Πάλι ο καλός Δεσπότης και Κύριος συμβουλεύει τα παιδιά του με παραβολές και διδάγματα.
Η χαρά μας είναι να τα ακούμε και να τα προσέχουμε γιατί υπόθηκαν για εμάς με αγάπη.
Θέλει να μας βοηθήσει στον καλό αγώνα και να ανταπεξέλθουμε στις δυσκολίες του πάντα για το καλό μας την σωτηρία μας.
Μας φανερώνει το ξαφνικό της δευτέρας του Παρουσίας λέγοντας:
‘’γρηγορείτε διότι δεν γνωρίζεται την ημέρα και την ώρα που έρχεται ο Υιός του ανθρώπου’’ και αμέσως μετά προσθέτει την σημερινή παραβολή.
Επειδή όπως μας λέει ένα παλιό ανέκδοτο η όλη προσπάθεια του διαβόλου στους ανθρώπους είναι να μας πείσει ότι υπάρχει πάντα χρόνος και δεν χρειάζεται βιασύνη.
Σε ένα σχολείο δαιμόνων όταν τελείωσαν τα μαθήματα και δόθηκαν τα πτυχία, ο πρύτανης διάβολος ρωτά τους αποφοίτους τι θα κάνουν τώρα που θα πάνε στη Γή για να δουλέψουν;
Ένας λέει, θα τους λέω ότι δεν υπάρχει Θεός!! Παλιά πρακτική που δεν έχει μεγάλη πέραση τώρα απαντά ο πρύτανης.
Ένας άλλος λέει, θα τους πώ ότι δεν υπάρχει κόλαση!! Θα είχε κάποιο αποτέλεσμα ο λόγος σου, λέει ο πρύτανης.
Αλλά πολλοί την βιώνουν από τώρα και μάλιστα πολλές φορές με σκληρότερο τρόπο.
Ένας τρίτος λέει, θα τους λέω ότι υπάρχει χρόνος για να διορθωθούν και δεν χρειάζεται βιασύνη.
Τρέξε να πιάσεις γρήγορα δουλειά προστάζει ο πρύτανης.
Η παραβολή λέγετε στη συνέχεια των υποθηκών του Κυρίου όπου γίνεται λόγος για προετοιμασία και εγρήγορση ενόψει της κρίσεως που έρχεται.
Η οποία αργεί μεν ( χρονίζοντος του νυμφίου ), ( μετά δε χρόνον πολύν έρχεται ο Κύριος ), όμως έρχεται αιφνίδια.
Στην παραβολή μας η εγρήγορση εστιάζει στην υπεύθυνη εργασία μας στον καιρό της απουσίας του Κυρίου και όχι στην παθητική και άπρακτη προσμονή.
Ο άρχοντας της παραβολής εν όψη της αναχώρησης του από τον τόπο του δίνει τα υπάρχοντα του στους ανθρώπους του.
Η αξία των παραχωρημένων είναι πολύ μεγάλη σε σχέση με το γεγονός ότι οι αποδέκται ήταν δούλοι.
Το τάλαντο ισούται την εποχή του Χριστού περίπου με 6.000 χρυσές δραχμές.
Φυσικά τα χαρίσματα που δίνει ο Κύριος στα παιδιά του που βρίσκονται μέσα στην Εκκλησία, στην Βασιλεία του είναι αμύθητης αξίας.
Είναι τα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος αιώνια και αθάνατα και όχι υλικά και πρόσκαιρα του κόσμου τούτου.
Και μόνο το γεγονός ότι είμαστε μέσα στον αμπελώνα του μαζί με όλους τους –Αγίους- φίλους του και αδελφούς μας.
Και δεν κατάφεραν δε να μας βγάλουν έξω από την Βασιλεία όλες οι δαιμονικές σειρήνες και διαστροφές είναι χάρισμα αμέτρητο.
Και μόνο που πιστεύουμε και προσδοκούμε ανάσταση νεκρών, κρίση και αιώνια ζωή και δεν μας πτοούν τα ’’ συμπαθητικά ‘’ χαμόγελα και λόγια του κόσμου είναι χάρισμα ζωής.
Να προσέξουμε πολύ ότι: Ο Σοφός Κύριος δίνει τα τάλαντα, τα
-χαρίσματα – όχι αυθαίρετα αλλά ‘’ στον καθένα κατά την δύναμή του’’.
Αυτό προϋποθέτει ότι ο Κύριος έχει γνώση και ενεργεί με σεβασμό στις
δυνατότητες των δούλων του και όχι χύμα και αδιάκριτα.
Αποδεικνύει ότι ο Χριστός δεν υποτάσσει τον άνθρωπο σε ένα αυστηρά προδιαγεγραμμένο σύστημα.
Αλλά σε μία ελεύθερη σχέση του προσώπου του Θεού με τον κάθε άνθρωπο προσωπικά.
Εκείνος γνωρίζει τις δυνατότητες του καθενός μας τις σέβεται και δίνει τα ανάλογα τάλαντα.
Η λέξη τάλαντο δεν αναφέρετε σε συγκεκριμένη δωρεά η χάρισμα από τον Θεό.
Αλλά στην πολυμορφία και την ποικιλία των δωρεών του Θεού στους ανθρώπους.
Ο Άγιος Κύριλλος θεωρεί τάλαντα όλα τα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος.
Ο Ιερός Χρυσόστομος ότι διά των ταλάντων νοείται η αγαθοποιός δράση του ανθρώπου μέσα στην κοινωνική ζωή.
Η συνέχεια της αναφοράς στη διαχείριση των ταλάντων από τους δούλους είναι σύντομη.
Ο πρώτος με την εργασία του διπλασιάζει τα πέντε τάλαντα επαινείται και χαρακτηρίζεται ‘’ αγαθός και πιστός ‘’.
Προσκαλείται να εισέλθει ( στη χαρά του Κυρίου του ) δηλαδή στη χαρά και την ευφροσύνη της Βασιλείας του Θεού.
Την ίδια αμοιβή παίρνει και ο εργάτης των δύο ταλάντων που χαρακτηρίζεται με τις ίδιες λέξεις.
Το υπόλοιπο μέρος της διήγησης αναφέρεται στον οκνηρό δούλο, ο οποίος δεν εργάστηκε όπως οι δύο πρώτοι αλλά έκρυψε το τάλαντο στη γη.
Ο ‘’ πονηρός ‘’ και ‘’ οκνηρός ‘’ δούλος προβάλλει σαν ‘’δικαιολογία’’ της πράξης του ότι ο Κύριος είναι σκληρός και άδικος.
Θερίζει εκεί που δεν έσπειρε και ζητά καρπούς από εκεί που δεν σκόρπισε.
Αποδεικνύεται από τα λόγια του ότι δεν έχει αγάπη και εμπιστοσύνη προς τον Θεό αλλά και προς τους ανθρώπους.
Θέση που στηρίζεται σε μία εντελώς διεστραμμένη αντίληψη περί Θεού σαν αυστηρού δικαστή και δεσπότη.
Πίστη της Παπικής πλάνης που με την δικανική νοοτροπία παρουσιάζει ένα Θεό τιμωρό να ικανοποιείται με τον θάνατο του μονογενούς.
Δεν βλέπουν οι παπικοί και οι όμοιοί τους ότι ο Θεός ΜΟΝΟ ΑΓΑΠΑ και τίποτε άλλο περί δικαιοσύνης και νομικισμούς.
Το αποτέλεσμα βέβαια μιας τέτοιας διδασκαλίας γεμίζει φόβο τον άνθρωπο που δεν θέλει να συναντήσει ένα τέτοιο Θεό και αναστέλλει κάθε δημιουργική του διάθεση.
Τότε ο άνθρωπος γίνεται οκνηρός αλλά και πονηρός και δεν θέλει να ριψοκινδυνεύσει ένα αμφίβολο αποτέλεσμα εργαζόμενος το τάλαντο και προτιμά την σιγουριά της ραθυμίας.
Επιστρέφει το τάλαντο ακέραιο στον Κύριο του και δεν του περνά στο μυαλό ότι ο Κύριος δεν ζητά την διαφύλαξη του ταλάντου.
Αλλά την αξιοποίηση και τον πολλαπλασιασμό του με έργα για την ωφέλεια του πλησίον.
Δεν ζητά ο Κύριος από όλους μας να γίνουμε Απόστολοι και Ιεράρχες και Απολογητές.
Αλλά όπως η χήρα εκείνη έδωσε από το υστέρημά της και μακαρίστηκε έτσι και εμείς.
Με την σεμνότητα της ζωής μας, με την όποια προσφορά στον Αμπελώνα του Κυρίου, με την προσευχή μας για τον συγκεκριμένο αδελφό που έχει ανάγκη.
Με την ακεραιότητα της πίστεως μας, με την υπομονή στις θλίψεις, τις δοκιμασίες και πειρασμούς.
Επιτυγχάνεται η καρποφορία του ταλάντου μας διότι βλέποντας όλα τα παραπάνω οι αδελφοί αλλά και οι κοσμικοί άνθρωποι που είναι γύρω μας.
Θα θαυμάσουν στο πρόσωπό μας τον Θεό και το ζωντανό παράδειγμα μας θα αποδεικνύει τον πολλαπλασιασμό του ταλάντου μας.
Π.Χ εάν δεν μπορείς να πεις λόγια καλά γι’ αυτόν που σε βρίζει τουλάχιστον σιώπα.
Η προσπάθειά μας είναι η επιείκεια και η πραότης και η προσευχή, τα βασιλικά χαρακτηριστικά.
Τα όπλα τις νίκης μας εναντίων του διαβόλου. Η σίγουρη αύξηση των δοθέντων ταλάντων.
Ο Κύριος είναι φιλάνθρωπος και έχει δώρα για τους φιλότιμους αγωνιστές.
Με την συμπεριφορά αυτή ο Κύριος χαρακτηρίζει τον δούλο ‘’ πονηρό ‘’ και ‘’ οκνηρό ‘’ διότι συντέλεσε στην πλήρη αχρήστευση του ταλάντου που του δόθηκε.
Διατάζει αμέσως να του αφαιρεθεί το τάλαντο και να δοθεί σ’ αυτόν που είχε τα δέκα τάλαντα.
Ταυτόχρονα να οδηγηθεί ο πονηρός δούλος έξω από την χαρά της Βασιλείας στο σκοτάδι που ετοιμάστηκε όχι για τους ανθρώπους αλλά για τον διάβολο.
Αυτός που έχει σκοτάδι στην καρδιά του η θέση του είναι στο σκοτάδι σε συγγενή χώρο με την καρδιά του.
Το κείμενο που διαβάζετε στην Εκκλησία τελειώνει με την φράση
‘’ αυτός που έχει αυτιά να προσέξει καλά και να ακούσει καλά’’.
Τονίζοντας με ακόμη πιο δυνατό τρόπο την προειδοποίηση που θέλει να προβάλει ο Κύριος για την σωστή διαχείριση των ταλάντων που μας δίνει.
Ο χρόνος της τελικής κρίσης απαιτεί την συνεχή εγρήγορση μας και την αδιάκοπη εργασία της αποστολής – ταλάντου – που μας εμπιστεύθηκε ο Θεός.
Η υπευθυνότητα που θα δείξουμε στην ζωή μας στην εντολή του Θεού της αγάπης είναι και η απόδειξη της καρποφορίας της χάριτος που μας εμπιστεύθηκε.
Αποτελεί το γόνιμο έδαφος προς την σωτηρία μας, ο Θεός δεν κοιτάζει μόνο την διάπραξη του κακού,
Αλλά βλέπει και την αμέλεια και παράληψη της αγαθής πράξης αγάπης προς τους αδελφούς και την εργασία του αμπελώνα.
Αθανάσιος Κατσίκης
αρχιτέκτων
