Η παραβολή του πλουσίου και του Λαζάρου
Στην σημερινή παραβολή του πλούσιου και τού Λαζάρου και στο πρώτο μέρος της παρουσιάζεται η επίγεια πραγματικότητα.
Με τη μορφή δύο προσώπων, ενός πλουσίου και ενός φτωχού.
ΠΡΟΣΟΧΗ από την Π. Διαθήκη και την Ιουδαϊκή παράδοση μας είναι γνωστό ότι χρησιμοποιούνται.
Για τους ευσεβείς και τους ασεβείς οι όροι ‘’ πτωχοί ‘’ και ‘’ πλούσιοι ‘’ αντίστοιχα.
Θα ήταν λάθος να θεωρήσει κανείς ότι ο Κύριος μιλάει εδώ περί του πλούτου και της φτώχιας.
Δεν υπάρχει ταύτιση της κοινωνικής θέσης του ανθρώπου με την στάση του απέναντι στο Θεό.
Ούτε αποτελεί απόδειξη της πνευματικής καταστάσεως του.
Ο φτωχός – ευσεβής εν μέσω πείνας και αντιξοοτήτων, εν μέσω διωγμών και ασθενειών.
Έχει στραμμένη πάντα την πίστη του στον Θεό από τον οποίο και μόνο περιμένει βοήθεια και στήριξη και ελπίδα.
Ο Κύριος είναι η καταφυγή μας και το στερέωμα μας.
Οι ασεβείς – πλούσιοι έχουν στήριγμα τους τα επίγεια αγαθά και τον εαυτό τους μόνο, στον Θεό γυρίζουν την πλάτη τους.
Άλλωστε σε κάθε εποχή υπάρχουν και ευσεβείς πλούσιοι και ασεβείς πτωχοί.
Ποιος ήταν πλουσιότερος από τον Ιώβ, όμως ὁ πλούτος πού είχε δεν τον αποξένωσε από την δικαιοσύνη ούτε τον εξόρισε από την αρετή.
Ο Ισκαριώτης ὁ Ιούδας ήταν φτωχός, όμως δεν τον ωφέλησε καθόλου ἡ φτώχια στή σωτηρία του.
Αν και συναναστρέφετο με τούς ένδεκα φτωχούς ψαράδες και μάλιστα με τον ίδιο τον Κύριο που πτώχευσε θεληματικά.
Δεν οδηγήθηκε στη σωτηρία αλλά στην προδοσία.
Το ίδιο και ὁ Αβραάμ λέγει ὁ άγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμάς.
΄΄ πλούσιος γάρ ἦν, ἀλλά διά την φιλοθεΐαν και την εὐσπλαχνίαν και την φιλοξενίαν οὐ μόνον ἐσώθη, ἀλλά και τόπος τῶν σωζομένων ἐγένετο΄΄.
Πλούσιος δεν είναι αυτός που στηρίζει τή ζωή και τή σωτηρία τού στον εαυτό τού και στα υλικά αγαθά.
Αλλά αυτός που έχει εναποθέσει όλη την ελπίδα και την εμπιστοσύνη τού στό Θεό.
Πλούσιος δεν είναι αυτός που έχει χρήματα και κτήματα αλλά αυτός πού έχει τον Χριστό πού είναι το μόνο αγαθό και ο πολύτιμος μαργαρίτης.
Ὁ Απόστολος Παύλος λέει στούς Κορίνθιους γιά τούς χριστιανούς.
‘’ Είμαστε φτωχοί, αλλά πολλούς κάνουμε πλουσίους, κανένα περιουσιακό στοιχείο δεν έχουμε αλλά τα πάντα κατέχουμε’’.
Με τον Χριστό είσαι πάμπλουτος επειδή έχεις την αιωνιότητα το ασύγκριτο αγαθό.
Χωρίς τον Χριστό είσαι πάμπτωχος έστω και εάν έχεις όλο τον κόσμο.
Τι ωφελήσετε άνθρωπος εάν χάσε την ψυχή του.
Ὁ Θεός είναι ἠ καταφυγή και τό στήριγμα του ευσεβούς ανθρώπου και όχι ὁ πλούτος.
Αυτός είναι που χορηγεί τη ζωή και τη σωτηρία.
Ο πλούσιος είναι αυτός που δεν έχει σχέση με το Θεό, θεός είναι ο εαυτός του και το έχει του.
Ταυτόχρονα δεν λαμβάνει υπόψιν την μετά θάνατον ζωή και ότι αυτά που έχει εδώ δεν θα τα έχει εκεί.
Η πλειονότητα των ανθρώπων θέλουν σ΄ αυτόν τον κόσμο να μην στερηθούν, να μην πονέσουν.
Να μην στενοχωρηθούν, να μην τούς λείψει τίποτε, να τα έχουν όλα.
Ὁ πτωχός ονομάζεται, αναφέρεται δηλαδή με το όνομα του, είναι το μοναδικό το οποίο υπάρχει στις παραβολές του Κυρίου.
Αυτό έχει πολύ μεγάλη σημασία διότι η ονομασία δίνει υπόσταση στο πρόσωπο αλλιώς είσαι μάζα.
Να θυμηθούμε τον Αδάμ πού δίνει ονόματα στα ζώα κατά παραγγελία του Θεού.
Το όνομα του πτωχού είναι Λάζαρος,εξελληνισμένος τύπος του εβραϊκού Ἐλαζάρ πού σημαίνει ΄΄ ὁ Θεός βοηθεί΄΄.
Ἡ παρούσα ζωή τελειώνει και για τούς δύο.
Ὁ Λάζαρος με την συνοδεία Αγγέλων πηγαίνει στους κόλπους του Αβραάμ.
Η αποκατάσταση του Λαζάρου με την τιμητική θέση του δίπλα στον Αβραάμ και ο κολασμός του πλουσίου δεν αποτελεί θεοδικία.
Με την περιγραφή αυτή ο Ιησούς θέλει να βοηθήσει τους ασεβείς – πλούσιους.
Να μην πιστεύουν και θεωρούν ότι η εξασφάλιση τους γίνετε με την δική τους προσπάθεια.
Τα επίγεια αγαθά δεν αποδίδουν τον αναμενόμενο καρπό. Αυτός που προσπαθεί να στηρίξει τη ζωή του σ΄ αυτά την χάνει οριστικά.
Η ζωή και η σωτηρία δίδεται μόνο από τον Θεό σε όσους τον εμπιστεύονται και ζητούν την Βασιλεία του.
Ο πλούσιους αποθανών, λέει, ο Κύριος ΄΄ἐτάφη΄΄.
Με κανέναν καλύτερο τρόπο δε θα μπορούσε ο Χριστός να περιγράψει και μάλιστα μονολεκτικά.
Την άδοξη κατάληξη του πλούσιου και κάθε πλουσίου πού δεν αφήνει καμία αγαθή ανάμνηση της ζωής του.
Χωρίς την γνωριμία του Χριστού, χωρίς αγάπη με την παγωνιά της μοναξιάς
Ὁ πλούσιος πηγαίνει στον Άδη στην κατάσταση τής οδύνης.
Ἡ σωτηρία του Λαζάρου και η καταδίκη του πλουσίου δεν σημαίνει ότι για να σωθεί κανείς πρέπει να είναι φτωχός.
Η κάθε πλούσιος καταδικάζεται.
Ἡ Εκκλησία βλέπει τον πλούτο στο βάθος, βλέπει το πάθος της φιλαργυρίας.
Αυτό πού μπορεί να το έχουν και πλούσιοι και φτωχοί.
Για τον λόγο αυτό προσπαθεί να βοηθήσει τον άνθρωπο να απαλλαγεί από το πάθος τής φιλαργυρίας.
Πάθος που είναι δυνατό να υπάρχει σε όλους τους ανθρώπους και το οποίο θεοποιεί το έχειν και τον πλούτο.
Στη συνέχεια ὁ Κύριος μιλά με τρόπο ἀνθρωπομορφικό για να γίνει κατανοητή ἡ παραβολή.
ΠΡΟΣΟΧΗ !! Ο Ιησούς και αργότερα το Ευαγγέλιο του θα έχει ένα ειδωλολατρικό ακροατήριο.
Αυτό πίστευε όπως πίστευε για την μετά θάνατο κατάσταση των ανθρώπων.
Υπήρχε μία γλώσσα, ένας κώδικας συνεννόησης που έπρεπε να χρησιμοποιήσει και Εκείνος.
Έπρεπε να γίνει κατανοητή η διδασκαλία του.
Αργότερα το Πνεύμα το Άγιο θα οδηγούσε την Εκκλησία εις πάσαν την αλήθεια αποκαλύπτοντας την πραγματικότητα.
Ποια είναι η κατάσταση των ψυχών μετά τον θάνατο.
Ὁ Άδης όπως γνωρίζουμε δεν είναι τόπος αλλά κατάσταση.
Δεν υπάρχει τόπος κάτω από την Γη !!!
Δεν υπάρχει η κοίλη Γη των παγανιστών !!!
Κάτω από την Γη υπάρχει το μάγμα η λάβα των ηφαιστίων και τίποτε άλλο.
Δεν υπάρχει τόπος γήινος που να μπορεί να φυλακίσει πνεύματα.
Ούτε σκυλιά ‘’ Κέρβερος ‘’ να τα εμποδίζουν να φύγουν από κάποιο χώρο και να αποδράσουν.
Ο Άδης ήταν ψευτοθεός – δαίμονας – του δωδεκαθέου ήταν αδελφός του Δία.
Αυτός πέφτοντας από το στόμιο μιάς σπιλιάς κατρακυλούσε προς τα έγκατα της Γης για εννέα ημέρες και εννέα νύκτες.
Προσγειώθηκε εν τέλει σε ένα τόπο τον έκανε βασίλειο του που ονομάστηκε από τους αρχαίους Άδης από το όνομα του διαβόλου.
Εκεί δεχόταν τις ψυχές των ανθρώπων.
Τέτοια παραμύθια δεν είναι δυνατόν να υπάρχει χριστιανός που να τα πιστεύει.
Οι ψυχές δεν έχουν φύση ούτε περίγραμμα για να διακρίνονται από μακριά.
Δεν έχουν μάτια για να βλέπουν η αυτιά για να ακούν, στόμα για να μιλούν και γλώσσα για να δροσιστούν.
Τα όργανα των αισθήσεων είναι του σώματος.
Οι ψυχές δεν έχουν αισθητήρια όργανα εκφράζονται με τα σώματα.
Αυτός είναι ο λόγος που η κρίση γίνετε στον όλο άνθρωπο.
Δεν υπάρχει η δυνατότητα να ρεμβάζουν ἤ να κατοπτεύουν τα πέριξ.
Να προκύπτουν ἐξ αυτών παράπονα ότι άλλοι περνούν καλά και άλλοι βασανίζονται.
Εξ άλλου πριν από την Ανάσταση του Κυρίου και ὁ Αδάμ και ὁ Άβραάμ και όλοι οἱ Πατριάρχες ήταν στον Άδη.
Ὁ Παράδεισος δεν είχε οικήτορες ὁ πρώτος ήταν ὁ ληστής.
Ο Κύριος όμως έπρεπε να εκφραστεί, να βοηθήσει έστω και χρησιμοποιώντας τα σχήματα του τότε κόσμου.
Ὁ πλούσιος μέσα στην οδύνη του Άδη βλέπει τον Λάζαρο στον κόλπο του Ἀβραάμ σε αναψυχή,
Ζητά από τον Πατριάρχη να στείλει τον Λάζαρο για να δροσίσει την γλώσσα του με το βρεγμένο του δάκτυλό.
Φυσικά με την φράση του ότι βασανίζετε από φλόγα δεν πρέπει να θεωρήσουμε ότι οι κολασμένοι θα καίγονται από κάποιες φλόγες.
Η φλόγα και η βάσανος για τους κολασμένους, η δροσιά και η χαρά της ζωής για τους δικαίους.
Έχουν μία και μοναδική αιτία που θα υπάρχει στη Βασιλεία του Θεού την ΑΓΑΠΗ.
Η φλόγα της αγάπης θα είναι δροσοβόλος και χάδι ζωής για τους πιστούς.
Ταυτόχρινα πυρ άσβεστο κολαστικό για τους πονηρούς και αγνώμονες.
Ὁ Ἀβραάμ του φανερώνει το αδύνατο της επίσκεψης του Λαζάρου στο χώρο του Άδη.
Άνθρωπος της αγάπης δεν μπορεί να υπάρχει στο χώρου του μίσους.
Τότε ὁ πλούσιος ζητά να γίνει ένα θαύμα, να αναστηθεί ὁ Λάζαρος, να πάει στο πατρικό του σπίτι.
Εκεί να ενημερώσει τα πέντε αδέλφια του για το τι συμβαίνει μετά θάνατον για να πειστούν και να αλλάξουν συμπεριφορά.
΄΄ ἵνα μη και αύτοί ἔλθωσιν εἰς τον τόπον τοῦτον τῆς βασάνου΄΄.
Ὁ Αβραάμ απορρίπτει το αίτημα.
Αρνήται την τέλεση θαυμάτων και υπερβατικών σημείων για να οδηγηθούν οι ακροαταί του στην πίστη.
Ό Χριστός όμως τους έκανε το χατίρι και ανέστησε τον Λάζαρο τον φίλο του τον αδελφό της Μάρθας και της Μαρίας.
Όταν όμως τον είδαν οι γραμματείς και οἱ φαρισαίοι και οι άρχοντες του κόσμου τούτου αντί να πιστέψουν και να δοξάσουν τον Θεό.
Το τι έπραξαν μας το λέει άγιος Ἰωάννης ὁ Ευαγγελιστής.
‘’ Ἐβουλεύσαντο ἵνα και τον Λάζαρον ἀποκτείνωσιν.΄΄
Όταν ήταν επάνω στο σταυρό ο Ιησούς δέχθηκε την πρόκληση να κατέβει από τον σταυρό και τότε να Τον προσκυνήσουν, να Τον δοξάσουν.
Πίστης όμως πού στηρίζετε σε σημεία και θαυμαστά γεγονότα είναι πίστης πρόσκαιρος και χωρίς βάθος.
Η πίστη στο Θεό που οδηγεί στη σωτηρία δεν στηρίζεται στην κατάπληξη και τον θαυμασμό που προξενούν τα υπερφυσικά γεγονότα.
Τέτοια πίστη μοιάζει με των ειδωλολατρικών θρησκειών που προσπαθούν να καταπλήξουν με ψευτοθαύματα.
Αυτά που έκανε ο διάβολος στους οπαδούς του.
Η Εκκλησία δεν έχει σαν σκοπό και επιδίωξη να καταπλήξει και να παρασύρει με θαύματα τους πιστούς.
Έχει ως όπλο τον λόγο του Θεού και την αποκάλυψη των προφητών, των Ευαγγελιστών και των πατέρων της.
΄΄Ἔχουσι Μωυσέα και Προφήτας ἀκουσάτουσαν αὐτῶν’’ απαντά στον πλούσιο ο Αβραάμ.
Υπάρχουν τα λόγια της Αγίας Γραφής, των Πατέρων, της Εκκλησίας εάν ὁ κόσμος δεν πιστεύει σ’ αυτά.
Τότε με κανένα σημείο όσο τεράστιο και εάν είναι δεν θα υπάρχουν αποτελέσματα.
Ὅ Θεός μας έχει φανερώσει όλα όσα χρειάζονται για να πιστέψουμε και να σωθούμε.
Ἡ πίστης δεν είναι άμα θέλω πιστεύω και άμα θέλω δεν πιστεύω.
Πώς θα μας εμπιστευτεί τότε ὀ Θεός, πως θα μας δώσει την σωζούσα πίστη αφού δεν την θέλουμε, δεν μας την δίνει.
Όταν έρθει αυτή ἡ πίστη μέσα στον άνθρωπο τότε δεν χρειάζεται να πάει στον άλλο κόσμο να δει και να πιστέψει.
Δεν χρειάζεται τίποτα άλλο εκτός από αυτά πού μας έδωσε ὅ Θεός οι Πατέρας και ἡ Ἐκκλησία.
Ἀθανάσιος Κατσίκης
αρχιτέκτων.
