ΟΤΑΝ Η ΠΙΣΤΗ ΚΛΟΝΙΖΕΤΑΙ
«ω γενεά άπιστος και διεστραμμένη, έως πότε ανέξομαι υμών».
ΠΡΟΛΟΓΟΣ
Μόνο όσοι είχαν την φρικτή «εμπειρία» να δοκιμαστούν από ακάθαρτα πνεύματα καταλαβαίνουν το δράμα του πατέρα της σημερινής ευαγγελικής περικοπής. Όταν ακούσουμε από το στόμα του την περιγραφή των όσων συμβαίνουν στο παιδί του, όταν μας αποκαλύψει με πόνο… ότι αυτό πότε πέφτει στο νερό και πότε στην φωτιά, τότε μόνο οίκτο μπορούμε να νιώσουμε γι’ αυτόν το γονιό. Ο Ιησούς διορθώνει την απιστία του πατέρα (ή καλύτερα την ελλιπή του πίστη), θεραπεύει την αρρώστια του παιδιού, παράλληλα όμως και την ολιγοπιστία των μαθητών Του...
ΚΥΡΙΩΣ ΘΕΜΑ
Α) ΠΡΟΣΩΠΟ ΥΠΑΡΚΤΟ Ο ΔΙΑΒΟΛΟΣ
* Πέραν του ότι, ο σημερινός άνθρωπος δεν πιστεύει (καλύτερα: δεν γνωρίζει) στο Θεό, ανάλογα πράττει και για τον διάβολο. Φυγόπονα και θέλοντας όμορφα και ανέμελα να περνάει την ζωή του, θεωρεί, ότι όλα αυτά είναι μυθοπλασίες και κατασκεύασμα των κληρικών με σκοπό να τρομοκρατούν και ελέγχουν τους πιστούς. Η Αγία Γραφή διδάσκει: «εις τούτο εφανερώθη ο Υιός του ανθρώπου ίνα λύση τα έργα του διαβόλου» (Α΄ Ιω. 3,8) και αλλού «ίνα διά του θανάτου καταργήση τον το κράτος έχοντα του θανάτου, τουτέστι τον διάβολον» (Εβρ. 2,14).
*Η παιδεία μας και ο πολιτισμός μας αγνοεί «μυωπικά» την θεωρία της υπάρξεώς του (του διαβόλου) και όχι μόνο διστάζει να τον αντιμετωπίσει, αλλά και να τον ερευνήσει. Έτσι μεγιστοποιείται ο κίνδυνος, μεγιστοποιείται η δύναμη ενός ολέθριου εχθρού, που κατάφερε να πείσει ότι δεν υπάρχει! Έχει απλά το πλεονέκτημα του αιφνιδιασμού!
*Σήμερα θα μπορούσαμε να πούμε χαρακτηριστικά, ότι η «δαιμονική επήρεια» εκφράζεται με έλλειψη ενδιαφέροντος για την καθημερινότητα. Ο όγκος και το είδος των συσσωρευμένων προβλημάτων οδηγούν σε αδιέξοδα τους ανθρώπους (ξεχνάμε όμως, ότι ο Χριστός ονομάζεται και οδός που οδηγεί πέρα από αυτά). Ακούς συχνά: «δεν αξίζει να ζεί κανείς». Αθυμία και πλήρη αδιαφορία. Πεσμένο ηθικό, διαταραχή του ψυχικού του νευρικού συστήματος. Πλήρη κατάρρευση, μοναξιά και απόγνωση!
Β) ΠΕΡΝΑ ΣΤΗΝ ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗ
* Απ’ όπου «διώχνεται» ο Θεός βάζει κιόλας «πόδι» ο πονηρός. Τραγική διαπίστωση! Του δώσαμε χώρο μέσα μας. Τα έργα μας, η πορεία μας, η λανθασμένη αντίληψη των όσων πραγμάτων συμβαίνουν γύρω μας δημιουργούν ιδανικές συνθήκες. Καιρός να αναθερμάνουμε την σχέση μας με τον Θεό, με τα Μυστήρια, με την Εκκλησία. Κάναμε λάθη, ας τρέξουμε να τα διορθώσουμε. Η εξομολόγηση επαναφέρει τους καρπούς του Αγίου Πνεύματος!
* Ο ψυχικός μας κόσμος ας γίνει από έρημος, πλήρης. Θα αποδράσουν σταδιακά ο κορεσμός, η απληστία, η τεμπελιά, το βόλεμα, το συμφέρον, και φυσικά ο διάβολος. Το φως διώχνει το σκοτάδι, η φωτιά το κρύο. Ας κάνουμε μέριμνά μας την μελέτη του Θείου Λόγου. Το ευαγγέλιο να υπάρχει πάντα δίπλα στο κομοδίνο μας (και σε μία εξαίρετη θέση στην καρδιά μας). Για τις στιγμές του πειρασμού ο ίδιος ο Ιησούς έχει δεηθεί: «ίνα μη εκλίπη η πίστις» μας (Λουκ. 22, 32). Ιερή συμμαχία… εμείς και ο Χριστός!
* Η πίστη μας ας γίνει δυνατή. Δεν μας αφήνει ο Χριστός να δοκιμαστούμε παραπάνω απ’ όσο αντέχουμε! Η χάρη του Αγίου Πνεύματος μετακινεί όρη και συντρίβει «υπό τους πόδας ημών πάντα εχθρό και πολέμιον» (ευχή του Μεγ. Αγιασμού). Αν λοιπόν συντελεστούν όλα αυτά τότε ο άνθρωπος καρποφορεί «εν Χριστώ» και αναδεικνύεται καθώς λέει ο Δαυίδ «ως ξύλον, παρά τας διεξόδους των υδάτων» (Ψαλμ. 1, 3).
ΕΠΙΛΟΓΟΣ
Αν όμως όλα αυτά δεν συμβαίνουν στον ψυχικό μας κόσμο, ας προσπαθήσουμε τουλάχιστον χωρίς πανικό σαν τον πατέρα του ευαγγελίου να κοιτάξουμε προς τον Δεσπότη Χριστό. Να Του πούμε με ειλικρίνεια: «πιστεύω Κύριε, βοήθει μου την απιστία» (Μαρκ. 9, 24). Δηλαδή, αναγνωρίζω πως έχεις την δύναμη να με βοηθήσεις. Μην με αφήσεις να καταποντιστώ, αλλά αναπλήρωσε την έλλειψη της πίστεως μου. Τότε να είμαστε βέβαιοι, ότι «ουκ αδυνατήσει παρά τω Θεώ παν ρήμα» (Λουκ. 1, 37). Η δύναμη της χάριτος του Ιησού θα δώσει στους «ειλικρινώς αιτούντας» το αίσιο αποτέλεσμα κάθε πνευματικής μάχης...
