ὑπό του Θεοφιλεστάτου Ἐπισκόπου Κυκλάδων κ. Σάββα
ΠΟΙΑ Η ΑΠΟΨΗ ΣΟΥ;
«τί υμίν δοκεί περί του Χριστού;» (Ματθ. κβ΄, 42).
ΠΡΟΛΟΓΟΣ
Αρκετές φορές μέσα στο Ευαγγέλιο βλέπουμε τον Χριστό να δέχεται ερωτήσεις από τους «σοφούς» των Εβραίων, σχετικά με ερωτήματα που αφορούσαν τόσο την διδασκαλία όσο και την Θεότητά Του. Σκοπός τους αντικειμενικός δεν ήταν να φωτισθούν και να ξεδιαλύνουν τις όποιες απορίες τους, αλλά να Τον παγιδέψουν και να Τον οδηγήσουν σε διανοητικά αδιέξοδα. Δεν αντιλήφθηκαν ή καλύτερα δεν παραδέχθηκαν ποτέ την Θεότητα Του Ιησού... Ο Διδάσκαλός μας όμως πριν το Πάθος Του «επιθυμεί» να φανερώσει την Θεότητα Του, ως Υιός του επουρανίου Πατρός, αλλά και την ανθρώπινη γενεαλογία Του ως απόγονος του Δαυίδ.
ΚΥΡΙΩΣ ΘΕΜΑ
Α) Ο ΘΕΑΝΘΡΩΠΟΣ ΙΗΣΟΥΣ
* Η ενσάρκωση του Λόγου υπήρξε ένα μεγάλο μυστήριο. Θεία και ανθρώπινη φύση ενώθηκαν μεταξύ τους ασύγχυτα, αδιαίρετα και αδιάσπαστα. Η ολότητα αυτή παρουσιάζει το πρόσωπο του Εμμανουήλ. Έτσι δεν χωρίζουμε τον Χριστό σε άνθρωπο ή σε Θεό, αλλά «απολαμβάνουμε» αυτή την παράδοξη ένωση, η οποία δεν υπακούει σε ανθρώπινους νόμους. Την ημέρα της κατά σάρκα Γεννήσεως του Κυρίου ο υμνωδός ψάλλει περίφημα: «μέγα και παράδοξο θαύμα, τετέλεσται σήμερον! Παρθένος τίκτει και μήτρα ου φθείρεται· ο Λόγος σαρκούται, και του Πατρός ου κεχώρισται» (στιχηρό ιδιόμελο της λιτής των Χριστουγέννων).
* Υπερβάλλοντα πάντα νού ο τρόπος της συλλήψεως και γεννήσεώς Του από την Θεοτόκον. Γι’αυτό και ο Αρχάγγελος επεξηγεί στην ταπεινή κόρη της Ναζαρέτ: «Πνεύμα Άγιον επελεύσεται επί σε και δύναμις Υψίστου επισκιάσει σοι» (Λουκ. α΄, 35). Αναλαμβάνει λοιπόν το Άγ. Πνεύμα να διευθετήσει τα πάντα, να πραγματώσει τα αδύνατα για τους ανθρώπους μα δυνατά κατά τον Θεό. Ουσιαστικά η ανθρώπινη φύση έγινε το κάλυμμα της θεϊκής, όσον αφορά τον Χριστό. Κανείς από μας δεν θα μπορούσε να αντικρίσει με τα χοϊκά του μάτια την δόξα του Τριαδικού Θεού, καθώς συνομολογεί και ο Ευαγγελιστής Ιωάννης: «Θεόν ουδείς εώρακε πώποτε» (Ιω. α΄, 18).
* Οι Φαρισαίοι αναγνωρίζουν ότι είναι (κατά το ανθρώπινο) υιός «του Δαυίδ» (Ματθ. κβ΄, 42) και πάνω σ’αυτό ο Ιησούς καταρτίζει την επιχειρηματολογία Του: «πως ουν Δαυίδ εν Πνεύματι Κύριον αυτόν καλεί λέγων» (Ματθ. κβ΄, 43).Υιός του Δαυίδ και Κύριός του συγχρόνως, ο Οποίος συμβασιλεύει μετά του Θεού και απολαμβάνει τις ίδιες τιμές ως Θεός. Εδώ λοιπόν φανερώνονται και οι κοινές ενέργειες της Αγίας Τριάδος. Ο Ιησούς μέτοχος των τιμών του Πατέρα, αλλά και μέτοχος των αγαθών και δωρημάτων που διασκορπίζει ο Πατέρας στον κόσμο.
Β) ΤΟ ΘΕΑΝΔΡΙΚΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ ΠΛΗΤΤΕΤΑΙ
* «και ουδείς εδύνατο αυτώ αποκριθήναι λόγον» (Ματθ. κβ΄, 46). Οι Φαρισαίοι δεν μπορούσαν να αντιτείνουν κάτι στην σοφία του Ιησού. Σήμερα όμως οι άνθρωποι έχοντας απολέσει την πραγματική σοφία («αρχή σοφίας φόβος Κυρίου», Ψαλμ. 110, 10) και προκρίνοντας την στείρα γνώση και λογική θέτουν ερωτήματα περί της ανθρωπότητας και Θεότητας του Ιησού, χωρίς ερευνητικό στόχο παρά την μείωση και τον ευτελισμό της χριστιανικής πίστεως.
* Κατά καιρούς δημοσιεύματα επιστημονικών μελετών (!) έρχονται στο φως εντελώς «τυχαία» πριν από τις μεγάλες Δεσποτικές και Θεομητορικές πάνδημες εορτές της πίστεώς μας, με σκοπό να αποσπάσουν τους πιστούς από τις λατρευτικές ακολουθίες. Όλοι τούτοι όμως οι «σκαπανείς» του παρελθόντος αγνοούν πως η πίστη στην διδασκαλία του Χριστού δεν είναι μια απλή συστοίχηση με ένα σύστημα δογματικών εκκλησιαστικών κανόνων, αλλά ένας δρόμος βιωματικής εμπειρικής μετοχής στην αγαπητική κοινωνία του Θεού.
* Ο Χριστός δεν είναι απλά ένα πρόσωπο ιστορικό που εισήλθε μια δεδομένη στιγμή στο χώρο της ιστορίας. Είναι ο ίδιος ιστορία αγάπης, αφού σαρκώθηκε για να αναγεννήσει πνευματικά τον δέσμιο της αμαρτίας άνθρωπο. Ο πιστός, ο πνευματικά επικαιροποιημένος άνθρωπος, διακοινωνεί το Σώμα και το Αίμα Του ατενίζοντας την θεϊκή Του υπόσταση στα απλά υλικά που παράγει ο άνθρωπος, το ψωμί και το κρασί.
ΕΠΙΛΟΓΟΣ
Ο Κύριός μας, ως πραγματικό θεϊκό και ανθρώπινο πρόσωπο, κάθεται στα δεξιά του Πατρός ως ο απόλυτος πρεσβευτής και σωτήρας του ανθρωπίνου γένους. «Εντυγχάνει υπέρ αυτών» (Εβρ. 7, 25), δηλαδή απλά μεσιτεύει για το κάθε τι που συμβαίνει στον άνθρωπο. Έτσι φυγαδεύεται η απελπισία και η δυσπιστία για τον κάθε αμαρτωλό και μετατρέπεται σε αισιοδοξία για την σωτηρία του. Ας το πιστέψουμε ουσιωδώς αυτό στην ζωή μας και στην πορεία μας πάνω στην γη.
