Παραβολή των κακών γεωργών
Ο Ιησούς συνομιλεί στον ναό ( 21,23 ) με τους αρχιερείς και πρεσβυτέρους του λαού.
Χρησιμοποιεί την γνωστή εικόνα του αμπελώνα από τον Ησαΐα ( 5,1 ) που δηλώνει τον περιούσιο λαό.
Στο τέλος τους παραθέτει τον ψαλμικό στίχο ( 117,22-23 ).
Ο Άγιος Κύριλλος Αλεξανδρείας την θεωρεί σαν την επιτομή της Ισραηλιτικής ιστορίας.
Ο Θεός εμφανίζεται ως πλούσιος γαιοκτήμονας. Φυτεύει αμπελώνα και τον περιφράζει.
Κατασκευάζει ληνό ( πατητήρι ) για την κατεργασία των σταφυλιών και οικοδομεί πύργο για κατοικία των καλλιεργητών.
Όλες αυτές οι εργασίες δείχνουν τη φροντίδα του άρχοντα για τον αμπελώνα του.
Έτσι περιποιημένο εκμισθώνει το κτήμα σε γεωργούς και αναχωρεί στον τόπο της κατοικίας του.
Προφανέστατα οι γεωργοί είναι οι άρχοντες του περιούσιου λαού ο οποίος είναι ο θείος αμπελώνας.
Κατά τον καιρό της καρποφορίας στέλνει ο γαιοκτήμονας τους δούλους του για να εισπράξει το μίσθωμα.
Η τύχη των απεσταλμένων είναι οικτρά.
Οι γεωργοί αντί να τηρήσουν την συμφωνία κακοποιούν με κάθε τρόπο, φονεύουν και λιθοβολούν τους δούλους.
Σαφέστατη αναφορά στην τραγική τύχη των προφητών της Π. Διαθήκης που με κάθε τρόπο καταδιώχτηκαν και βασανίστηκαν.
Ο οικοδεσπότης επιμένει στην αποστολή και άλλων δούλων περισσοτέρους από τους πρώτους.
Η μακροθυμία του όμως δεν φέρνει κανένα αποτέλεσμα. Οι άρχοντες του Ισραήλ αντί να μετανοήσουν σκληραίνουν περισσότερο.
Οι Πατέρες εξηγούν ποιος είναι ο καρπός που ζητεί ο Θεός.
Είναι η πλήρωση του μωσαϊκού νόμου, η τήρησης των εντολών, η υπακοή στο θέλημα του, η διατήρηση της μονοθεΐας.
Η ταπείνωση κατά την διαχείριση της εξουσίας τους.
Οι άρχοντες όμως του Ισραήλ αλλά και μεγάλο τμήμα του λαού οικειοποιήθηκαν το θείο κτήμα και αντί να ποιμάνουν θεοφιλώς το ποίμνιο, προσπάθησαν να το καταφάγουν.
Με τον τρόπο αυτό η μονοθεΐα έμεινε ξερό γράμμα, με πολλούς βασιλείς ειδωλολάτρες.
Ο νόμος του Θεού αντικαταστάθηκε με τις παραδόσεις των πρεσβυτέρων.
Στη συνέχεια της παραβολής η μακροθυμία του άρχοντα ξεπερνά τα όρια της ανθρώπινης λογικής.
Η αγάπη του για τον αμπελώνα του είναι πάνω από κάθε ανθρώπινη λογική η συνήθεια.
Παρά την εχθρότητα και την εγκληματική συμπεριφορά των κακών γεωργών στέλνει τον μονάκριβο ‘’ ο υιός μου ο αγαπητός ‘’ γιό του.
Σε μία τελευταία προσπάθεια να τους διορθώσει προς μετάνοια.
Το αποτέλεσμα είναι εντελώς αποκαρδιοτικό.
Αντί οι άρχοντες να οδηγηθούν από την μακροθυμία του Θεού σε μετάνοια ‘’ να εντραπούν ‘’ τον ενανθρωπίσαντα υιόν.
Λαμβάνουν την εγκληματική αλλά και ανόητη ιδέα να ιδιοποιηθούν την βασιλεία του Θεού φονεύοντας τον υιό και την εκτελούν.
Ρίχνουν έξω από τον αμπελώνα τον φονευθέντα υιό η κατά τον Λουκά τον οδηγούν έξω από τον αμπελώνα και εκεί τον φονεύουν.
Οι παλαιοί αρχιερείς έγιναν προφητοκτόνοι αυτοί προοδεύοντας στην κακία θα γίνονται θεοκτόνοι.
Ο Ευαγγελιστής με παιδαγωγικό τρόπο.
Αφήνει τους ακροατές του να κρίνουν ποια θα πρέπει να είναι η ενέργεια του Θεού μετά την θανάτωση του γιού του.
Είναι φανερό από την διήγηση των Ευαγγελιστών ότι οι ακροατές κατανόησαν το νόημα της παραβολής.
Παρά ταύτα όμως αμέσως μετά οι αρχιερείς και οι άρχοντες αποφασίζουν την θανάτωση του Χριστού περιμένοντας την κατάλληλη ευκαιρία.
Τελειώνοντας την παραβολή ο Κύριος χρησιμοποιεί στίχο από τον ψαλμό 117,22 που είναι παρμένος από την τέχνη των οικοδόμων που κτίζουν την πέτρα.
Οι οικοδόμοι του παλαιού Ισραήλ αν και καλοί τεχνίτες της πέτρας δεν θέλησαν να αναγνωρίσουν την αξία του ακρογωνιαίου λίθου.
Τον απέρριψαν με περιφρόνηση σαν άχρηστο.
Ο λίθος όμως αυτός με την θέληση του Θεού έγινε ‘’ εις κεφαλή γωνίας ‘’.
Ερμηνεύοντας ο Ιερός Χρυσόστομος την παραβολή γράφει:
‘’ Πολλά μπορούμε να μάθουμε από αυτή την παραβολή για την πρόνοια του Θεού.
Ότι ένας είναι ο Θεός της Παλαιάς και της Καινής, ότι κατόρθωσε με τον θάνατο του τα μεγάλα.
Την υπομονή του για την σταυρική θυσία, την κλήση των εθνών, την έκπτωση των Ιουδαίων.’’
Η απύθμενη αγάπη του Θεού για την σωτηρία του πλάσματος του ημών των ανθρώπων και το ξετύλιγμα του σχεδίου του για την επίτευξη αποτελούν τον πυρήνα του νοήματος της παραβολής.
Από την ιστορία του παλαιού Ισραήλ φαίνεται πως ‘’ πολυμερώς και πολυτρόπως ‘’ έδωσε ‘’πάσαν επιστήμη στον Ισραήλ ‘’.
Μηχανεύτηκε δηλαδή κάθε τρόπο ώστε ο νηπιόφρον λαός να μείνει κοντά του και να απολαύσει την επαγγελία του.
Μετέφερε με δική του επιμέλεια και φροντίδα τον αμπελώνα του από την Αίγυπτο χρησιμοποιώντας τον Μωυσή.
Τον φύτευσε σε γόνιμη γη διώχνοντας τα έθνη που κατοικούσαν στα μέρη εκείνα της επαγγελίας.
Τον περιτοίχισε με τον νόμο και τους λόγους των προφητών, αύξησε τα κλίματα και έφθασαν μέχρι την θάλασσα.
Οι κακοί όμως γεωργοί οι αρχιερείς κάθισαν μεν στο θρόνο του Μωυσέως αλλά αποδείχθηκαν λύκοι με ένδυμα προβάτου.
Κατεδάφισαν τον φράκτη, την βοήθεια του νόμου και τον λόγο των προφητών.
Βλέπουν την ανάσταση του Λαζάρου, τους χωλούς να βαδίζουν, τους τυφλούς να βλέπουν, τους παραλυτικούς και τους άλλους ασθενείς να γιατρεύονται.
Αντί για όλα αυτά να ευχαριστήσουν τον δάσκαλο, τον απορρίπτουν λέγοντας :
Με ποια εξουσία τα κάνεις αυτά ποιος σου έδωσε την εξουσία αυτή ?
Μήπως αχάριστοι και αν σας έλεγε θα τον πιστεύατε?
Ο νόμος του Θεού δεν είναι αφαίρεση της ελευθερίας των ανθρώπων.
Είναι οι μπάρες που τοποθετούμε στους δρόμους, τα κιγκλιδώματα που βάζουμε στους εξώστες των οικοδομών.
Οι λιμενοβραχίονες στα λιμάνια που όλοι τα θέλουμε για την προστασία μας επειδή είναι χρηστές απαγορεύσεις.
Οι κακοί γεωργοί και κάθε τέτοιοι όλων των εποχών προτιμούν να κλείνουν τα μάτια τους για να μην βλέπουν και τα αυτιά τους για να μην ακούν.
Με συνέπεια να μην ανατείλει γι’ αυτούς το φως του Ευαγγελίου.
Απεναντίας οι καλοί γεωργοί της Εκκλησίας ‘’ εις πάσαν την γήν εξήλθε ο φθόγγος αυτών και εις τα πέρατα της οικουμένης τα ρήματα αυτών’’.
Πήγαιναν ως πρόβατα εν μέσον των λύκων και μετέβαλαν τους λύκους σε πρόβατα.
Έκαναν τους διώκτες εθνικούς πρόβατα Χριστού και δημιουργήθηκε ο εκλεκτός λαός του Κυρίου ζηλωτής καλών έργων.
Ο Κύριος μετά την ανάστασή του φύτευσε πάλι αμπελώνα την Εκκλησία εμάς.
Στην πρώτη οικουμενική σύνοδο γνωρίζοντας οι Πατέρες την πιθανότητα να βρεθούν προδότες γεωργοί και στον νέο αμπελώνα.
Όρισαν εμάς τους λαϊκούς ως φύλακες του φύλακες των δογμάτων της πίστεως.
Σήμερα τα πράγματα είναι χειρότερα, Τα λόγια της παραβολής είναι περισσότερο επίκαιρα από ποτέ.
Οι αιρετικοί οικουμενιστές οι νέοι κακοί γεωργοί κατεδάφισαν τον φραγμό της Εκκλησίας τα σωτήρια δόγματα.
Έγιναν ένα με τους αιρετικούς, ξέχασαν τα αίματα των ομολογιτών.
Έχοντας την κάλυψη και συνεργία της κοσμικής εξουσίας διώκουν τους ορθοδόξους.
Περιφρονούν τον αμπελώνα και τον θεωρούν δικό τους τσιφλίκι. Αποφασίζουν και διατάζουν.
Ξανασταυρώνουν τον Κύριο ομολογώντας αιρέσεις και εκκλησιοποιούν τους αιρετικούς.
Ισχύει όμως για όλους αυτούς η προειδοποίηση Του προς τον επίσκοπο της Εφέσου στην Αποκάλυψη.
‘’ Θα έλθω και θα κινήσω την λυχνία σου εκ του τόπου σου εάν δεν μετανοήσεις’’.
Που είναι τώρα η επισκοπή Εφέσου, που είναι οι άλλες επισκοπές της Μικράς Ασίας ?
Το μικρό σήμερα ποίμνιο, ο μικρός αλλά ευλογημένος αμπελώνας του Κυρίου δεν πρέπει να σκιάζεται.
Ακόμη και οι πύλες του Άδη δεν πρόκειται να μας περιθωριοποιήσουν.
Έχει τον τρόπο του ο Σωτήρας πάντα να είναι μπροστά από τα πράγματα και να ελέγχει την ιστορία.
Αθανάσιος Κατσίκης αρχιτέκτων
