ὑπό τοῦ Θεοφιλεστάτου Ἐπισκόπου Κυκλάδων κ. Σάββα (Μάρκ. η΄, 34-θ΄1)
ΑΓΚΑΛΙΑΣΕ ΤΟΝ ΠΟΝΟ
«απαρνησάσθω εαυτόν και αράτω τον σταυρόν αυτού» (Μαρκ. 8, 34)
ΠΡΟΛΟΓΟΣ
Υψώνοντας και πάλι το «ζωηφόρον» ξύλον στο κέντρο του ναού, η εκκλησία μας, δίνει την ευκαιρία ν’ αναπτύξουμε θεοφιλείς στοχασμούς στην ύπαρξή μας. Κάθε φορά, αυτός ο Τίμιος Σταυρός, παρέχει την δυνατότητα σε μας να τον «ψηλαφήσουμε» από διαφορετική οπτική γωνία. Πάντοτε έχει κάτι σπουδαίο να μας πεί. Είναι ο θρόνος του Ματωμένου μας Βασιλιά... Στην σημερινή ομιλία μας, ας ασχοληθούμε λίγο με τον πόνο του Ιησού. Ας σταθούμε στον τρόπο με τον οποίο τον βίωσε, τον δέχθηκε και το μήνυμα που στέλνει σ’ όλους εμάς...
Σύνδεση: Φαντάζομαι το Σταυρό Του... και βλέπω πάντοτε χέρια απλωμένα... Ακάλυπτη η καρδιά Του, απροστάτευτο το πρόσωπο Του, ο Ιησούς ανοίγεται στον ανυπόφορο πόνο, κάνει τον πόνο δικό Του, διδάσκοντάς μας να δεχθούμε τις όποιες δοκιμασίες της ζωής.
ΚΥΡΙΩΣ ΘΕΜΑ
Α) ΤΡΕΧΟΝΤΑΣ ΜΑΚΡΙΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΟΝΟ
* Σε ένα κόσμο που το κυνήγι της «ψεύτικης» χαράς και των απολαύσεων έχει καταντήσει αυτοσκοπός, η θλίψη και η δοκιμασία είναι ότι το μισητό και απευκταίον. Δεν αρέσει να βλέπουμε «κατά πρόσωπον» τα προβλήματα μας και ότι γενικώς μας στεναχωρεί. Φοβόμαστε τον πόνο, τρέχουμε μακριά από την δυσκολία και νομίζουμε ότι γλιτώσαμε και ξεφύγαμε.
* Ο περισσότερος κόσμος θεωρεί (με την στάση του) απαράδεκτο το να υποφέρεις. Γι’ αυτό επιχειρεί μια ανόητη διαφυγή σε διάφορα, όπως λέγονται, «ναρκωτικά συμπεριφοράς»... Εργασία μετά μανίας, περιουσίες, σχέσεις, συγκινήσεις, ταξίδια, ψυχαγωγία, ουσίες, θεάματα. Όλα αυτά έρχονται να «επουλώσουν», όπως τουλάχιστον ισχυρίζονται, τις ουλές που χαράζει στην ύπαρξή μας η σκληρότητα και η ωμότητα των καθημερινών καταστάσεων.
* Έτσι νομίζουμε ότι αποφεύγουμε τον πόνο. Άλλος τον κοιτάει μαζί με όλους, άλλος τον δέχεται μοιρολατρικά ως μέρος της «τύχης» του, άλλος το «παίζει» ήρωας χωρίς να παραδέχεται το πρόβλημα και την αδυναμία του και τέλος ο αισιόδοξος ψάχνει να βρεί τι καλό θα βγεί από τον πόνο στους διάφορους τομείς της ζωής του. Τα ανοικτά χέρια του Ιησού πάνω στο σταυρό είναι καιρός, όχι μόνο εορταστικά αλλά και υπαρξιακά, να μας προβληματίσουν...
Β) ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΖΟΝΤΑΣ ΤΟΝ ΠΟΝΟ
* Τον τρόπο με τον οποίο ο Ιησούς νίκησε τον πόνο έκαναν δικό τους οι άγιοι μάρτυρες και ενάρετοι της Ορθοδόξου Πίστεώς μας. Ο Κύριός μας δεν θέλησε να γευτεί «εσμυρνισμένον οίνον» σαν καταπραϋντικό του πόνου (το έδιδαν την εποχή εκείνη στους εσταυρωμένους για να απαλύνουν την δριμύτητα του), αλλά όλα τα υπέμεινε καρτερικά! Μαστίγωμα, χλαμύδα, κάλαμον, ακάνθινο στεφάνι, χλευασμό, όχι όμως λήθη πόνου, επιλέγοντας να βιώσει την πλήρη ισχύ του πόνου! Ο Ιησούς έγινε «άνθρωπος θλίψεων και δόκιμος ασθενείας» (Ησ. 53, 3). Γι’ αυτό και ο Δαυίδ φωνάζει: «Διήλθομεν διά πυρός και ύδατος και εξήγαγες ημάς εις αναψυχήν» (ψαλμ. 65, 12) ή ο Παύλος: «ότι διά πολλών θλίψεων δει ημάς εισελθείν εις την Βασιλεία του Θεού» (Πραξ. 14, 22).
* Στεκόμαστε λοιπόν στο Σταυρό και καταλαβαίνουμε την «ευλογία» του πόνου. Το πάνσοφο σχέδιο του Θεού για μας. Ζητάμε η ανδρεία και το θάρρος του Χριστού να γίνει και δικό μας. «Είμαι έτοιμος», μπορούμε να πούμε μαζί με τον Κύριο. Είμαι έτοιμος, να κάνω τον πόνο δικό μου, τον πόνο που θεραπεύει και με απαλλάσσει, αυτόν τον «λυτρωτικό» και μέσα απ’ αυτόν να ανακαλύψω τόσα σημαντικά διδάγματα για την ζωή. «Και θέλω σοι δώσει θησαυρούς φυλαττόμενους εν σκότει και πλούτη κεκρυμμένα εν αποκρύφοις» (Ησ. 45, 3).
* Ίσως το ποτήρι των θλίψεων φαινομενικά να το παίρνουμε από χέρια ανθρώπινα, (Ιγν. Μπρατσιανίνωφ) δίκαια ή άδικα... προέρχεται όμως από τον Αθώο και Πανάγιο Ιησού. Εσύ και εγώ οφείλουμε να φερθούμε σωστά όπως ταιριάζει σ’ έναν ακόλουθο του Ιησού με ευγνωμοσύνη και πίστη, καθώς θα επαναλαμβάνουμε τα λόγια του ληστού: «εμείς δίκαια τιμωρούμαστε γι’ αυτά που κάναμε... Θυμήσου με Κύριε, όταν έρθεις στην Βασιλεία Σου». Και ας γυρίσουμε μακρόθυμα στους ανθρώπους λέγοντας: «Ευλογημένοι να είστε από τώρα και μελλοντικά στην αιωνιότητα». Ακόμα και αν η καρδιά σου «αντιδρά», θυμήσου τι Διδάσκαλο έχεις...
ΕΠΙΛΟΓΟΣ
Βλέποντας τον Εσταυρωμένο... να τον παρακαλάς να απομακρύνει από σένα κάθε πειρασμό. Όταν έρθεις μην ριχθείς «αψήφιστα» στην μάχη, αυτό κρύβει εγωισμό! Γεμάτος πίστη βάδισε στα «χνάρια» του Ιησού και των αγίων, μέσα στο σκοτάδι, στα άγρια κύματα, γιατί ο Ιησούς σε καθοδηγεί αόρατα.
Δέξου τον πόνο, όπως Εκείνος, όπως οι μάρτυρες, οι οποίοι έψαλαν ύμνους χαράς μπροστά στα ατιμωτικά όργανα του πάθους τους. Έτσι η καρδιά σου θα είναι πάντοτε καθέδρα δοξολογίας και ευγνωμοσύνης προς σ’ Αυτόν που ανέβηκε στο Σταυρό μόνο και μόνο από αγάπη.
