Η ανάσταση της κόρης τού Ἰαείρου
και ἡ θεραπεία της αιμορροούσης
Ἡ περικοπή αναφέρεται στο τρίτο κατά συνέχεια θαύμα του Ιησού.
Πρώτα παύει την τρικυμία και τον άνεμο ως κύριος της φύσεως.
Δεύτερο θεραπεύει τον δαιμονιζόμενο ως εξουσιαστής των δαιμόνων.
Πόσο μάλιστα σε έναν κόσμο ειδωλολατρικό οπού ὁ διάβολος είχε και τη μεγαλύτερη εξουσία και δύναμη επάνω του.
Τρίτο με την σημερινή περικοπή αποδεικνύεται αφέντης και κύριος της αρρώστιας και του θανάτου.
Πράξεις που μόνο ο Θεός μπορεί να επιτελέσει.
Στον κόσμο της φθοράς που ζούμε ο θάνατος είναι η αδήριτη κατάληξη κάθε ανθρώπου.
Ἡ ασθένεια αποτελεί την πρώτη και πλέον ευδιάκριτη απόδειξη του θανάτου.
Ώστε να μην μπορεί κανείς να τρέφει αυταπάτες για το ποιο είναι το μέλλον του.
Αυτή όμως την τραγική θέση των ανθρώπων, έρχεται να καταλύσει ὁ Ιησούς.
Ενδιαφέρεται ακόμη να προετοιμάσει τούς μαθητές του με λόγια και πράξεις.
Να δείξει λίγο-λίγο ότι αυτός είναι ὁ γιος του Θεού. ἡ φανέρωση του Λόγου.
Ότι είναι ὁ Δημιουργός, ἡ δύναμη πού θα τους έδινε φτερά.
Θα τους οδηγούσε να κηρύξουν την εμπειρία τους στο πρόσωπο του σε όλο τον κόσμο.
Παρά τις δυσκολίες και τούς διωγμούς που θα υφίσταντο.
Ο ληστής και ἡ πόρνη πίστεψαν και ζήτησαν μετάνοια ‘’ αἰσθομένη τήν Σήν θεότητα ‘’.
Ὁ Παύλος όταν κατάλαβε ότι ὅ Ιησούς τον οποίον εδίωκε ήταν ὁ Κύριος της Δόξης τότε έγινε ὁ κήρυκας του νέου κόσμου σ’ όλη την Γη.
Μόλις επέστρεψε ὁ Ιησούς από την Δεκάπολη, περιοχή του πρώην δαιμονισμένου τον περίμενε πολύς κόσμος.
Όπως λέει ὁ Λουκάς ‘’ ὅλοι ἥσαν προσδοκόντες αὐτόν ‘’ Τον περίμεναν με λαχτάρα.
Ανάμεσα σε αυτούς πού Τον περίμεναν με λαχτάρα ήτανε και ένας αρχισυνάγωγος με το όνομα Ιάειρος.
Αυτός είχε μία κόρη που ήτανε δώδεκα χρόνων.
Ἡ γέννηση της κόρης τού συμπίπτει με την έναρξη της ασθένειας της αιμόρρου γυναικός.
Ήταν άρχων της συναγωγής, σημαντικό πρόσωπο σε μία μικρή κοινωνία της υπαίθρου της Ιουδαίας.
Ως αρχισυνάγωγος ήταν ὁ επίτροπος της συναγωγής.
Μαζί με άλλους δύο ή τρεις αξιωματούχους φρόντιζαν για την ομαλή διεξαγωγή των συναθροίσεων και την τάξη στη συναγωγή.
Πιθανότατα ὁ Ιάειρος να ανήκε στην τάξη των Φαρισαίων.
Αυτοί είχαν ως επί το πλείστον παρόμοιες θέσεις.
Με την ασυνήθιστη για επώνυμο Ιουδαίο προσκύνηση του Ιησού μπροστά στον λαό.
Ο Ιάειρος αποδίδει υψίστη τιμή στο πρόσωπό Του.
Για τον Ιάειρο ὁ θάνατος της κόρης του που μπορούσε να συμβεί από στιγμή σε στιγμή λόγω της βαριάς μορφής της αρρώστιας.
Δεν σήμαινε μόνον την στέρηση του μονάκριβου παιδιού του αλλά και την μείωση της θέσεώς και της τιμής του στην επαρχιακή κοινωνία.
Αυτός που έχανε το μονάκριβο παιδί του καθώς και ὁ άτεκνος θεωρείτο για την παράδοση των Ιουδαίων.
Παραβάτης των θείων εντολών ασεβής και ως εκ τούτου δικαίως τον τιμωρούσε ο Θεός.
Δεν θα είχε λοιπόν μόνο το προσωπικό δράμα του σαν πατέρας για τον χαμό τού παιδιού του.
Αλλά και ἡ θέση του στην κοινωνία των Ιουδαίων σαν ασεβής και αμαρτωλός.
Ὁ Ιησούς αποδέχεται το κάλεσμα του Ιάειρου και όλοι μαζί βαδίζουν προς την οικία του.
Ενώ ἡ περιέργεια ήταν κυρίως το κίνητρο του λαού πού ακολουθούσαν τον Ιησού.
Δεν συνέβαινε το ίδιο και για την αιμορραγούσα γυναίκα.
Επί δώδεκα χρόνια έπασχε από γυναικείο νόσημα που ὁ ευαγγελιστής το χαρακτηρίζει σαν ‘’ ρήση του αίματος ‘’.
Η αιμορραγία κατά την εποχή αυτή σήμαινε ότι ἡ γυναίκα ήταν ακάθαρτη.
Όποιος τύχαινε να ακουμπήσει την ίδια η τα πράγματά της τότε και αυτός θεωρείτο βέβηλος.
Έπρεπε να δεχθεί τούς προβλεπόμενους καθαρισμός από την Τορρά και τις υποδείξεις των ραβίνων.
Ἡ συγκεκριμένη γυναίκα επί δώδεκα χρόνια ήταν αποκλεισμένη και απομονωμένη.
Εξαιτίας της αρρώστιας της οπό την κοινωνική και θρησκευτική ζωή.
Θεωρείτο ότι είχε τιμωρηθεί από τον Θεό εξ αιτίας των αμαρτιών της.
Οι προσπάθειες των γιατρών επέβησαν άκαρπες αν και έδωσε όλα τα χρήματά της για την θεραπεία της.
Σε αυτό το σημείο ὁ Λουκάς μετριάζει τα λόγια του για την συμπεριφορά των γιατρών.
Ενώ ὁ Μάρκος, που περιγράφει την ίδια περικοπή εκφράζεται εναντίον των γιατρών.
‘’ τράβηξε πολλά από πολλούς γιατρούς ’’.
Για τον λόγο αυτό ή παράδοσης δέχεται ότι ὅ Λουκάς ήταν γιατρός.
Δεν αμφιβάλλει ήταν γεμάτη από πίστη και ελπίδα, ήταν σίγουρη.
Έλεγε μέσα της εάν και μόνο ακουμπήσω το ρούχο του θα γιατρευτώ.
Ἡ θέληση για γιατρειά ‘’ ὕψατω τοῦ κράσπεδου τοῦ ἰματίου αὐτού’’
Την οδηγεί να υπερνικήσει τούς κοινωνικούς και θρησκευτικούς κανόνες και αποκλεισμούς.
Ἡ γυναίκα κανονικά δεν έπρεπε να βρίσκεται μαζί με το πλήθος.
Γνώριζε ότι ἡ πράξη τής αποτελούσε τόλμημα, για τον λόγο αυτό ακουμπά μόνο το άκρο του ιματίου του Χριστού.
Ἡ πίστη της, ἡ τόλμη της και ἡ ταπείνωσή της αμείβεται αμέσως.
Ἡ γιατρειά της έρχεται ‘’ παρά χρῆμα’’ .
Εδώ επεμβαίνει ὁ Χριστός για να φανερώσει την τολμηρή ψυχή που είχε έλθει σε επαφή με τον Θεό.
Με την απολυτρωτική χάρη του για αυτό ρωτά.
‘’ τίς ὁ ἀψάμενός μου ‘’.
Ὁ Πέτρος δεν αντιλαμβάνεται το νόημα της ερώτησης του Διδασκάλου.
Δίνει απάντηση λογική και με μία ελαφρά ειρωνεία μάλιστα.
‘’ Δάσκαλε ο κόσμος σε περιτριγυρίζει, σε σκουντά, σε ζουλάει και εσύ λες ποιος με ακούμπησε ;
Ἡ πραγματικότητα του ζουλήγματος του Ιησού από το πλήθος.
Αποδεικνύει ότι είχε σάρκα ήταν πραγματικά και όχι κατά φαντασία άνθρωπος όπως πίστευαν οι αιρετικοί Δοκήται.
Ὁ Ιησούς επιμένει στην ερώτηση του υπενθυμίζει στον μαθητή και σε όσους ήταν εκεί ότι αυτός είναι ὁ παντογνώστης Λόγος του Θεού.
Αυτός πού έχει και δίνει δυνάμεις ζωής.
Από την δύναμη πού έχει βγαίνει λίγη από πάνω του και κτίζει την ασθενή γυναίκα.
Σε καινό άνθρωπο του νέου αιώνος, την Αγία Βερονίκη.
Φέρνει την γυναίκα στο μέσον.
Δέος και φόβος την καταλαμβάνει.
Τρεμάμενη φανερώνεται και προσκυνεί τον Ιησού. Ομολογεί το τόλμημα και την γιατρειά της.
Ἡ απάντηση του Χριστού προς την γυναίκα δείχνει τη νέα σχέση του Θεού προς τον άνθρωπο.
‘’ Έχε θάρρος θυγατέρα μου ‘’.
Πλέον αυτός πού έρχεται στον Κύριο με ταπείνωση και φόβο υψώνεται σε τέκνο του Θεού.
Ἡ αποκομμένη από την κοινωνία και αποκλεισμένη από τη λατρεία γίνεται τώρα θυγατέρα του Θεού, κόρη του Δημιουργού.
Από την στιγμή της εισόδου στην οικογένεια του Χριστού ὁ άνθρωπος δεν μένει ποτέ στάσιμος.
Γίνεται μέλος μιας νέας κοινωνίας και πρέπει να αγωνιστεί μαζί με τούς λοιπούς αδελφούς του.
Σε ένα δρόμο ειρήνης συνεχώς και αδιάλειπτα έως ότου να φτάσει τελικά στη σωτηρία, στη βασιλεία του Θεού στη νέα κτήση.
Δεν αρκεί μόνον ἡ αρχική ταπείνωση και το θάρρος, μένει ακόμη η πορεία για την σωτηρία και την γεύση της αιωνιότητας.
‘’ πορεύου έν εἰρήνη ‘’ είναι ἠ εντολή του Χριστού.
Αυτός είναι ὁ άρχων της ειρήνης, ὁ Πατήρ του μέλλοντος αιώνος.
Η ζωή του Χριστιανού και της Εκκλησίας είναι μια πορεία, ποτέ στάσιμη.
Η μητέρα Μελάνη ηγουμένη μονής στην Ρώμη και κλεισμένη στο μοναστήρι της.
Όταν ρωτήθηκε από τον αββά Κασιανό πως ζει, απάντησε.
‘’ ΠΟΡΕΥΟΜΑΙ‘’.
Ἡ θεραπεία της γυναικός ασφαλώς θα αναπτέρωσε τις ελπίδες του Ιαείρου για τη σωτηρία της βαριάς άρρωστης κόρης του.
‘’ Ἡ πίστης σου σέσωκέ σε ‘’ .
Τα λόγια αυτά του Ιησού προς την θεραπευμένη γυναίκα, ασφαλώς ενισχύουν την πίστη του αρχισυνάγωγου.
Ἡ δύναμη του Χριστού στην επί δώδεκα χρόνια ασθενούσα γυναίκα έδινε σε αυτόν την βεβαιότητα.
Είναι δυνατόν να γιατρέψει και το δωδεκάχρονο κορίτσι του.
Ακριβώς τη στιγμή που ἡ ελπίδα του είχε αναπτερωθεί για την
γιατρειά της κόρης του.
Έρχονται απεσταλμένοι από το σπίτι του και αναγγέλλουν τον θάνατο της κόρης του .
Ὁ Κύριος καθυστερεί επίτηδες ,παρατείνει τις συνομιλίες του με τη γυναίκα για να πεθάνει στο μεταξύ η μικρή.
Να είναι σίγουρος ὁ θάνατος της, να μην υπάρχουν υποψίες για την ανάσταση.
Αυτό υπονοεί και ὁ Ευαγγελιστής και το επισημαίνει λέγοντας, ‘’ ἕτι λαλούντος αὐτοῦ ἦλθον από της οικίας. ‘’
Αυτό κάνει πάντα. Έτσι έκανε και με την περίπτωση του Λαζάρου.
Περίμενε και μία και δύο και τρεις ημέρες αφ΄ ότου ήλθαν οι αγγελιαφόροι της είδησης της ασθενείας του.
Ὁ θάνατος της κόρης του Ιαείρου αποτελεί και το τέρμα της ελπίδας του.
Τον αφήνει και αυτόν μισοπεθαμένο.
Η ψυχρή λογική των απεσταλμένων υπενθυμίζει στον Ιάειρο ότι δεν υπάρχει ανθρώπινο στήριγμα γι΄ αυτόν.
Ο θάνατος της κόρης του σηματοδοτεί το τέρμα των ελπίδων του και σ΄ αυτή τη δύναμη του Ιησού.
‘’ μην φοβάσαι μόνο πίστευε η κόρη σου θα σωθεί ‘’
Στην οριακή κατάσταση του ανθρώπου πάντα επεμβαίνει το χέρι του Θεού.
Θέλει να δώσει ελπίδα, να καλέσει πάλι στη ζωή τον μισοπεθαμένο, τον απελπισμένο, τον χαμένο στο σκοτάδι άνθρωπο.
Αρκεί να απλώσουμε και εμείς το δικό μας.
Όπως το έκανε ὁ καλός Σαμαρείτης στον μισοπεθαμένο άνθρωπο τον χτυπημένο από τούς ληστές δαίμονες και ήρθε και τον έσωσε.
Ὁ θάνατος αποτελεί τον μεγαλύτερο και τελευταίο εχθρό του ανθρώπου.
Όμως ὁ νέος αιώνας πού άρχισε με την είσοδο του άναρχου Χριστού στο χρόνο, στην ανθρώπινη ιστορία.
Με την είσοδο της αιωνιότητας στον φθαρτό κόσμο αφαιρεί το κέντρο του θανάτου και τον καθιστά πλέον ένα ακίνδυνο ύπνο.
Ὁ Χριστός δίνει εντολή στους ανθρώπους του σπιτιού και τούς παρευρεθέντες να μην κλαίνε.
Δεν χρειάζεται θρήνος, αυτός πού πρέπει να κλαίει και να θρηνεί είναι ὀ διάβολος.
Ας χτυπά το κεφάλι του, να οδύρεται γιατί θα τα χάσει όλα, θα τον σκυλεύσει ὁ Κύριος με την ανάσταση Του.
Βέβαια οι κοσμικοί άνθρωποι ‘’ κατεγέλων αυτόν ‘’.
Η λογική για μια ακόμη φορά δείχνει την καταγωγή της.
Θεωρεί και αυτού του Θεού τα όρια επέμβασης ορισμένα και περιορισμένα.
Η λογική είναι η προσπάθεια του ανθρώπου που θέλει να αντιμετωπίζει τα πάντα μόνος του και με δικές του δυνάμεις.
Το θάρρος προ του θανάτου δεν είναι δική μας κατάκτηση αλλά δώρο της Χάριτος.
Εκείνο το κορίτσι μετά την ανάσταση του πέθανε και πάλι.
Εμείς όμως έχουμε την τιμή με την ένωση μας με τον Χριστό, με την είσοδο μας στην Εκκλησία στον νέο Παράδεισο να ντυθούμε την αθανασία.
‘’ ὁ πιστεύων εἴς ἐμέ κάν ἀποθάνῃ ζήσεται ‘’.
Ἀθανάσιος Κατσίκης
ἀρχιτέκτων
