοπτικά, κινηματογραφικά- σχεδόν τίποτα που να έχει να κάνει με το Βυζάντιο; Σκεφτείτε ότι εάν αντί για κάποιες από τις ανόητες παραγωγές που δημιουργούνται για την τηλεόραση και τον κινηματογράφο, γυρίζονταν ταινίες και σειρές με θέματα από το Βυζάντιο, βίους αγίων κ.λ.π. με την δύναμη που έχουν τα τηλεοπτικά μέσα να διαπλάθουν τα πλήθη με τα προβαλλόμενα πρότυπα και μηνύματα, τι ευεργετική επίδραση θα είχαν όλα αυτά για τον κόσμο και πόσο πιο κοντά θα ήταν στο βυζαντινό όνειρο.
20) ΔΙΑΔΟΧΟΙ ΤΟΥ ΒΥΖΑΝΤΙΟΥ
Τώρα όμως για ποιο βυζαντινό όνειρο να μιλήσουμε; Οι Τούρκοι αγαπητοί μας αναγνώστες μαθαίνουν στην ιστορία τους τα πάντα για την Οθωμανική αυτοκρατορία, η οποία αντιπροσωπεύει το άμεσο παρελθόν τους. Μαζί με αυτό όμως μαθαίνουν και για το Βυζάντιο, την Βυζαντινή ιστορία γιατί προηγείται της οθωμανικής και μαθαίνουν να συμπλέκουν τις δύο περιόδους και αυτοκρατορίες, διότι η μία είναι η άμεση προκάτοχος που κληροδοτεί στην διάδοχό της πολλά από τα αγαθά και ευεργετήματα της. Αυτό διδάσκονται στην ιστορία οι Τούρκοι. Τι διδάσκονται δηλαδή; Ότι είναι διάδοχοι του Βυζαντίου.
Ο Μωάμεθ ο πορθητής θεωρούσε τον εαυτό του διάδοχο των βυζαντινών αυτοκρατόρων και ότι εκείνων το έργο συνέχιζε. Μάλιστα ένιωθε μεγάλη τιμή για το θέμα της διαδοχής και επιδίωκε να τον αναγνωρίζουν οι υπήκοοί του, οι Ρωμηοί ιδιαίτερα, ως διάδοχο του Κωνσταντίνου του Παλαιολόγου. Πίστευε δε, ότι η δική του εξουσία θα μπορούσε να νομιμοποιηθεί, μόνον εάν στηριζόταν επάνω στα θεμέλια του Βυζαντινού κράτους.
21) ΛΥΣΣΩΔΗΣ ΠΟΛΕΜΙΚΗ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΒΥΖΑΝΤΙΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ ΤΟΥ
Στην Ελλάδα, στην συντριπτική τους πλειονότητα, οι έχοντες δημόσιο λόγο και συμμετέχοντες σε δημόσιο διάλογο (πολιτικοί, δημοσιογράφοι, διανοούμενοι κ.α. πολλοί) όχι μόνον δεν έχουν να πουν έναν καλό λόγο για το Βυζάντιο, αλλά πολλές φορές από την φαινομενική αδιαφορία περνάνε σε ολομέτωπη επίθεση, χλευάζοντας, υβρίζοντας και κατηγορώντας το Βυζάντιο για όλα τα δεινά του κόσμου. Σήμερα βεβαίως ως επί το πλείστον καλλιεργείται η αδιαφορία για να οδηγήσει σε λήθη και λησμοσύνη της βυζαντινής ιστορίας και σε έλλειψη ενδιαφέροντος για αυτήν. Ενίοτε προκειμένου να στιγματίσουν κάτι πάνω σε μία συζήτηση, εκτοξεύουν τις λέξεις «μεσαίωνας», «σκοταδισμός», «βυζαντινισμός», με τις οποίες έχουν ως σκοπό να ενσπείρουν με έμμεσο και ύπουλο τρόπο απέχθεια και προκατάληψη για την Μεσαιωνική Αυτοκρατορία της Ρωμηοσύνης (το Βυζάντιο) και να την ακυρώσουν/απενεργοποιήσουν ως απόθεμα πνευματικό, πολιτιστικό και ιστορικό στις συνειδήσεις των Ελλήνων.
Η άγνοια και η ημιμάθεια είναι ασφαλώς κακός σύμβουλος και βοηθάει σε όλα αυτά. Αυτό συμβαίνει, διότι στην πατρίδα μας διδασκόμαστε με μία ενορχηστρωμένη αρχαιομανία και αρχαιοπληξία ο,τιδήποτε αφορά την αρχαιότητα και τους παππούδες μας αρχαίους Έλληνες, ενώ παραθεωρούμε σχεδόν τελείως τους άμεσους προγόνους μας, τους γονείς μας, που είναι οι Βυζαντινοί Ρωμηοί και η ιστορία τους, μια ιστορία που ανέδειξε αναρίθμητους αγίους και ήρωες, κατόχους του Ρωμαίικου φιλότιμου και της ανιδιοτελούς αγάπης.
Από τους ανθρώπους του λαού που φαίνεται να γνωρίζουν κάποια πράγματα παραπάνω από τους υπόλοιπους για την Ρωμανία-Βυζάντιο, είναι κυρίως όσοι έχουν σχέση με την Εκκλησία. Διότι το Βυζάντιο είναι συνυφασμένο, ενωμένο και ταυτισμένο με την Ορθοδοξία, γεγονός που αποτελεί και τον βασικότερο λόγο για τον οποίο εξαπολύεται συντονισμένα από όλες τις διευθύνσεις ύπουλη, υποχθόνια, τρομακτική και πολυμέτωπη πολεμική εναντίον του. Όπως και να έχει οι πλαστογράφοι της ιστορίας έχουν καταφέρει να βλέπουμε εμείς οι Έλληνες το Βυζάντιο-Ρωμανία με τα γυαλιά των Δυτικών, των μεγαλυτέρων εχθρών της Ρωμηοσύνης και της Μεσαιωνικής μας Αυτοκρατορίας. Η παιδεία και η επίσημη ιστοριογραφία στη χώρα μας είναι δυστυχώς αιχμάλωτες στους σκοπούς και τα συμφέροντα των Μεγάλων Δυνάμεων της Δύσεως και για αυτό δεν μπορούμε να ερμηνεύσουμε την ιστορία, την δική μας και των ξένων, με τα γνήσια και αληθινά κριτήρια της Ρωμηοσύνης. Το γιατί συμβαίνει αυτό θα το εξηγήσουμε σε κάποιο άλλο άρθρο, απλά εδώ θα θέλαμε να επισημάνουμε, ότι οι εχθροί της Ρωμηοσύνης είναι προαιώνιοι και εργάζονται διαχρονικά με προαιώνια σχέδια και όχι με πρόχειρες αποφάσεις της στιγμής.
22) ΑΝΤΙΚΤΥΠΟ ΤΟΥ «ΒΥΖΑΝΤΙΝΟΥ ΟΝΕΙΡΟΥ» ΣΤΟΥΣ ΔΥΟ ΛΑΟΥΣ
Το «βυζαντινό όνειρο» που αναφέρει ο ΥΠΕΞ της Τουρκίας, κάποιοι Τούρκοι μπορεί να το φοβούνται, διότι σε περίπτωση εκπλήρωσής του η Μικρά Ασία θα ξαναγίνει Ελληνική, ενώ κάποιοι άλλοι μπορεί και να το προσμένουν, να επιθυμούν την ενσάρκωση και πραγμάτωσή του. Όπως και να έχει, στην Τουρκία μαθαίνουν να σέβονται το Βυζάντιο και να το θαυμάζουν. Απόδειξη ότι το τιμούν περισσότερο από πολλούς Έλληνες είναι ότι στην Τουρκία υπάρχουν ακόμη και σύλλογοι που διδάσκουν την ιστορία του και οραματίζονται την ανασύστασή του! Τούρκοι που ονειρεύονται την ανασύσταση του Βυζαντίου! Της Ρωμαίικης Αυτοκρατορίας της Κωνσταντινουπόλεως! Κάτι που μετά από όλα όσα είπαμε δεν φαντάζει καθόλου περίεργο.
Βεβαίως, για να είμαστε ειλικρινείς, οι Έλληνες είχαν(χωρίς να είμαστε απόλυτοι σε αυτό) κατά τη διάρκεια της ιστορίας τους μετά την άλωση, τις ευκαιρίες να ανασυστήσουν τουλάχιστον ένα μέρος από την παλιά δόξα της Ρωμαίικης αυτοκρατορίας του μεσαίωνα, αλλά δεν τα κατάφεραν. Η πρώτη σημαντική ήταν ενδεχομένως στα χρόνια της επαναστάσεως του 1821 (ίσως να είχαν εξελιχθεί καλύτερα τα πράγματα, εάν περίμεναν λίγο ακόμη πριν επαναστατήσουν) και η δεύτερη κατά τη διάρκεια της μικρασιατικής εκστρατείας από τον ελληνικό στρατό το 1921. Στη δεύτερη περίπτωση θα υπήρχε καλύτερη έκβαση για τον ελληνικό στρατό, εάν δεν εξεστράτευε μέχρι την Άγκυρα και τα βάθη της Ανατολίας. Είχαμε τις ευκαιρίες μας αλλά δεν τις αξιοποιήσαμε, κυρίως διότι γίναμε υποχείρια των Μεγάλων Δυνάμεων και δεν μας επετράπη να πραγματώσουμε τα δικά μας οράματα, πέραν από την υλοποίηση των δικών τους σχεδίων.
23) «ΔΙΧΑΣΤΙΚΗ» ΕΝΕΡΓΕΙΑ Η ΜΕΤΑΤΡΟΠΗ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΣΟΦΙΑΣ ΣΕ ΤΖΑΜΙ
Ερχόμαστε τώρα σε μία σημαντική δήλωση από την πλευρά της Δύσεως, ότι είναι «διχαστική» η ενέργεια του Ερντογάν να μετατρέψει σε τζαμί την Αγια-Σοφιά. Η δήλωση αυτή είναι όντως σωστή, για άλλο λόγο όμως και όχι τόσο για αυτούς που μπορεί να εννοούν οι Δυτικοί.(Οι τελευταίοι το δηλώνουν και το ερμηνεύουν, κυρίως, στα πλαίσια της πολυπολιτισμικής και πολυθρησκευτικής παγκοσμιοποίησης). Είναι διχαστική ενέργεια, που εντάσσεται στις διαχρονικά διχαστικές για τη Ρωμηοσύνη ενέργειες της τουρκικής ηγεσίας. Όπως διχαστική ενέργεια ήταν ο Μικρασιατικός ξεριζωμός, διχαστική ενέργεια τα Σεπτεμβριανά στην Πόλη και η απέλαση των Ρωμηών της Πόλης, διχαστική ενέργεια η εισβολή του Αττίλα στην Κύπρο, διχαστική η εισροή λαθρομεταναστών από τα παράλια της Τουρκίας, διχαστική ενέργεια η παρουσία του πλωτού γεωτρυπάνου στην περιοχή του Αιγαίου κ.ο.κ. Η πολιτική και στρατιωτική ηγεσία της Τουρκίας μαζί με τα Μ.Μ.Ε. της χώρας, μας έχουν συνηθίσει σε τέτοιου είδους διχαστικές, εμπρηστικές, προκλητικές και επιθετικές ενέργειες και δηλώσεις. Είναι διχαστικές ενέργειες που έχουν σκοπό να οδηγήσουν σε πνευματική και εθνική αμνησία αρχικά τους Τούρκους, και όχι μόνον.
Η διαρκής επιθετικότητα της Τουρκίας είναι σαν ένα τείχος που υψώνεται μπροστά στον τουρκικό λαό αρχικά, σαν ένα ναρκωτικό που υπνωτίζει την συνείδηση των Τούρκων και δεν της επιτρέπει να αφυπνισθεί και να τους δώσει να καταλάβουν όσο είναι δυνατόν, ότι οι Έλληνες είναι το άλλο τους μισό, ο πραγματικός τους εαυτός, η ολοκληρωμένη και ακεραία εκδοχή τους και λέμε ακεραία, διότι οι Τούρκοι δεν είναι πλήρεις και ακέραιοι, αλλά ακρωτηριασμένοι, πληγωμένοι και κολοβωμένοι Ρωμηοί, αφού τους λείπει η κορωνίδα και το στέμμα, αυτή η καρδιά της Ρωμηοσύνης, δηλαδή η Ορθοδοξία.
24) Ο ΔΙΧΑΣΜΟΣ ΤΗΣ ΡΩΜΗΟΣΥΝΗΣ ΣΥΜΦΕΡΕΙ ΣΤΟΥΣ ΕΧΘΡΟΥΣ ΤΗΣ
Από την άλλη οι εχθροί της Ρωμηοσύνης θέλουν τους Έλληνες πάντοτε χολωμένους και αγανακτισμένους με τους Τούρκους και τους τελευταίους εχθρικούς απέναντι στους πρώτους, να φανατίζονται και να εχθρεύονται οι μεν τους δε, έτσι ώστε να παραμένουν για πάντα διχασμένοι και να μην ενωθούν ποτέ. Αυτό το κατορθώνουν οι ηγεσίες των δύο λαών(κυρίως η τουρκική), με όλες τις παραπάνω διχαστικές ενέργειες και με ακόμη περισσότερες, προκαλώντας κυρίως την πλευρά των Ελλήνων, οι οποίοι ομολογουμένως είναι-παρά τα περί αντιθέτου διαθρυλούμενα- ο πιο υπομονετικός και καρτερικός λαός του κόσμου και τεκμήρια για αυτό είναι οι συνεχείς προκλήσεις και δοκιμασίες και τα απίστευτα δεινά που έχει αντιμετωπίσει στο διάβα της ιστορίας του.
Με μύδρους και απειλές κατ’αλλήλων, διαμορφώνεται διαχρονικά ένα έντονα εχθρικό μεταξύ των δύο κρατών κλίμα, το οποίο αποσκοπεί υποχθονίως, να μην επιτρέψει ποτέ στους δύο λαούς να συνειδητοποιήσουν, ότι στην πραγματικότητα, είναι περισσότερα αυτά που τους ενώνουν, παρά αυτά που τους χωρίζουν. Ο σκοπός είναι να μην συναισθανθούν κάποια στιγμή οι δύο λαοί ότι μπορούν να τα βρούν μεταξύ τους, αν τους αφήσουν στην ησυχία τους και ότι στην ουσία αποτελούν δύο κομμάτια του ίδιου παζλ, ψηφίδες του ίδιου ψηφιδωτού, αυτού της Ρωμηοσύνης, η οποία εύχεται και λαχταρά να ενωθούν για να πάψει και η ίδια να είναι κατακερματισμένη.
25) ΠΙΟ ΑΝΕΚΤΙΚΟΣ Ο ΤΟΥΡΚΙΚΟΣ ΛΑΟΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΗΓΕΣΙΑ ΤΟΥ
Πριν από λίγες μέρες ένα ελληνικό τηλεοπτικό κανάλι(open) έδειξε εικόνες από την Παναγία Σουμελά στον Πόντο, λόγω του ότι ο Ερντογάν επέτρεψε ύστερα από αρκετά χρόνια να γίνει θεία λειτουργία εκεί το δεκαπενταύγουστο με το νέο ημερολόγιο. Στην κάμερα φάνηκαν αρκετές μουσουλμάνες (φορούσαν την χαρακτηριστική μανδήλα) να επισκέπτονται την Παναγία Σουμελά, από την ευρύτερη ίσως περιοχή της Τραπεζούντας. Ένας Τούρκος περιηγητής από τον κόσμο που επισκέφτηκε το μοναστήρι, δήλωσε τα εξής χαρακτηριστικά: «Στα χώματα αυτά είναι ανεκτές όλες οι θρησκείες και οι λαοί, χριστιανοί και μουσουλμάνοι, Τούρκοι και Έλληνες, είμαστε πολύ κοντά, είμαστε ένα». Από τα λόγια-που καταγράψαμε κατά προσέγγιση- του απλού αυτού Τούρκου πολίτη διαπιστώνουμε ότι ο Τουρκικός λαός μπορεί να είναι πιο ανεκτικός και ανοικτός απέναντι στον Ελληνικό από ότι η σκληρή και επιθετική τουρκική ηγεσία με εξαίρεση ίσως κάποια φονταμενταλιστικά ισλαμικά στοιχεία και ορισμένους φανατικούς αμετανόητους εθνικιστές.
26) Η ΑΓΙΑ ΣΟΦΙΑ ΝΟΣΤΑΛΓΙΑ ΚΑΙ ΧΑΡΑ ΟΛΗΣ ΤΗΣ ΡΩΜΗΟΣΥΝΗΣ
Όλοι μας αγαπητοί μου αναγνώστες γνωρίζουμε πολύ καλά τι σημαίνει η Αγια-Σοφιά για τον Ελληνισμό και την Ορθοδοξία. Όλοι μας αναπολήσαμε τα περασμένα μεγαλεία στις σελίδες κάποιου ελληνορθόδοξου βιβλίου. Όλοι μας-σαν να είμασταν παρόντες τότε εκεί- νοσταλγικά λαχταρίσαμε την απερίγραπτη ουράνια δόξα και τα αγγελοπόθητα ιερά συναισθήματα που βίωναν οι πολίτες της Βασιλεύουσας και όλης της Ρωμανίας όταν συμμετείχαν στις θεϊκές μυσταγωγίες που λάμβαναν χώρα μέσα στον ναό της Αγίας Σοφίας, την χαρά και την αγαλλίαση όταν ερχόμενοι στην Πόλη των πόλεων αντίκρυζαν από μακριά την αμίμητη ομορφιά και ξεχωριστή λαμπρότητα του τεμένους της Ορθοδοξίας. Και σίγουρα όλοι μας θα θέλαμε κάποια στιγμή να ηχήσουν και πάλι οι καμπάνες, να γκρεμιστούν οι μιναρέδες και να απολαμβάνουμε μέχρι συντελείας των αιώνων ουράνιες θείες λειτουργίες που θα εκφράζουν το άφθιτο μεγαλείο και την υπερκόσμια δόξα της Ορθοδοξίας και της Ρωμηοσύνης.
27) ΑΓΙΑ ΣΟΦΙΑ ΚΑΙ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ
Σκεφτείτε όμως λίγο αδελφοί μου. Εάν ο Ερντογάν αντί να την μετατρέψει σε τζαμί παρέδιδε την Αγία Σοφία στους Ορθοδόξους, με ποιες προϋποθέσεις και υπό ποιες συνθήκες θα επαναλειτουργούσε η Αγια-Σοφιά ως Ορθόδοξη εκκλησία; Όπως όλοι γνωρίζουμε καλά το Οικουμενικό Πατριαρχείο είναι αιχμάλωτο στον Οικουμενισμό. Τι θα αντικρύζαμε λοιπόν ως θέαμα κατά την τέλεση των λατρευτικών τελετών και μυστηρίων εντός της εκκλησίας των εκκλησιών; Τον Βαρθολομαίο, τους Ορθοδόξους δηλαδή και δίπλα τους καρδινάλιους προτεστάντες, παπαδίνες, μονοφυσίτες, αρχιραβίνους, ιμάμηδες, βουδιστές, ταοϊστές, ινδιάνους, μάγους, πυρολάτρες και αμέτρητους άλλους σατανολάτρες σε ένα απαράμιλλο θρησκευτικό συνονθύλευμα. Με αυτό τον τρόπο θα έφευγε η θεία χάρη-όπως ασφαλώς έφυγε και τώρα που έγινε τζαμί- από την Αγία Σοφία και η κορωνίδα της Ορθοδοξίας θα μετατρεπόταν όχι μόνο σε τζαμί(με την παρουσία των θρησκευτικών αρχόντων του Ισλάμ),αλλά και σε εβραϊκή συναγωγή, σε παπικό και προτεσταντικό ναό, σε βουδιστικό τέμενος και σε χώρο λατρείας των δαιμόνων και τελέσεως κάθε θρησκευτικής ασχημοσύνης.
Η Αγία Σοφία των ευσεβών αυτοκρατόρων και βασιλέων, των αγίων και ηρώων της Πίστεως και της Πατρίδας, η Αγία Σοφία εντός της οποίας λειτούργησαν κορυφαίοι Ιεράρχες, κήρυξαν διαπρύσιοι κήρυκες, αναδείχθηκαν θαυμάσιοι υπέρμαχοι και οικουμενικοί διδάσκαλοι της Ορθοδοξίας, γαλουχήθηκαν και θεώθηκαν με την ανιδιοτελή αγάπη του Χριστού φιλότιμοι Ρωμηοί, ασκητές μοναχοί και λαϊκοί που άγγιξαν την τελειότητα, η Αγία Σοφία του Χριστού, της Παναγίας και των αγγέλων, η Αγία Σοφία το μεθόριον ουρανού και γης που εφώτισε την οικουμένη και οδήγησε στην αληθή θεογνωσία τόσους και τόσους λαούς, θα μετατρεπόταν σε άνδρο του Οικουμενισμού, χώρος πλάνης και απωλείας, οίκος ερέβους και πνευματικού σκότους που πηγάζει από τις καρδιές των προβατόσχημων λοικοποιμένων και των πάσης φύσεως συμπροσευχομένων τους αιρετικών και ετεροθρήσκων και θα οδηγούσε στην απώλεια λαούς και έθνη. Και όλα αυτά με τον μανδύα και την αιγίδα της επίσημης «Ορθοδοξίας» και της Αγια-Σοφιάς, του Οικουμενικού συμβόλου της Ορθοδοξίας και του Ελληνισμού. Μόνον εάν παρέδιδαν την Αγια-Σοφιά σε αληθινά Ορθοδόξους θα υπήρχε περίπτωση να μεγαλουργήσει και πάλι η Ελληνορθόδοξη Ρωμηοσύνη. Αυτό όμως με τα τωρινά δεδομένα φαντάζει αδύνατον ή τουλάχιστον εξωπραγματικό και ακόμα και σαν σκέψη είναι πολύ αφελές και ουτοπικό.
28) ΑΓΙΑ ΣΟΦΙΑ ΚΑΙ ΝΑΟΣ ΤΟΥ ΣΟΛΟΜΩΝΤΟΣ
Πάντως τα όσα ακολούθησαν αμέσως μετά την μετατροπή της Αγίας Σοφίας σε τζαμί από τον Ερντογάν είναι πολύ αποκαλυπτικά και εύγλωττα, καθώς μιλάνε από μόνα τους. Μία μόνον ημέρα μετά το γεγονός ισραηλινή εφημερίδα εισηγήθηκε την ιδέα της αντίπραξης στην βέβηλη ενέργεια του Τούρκου προέδρου. Συγκεκριμένα ο ισραηλινός τύπος επισημαίνει ότι αφού πλέον υπάρχει το προηγούμενο της Τουρκίας με την Αγία Σοφία δίνεται η δυνατότητα στο Ισραήλ να ασκήσει αντίποινα με το τέμενος του Ομάρ και να πληρώσει έτσι η Τουρκία πολύ ακριβό αντίτιμο για την βεβήλωση της Αγια-Σοφιάς με το ίδιο νόμισμα. Το σκεπτικό είναι ότι αφού ο Τούρκος πρόεδρος μετέτρεψε μέσα στην χώρα του, όντας κατακτητής της, χωρίς να ρωτήσει κανέναν σε τζαμί έναν ορθόδοξο ναό που ήταν μουσείο, το ίδιο μπορούν να κάνουν και οι Ισραηλινοί μέσα στην χώρα τους, όντες κατακτητές της Παλαιστίνης χωρίς να ρωτήσουν κανέναν, μετατρέποντας σε συναγωγή το τέμενος του Ομάρ ή καλύτερα γκρεμίζοντας το, προκειμένου να κτίσουν τον ναό του Σολομώντος.
Σύμφωνα με τον ισραηλινό τύπο η Τουρκία οφείλει να είναι πολύ ευχαριστημένη με αυτή τη διευθέτηση των πραγμάτων, διότι η ίδια μετέτρεψε σε δικό της τέμενος την εκκλησία των εκκλησιών, τον εμβληματικό ναό της Ορθοδοξίας, πλήττοντας καίρια την Ορθοδοξία, ενώ από την άλλη οι μουσουλμάνοι απλά θα στερηθούν ένα δύο τζαμιά, που δεν έχουν και τόσο μεγάλη σημασία για τους ίδιους για να κτισθεί στο σημείο εκείνο ο ναός του Σολομώντος , ο οποίος έχει τεράστια σημασία για τους Εβραίους , καθώς σε αυτόν θα στεφθεί βασιλιάς όλου του κόσμου ο δικός τους Μεσσίας.
Το «προηγούμενο» λοιπόν που δημιούργησε ο Ερντογάν, ευνοεί αφάνταστα το Ισραήλ και παράλληλα αφαιρεί επιχειρήματα από τους μουσουλμάνους συγκρίνοντας το τεράστιο εθνικοπολιτικό και πολιτιστικό μέγεθος της Αγια-Σοφιάς με το κατά πολύ υπολειπόμενο σε αξία τέμενος του Ομάρ και αυτό του Αλ-Ακσά. Σε κάθε περίπτωση κερδισμένοι βγαίνουν τόσο οι μουσουλμάνοι, όσο και οι Εβραίοι. Μόνον η Ρωμηοσύνη και η καρδιά της, η Ορθοδοξία πλήττεται για μία ακόμη φορά καίρια. Έτσι ο Ερντογάν ικανοποιώντας τα βαθύτερα σχέδια των κοσμοκρατόρων, κάνει την Αγια-Σοφιά τζαμί και δίνει με αυτό τον τρόπο την δυνατότητα στους Ιουδαίους να απομακρύνουν τα δύο τζαμιά από το όρος Σιών και να κτίσουν τον πολυπόθητο ναό τους, χωρίς τον οποίο δεν μπορεί να γίνει η έλευση του βασιλιά τους.
Επειδή όμως οι μουσουλμάνοι έχουν συνηθίσει μόνον να παίρνουν και όχι να δίνουν είναι πολύ πιθανό να ξεσπάσει πολεμική σύρραξη στη Μέση Ανατολή ανάμεσα στους Εβραίους και τους μουσουλμάνους, από την οποία και πάλι κερδισμένοι θα βγουν εν τέλει οι Εβραίοι, καθώς σε μια μελλοντικώς ισοπεδωμένη Ιερουσαλήμ, που ούτε παραγγελία να την έχουν, θα μπορέσουν να κτίσουν από την αρχή με όλες τους τις δυνάμεις μια υπερσύγχρονη πόλη, έτσι όπως οι ίδιοι την θέλουν και την ονειρεύονται, την καινούρια Ιερουσαλήμ, η οποία θα έχει όλα τα φόντα για να καταστεί παγκόσμια πρωτεύουσα και στο κέντρο αυτής να θεμελιώσουν τον ναό του Σολομώντος, εντός του οποίου θα ενθρονισθεί ο Αντίχριστος και θα ανατείλει η βασιλεία του υιού της κορώνας, της ψεύτικης κορώνας, του ψεύτικου μεσσία του διαβόλου.
ΕΠΙΛΟΓΟΣ
Εν κατακλείδι αγαπητοί μου, όντως η Αγία Σοφία είναι ένα σύμβολο με παγκόσμια ακτινοβολία. Διαθέτει την δύναμη και την δυναμική υπό προϋποθέσεις-όπως και σύνολη η Ορθοδοξία και Ρωμηοσύνη- για να επιδράσει και επηρεάσει τις καρδιές και συνειδήσεις των ανθρώπων, αρκεί παράλληλα να υπάρχουν και τα έμψυχα πρότυπα, τα ζωντανά παραδείγματα των μαθητών του Χριστού και τα πνευματικά αναστήματα, διότι οι τοίχοι ενός ναού από μόνοι τους δεν μπορούν να καταφέρουν και πολλά, ακόμη και αν πρόκειται για τους τοίχους της Αγια-Σοφιάς.
Ήδη ως τζαμί θεωρούμε ότι με το μεγαλείο που κρύβει και φανερώνει, με την ιστορία της και με την απαράμιλλη αρχιτεκτονική της που λέει πολλά, θα συνεπάρει και θα υποβάλλει ως ένα βαθμό τουλάχιστον, στα αθέατα και αόρατα μυστήριά της, πολλούς από τους μουσουλμάνους που θα την επισκεφθούν. Εάν ωστόσο η Αγια-Σοφιά αντί για τζαμί λειτουργούσε ως Ορθόδοξη εκκλησία απαλλαγμένη από την λαίλαπα του Οικουμενισμού, αυτό πιστεύουμε ότι θα είχε μεγάλο αντίκτυπο στους λαούς, ιδιαίτέρως τους γειτονικούς, κυρίως όμως στον τουρκικό και τον ελληνικό. Ενδεχομένως να οδηγούσε σε μετάνοια και συναίσθηση πολλούς από τους συμπατριώτες μας και σε μια γενικότερη εθνικοθρησκευτική αφύπνιση, ενώ παράλληλα θα μπορούσε ίσως να ενδυναμώσει την βαθιά θαμμένη κλίση των Τούρκων προς την Ορθοδοξία και να έχει τέτοια απήχηση και επίδραση στις καρδιές τους, ώστε να αρχίσουν να βαπτίζονται και να γίνονται Ορθόδοξοι κατά κύματα.
Για όσους θεωρούν ότι όλα αυτά είναι λόγια που λέγονται πολύ εύκολα από τον γράφοντα, αλλά πολύ δύσκολα μπορούν να λάβουν σάρκα και οστά, απλά επαναλαμβάνω ότι αυτά θα ήταν ενδεχομένως εφικτά, εάν δεν υπήρχε ο επάρατος Οικουμενισμός που τόσο πολύ συγχέει και σκοτεινιάζει τις καρδιές των ανθρώπων. Εάν η πνευματική στάθμη της ανθρωπότητας δεν ήταν τόσο χαμηλή, δεν θα υπήρχε ο Οικουμενισμός και τα πράγματα θα ήταν πιο απλά. Αλλά θα μου πείτε τώρα, ότι εάν δεν υπήρχε Οικουμενισμός και η ανθρωπότητα έστεκε ψηλότερα πνευματικά, ούτε στα έσχατα θα φτάναμε, ούτε ο Αντίχριστος θα ερχόταν.
Πάντως ο Ερντογάν με την ενέργειά του να κάνει τζαμί την Αγια-Σοφιά, έχει εκτός των άλλων τον σκοπό, να ταπεινώσει εμάς τους Έλληνες-και ταυτόχρονα να δώσει θάρρος στους μουσουλμάνους-και να μας διαμηνύσει με αποφασιστικότητα, ότι το «βυζαντινό μας όνειρο» και όραμα, ο ευσεβής πόθος μας να κάνουμε ξανά δική μας την Πόλη και την Αγια-Σοφιά, τελειώνει κάπου εδώ. Έχει την διάθεση να μετατρέψει το όνειρό μας σε εφιάλτη, αλλά ζει Κύριος ο Χριστός! Μόλις λίγες ημέρες μετά την μετατροπή της Αγίας Σοφίας σε τζαμί, ένας μουεζίνης με πύρινο ζήλο για την πίστη του, πέθανε από καρδιακή προσβολή, τη στιγμή που καλούσε τους ομοπίστους του Ισλάμ να προσέλθουν στον ναό και έκανε την προσευχή του μέσα στην Αγια-Σοφιά. Ίσως αυτό να ήταν μια θεόθεν προειδοποίηση, προκειμένου οι μουσουλμάνοι να μην αναθαρρεύουν υπερβολικά. Άλλωστε η Ζωή είναι ο Χριστός! Και όπως πολύ καλά γνωρίζουμε, η Ζωή…είναι αλλού!!!
Είναι καλό λοιπόν εμείς οι Έλληνες να υπερασπιζόμαστε, να θαυμάζουμε, να μαχόμαστε και να συσπειρωνόμαστε γύρω από την Αγία Σοφία, να την θεωρούμε σύμβολο του Ελληνισμού, όπως και είναι και να την έχουμε μέσα στην καρδιά μας ως κάτι το ιδανικό, το τέλειο, το υψηλό και το ωραίο. Θα πρέπει όμως να πράξουμε πολλά περισσότερα για να προοδεύσουμε πραγματικά ως Έθνος και να επιστρέψουμε στην παλαιά μας δόξα και αίγλη, διότι τίποτα δεν έχει σημασία, εάν με τις πράξεις μας, τη συμπεριφορά μας, τον τρόπο και τη στάση ζωής που έχουμε υιοθετήσει και την ελλιπή και κάτισχνη πίστη μας, θανατώνουμε τον Χριστό και αφήνουμε τον διάβολο και τα όργανά του να ξεθωριάζουν το πρόσωπο του Θεανθρώπου μέσα στην καρδιά μας, το πρόσωπο εκείνο που είναι ο Υιός και η Σοφία του Θεού για την τιμή, την προσκύνηση και την λατρεία της οποίας οικοδομήθηκε η Αγία Σοφία, το θαυμαστό αυτό αριστούργημα και μνημειώδες αρχιτεκτόνημα. Η Αγια-Σοφιά είναι βαρόμετρο για τον Ελληνισμό. Ένα βαρόμετρο που μετράει και μας δείχνει το που βαδίζει ο Ελληνισμός, η Ρωμηοσύνη, η Ορθοδοξία. Αν κατορθώσουμε να κρατήσουμε μέσα μας ζωντανή την Σοφία του Θεού, τον Ιησού Χριστό και να αντισταθούμε στον επερχόμενο Αντίχριστο, η Αγια-Σοφιά θα έχει πετύχει την αποστολή της σε τούτο τον κόσμο και εμείς θα την έχουμε καταστήσει μέσα στον θρόνο της καρδιάς μας και πάλι Ρωμαίικη, Ελληνική και για πάντα δική μας, τώρα, πάντοτε και κάθε στιγμή μέχρι την συντέλεια των αιώνων και την ατελεύτητη Βασιλεία του Χριστού εις αιώνας αιώνων αμήν.
