(Ιωάν. ιβ΄, 1-18)
ΠΡΟΫΠΑΝΤΩΝΤΑΣ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ
«ευλογημένος ο ερχόμενος εν ονόματι Κυρίου,
Βασιλεύς του Ισραήλ...».
ΠΡΟΛΟΓΟΣ
Πτωχός και άσημος ο Χριστός όσο κανείς άλλος. Πτωχός από την γέννησή Του έως το Πάθος. Η καταγωγή Του από ένα άσημο χωριό, τη Ναζαρέτ, για αυτό και «Ναζωραίος εκλήθη» (Ματθ. 2, 23). Εργάστηκε σαν μαραγκός - «τέκτονος υιός» - και όλοι τον θεωρούσαν μέρος της πεζής καθημερινότητας. Ακόμα και όταν Τον ρωτούσαν, που μένεις... απαντούσε: «ο δε Υιός του Ανθρώπου ουκ έχει που την κεφαλή κλίνη» (Ματθ. 8, 20 & Λουκ. 9, 58). Αλλά τί ακούω; Δεν το ακούτε και εσείς; Χιλιάδες άνθρωποι φωνάζουν «Ζήτω ο Βασιλεύς». Πως εξηγείται αυτή η μεταβολή;
ΚΥΡΙΩΣ ΘΕΜΑ
Α) ΑΝΑΣΤΑΣΗ, ΤΟ ΚΟΡΥΦΑΙΟ ΘΑΥΜΑ ΤΟΥ
* Και βέβαια υπάρχει εξήγηση. Ο Χριστός βγαίνοντας στο δημόσιο βίο έκανε πολλά και μεγάλα θαύματα. Τα γνωρίζουμε από τα ευαγγέλια. Το νερό το έκανε κρασί, ευλόγησε τα ψωμιά και τα ψάρια «χορταίνοντας» πλήθη ανθρώπων. Λεπρούς, τυφλούς, χωλούς θεράπευσε. Κυριάρχησε στα στοιχεία της φύσεως, κυριάρχησε στο σατανά και του απέσπασε την εξουσία του.
*Αλλά σήμερα κάνει το μεγαλύτερο θαύμα. Ανασταίνει ένα νεκρό, προτυπώνει την δική Του Ανάσταση, προτυπώνει την Ανάσταση όλων των ανθρώπων. «Λάζαρε δεύρο έξω» (Ιω. 11, 43) και με το πρόσταγμά Του ο Λάζαρος αναστήθηκε «εκ νεκρών».
*Το θαύμα αστραπιαία διέτρεξε την χώρα. Ο υποτεταγμένος λαός της Ιουδαίας βρήκε το Μεσσία Του. Αυτόν που θα τον λυτρώσει από τον ρωμαϊκό ζυγό. Ο Χριστός δεν ήταν δημαγωγός. Η Βασιλεία Του ήταν πνευματική και όχι σαν τις ανθρώπινες. Ήξερε πως ο λαός αυτός θα φώναζε σε μερικές ημέρες: «Άρον, άρον, σταύρωσον Αυτόν» (Ιωάν. 19, 15). Τί είναι αυτός ο κόσμος! Μια σε ανεβάζει στα άστρα και μιά σε πηγαίνει στα βάθη, στο χάος. Ο Χριστός έκλαψε καθώς είδε την Ιερουσαλήμ. Δεν υπήρχε χαρά στο πρόσωπό Του...
Β) Η ΠΡΟΣΜΟΝΗ ΤΟΥ ΜΕΣΣΙΑ ΣΤΗ ΖΩΗ ΜΑΣ
* Η ανθρώπινη ζωή προσμένει πάντα ένα Μεσσία. Να αλλάξει τα δεδομένα, να αναχαιτίσει την ξέφρενη πορεία μας προς μη επιθυμητές καταστάσεις. Νιώθουμε ανεπαρκείς και λίγοι και περιμένουμε τον όποιο «χαρισματικό» ηγέτη να μας χειραγωγήσει, να μας τραβήξει προς την ιδεολογική του κατεύθυνση.
* Τα προβλήματα δεν λύνονται με «κούφιες ρητορείες». Και όταν οι ελπίδες μας για τους ψεύτικους σωτήρες αποδεικνύονται μάταιες τα «ωσαννά» γίνονται «σταύρωσον». Αυτό συμβαίνει και σήμερα. Όσα πιστέψαμε, όσα θεωρήσαμε ακλόνητα... βρίσκονται πιά στην σφαίρα της αβεβαιότητος.
* Ποιά είναι λοιπόν η σχέση μας με τον Χριστό; Επιδερμική σαν τους κατοίκους της Ιερουσαλήμ; Αλλάζει διαθέσεις ανάλογα με το πως «πηγαίνουν» τα πράγματα στη ζωή μας; Πολέμιοί Του σαν τους Φαρισαίους και Ιουδαίους; Ή σαν τα «άκακα παιδιά» προσμένουμε τον Σωτήρα μας να μας αλλάξει και να μας εξάγει από τα προσωπικά μας αδιέξοδα;
* Ποιά η πίστη μας στο ευαγγέλιο... ξέρουμε ότι ο Χριστός νικάει το θάνατο, γνωρίζουμε ότι αυτό μπορεί να συμβεί και σ’ εμάς; Σαγηνευμένοι πολλές φορές από τα θαύματα του Κυρίου σταματάμε μόνο εκεί. Θα πρέπει να προχωρήσουμε στο βάθος των έργων και των λόγων Του... Ας ξεφύγουμε από την παρανοημένη εικόνα που έχουμε για τον Χριστό και ας αναζητήσουμε την «γνήσια κοινωνία» με το πρόσωπό Του που μας λυτρώνει.
ΕΠΙΛΟΓΟΣ
Το βράδυ, οι ναοί των Ορθοδόξων θα αντηχήσουν από το δημοφιλές και ωραιότατο «Ιδού ο Νυμφίος έρχεται», τροπάριο που δίνει την εκκίνηση στο ορατόριο του θείου Δράματος. Έρχεται ο «Νυμφίος» για τον κάθε ένα από εμάς, για την νύμφη ψυχή και καλεί όλους σε μία συμπόρευση στο Πανάγιο Πάθος Του... Ας μην τον αφήσουμε μόνο Του. Ας του δώσουμε για λίγο την καρδιά μας, ας του ψιθυρίσουμε μυσταγωγικά, στα κατανυχτικά απογεύματα της Μεγ. Εβδομάδος, πως κατανοούμε την μεγάλη Του Θυσία, η οποία στοχεύει να λυτρώσει την ύπαρξη μας από την κατάπτωση και την φθορά...
