ὑπό τοῦ Θεοφιλεστάτου Ἐπισκόπου Κυκλάδων κ. Σάββα
Η ΧΑΡΑ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ ΑΠΟ ΤΟ ΠΕΝΘΟΣ.
«Ω του παραδόξου θαύματος! Η πηγή της ζωής εν
μνημείω τίθεται, και κλίμαξ προς ουρανόν ο τάφος γίνεται».
ΠΡΟΛΟΓΟΣ
Η ζωή της Παναγίας μας – όπως την παρουσιάζει η ορθόδοξος παράδοση – είναι ένα συνεχές θαύμα. Σύλληψη, γέννησις, μητρότητα, παρθενία, θάνατος, καταδεικνύουν στο πρόσωπό της την νίκη στους νόμους της φύσεως. Έτσι και στην σημερινή εορτή της Κοιμήσεως της Θεοτόκου η Εκκλησία μας δεν πενθεί μπροστά στον θάνατο αλλά πανηγυρίζει, χαίρεται, αγάλλεται, αφού ο θάνατος νικάται από την ζωή και δίνει ελπίδα αιωνιότητος σε όλους τους πιστούς που τιμούν και αγαπούν την Μητέρα και τον Υιόν της!
ΚΥΡΙΩΣ ΘΕΜΑ
Α) ΟΛΟΦΩΤΗ ΨΥΧΗ
* Όταν βασιλεύει ο ήλιος από το ημισφαίριον της γης αφήνει στον δυτικό ορίζοντα την αντανάκλαση των ηλιακών ακτίνων του, και από εκεί γνωρίζεται η παρουσία του πριν λίγη ώρα. Ολόφωτη η ψυχή της Θεοτόκου. Αν και βγήκε από το σώμα Της, σκόρπισε παντού το φως. Γέννησε το Φως που εξαπέστειλε ο Πατέρας για να φωτίσει τον κόσμο. «Φωταγώγησον συ φωτός ούσα δοχείον» (Παρακλ. κανών). Αυτό το φως καλούμαστε να πλημμυρίσει τον κόσμο και τις καρδιές μας και να διώξει τα σκοτάδια της αμαρτίας.
* Ώστε λοιπόν το σώμα της Θεοτόκου δεν είχε τα σημάδια του θανάτου. «Όχημα του νοητού φωτός», την ονομάζει ο Άγιος Ανδρέας Κρήτης. Έγινε το «κάτοπτρο» μέσα στο οποίο αντιφέγγισε το Φως του Θεού, το πατρικό απαύγασμα. Ακόμα και ο ήλιος φαινόταν πολύ λιγότερο λαμπερός μπροστά στο φως της Θεοτόκου. Το Σώμα της Θεοτόκου «υπέρ ημάς και ημέτερον», σαν το δικό μας σώμα, οδηγήθηκε σε μία υπέρ φύσιν κατάσταση. Το φως αυτό είναι το Φως της χάριτος του Θεού, των ακτίστων ενεργειών, της Αγίας Τριάδος, που είναι μεθεκτό από τους ανθρώπους.
* Μ’αυτό στην Παλαιά Διαθήκη έλαμψε ο Μωυσής φέρνοντας τον νόμο στους Ισραηλίτες (απεσταλμένος του Θεού). Μ’αυτό ο πρωτομάρτυρας Στέφανος, όταν λιθοβολούνταν, έλαμψε «ωσεί πρόσωπον αγγέλου» (πράξ. 6, 15), μ’ αυτό και ο Τάφος του Χριστού, που δέχθηκε το Δεσποτικό Σώμα, πολύ δε περισσότερο η Θεοτόκος, ο έμψυχος ναός Του. Αλλά και οι Άγιοι του Θεού έλαμψαν κατά το θάνατό τους κατά την εύρεση των λειψάνων τους.
Β) ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ
* Ο Διονύσιος ο Αρεοπαγίτης διασώζει την πληροφορία ότι ο Κύριος αυτοπροσώπως ήρθε να παραλάβει την ψυχή της Μητέρας Του. Έτσι η ορθόδοξη εικονογραφία παρουσιάζει τον Υιό να εναγκαλίζεται «υιοπρεπέστατα», την ψυχή της μητέρας Του, με την μορφή ενός μικρού βρέφους. Είναι η μεγαλύτερη τιμή για την Θεοτόκο. Μετέστη, μετετέθη εκ του θανάτου προς την ζωή.
* Και αν οι ψυχές των Δικαίων είναι «εν χειρί Θεού» όπως λέει ο ψαλμωδός, πολύ περισσότερο Εκείνος που «δανείστηκε» αίμα και σάρκα από την Πάναγνο Θεοτόκο επιλέγει να αγκαλιάσει την ψυχή Της τιμητικά. Η Μητέρα Του ήταν πάντοτε δίπλα Του και Τον φρόντιζε κατά το ανθρώπινο. Πως λοιπόν αυτή που γέννησε την Ζωή να υποστεί ήττα από τον θάνατο; Η αγνή ψυχή Της μετέστη στα καθαρώτατα σκηνώματα του Ουρανού.
* Η Παναγία μας δεν περίμενε τον θάνατο για να παραδώσει την ψυχή Της στο Χριστό. Σ’ όλη την ζωή Της είχε παραδώσει τον εαυτό Της στα χέρια Του. Μέσα στην Αγία γραφή βλέπουμε να τον ακολουθεί από την κυοφορία Του έως και την Ανάληψή Του. Προσφιλής έκφραση της Θεοτόκου: «Γένοιτό μοι κατά το ρήμα Σου» (Λουκ. 1, 38) . Η Παναγία έκανε ότι ήθελε ο Θεός. Το τραγικό στην ζωή μας είναι πως δεν έχουμε εμπιστοσύνη να τα αναθέσουμε όλα στον Θεό. Ούτε τα πράγματα της ζωής μας, ούτε την ζωή μας και πολύ περισσότερο την ψυχή μας. Γι’ αυτό ταλαιπωρούμαστε αφάνταστα.
ΕΠΙΛΟΓΟΣ
Ευεργεσία ο θάνατος της Θεοτόκου για μας. Όταν ήταν στη γη, την έβλεπαν λίγοι άνθρωποι και σε ορισμένο τόπο. Από την στιγμή όμως που μετατέθηκε στον Ουρανό, όλος ο κόσμος την έχει σαν προστάτιδα και κοινό ιλαστήριο. Δίπλα στον Θεό δεόμενη για την σωτηρία του κόσμου. Ώστε ο θάνατός Της πανηγυρίζεται. Μέσα στην Εκκλησία ο θάνατος ωραΐζεται, καλλωπίζεται, «ξενευρώνεται», χάνει ουσιαστικά την τραγικότητά του, γίνεται «διαβατήριο» και όχι δεσμωτήριο ψυχών. Για τον πιστό χριστιανό ο θάνατος γίνεται ζωοποιός, αφού ο θάνατος του Υιού της Πανάγνου έκανε όλα τα πράγματα καινούρια. «Ιδού καινά ποιώ τα πάντα» (Αποκ. 21, 5).
Περί των κηρυγματικών σχεδιαγραμμάτων
