ΟΤΑΝ ΔΕΝ ΕΧΕΙΣ ΚΑΤΑΛΑΒΕΙ...
«και καταγέλων αυτού...» (Λουκ. η΄, 53).
ΠΡΟΛΟΓΟΣ
Θέλησε ο Κύριός μας να έχει μάρτυρες στην σημερινή θαυματουργία (ανάσταση κόρης Ιαείρου) που παρουσιάζει το Άγ. Ευαγγέλιο. Στο σπίτι λοιπόν του Ιαείρου εκτός από τους γονείς μπαίνουν και «οι πρόκριτοι των μαθητών» Πέτρος, Ιάκωβος και Ιωάννης. Γεμάτοι θλίψη και χωρίς παρηγοριά οι γονείς, συναισθηματικά φορτισμένοι οι μαθητές. Σταθερός ο Ιησούς στη διδασκαλία Του περί του θανάτου: «ουκ απέθανεν αλλά καθεύδει» (Λουκ. η΄ 53). Έτσι ανάλογα μίλησε και για τον Λάζαρο πριν τον αναστήσει: «Λάζαρος ο φίλος ημών κεκοίμηται· αλλά πορεύομαι ίνα εξυπνήσω αυτόν» (Λουκ. ια΄, 11). Πως υποδέχθηκαν οι παρόντες τον λόγον; «Καταγέλων αυτού» (Λουκ. η΄ 53)! Το ρήμα καταγελώ έχει ορισμένες ερμηνείες όπως: περιπαίζω, λοιδορώ, σκώπτω, γελώ εις βάρος... Ναί, όλα αυτά και ο Κύριος τους έβγαλε όλους έξω!
ΚΥΡΙΩΣ ΘΕΜΑ
Α) ΜΑΚΡΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΥΣΠΛΑΓΧΝΙΑ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ
* Ακόμα και οι μαθητές Του δεν μπόρεσαν να καταλάβουν την αγάπη του Ιησού για τον άνθρωπο. Η ατελής και ατροφική γνώση για την παντοδυναμία του Διδασκάλου τους δεν άφηνε περιθώρια κατανόησης της θεϊκής αγάπης του Πλάστου για το πλάσμα Του. Ουσιαστικά ο Χριστός πήρε μαζί τους μαθητές και τους έφερε μέσα για να τους βγάλει έξω! Μόνο έτσι θα μπορούσαν να καταλάβουν γιατί δεν μπορούσαν να είναι παρόντες... Μήπως και εμείς δεν έχουμε μια ανάλογη σχέση με τον Ιησού; Τον καλούμε να αναλάβει τη διευθέτηση όλων των ουσιωδών ζητημάτων που μας απασχολούν. Και όταν Εκείνος εκτιμήσει τον βαθμό νεκρώσεως της ύπαρξής μας και τον τρόπο ζωοποίησής της, εμείς παντελώς ανίδεοι... γελάμε, καθώς το θεωρούμε ανέφικτο!
* Η αιμορροούσα όμως ήταν κάτι διαφορετικό. Επεδίωξε να «ακουμπήσει» τον Χριστό, να κάνει ουσιαστική και προσωπική την σχέση της με Αυτόν. Το διέγνωσε ο Κύριός μας· «Ήψατό μου τις» (Λουκ. η΄, 46). Ο όχλος συνέθλιβε τον Κύριο, αλλά το ιδιαίτερο και προσωποποιημένο άγγιγμα της ταλαίπωρης γυναίκας Τον έκανε να σταθεί και να «αναζητήσει» τον ανθρώπινο προορισμό της εξελθούσης δυναμικής ενέργειάς Του.
* Πόσες φορές λοιπόν, κατά τη διάρκεια του εκκλησιασμού μας, δεν γινόμαστε όχλοι, μάζα, απρόσωπο πλήθος; Να γιατί οι προσευχές, οι χιλιάδες προσευχές πέφτουν στο κενό. Αφού προσευχόμαστε αόριστα, γενικά και δεν επιλέγουμε σε ποιόν θα μιλήσουμε. «Κατευθυνθήτω η προσευχή μου ως θυμίαμα ενώπιόν Σου» (ψαλμ. 140, 2). Ο Χριστός όμως επιμένει να σε ονομάζει, μέσα από τα Μυστήριά του, να σε ξεχωρίζει προσωπικά και να απευθύνεται ιδιαιτέρως στο πρόσωπό σου, επιζητώντας ονομαστικά την σωτηρία σου.
Β) ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΠΙΦΑΝΕΙΑ ΣΤΟ ΒΑΘΟΣ
*Δεν είναι λίγοι εκείνοι που επιζητούν μια επιφανειακή σχέση με Τον Χριστό. Μια «τακτοποίηση» προσωπικών, οικογενειακών γιατί όχι και εργασιακών θεμάτων. Είναι σαν να καλούν με ένα μαγικό ραβδί (!) τον Θεό να αλλάξει (όπως αυτοί φυσικά επιθυμούν) την καθημερινότητά τους. Και «σκουντάμε» τον Χριστό και «συνθλίβουμε» τον Χριστό για να δούμε αποκλειστικά το παράδοξο και το θαυμαστό, από περιέργεια στηριγμένη στην κοντόφθαλμη λογική του συμφέροντος.
* Κάποτε ένας Ιερέας επέστρεφε στην βάση του σιδηροδρομικώς, ολοκληρώνοντας μια περιοδεία του ως Ιεροκήρυκας. Το τρένο καθώς ταξίδευε προς την Αθήνα σταμάτησε σε ένα χωριό, όπου σε μία ιερή εικόνα είχε συμβεί κάποιο θαύμα. Όλοι κατέβηκαν να προσκυνήσουν (σήμερα σταματούν στις καντίνες) εκτός από τον ιερέα. Ένας υπάλληλος τον ρώτησε: «Εσύ Πάτερ δεν θα κατεβείς;» και εκείνος απάντησε: «Όχι, δεν χρειάζεται να δω από κοντά εκείνο που πιστεύω ότι μπορεί να γίνει!».
* Μας λείπει ασφαλώς το βάθος της Πίστεως. Η γνώση της αγάπης, της πρόνοιας και παντοδυναμίας του Θεού. Γελάμε βυθισμένοι στην αβεβαιότητα. Σαν την Σάρρα όταν έμαθε ότι σε μεγάλη ηλικία θα φέρει τέκνο στον κόσμο· «εγέλασε δε Σάρρα εν εαυτή, λέγουσα· ούπω μεν μοι γέγονεν έως του νυν, ο δε κύριός μου πρεσβύτερος.» (Γεν. 18, 12). Έλαβε όμως αμέσως την βεβαίωση από τον Τριαδικό Θεό: «μη αδυνατήσει παρά τω Θεώ ρήμα;» (Γεν. 18, 14).
ΕΠΙΛΟΓΟΣ
Ο άνθρωπος της Πίστεως δεν εκπλήσσεται, καθώς γνωρίζει τις δυνατότητες του Θεού στον οποίο πιστεύει. Ζει την ευλογημένη «χριστοκοινωνία» που έχει άπειρες προεκτάσεις, ωραιότατες εμπειρίες και πάνω απ’όλα την υιική σχέση με κατεύθυνση την αιώνια Βασιλεία του Θεού.
